I've missed you |Jinx|

Een nieuw thuis en een nieuwe omgeving, zijn mensen waren weer verhuisd en de reis was verschrikkelijk geweest. Hij hield van hen, echt waar, maar zo'n auto was alles behalve comfortabel. De mensen hadden hem eerst een tijdje binnen gehouden, voorzorgsmaatregel. Maar nu kon hij eindelijk de omgeving gaan verkennen. Stiekem hoopte hij zijn broer ooit terug te zien, maar de kans was klein. Ze waren al zo vaak verhuisd, dat hij niet eens meer wist waar zijn broer zat. Vroeger had hoorde hij vaak van andere katten wat hij uitspookte, maar de laatste tijd hoorde hij niks meer. Hij begon soms zelfs te denken dat er iets gebeurd moest zijn, iets heel erg. Maar die gedachte verdrong hij het liefst zo ver mogelijk, hij wou niet dat die werkelijkheid werd. Ondertussen was hij bij een klein parkje aangekomen, een grote boom stond er midden in. Perfect om in te liggen en de omgeving te bekijken. Hij had altijd al vang hoogtes gehouden. Sierlijk klom hij de boom in en op een dikke tak ging zijn zitten. Zijn ogen gleden over het park, en een bekende geur vulde zijn neus. Hoopvol keek hij rond, was dat echt de geur van zijn broer? Van Jinx?

OOC; Eerst Jinx dan open c:

De geur werd feller en feller, en daar stond hij zijn broer. "Oliver!" Miauwde die opgetogen. "Jinx!" Miauwde hij op zijn beurt. Hij rende op zijn broer af en gaf hem, tegen zijn normale doen in, een kopje. Dit was een speciaal moment, eindelijk zagen ze elkaar terug. "Waar heb jij gezeten!" Hij ging recht tegenover hem zitten en zijn lang vacht hing glanzend naar beneden, dat had je als je bazen twee dochters in huis hadden. In plaats van een halsband had hij een zwarte strik, die hij het liefst zo snel mogelijk af deed. Al wist hij niet hoe, ook een ideetje van de meisjes. Maar zijn klauwen naar hen uitsteken kon hij niet, om te plagen af en toe wel, maar hun echt pijn doen niet.

"Overal en nergens, maar eigenlijk altijd binnen deze stad sinds jij wegging. En jij! Waar hebben die rotmensen je allemaal naar toe gezeuld?" Hij zuchtte dramatisch, "Al die autoritten, zoals zij zeggen, zijn verschrikkelijk! We zijn wel zeker 10 keer verhuisd! Al kom je zo wel mooie poezen tegen." Grinnikte hij er achterna. "Je moet jezelf zien! Oliver the gentlemen!" Zijn broer barstte in lachen uit en zelf kon hij zijn lach ook niet inhouden. "Ze hebben nog een dochter bij gekregen en nu zijn die monsters met twee. En dan moet je zo'n dingen doorstaan, maar geef toe, het staat me." Grijnsde hij. Het paste bij zijn vertoning, Oliver the Gentlemen.

"Jezus man, ze mishandelen je!" Hij lachte, luidop, iets wat hij al een tijd niet meer gedaan had. Sinds zijn broer van hem gescheiden was, was hij een duistere kater geworden. Maar nu, nu hij eindelijk zijn broer terug had, zou dat allemaal achter hem liggen. "Dat valt nog wel mee hoor! Ik krijg er lekker eten voor in de plaats!" Hij voelde een speelse tik en kon het niet laten om er een terug te geven. "En wat heb jij allemaal uitgespookt? Is er al een poes in je leven gekomen?" "Je weet wel, wat rondhangen hier, wat rondhangen daar. Af en toe wat ruzie zoeken." Grinnikte hij, iets serieuzer vervolgde hij, "Nee, helaas. Wel genoeg mooie poezen, maar die waren na een tijdje zo saai. Mijn hart is nog steeds van mij. En jij, al die ene speciale poes gevonden?"

"Nope, zelfde verhaal. Bijna, alleen. Er was een poes, denk ik, maar die heb ik nooit meer terug gevonden." Het was duidelijk pijnlijk voor de kater om over te praten, maar hij zou geen echte broer zijn als hij er niet over doorging. "Dus mijn broer is gedumpt, tss. Dat had ik niet verwacht." Hij schudde zijn hoofd met een afkeurende blik, maar de lach die rond zijn lippen hing verraadde hem. Zijn strik bungelde heen en weer, het liefste gooide hij die over zijn kop. Maar dat kon hij niet maken tegenover de meisjes en die zouden toch weer een nieuwe strik zoeken. En zeg nu zelf, een zwarte is toch beter dan een roze, niet?

"Pff! Nee man!" Lachte zijn broer, waarna hij zijn strik heen en weer liet gaan. Grinnikend drukte hij zijn poot weg en hing zijn strik terug goed, anders zag het er niet uit! "Wat denk je wel niet van me? Geen poes kan me charmes aan. We hadden natuurlijk niks, maar ze was plots van de aardbodem verdwenen. Waarschijnlijk haat ze me." Hij rolde met zijn ogen, zijn charmes, ja, ja. "We hadden alleen maar ruzie, stomme Bloodclanners ook." Hij grijnsde. "Geef toe gast, Bloodclanners zijn interessant. Alleen heb ik er nog niet veel kunnen ontmoeten." Miauwde hij met wiebelende wenkbrauwen. "Geen aanbevelingen?" Lachte hij luid.

"Kan je die niet zelf vinden dan? Heb je daar echt mijn hulp voor nodig?" Hij grijnsde, "Natuurlijk niet, maar misschien kende je er wat fatsoenlijke. Er zijn er genoeg die gek zijn in die clan." Hij gaf zijn broer een klein duwtje. Het was geweldig dat ze elkaar eindelijk, eindelijk terug zagen. "Zira en Raza zijn wel interessant, maar van Raza blijf je af." Hij trok zijn wenkbrauw op. "Oelala, heeft mijn broertje een crush?" Twinkelingen verschenen in zijn ogen toen hij lachte. Dat had hij ook gemist, het plagen.

'Nee, zo zou ik het niet noemen.' Zijn snorharen trilde lichtjes. Ja, ja. "Ze is gewoon zeer interessant." Hij grijnsde, tuurlijk. "Maar komop, jij bent toch ook wel wat tegen gekomen op je, oh zo, verre reizen? Of heb je alleen maar bij die stomme mensen op schoot gelegen?" Hij lachte. "Zo'n mensenbil ligt verbazingwekkend goed. Vooral om even je nagels in te zetten." Hij grijnsde samenzwerend. "Eén keek was ik in een stad, stinken dat het daar deed! Het was er druk en er reden niet normaal veel auto's rond. Toen ging ik een keer de stad in en een rare man wou bijna een zak over mijn hoofd trekken!" Hij gromde lichtjes, die rare dude kende hij nog wel. Zijn krankzinnige blik zou hij niet zo snel vergeten.