I lost my family.

'Mag ik nu eindelijk eens het kamp uit', haar moeder en vader keken me kaar even kort aan. 'Voor uit, Swifttear, ga jij met ons mee?' Swifttear de moeder van Fearkit was dood ziek en zou waarschijnlijk vandaag sterfen. Fearkit dronk nog wle bij haar moeder, en als die zou dood gaan en haar vader ook zou ze wees zijn. Fearkit keek haar ouders met smekende ogen aan. 'Dan kunnen wel naar die kleine afgrond gaan bij de kleine rivier? Daar heb ik vele kittens over horen praten en ik zou graag willen kijken?' Deathflame keek zijn kitten aan, en knikte. En Swifttear stemde in. Fearkit keek super blij, ze was normaal doods bang en benauwd de enigste die ze vetrouwde waren haar ouders, ze ging niet met andere kittens om maar hoorden hun vaak wel verhalen uit wisselen. Ze had ook geen vrienden in de Shadowclan. Swifttear gaf haar enigste kitten een lik over de kop. 'Laten we dan gouw gaan!' Miauwde ze hees. Fearkit knikte heftig met haar kop, dit was de eerste dacht dat ze geen angst kitten was, vandaar ook haar naam Fearkit: Angstkit. Deathflame pakte zijn kitten op en rende samen met zijn vrouw het kamp uit. Ze hoefde niet heel lang te rennen of ze waren er al. Fearkit zag een blad en haar angst dook meteen weer op, 'W-wat is dat papa mama? Dood het me?' Haar moeder kwam op Fearkit aflopen. 'Het is maar een blad...' Haar moeder kon haar zin niet eens af maken of Deathflame kwam al weer op dagen en maakte haar moeders zin af, 'als je een echtte Shadowclan Warrior wil worden zou je er niet bang voor moeten zijn!' Fearkit kromp in één bij haar vaders worden, en Swifttear bemoeide zich er niet mee, ze knikte alleen maar instemment naar haar vader. Haar ouders waren slecht ondanks dat ze super veel van haar hielden haatte ze het dat ze een angst haas was. Zij zelf trouwens ook.
Plots begon haar moeder heel erg te hijgen en ging ze op de grond liggen. Fearkit haar ogen werden groot van angst en ze kon geen woorden uit brengen. Haar avder Deathflame rende op haar moeder af. 'Swifttear!' Swifttears ogen gloede heel erg. 'Papa?' 'Je moeder is nu bij de Starclan, ze zou het niet redden', sprak haar vader emotiloos. 'Doe wat papa, doe wat!' Smeekte Fearkit. Deathflame sloot zijn ogen. Swittear sloot haar ogen ook. Fearkit kromp in één nu ze wist dat haar moeder dood was. 'Fearkit, kom mee, je kan nu neit bij je moeder blijven', murmelde hij. Fearkit stond op en liep achter haar vader aan, om de seconde keek ze achter om. 'Voor uit kijken ik ga je laten zien hoe je moet jagen, jij zelf mag niet jagen', Fearkit keek haar vader vragend aan haar moeder was dood en ze ging nu zienhoe je moest jagen! Hielt haar vader wel van haar moeder? 'Liggen!' Sprak haar vader en Fearkit gehoorzamde meteen en ging angstig liggen. Ze waren nu bij de kleine afgrond. Zijn vader zonk in een perfecte kille moordzuchtige sluip houding en ging poot voor poot naar voren. Hij sloop op een kraai af. MEt een sprong rende hij op de kraai af die vlak aan de kant vand de afgrond stond, was dit zelfmoord? Haar vader sprong en viel in de afgrond, hij hoorde een harde jammer klacht en die verdween algauw na de plons. Fearkit rende naar de kant en liet een harde jammerklacht horen. 'Nee! PAPA! MAMA!! NEEE!!!' Ze waren dood en Fearkit was wees, alleen ze wist de weg niet eens meer terug, er moest iemand komen, iemand die haar zou mee terug nemen naar het kamp.

