Late at night

Hij was laat in de avond weer wakker geworden en hoewel hij het zo hard had geprobeerd om weer in slaap te vallen, want zijn moeder zou het niet appreciëren als hij nu zou opstaan en naar buiten zou gaan, was het hem toch alles behalve gelukt. Met zijn blik op het plafond van de nursery gericht bleef hij op zijn rug liggen. Een diepe, verveelde zich verliet zijn mond terwijl hij zich om draaide en zijn blik door de Nursery liet gaan. Een balletje lag daar voor de uitgang, hem uitdagend om hem aan te vallen. Stiekem gleed zijn blik even naar zijn moeder, maar die leek ver in haar slaap te zitten dus zou ze het vast niet eens merken als hij even was. Het kon geen kwaad.. toch? Hij draaide zich op zijn buikje en stond voorzichtig op, zo voorzichtig dat hij zowel Burning als Running niet probeerde te wekken. Nadat hij uit het nest was geslopen, wierp hij nog even een blik over zijn schouders heen of zijn moeder niet wakker was. Ze leek nog in slaap te zijn en diep vanbinnen kon hij wel juichen om het feit dat hij zonder geluid te maken uit het nest was gekomen. Shrewstar mocht hem best alvast een warrior maken! Hij sloot op het balletje af en dat deed hij zo stil mogelijk, geruisloos zelfs. Maar op het moment dat hij aanviel was hij een stuk luidruchtiger, al was hij op dat moment alweer uit de Nursery. Hij schoot op het balletje af en duwde het voor zich uit en als een echte warrior deed hij alsof het een tegenstander was. Hij viel het aan, gooide het de lucht in en al om al had hij plezier. Plezier die hij normaal niet zou uiten, want hij moest stoer ogen voor zijn zusje. Dit was zijn klein geheimpje. Pas toen hij een kat zag in zijn ooghoeken stopte hij abrupt, zijn glimlach veegde hij van zijn gezicht af en hij staarde de kat met vernauwde ogen aan, even wild knipperend om het beeld wat scherper te maken. Hij was nog niet zo gewend aan de duisternis die gevallen was.

Open!

Mirrorkit kon gewoon niet slapen. Gewoon niet. Tja, soms had je van die nachten dat je niet in slaap viel, en deze was daar dus een van. Ze had besloten om uit haar nest te kruipen en naar buiten te gaan. Heerlijk frisse lucht halen en naar Silverpelt kijken. Ze kon wel eeuwen naar de vele oude warriors kijken tot ze zelfs bijna buiten in slaap viel. Maar nu was ze nog niet zo lang buiten waardoor haar ogen blauwgroene ogen nog steeds open stonden.

Toen ze geluiden achter zich hoorde keek ze vlug op. In de Nursery hoorde ze een vreemd geluid. Zodra ze omkeek zag ze al snel een andere kitten die met een balletje aan het spelen was. Zodra de kitten Mirrorkit had gezien stopte de kat abrupt. Ze werd aangestaard met vernauwde ogen en vragend hield ze ietwat haar kopje schuin terwijl ze de kitten aankeek. ''Wat was je aan het doen?'' Vroeg ze toen. Beetje stomme vraag, want ze had ook wel gezien dat de kat met een soort balletje aan het spelen was.

De kitten staarde de andere kitten bijna vijandig aan. Dat had ze niet mogen zien, hij was geen speeltype. Hij was veel serieuzer dan dat, zijn glimlach was daarnaast ook als sneeuw voor de zon verdwenen en de vraag wat hij aan het doen was werd al snel zijn kant op geslingerd. Wat moest hij nu zeggen? Hij was starclan verdomme de zoon van Runningvole en de kleinzoon van twee grootse katten! Hij moest zich bezighouden met grotere taken dan het zinloos spelen met een mosballetje. Het ding duwde hij dan ook, zo subtiel mogelijk, van hem weg. In de hoop dat de schaduwen die over hen heen vielen, de beweging zouden maskeren. "Dat is niet van toepassing," zei hij, terwijl hij opstond en rustig naar de kitten toeliep. Hij herkende haar niet zo heel goed. "Wat doe jij hier?" Vroeg hij zachtjes fluisterend, hij wilde niet meer katten wekken.