Snake-Hearted

Vinal had nu al enkele maanden op zich zelf geleefd, zonder dat Sushi hem kwam controleren. Ze kwam hem dan wel niet persoonlijk controleren, maar soms had hij toch het gevoel dat er een paar ogen in zijn rug brandde. De kater had er eigenlijk geen last van gehad. Dankzij de lessen van Sushi had hij zichzelf helemaal kunnen verbeteren. Hij was geen kleine kitten mee, maar was een grote volwassen kater aan het worden. Vinal's oortjes schoten direct naar voren toen een bekende geur hem tegemoet kwam. De witte kater zat bovenop het dassenhol, waar hij nu al maanden aan een stuk in verbleef. Zelf had hij geen territorium, zoals Sushi had, maar daar had hij totaal geen probleem mee. Jagen deed hij toch in omliggende territoria. De kater bleef zitten waar hij zat en richtte zijn blik strak op het struikgewas voor hem, waar de poes elk moment uit kon lopen. Hij was flink vooruit gegaan. Elke geur, elke beweging vielen hem direct op. Hij bleef netjes zitten waar hij zat, wachtend tot zijn mentor verscheen.

Eerste post voor Sushi

De laatste aantal maanden was ze te druk bezig geweest met het vinden van nieuwe, sterkere leden om haar leerlingen te trainen maar vooral Vinal leek zijn eigen weg behoorlijk te vinden. Hoewel ze er niet erg vaak meer was om hem te trainen lette ze wel zo vaak mogelijk op hem. Ze lette op zijn jaag en vechttechnieken. Hoe hij zichzelf genas als hij gewond was geraakt en op hoe hij groeide. Misschien vooral op hoe hij groeide. Hij kreeg inderdaad de bouw die ze in hem gezien had, de bouw van een echte vechter, groot en breed. Een grijns trok over haar kop terwijl ze in de richting van haar leerling's hol stapte. De witte kater zat al op haar te wachten toen ze de bosjes uit kwam. Iets waar ze op hoopte, zijn zintuigen waren geweldig ontwikkeld. Ze bekeek hem even geheel en stapte een rondje om hem heen. 'Good afternoon Vinal' begroette ze de kater voordat ze voor hem ging zitten en haar staart om haar poten sloeg. 'How is training going?' vroeg ze. Ze wist hoe het ging maar ze wou graag zijn mening weten over hoe het goed.

Zoals hij voorspeld had verscheen de poes niet veel later uit de struik voor hem. Hij richtte zich ietsje op toen ze een halve cirkel om hem heen liep, waarna ze zich voor hem neerzette. 'Good afternoon Vinal' Hij knikte kort ter begroeting en sprong vervolgens van het dassenhol af, om niet boven haar uit te schieten. 'How is training going?' "Vele beter dan die van Yinyang," zei hij met een klein grijnsje en richtte zijn oortjes iets wat naar achteren. Waar die jonge kitten de laatste tijd uithing, wist hij niet. Maar de kans was klein dat ze zich bezig hield met trainen. Hij snapte zelfs niet waarom hij nog het nest moest delen met die poes.

Zoals ze al had verwacht was het alleen de witte kater, niet de zwart witte kitten die er zat. Maar dat maakte haar niet uit. Vinal stond voorop in als ze een keuze maakte, en dat wisten ze alle drie even goed. Daarbij hoefde ze bij de kitten niet te checken hoe zij haar technieken vond. Haar jagen was bagger, haar vechten was bagger en het verzorgen van wonden kon ze al helemaal niet. Maar ze dacht wel dat ze het kon, met haar grote bekje, en dat was het probleem. Maar Vinal, Vinal was goed bezig. Hij was groot en sterk, zijn jaagtechnieken waren fantastisch, zijn vechttechnieken, well, daar moesten ze nog wat mee trainen maar dat kwam door zijn bouw wel goed. 'I expect nothing less, I expect something from you, not from her'

'I expect nothing less, I expect something from you, not from her' Een klein grijnsje verscheen op zijn snoetje toen de poes dat zei. "My training is going well." beantwoorde hij uiteindelijk toch haar vraag met een knikte. "I would prove myself if I had the change." zei hij er nog met een veelbetekenende grijns achter. Zijn lichaamsbouw evolueerde, maar ook zijn taal en houding. Hij had ook maar amper katten ontmoet, dus soms moest hij het maar doen met zijn mentor. Soms positief, soms negatief.

Opnieuw bekeek ze de kater voor haar, en dat zou ze blijven doen, ze moest elk zwak plekje zien te vinden. Nou kende zij hem door en door maar als zij ze kon zien konden andere dat ook. Erg duidelijk maakt hij ze niet, zijn grootte stelde hij handig op niet slungelig, zijn spieren verstopte hij niet. Hij was wel een leerling waar zij trots op kon zijn. Jammer dat hij alleen nog niets van zijn krachten heeft laten zien. Die nep gevechtjes die zij af en toe hadden gehad. Tuurlijk zij kreeg wel wondjes maar hij lag vaak behoorlijk open en dan moest zij hem weer verzorgen. 'I will take you to the twoleg place tommorow, we'll start with cathing a kittypet' mompelde en stond op om zich weer om te draaien en terug naar haar hol te lopen

'I will take you to the twoleg place tommorow, we'll start with cathing a kittypet' Zijn mondhoeken schoten in een grijns omhoog toen ze dat zei. Eindelijk zou hij eens écht iemand mogen aanvallen, niet met de vrees dat hij zijn mentor pijn zou doen. Hij moest toegeven dat hij zich vaak inhield bij zijn mentor. Daar had hij zo z'n reden voor. Zijn oren schoten naar voren toen ze zich vervolgens terug omdraaide, klaar om hem terug te verlaten. Zonder te twijfelen liep hij direct achter haar aan. Vroeger had hij er nooit vragen bij gesteld, maar nu kwamen deze vragen toch meer en meer voor in zijn kopje. Hij wilde antwoorden over hoe ze leefde en welke vreemde geuren er de laatste tijd nog meer in haar vacht hingen. Hij wist dat ze samen leefde met andere, maar dat was het dan ook. "Waar ga je naar toe?" mompelde hij vervolgens maar direct, zijn blik strak op haar gericht, terwijl hij naast haar mee liep.