De pikzwarte kater zwierf rustig over de gebieden die de ShadowClan toe behoorden. Zijn staart maakte rustige, zwaaiende bewegingen van links naar rechts. Zijn felgekleurde ogen tuurden van links naar rechts. Hij was niet op patrouille, noch op jacht. Hij was gewoon aan het wandelen in het gebied. Dat kon geen kwaad, toch? Hij was nu al een tijd Apprentice, maar had nog niet eens tijd genomen om het ShadowClangebied ècht te verkennen. Tot nu toe was hij alleen nog maar in en rondom het kamp, en bij de meertjes geweest. De meertjes was de plek waar zijn eerste training had plaatsgevonden, en tevens was het de plek waar hij Darkpaw - die nu trouwens Darkflower heette - had ontmoet. Hij had een gezellige tijd met haar gehad, maar echt heel goed kende hij haar niet. Jammer, ze leek hem nog best wel een goede vriendin. Nou ja, soms gebeurden dingen op manieren waarvan je het niet verwachtte. Zijn voetkussentjes waren geruisloos, elke keer als hij ze op het gras neer liet komen. Een paar meters naast zich hoorde hij het geluid van kabbelend water, van de kleine rivier die in hun gebied was gevestigd. Hij stond even stil, terwijl zijn felgekleurde ogen naar de kleine rivier gleden. Een tijdje bleef hij rustig staan kijken, toen hij opeens geschreeuw hoorde. Hij keek meteen om zich heen, zijn hart begon sneller te kloppen. Wat was er in hemelsnaam aan de hand? "Nee! PAPA! MAMA! NEEE!" hoorde hij een onbekende stem roepen. Hij haastte zich meteen naar de bron van het geluid. Het klonk als een jonge kat. Een kitten of misschien wel een Apprentice. In ieder geval was er iets dringend mis met de ouders van het katje. Zo snel als zijn zwarte poten hem konden dragen, ging hij er naar toe. Toen hij aankwam was een jong, zwart katje hetgeen dat hij vond. Ze stond bij de rand, misschien waren haar ouders erin gevallen? Hij stopte even, en vroeg zich af wat hij eigenlijk moest doen. Hij was nooit goed geweest in dit soort situatie's. Hij schraapte zijn moed bij elkaar, en bijtend op zijn lip liep hij naar het katje. "Wat is er gebeurd?" vroeg hij op een zachte, en tegelijkertijd bezorgde toon. Misschien was ze nu dan wel een wees. Wie zou er dan voor haar moeten zorgen?

Ze keek naar beneden, en zag snel stromend water. 'Papa...' Toen keek ze om en zag ze haar moeders lijk nog net liggen. Ze was bang, doods bang, zo bang was ze nog nooit geweest. "Wat is er gebeurd?" Hoorde ze toen. Fearkit keek om en zag een zwarte kater, een Apprentice. Ze zweeg heel lang, en kromp angstig in één. 'P-papa. Zelf moord, mama ziek, liggen daar...' Murmelde ze terwijl ze met haar snoet naar haar moeder wees. 'ik wil niet zij dood zijn, zij niet mag dood zijn, ik wil starclan vragen terug brengen hun, ik wil niet dat dood zijn zij,' ging ze de hele tijd door, ze was zo'n beetje de weg kwijt in haar hoofd, ze had gezien hoe haar ouders dood gingen, de grootste nachtmerrie van elke kitten. Ze wouw tegen haar moeder aan liggen in de Nursery, hoe kon haar vader haar nou verlaten, dacht hij soms dat zij hem achter na zou komen? Tuurlijk niet! Daar was ze te bang voor! Ze richtte haar glazige blik weer op het stromende water. 'Papa...'

