Overdose

De dramatische houding waarin hij lag weerhield de kater er niet van de poes een speelse tik langs haar oren te geven toen die boven hem uittorende, "Waarom wil je het nu wel zo graag weten?" De blik in haar ogen stelde wel dat ze wist hoe lastig de kater het vond als iemand hem zo aan het klieren was. Toch kon er alleen een geamuseerde grijns op zijn gezicht komen want het stond haar goed, de overwinnende rol. "Ben je jaloe-oers?" Hij sloeg nog eens speels met zijn poot naar haar hoofd toen ze dat zei, genietende van de twinkeling in haar ogen die het spel met zich meebracht, maar glimlachte toen wat nerveus. "Zou ik jaloers moeten zijn?" Kaatste de kater terug, bang om te antwoorden. Met elk moment dat hij langer bij Little was werden de onduidelijke, verwarrende gevoelens duidelijker, en het freakte hem out. Hoorde dit? Hart zo snel gaan? Genieten van hoe ze naar hem keek? Was hij nu een creepy stalker of een hopeloze romanticus, en waar lag de grens tussen die twee?

Hij had een slechte invloed op haar gehad, ongetwijfeld. Ze haalde haar schouders weer op en de mysterieuze blik gaf ook niet zoveel weg, "Misschien wel." Luidde haar antwoord, en een van de hoeken van de mond van de kater trok omhoog in een smirk. "Maar," Startte hij zijn betoog, met een van zijn poten wat hoger in de lucht klaar voor de verdediging als de poes plots zou aanvallen. "Ik ben toch veel leuker dan al die anderen," Zijn ogen twinkelden vrolijk, maar een zekere onzekerheid lag erin verscholen. Of ze het kon zien wist Tall niet, en of dat hem uitmaakte was de kater ook niet zeker van. Nu eindelijk alle een beetje duidelijker geworden was wilde hij niet eeuwen rondlopen met iets wat hij wist en anderen niet. Onzeker erover was de kater er echter wel over, "Toch?" Herhaalde hij dus, de onzekere klank in zijn stem in zijn hoofd vervloekende.

Zijn ogen volgden elke beweging van de poes, deden ze eigenlijk altijd wel, maar nu nog meer want zijn hart leek op het moment zo hard te kloppen dat zij het ook zou moeten horen. Hopelijk was dat niet het geval zeg, dat zou pas dramatisch zijn. Uiteindelijk liet ze zich naast hem vallen, hij op zijn rug zijn op haar buik, en zijn hoofd lag opzij gedraaid zodat hij in haar ogen kon kijken. Waarschijnlijk lag er nu zo'n domme glimlach op zijn gezicht, maar bij het horen van haar woorden veranderde die in een grijns die zijn hele gezicht deed stralen. Nog steeds lag er in hun woorden de speelse ondertoon, ook in die van hem toen hij antwoordde. "Pfiew," Zei hij, met dramatische opgeluchte zucht. Zijn poot wreef langs zijn voorhoofd, maar daarna liet hij hem weer lichtjes omhoog staan want dat lag eigenlijk best goed. "Gelukkig maar," Zijn grijns van vrolijke outburst vervaagde iets tot een tevreden, blije glimlach. Hoe speels Little het ook allemaal zou kunnen bedoelen, het was op dit moment een van de leukste dingen die hij gehoord had.

Dit speelse was best fij- oh. Serieuze blik, de kater zorgde ervoor dat hij ook weer even wat serieuzer keek, maar toch kon de vrolijke twinkeling niet uit zijn ogen en de lichte glimlach niet van zijn gezicht want hij was vrolijk geworden door wat de poes had gezegd en alles werd hem stukje bij beetje steeds duidelijker. "Ik ben dan toch ook leuker dan al jou fangirls, he?" Tall glimlachte nu wat breder, zijn fancy pluk haar was naar beneden gevallen waardoor hij to be honest meer haar dan Little zag, die blies de kater dus uit zijn gezicht en deed toen alsof hij diep na moest denken. "Noooouuuuu," Begon hij met een uitgestreken gezicht en een bloedserieuze uitstraling. Theatraal was de kater altijd. Uiteindelijk brak echter weer de grijns door en de vrolijk twinkelende ogen. "Natuurlijk Little," Grinnikte hij, en knikte nog eens om te laten zien dat hij het meende, "Je bent mijn number one fangirl,"

Hij lachte toen de poes meldde dat ze toch wel bang was geweest om op nummer twee te staan. "Maar dan zou plek een leeg zijn," Antwoordde Tall met een zielige blik, want ja, wie zou er ooit boven Little moeten? Ace? Help. No. Never. De kater sloot zijn ogen eens, om te kunnen focussen want hoe zou dat moeten met Little zo dichtbij? Het was een wonder dat hij niet al in slaap was gevallen door de zon op zijn rug en de poes zo dichtbij, dat had hij trouwens ook niet gewild want ook al wist Tall niet of het allemaal een spel was geweest, het was leuk het haar te horen zeggen. Ze wilde hem in ieder geval niet kwetsen, maar of het serieus en gemeend was durfde Tall niet te zeggen. Straks had hij hoop -al was het nieuw voor hem hoop te hebben wat deze gevoelens betrof- en dan bleek het niets te zijn. Help, dramatisch all the way.

