He slipped, he fell...

Met snelle passen probeerde hij de das die op zijn hielen zat af te schudden. Sneller dan ooit was hij. Zijn spieren gillend van de brandende pijn. Hij was geen renner, eerder een vechter, dus hij kon dit niet. Hij keek weer vooruit en probeerde zijn bocht te nemen, wetend dat er hier een rivier lag. Het was nat, natter dan dat hij had verwacht. Zijn poten gleden... Sneller en sneller. Regendruppels vielen als stenen op zijn kop, tikten de grond en raakten het harder, zijn nagels probeerden grip te krijgen, maar het lukte niet. Hij gleed, hij gleed verder. Regen viel. Hij struikelde en hij viel in het water.
Het wilde water dat ruise langs de kanten sleurde de kater mee in de stroom. Hij probeerde zichzelf boven te houden, wat amper lukte... Zijn kop raakte het oppervlak, draaide en toen... Stootte hij zijn kop tegen een van de leigrijze stenen... En toen werd alles donker voor zijn ogen.

"Nevermind!" Haar stem galmde door het bos heen toen ze de nachtzwarte kater voorbij zag schieten, op de hielen gezeten door zo'n stinkend mormel die hier de laatste tijd zo vaak rondzwierven. Strugglebug twijfelde geen moment, en spurtte razendsnel achter het tweetal aan. De regen had haar vacht helemaal nat gemaakt, maar dat maakte niet veel uit voor haar. Haar smaragdgroene ogen waren gericht op de zwarte kater, die plotseling in de Little Creek verdween. Waar de das was gebleven wist ze niet, maar waarschijnlijk was het wezen gevlucht bij het horen van haar roffelende pootstappen. Voordat de zwart-witte kattin het wist, was ze achter hem aan de rivier in geplonsd. Spetters water spatte op, terwijl ze zichzelf onhandig bovenwater probeerde te houden. "Never!" riep ze nog een keer. Maar toen ze zag hoe de kop van de zwarte kater tegen een steen werd aangeslagen, zijn lichaam verslapte en hij onderwater verdween, schoot ze nog sneller naar voren dan eerst. Al snel voelde ze de vacht van de kater tussen haar tanden, waarna ze hem omhoog wist te trekken. Het ging moeizaam, maar ze was niet de zwakste kattin van ShadowClan. Met veel moeite wist ze hem op de kant te trekken, zelf half water uit hoestend.

Het was een vieze, regenachtige dag en hoe Foxpaw niet meer droog in haar nest lag wist ze niet meer. Ze had spijt dat ze het kamp ooit verlaten had en hier nu rondzwierf. "Never!" Hoorde ze uit het niets, en met een kreet sprong ze op. Wat was dat? Vrijwel meteen stak ze haar neus in de lucht, maar ze rook niks door de regen. Ze besloot om het geluid te volgen en al snel zag ze Strugglebug, die een zwarte kat uit het water hees. Met grote ogen rende ze erop af, maar snel kwam ze niet aan aangezien ze een paar keer uitgleed door de gladde modder. Toen ze er was lag de zwarte kater al op de rand en met paniek in haar ogen keek ze om zich heen. Wat moest ze doen? "Gaat het?" Miauwde ze tegen de zwart-witte poes en ze drukte haar oor tegen de borst van de zwarte kater, die ze nu herkende als Nevermind. Ze kende hem niet goed, maar ze moest hem helpen! Ze drukte haar poten tegen zijn lichaam, maar hij ademde niet meer. "Leg hem op zijn buik!" Miauwde ze, met haar gele ogen zo groot als schoteltjes. Als hij nog leefde, zou hij nu kunnen stikken, toch? Ze duwde hard tegen zijn zij en probeerde hem zo om te rollen - en ook nog verder weg van het water.

Het was een stilte ongekend, zo vredig was het... Hij liet het erbij en het was... Stilte... Die op het einde zijn opperhand had gevonden. Maar na enkele tellen wist hij dat het nog geen tijd was... Om te gaan. Starclan had hem nog niet begroet, het was nog geen tijd... Nog niet... Gelukkig. Of toch niet gelukkig...
Toen de koude langs zijn lichaam en geest gleed, bleef het stil. Zijn buikje rees niet, zijn flanken waren ingezakt, zijn ogen gesloten, alsof hij in een eeuwige slaap was gevallen... Of toch niet...
Opeens rees zijn flank heel even, terwijl een mengeling van bloed en water uit zijn mond kwam... Maar verder was er niet echt veel reactie van de zwarte kater.