Ghostpaw volgde met luid kloppend hart de blik van de jonge kitten. Ze was nog niet eens een half jaar oud, waarschijnlijk. Haar blik eindigde bij een lichaam van een kat. Een dood lichaam van een dode kat. Was dat haar moeder? Ghostpaw's adem stokte in zijn keel, en zijn geelgroene ogen werden groot. Het wás de moeder van de kleine poes. Zijn staart, die zojuist nog hoog was geheven, hing nu naar beneden. Twee Clanleden, zomaar overleden. Hij vroeg zich af hoe dit kon gebeuren. Maar dat was nu niet zijn zorg, hij moest nu voor Fearkit zorgen. Ze was vast bang, en verdrietig ook. Dat kon ook niet anders in een situatie als deze. De kleine, zwarte kattin krom ineen van angst, maar gaf wel antwoord op zijn vraag. "P-papa. Zelf moord, mama ziek, liggen daar," murmelde de jonge kitten. Ghostpaw volgde haar wenk niet, hij wilde het dode lichaam van Fearkit's moeder niet nogmaals zien. De vader had zelfmoord gepleegd? Ineens voelde Ghostpaw een lichte steek van woede opkomen. De moeder was dood, en de vader pleegde zelfmoord? Dacht hij dan niet eens aan zijn dochter, die er dan helemaal alleen voor stond? "Ik wil niet zij dood zijn, zij niet mag dood zijn, ik wil starclan vragen terug brengen hun, ik wil niet dat dood zijn zij," ging de kitten door. Ghostpaw krulde zijn staart om zichzelf en om Fearkit heen. "Sssst," mompelde hij zachtjes om de kitten te kalmeren. Het was vast moeilijk om op deze leeftijd de dood van je ouders mee te maken, dat moest wel. "Het spijt me voor je. Je ouders komen helaas niet meer terug." Hij wist niet hoe hij het moest brengen, en hij wist ook niet of hij er zo wel goed aan deed. Hij slikte, en sloot zijn ogen voor enkele seconden. Hij opende ze weer, en gaf de kitten een likje over haar kop. Wie moest er nou voor haar zorgen? Hij kon haar niet zomaar weer in het kamp dumpen. Ze had een traumatische ervaring gehad, en hij moest er wel wat aan doen.

"Sssst," Hoorde Fearkit Ghostpaw sussen. Ghostpaw kwam naar haar toe en legde zijn staart om hun heen. Fearkit staarde nog steeds naar de af grond. "Het spijt me voor je. Je ouders komen helaas niet meer terug." Zei Ghostpaw. 'M-maar wil ik terug komen zij, het moet, ike slapen in nursery mama tegen aan mij. Ike naar kamp willen, jij brengen mij?' Zei ze. Terwijl ze haar kop tegen de borst van de apprentice aan legde. Ze sloot haar ogen en wenste dat dit het lichaam van haar vader was. En dat haar moeder een lik gaf tussen haar oren. Dat ze niet dood waren. 'waarom papa, plegen zelfmoord?! Hij stomme sukkel is!' Gromde Fearkit. Ze was boos op haar vader. Hij had haar verlaten zonder ook maar even na te denken, haar moeder die in een Starclan kat is zou vast boos zijn op hem.

[Inspi loos! I want it back!]

