And though where the road then takes me, I cannot tell

De scherpe geur van Shadowclan blies zijn neusgaten in. Hij zuchtte even en keek achterom, naar zijn eigen gebied. Naar het kale maanlandschap. Het werd wel lente, dus het gras werd kleurrijker en er kwamen bloemetjes in bloei, maar het bleef troosteloos. Hij wist nog de tijd, toen hij net apprentice was, toen het een enorme bevrijding was toen hij voor het eerst in het gras kon rennen. Daar had hij zo naar uitgekeken. Hij herinnerde zich nog hoe hij vrolijk had liggen rollebollen in het gras met Din, toen nog paw. Toen hij nog Whitepaw was. Maar hij wist ook de tijd, toen hij net Whitelion was, toen hij het groepje naar hier gevolgd was, en dat hij ze vermoord had. Omdat Dinfur niet in het camp wou blijven na de geboorte van Sacredkit. Omdat ze de vrijheid wou. Zijn ogen stonden melancholisch als hij weer naar voren keek. Naar het wilde dennenbos in het Shadowclan gebied. Waar hun grond droog en zanderig was, was het daar nat moerasgebied. Ze hadden wel iets gemeen; het was niet het warmste gebied om te zijn. Het hoogland hield geen warmte vast, de koele wind die erover waaide verkilde hen. zeker omdat de meeste katten een korte vacht hadden en amper vet, om goed te kunnen rennen. Waar Shadowclan ook mager was, maar dat was misschien van hun dieet van niet al te vettige moerasdieren. Hun gebied kon ook niet warm zijn, in de donkere schaduwen waarnaar hun clan genoemd was. Hij zuchtte opnieuw en ging zitten, zijn witte staart om zijn poten geslagen. Soms was de troosteloze aanblik van zijn eigen territorium teveel, soms waren de vrolijke herinneringen die het bevatte niet genoeg om de verdrietige weg te werken.

~Eerste post Littlestream

And though where the road then takes me, I cannot tell BBTWvM

::

sweetness,

you fill my lungs with sweetness and i fill my head with you

Het was een lange tijd geleden dat ze zich nog bij de grenslijnen bevond. De poes vermeed deze plek zo vaak mogelijk, vanwege het feit dat de spanningen tussen de clans nog niet verdwenen waren. Zeker niet tussen die van windclan en shadowclan. Daarbij had ze ook geen goede herinneringen aan die grens. Maar ze wou deze angst overwinnen. Ze werd nu namelijk opgeleid tot krijger, en dus vond ze dat ze geen schrik mocht hebben van zulke dingen. Als er iets gebeuren zou, dat moest ze gewoon heel snel wegrennen. Toch? Ze had al twee Bloodclanners tegen gekomen, wat erger kon haar nog staan te wachten?
De poes was ondertussen al gearriveerd toen er in de verte een witte krijger aan kwam gedraafd. Haar hart stokte in haar keel toen ze haar ogen vernauwde om beter te kunnen zien wie het was. Whitelion! Die naam spookte een tijdje rond in haar hoofd voordat ze besefte dat ze echt met dezelfde witte krijger te maken had als een paar manen terug. Wat nu? Als ze nu op zou staan en weg zou rennen, was de kans groot dat hij haar zag en dat hij de neiging had om hetgeen van toen nu af te maken. Een sidderende ademzucht verliet haar bekje terwijl ze haar heldergroene blik strak op de kater gericht hield. Zolang hij haar maar niet zag..

We were together.... I forgot the rest

Whitelion

Zijn gedachten werden ietwat ruw onderbroken toen de kater een bekende geur rook. Hij kon niet meteen meer zeggen van wie die geur was, maar het was zeker dat het een Shadowclan kat was. Eén van die laffe mormels die hun aanviel in hun eigen camp, alsof de vernedering van aangevallen worden nog niet erg genoeg was. Everstar had tijdens dat gevecht een leven verloren, maar hij had via via gehoord dat ook Shrewstar niet ongeschonden van het gevecht gekomen was. En maar goed ook. Als ze hen niet hadden verrast met hun laffe aanval, was Ever zeker weten gewonnen. En dan had dat zwart-witte misbaksel nog het lef om één van hun warriors te vermoorden, in kille bloede. Hij schudde zijn hoofd, maar de uitdrukking in zijn ogen was kalm. Uitdrukkingloos, bijna. Hij stond op en wandelde dichter naar de grens toe, tot de grijze poes zichtbaar werd. Een kil, maar niet ronduit onbeleefd knikje toonde dat hij haar gezien had, maar hij deed geen moeite om een gesprek op te starten. Daar had hij geen zin in. Hij wou gewoon de poes in de gaten kunnen houden, die nu hij haar beter kon zien Littlestream bleek te zijn. Was ze niet de medicine cat van Shadowclan? Maar ze rook in ieder geval minder naar kruiden. Kon ook zijn dat er iets verandert was, dat hij niet meer wist - of nooit gehoord had. Wist hij veel. Alsof het hem iets uitmaakte.