Samen met de rode apprentice die erbij gekomen was, trok ze de kater nog verder op de kant. Toen de ander zei dat ze de kater op zijn buik moesten leggen, schudde de warrior snel haar kop. "Flank," hoestte ze nog wat water naar boven en zorgde dat de kater op zijn rechterflank lag. "Foxpaw, haal Acefray en vertel hem wat er is gebeurd!" mompelde ze in de gauwigheid. Alles hing nu van deze apprentice af, maar ze vertrouwde er op dat ze zou doen wat er van haar werd gevraagd. Ondertussen richtte ze zich weer tot de zwarte kater, wiens flank kort omhoog rees en vervolgens een mengeling van bloed en water uit zijn mond spuwde. Dat was de enige reactie die ze voor nu kreeg. "Het komt goed Never," mompelde ze en keek hopeloos rond. Ze moest iets hebben om hem warm te houden. Eerst besloot ze hem iets bij de modderige oever vandaag te trekken. Haar eigen pels zat ondertussen ook al helemaal onder de bagger, maar veel kon het haar niet schelen op dit moment. Het komt goed, Acefray komt zo. Vervolgens duwde ze haar neusje in de vacht van zijn nek, er was nog ademhaling. Met haar tong raspte ze een keer over zijn wang heen, en schuifelde een beetje naar hem toe. Hij moest warm blijven, en adem blijven halen, tot Acefray er was..

Toen de kater bloed ophoestte, werden haar ogen van geschrokken naar bezorgd en ze knikte toen Strugglebug zei dat hij op zijn flank moest liggen. Ze hielp de warrior en knikte opnieuw toen haar werd gevraagd of ze Acefray wilde halen. Tweede ongeluk, tweede keer Acefray halen. Ze rende weg van het tafereel, wanhopig zette ze haar nagels in de grond zodat ze niet weer zou vallen door de glibberige grond en ze rende de richting van het kamp op. In haar haastigheid vergat ze een antwoord te geven, maar echt nodig was dat niet. Ze rende en rende, totdat ze in het kamp aankwam. "Acefray! Acefray!" Riep ze, en ze liep regelrecht op de medicine cat den af.

+ Ik maak een extra topic aan in Med. Cat den en zorg ervoor dat Acie komt <3

Zachte, onduidelijke woorden op de achtergrond van zijn kop... Hij meende er een te herkennen, maar langzaam viel het weg... Nee... Nee, zo bekend was het nu ook weer niet... Wat eerste als een soort schaduw voor zijn ogen was verschenen, bleek nu niks te zijn. Hij meende niks meer te kennen, niks van wat er hier was. Zijn zwakke ademhaling verzwakte enkel... Maar toen hij even zwakjes hoestte, drupte bloed langzaam uit zijn bek, net zoals het zoete water dat hij naar binnen had gewerkt uit de rivier. Een mengeling van rode vloeistof en drinkbaar water bevuilde de aarden grond, maar deze werd al snel terug schoon gemaakt door de regen die als schone parels op het aardse oppervlak kwamen, braken en zich dan verspreidden om al het kwade weg te wassen.

Haar hart klopte als een razende in haar keel, terwijl ze toekeek hoe de kater weer een mengeling van water en bloed ophoestte. De kattin boog zich over hem heen, zodat de neervallende regen op haar kwam, in plaats van op hem. Strugglebug was niet de meest smalle of kleinste poes, maar dat maakte haar nou ook weer niet minder vrouwelijk. Haar smaragdgroene ogen stonden bezorgd, waarna ze hem een likje over zijn wang gaf. "Nog eventjes, hij komt zo.." mompelde ze toen op haar zoals altijd geruststellende toon. "Nog eventjes volhouden.." prevelde ze toen weer. Ondertussen was ze begonnen met het droog likken van zijn schouderbladen. Bij kittens hielp het om warmte op te wekken, bij hem vast ook wel.

Ze rende snel achter Acefray aan, al was de grote kater veel sneller dan haar, zij wist zelf ook de weg. Ze zag nu al meer bloed bij Nevermind liggen en met trillende poten kwam ze dichterbij. Strugglebug en Nevermind leken elkaar redelijk goed te kennen en Foxpaw vond het er erg verdrietig uit zien. Ze keek toe hoe de Medicine Cat zijn werk deed. Bek open, en langs zijn buikje gaan. Met een frons op haar voorhoofd probeerde ze te bedenken waarvoor hij dit deed, maar ze wist het niet zo goed. Misschien keek hij of Nevermind nog ademde? Ze ging zitten, Acefray zou wel weten dat hij haar altijd om hulp mocht vragen.

Hij was ver, ver weg van deze plaatst en hoorde amper iets. Enkel wat bemoedigende woordjes... Maar dat was het ook. Zijn ademhaling traag, terwijl bloed langs zijn kopje naar beneden stroomde. Hij had zich immers gestoten aan een steen met zijn dikke kop. Hij was ook zo handig. Zijn ademhaling vertraagde even kort en even stokte die, maar toen de kater zachtjes kuchte en zo even nog wat water en nog wat bloed ophoestte, werd zijn ademhaling terug regelmatig.