De kater had een tevreden glimlach op zijn gezicht en de zon verwarmde zijn vacht. Zijn staart had hij toen de poes aan het praten was net over haar achterpoten geparadeerd, had ze het door? Meteen schold Tall zichzelf lichtelijk uit -in zijn hoofd- want wanneer was hij zo'n pussy geworden? Een simpele staart, misschien zocht ze er wel helemaal niets achter! "Maar ik meende het wel, Tall." Wacht wat? De kater opende zijn ogen en fronste, wat meende ze ook alweer? "Je meende dat…" Begon hij voorzichtig, het hardop uitspreken maakte het zo officieel, en ze kon alles wel bedoelen! Ze kon menen dat ze moe was, honger had, hem nooit meer wilde zien. Daar hoopte de kater niet op though, waarop hij wel hoopte was dat ene wat hem eerst zo verward had, en nu eigenlijk zijn leven alleen maar heel erg lastig maakte. Echt waar, waarom moest het allemaal zo lastig van Starclan? Had Starclan hier überhaupt een hand in? Die gedachte maakte hem best bang, was het Starclan die maakte dat Little hem zo deed voelen, want als dat zo was wilde hij het de poes niet aandoen.

Hij had wel door dat ze grijnsde hoor, quasi-beledigt wiebelde hij zijn oren, maar het hele effect was weg door de vrolijke twinkeling in zijn ogen. "Dat jij de beste bent ofcourse. Wat anders?" Tall haalde zijn schouders op, "Dat je honger had ofzo?" Hij hoorde echter dat dat niet echt geloofwaardig klonk en schoot in de lach. Ook wel een gekke opluchting dat de poes hem het beste vond. Betekende nog niets natuurlijk, zijn moeder vond hem ook weleens de beste, hij zichzelf ook. Beste was een lastig begrip, en misschien durfde Tall gewoon zichzelf niet gelukkig te laten zijn omdat het allemaal zo anders kon zijn dan hij op het moment dacht. Hij keek weer naar de poes, die zijn staart doorgekregen had en wegkeek. Oeps? Was dat erg of niet, mensen kinderen, dit was allemaal hoogst ingewikkeld. "Gelukkig maar," Mauwde hij uiteindelijk, zijn opluchting door laten klinkende in zijn stem. "Ik meende het ook," Want dat hoorde hij nu te zeggen right, en hij meende het ook echt. Dat moest de poes weten.

De lichte drang van de poes om weg te kijken viel hem heus wel op, ze lagen nu toch al zo dicht bij elkaar dus het was niet echt te missen om eerlijk te zijn. "En? Gaat het nu al weer wat beter?" Bam! Change of topic, de kater moest zelfs even goed nadenken om zich te herinneren of hij zich slecht had gevoeld. "Jazeker," Mauwde hij zodra hij het ontdekt had, met een glimlach. "Maar ik had dan ook de beste medicine cat om voor me te zorgen," Grinnikte hij klierderig, maar wel gemeend. "Als je je al beter voelt, kunnen we misschien iets leuks gaan doen." Dit was naar zijn idee ook al leuk, maar dat zeggen zou wel heel awkward zijn, lord. Vandaar dat hij breed glimlachte en knikte. "Het zal over.." De kater fronste en keek naar de lucht, "Een niet al te lange tijd donker worden," Besloot hij uiteindelijk, en grijnsde, de nacht was geweldig. "Dus milady, zin in avontuur?"

Ace jaloers? Tall vroeg zich eigenlijk af of de ander het überhaupt zou horen als hij het in zijn oor zou schreeuwen. Dat was het geniale aan Ace, die was heerlijk chill, al was er nog way in hell dat Tall de afgelopen gebeurtenisse zomaar aan hem zou zeggen, awkward! Gelukkig had Little ingestemd met het avontuur idee, en de kater glimlachte breed, mooi zo. Het was jammer dat hij nu op moest staan, maar voor het goede doel noemden ze dat right? Wel, dat was het nu wel, want iets gezelligs doen was altijd goed. Hij had wel een paar ideeën maar hij keek eerst met een inschattende blik naar de poes. Zou ze al iets bedacht hebben om te doen? Misschien wel en wilde ze graag dat hij volgde, naar zijn mening was dat prima, anders wilde hij naar de plek waar de sterren het mooist waren in de nacht. Niet van plan voor het donker thuis te komen nee, dan zou hij nu meteen awkward vragen moeten beantwoorden, dat deed hij liever na goed geslapen te hebben.

Ze kwam niet meteen met een plan, maakte niet uit want de stilte was aangenaam. Zojuist was er van alles gebeurt waarvan Tall ongetwijfeld maar de helft had meegekregen dus op zich was de stilte op het moment ook redelijk welkom. Na even zo gezeten te hebben begon de poes weer met praten, rustig om niet de stilte te doden, slechts op te schuiven. "Weet je al iets om te doen?" Oh? Hij mocht kiezen? De warrior glimlachte, "Well apprentice Little," Haha! Alsof hij dat zomaar voorbij zou laten gaan zonder haar er een paar keer mee te klieren, zijn ogen twinkelden ondeugend. "Er zijn verschillende mogelijkheden," Tall zat statig rechtop, zoals altijd, maar richtte zich nu ook nog even extra op om er leraar-achtig uit te zien. "Ik pleit er nog steeds voor dat we ooit zo'n goed ruikend beest uit de twoleg dens moeten vissen, we zouden ook echt kunnen vissen maar daar ben ik niet heel erg goed in om eerlijk te zijn," Hij grinnikte eens, "We kunnen ook naar Starlake gaan, ooit geweest?" Hij wel, en toen had hij Dogdance ontmoet. Vreemde poes, wel oke.