De blik van Fearkit ging recht de afgrond in. Even was Ghostpaw bang dat ze zelf ook de neiging kreeg om er zelf ook in te springen. Hij legde zijn voorpoot in een beschermende houding om de kleine kitten heen. Ze was een Clanlid, en als het nodig was zou Ghostpaw wel voor haar zorgen. Het was tragisch dat een kitten op deze leeftijd een wees was, dat ze de dood van haar ouders met eigen ogen gezien had, was zelfs nog erger. "M-maar wil ik terug komen zij, het moet, ike slapen in nursery mama tegen aan mij. Ike naar kamp willen, jij brengen mij?" zei ze, waarna ze haar kop tegen zijn borst aanlegde. Ghostpaw ademde diep in, en knikte toen. "Dat zal ik doen," zei hij plechtig. Het was een belofte, aan zichzelf, aan Fearkit. Ook al was hij nog maar een Apprentice, hij wist dat Fearkit hulp nodig had, en als het kon zou hij daar wel voor zorgen. Hij zou een oogje in het zeil houden. "Waarom papa, plegen zelfmoord?! Hij stomme sukkel is!" gromde de kitten. Ghostpaw keek met zijn groengele ogen naar beneden. Onverwachte wending, maar goed. De kitten had het volle recht om boos te zijn op haar vader. Hij had haar ten slotte zomaar verlaten. Ook al was zijn partner gestorven, het was dan toch niet nodig ook een einde te maken aan je eigen leven? Vooral als je nog een kitten had om voor te zorgen. Ghostpaw stond op, en keek naar Fearkit. "Ik breng je naar het kamp, oké?" vroeg hij met een vriendelijke stem. Hij wachtte op de kitten, als het nodig was zou hij haar wel dragen, maar hij geloofde dat ze sterk genoeg was om zelf te kunnen lopen.

Ik lieft Ghostpaws setje <'333
_____________________________
"Dat zal ik doen," Zei Ghostpaw. Er kwam een klein glimlachje rond het bekje van Fearkit. Ze wouw graag weer slapen in de Nursery, om zich weer op te kunnen rollen tussen de kittens en moeder katten, alleen zou het nooit meer het zelfde kunnen zijn. Haar moeder was dood en daar kon ze dus nooit meer bij liggen. Een klein zielig piepje ontsnapte uit ahar bekje. Ze was bang. Ze voelde zich ziek, verdrietig bang alles! "Ik breng je naar het kamp, oké?" Zei Ghostpaw. 'Wel dankje', piepte ze met neer geslagen oogjes. 'Wie nu mij zorgen, ike niet dood willen, ike slapen, ike moe..' Zei ze. Haar oogjes keken nog even naar waar haar vader was gesprongen. Toen keek ze naar haar moeder. Toen staarde ze naar haar poten. Ze ging zo staan dat Ghostpaw haar op kon tillen. Haar pootjes deden het even niet meer. Ze was zwak en dat was te zien. Ze was zwak van verdriet en angst.

Ghostpaw ving een glimp op van een glimlachje rond het bekje van Fearkit. Het deed hem goed om te zien dat ze nog kon glimlachen, na zoiets meegemaakt te hebben, was dat moeilijk. Hij beloofde zichzelf in gedachten om een oogje in het zeil te houden voor Fearkit. Iemand anders moest nu voor haar gaan zorgen, en in de Nursery was vast wel iemand te vinden die de zorg van een arm weeskatje op zich wilde nemen. Ze waren tenslotte een Clan, en Clanleden moesten elkaar helpen. Fearkit terugbrengen naar de Nursery was wel het minste wat hij voor nu kon doen. "Wie nu mij zorgen, ike niet dood willen, ike slapen, ike moe," brabbelde Fearkit. "We zoeken iemand die voor je gaat zorgen, ik beloof het," zei Ghostpaw rustig. Hij gaf haar een likje over haar kop heen. Ze was moe, doodop natuurlijk. Misschien moest hij haar eerst rustig laten slapen in de Nursery. Een kat zoeken die voor Fearkit wilde zorgen, kon altijd nog. Fearkit ging staan, en dus kwam het er op neer dat hij haar moest gaan tillen. Hij vond het geen probleem. Hij stapte rustig naar haar toe, en nam haar nekvel in zijn bek. Hij tilde haar een eindje van de grond af, tot zover ging het prima, tot de Nursery zou hij het zo wel redden. Fearkit was nu zwak, en kon dat hele stuk nog niet zelf lopen. Begrijpelijk. Met het kleine, zwarte katje bungelend in zijn bek, liep hij naar het kamp, naar de Nursery.