::

sweetness,

you fill my lungs with sweetness and i fill my head with you

Nee, nee, nee! Hij kwam naar haar toe! Angst welde in haar op en haar groene blik schoot van links naar rechts. Kon ze hier nog op tijd weg geraken? Maar net toen de poes wou opstaan en weg wou lopen, hielt de kater halt. Nog steeds aan diens eigen kant. Een knik was hetgeen wat haar kant werd opgestuurd. Haar blik stond verbijsterd. Sinds wanneer hielt deze kater zich aan de regels? Had Everstar hem er eindelijk op aangesproken? Veel wist ze niet van hem, maar wel dat zij niet zijn enigste slachtoffer geweest was. Sommige katten konden veranderen, en alhoewel de poes hier sterk in geloofde wist ze dat er ook enkele waren die slechts dachten dat ze veranderd waren. Whitelion was hier zeker eentje van. Stijfjes knikte de poes terug, waarna ze zichzelf overeind hees en op het punt stond terug te keren naar het kamp. Ze wou hier weg, gewoon weg!

We were together.... I forgot the rest

Whitelion

Hij zag dat de poes op het punt stond om weg te gaan, en dacht er eigenlijk niet al te veel bij na. Het was pas op het allerlaatste moment dat hij zich bedacht, dat hij misschien iets wou zeggen tegen haar. Als hij toch zo graag zijn leven wou beteren. het zou vreselijk moeilijk zijn, en hij wist niet of hij het zou kunnen; of hij niet zou terugzakken. Waarschijnlijk wel, maar niet geschoten is altijd mis, nietwaar? "Wacht!", riep hij haar terug, en vervloekte zichzelf vanbinnen. Sjeezes, White, laat haar gewoon. Doe niet zo dom en laf, doe toch normaal, zoals je je altijd gedraagt. Hij wandelde nog iets dichter naar de grens toe, maar ging er niet over. De blik in zijn ogen was hard, uitdrukkingloos en ondoordringbaar. "Ik wou gewoon zeggen dat ik je geen kwaad zal doen ook al ben je bij die clan van lafaards die ze Shadowclan noemen. Hoe ik je eerder behandeld heb was niet katwaardig, maar ik zal me er niet voor verontschuldigen. Ik had mijn redenen, weet alleen dat ik niet harteloos ben." Het was een korte speech, en het was alles wat hij wou zeggen. En op dit moment, kon het hem geen barst schelen hoe ze zou antwoorden of wat ze zou denken. Hij moest het van zijn hart krijgen, zodat het zijn verdere leven niet zou beïnvloeden - zoals sommige andere vergissingen die hij begaan had.

::

sweetness,

you fill my lungs with sweetness and i fill my head with you

De poes verstarde bij het horen van diens stem. Met haar poot nog half in de lucht keek ze over haar schouder heen, waar de kater op haar af kwam gelopen. Diens woorden stroomden langs de ene kant haar hoofd binnen, maar langs de andere kant weer uit. Integendeel tot zijn blik welke hard en uitdrukkingsloos was, stond de hare zacht en breekbaar. Toen ze hoorde dat hij zich niet zou verontschuldigen omdat hij zijn redenen had en dat 'ie wou dat ze wist dat hij niet hartenloos was, begon haar tedere lichaam zachtjes te bibberen. Niet wat koude, maar van woede en verdriet. Zonder er bij na te denken waren haar groene ogen vochtig geworden, terugdenkende aan hoe ze vreesde voor haar leven toen dit wit mormel haar besprongen had. "J-ji... jij bent n-niet harteloos? Je had j-je redenen..?" Herhaalde ze, terwijl haar stem beefde wat zowel verdriet als woede. Algauw rolden de eerste tranen over haar wangen en ging ze met een snelle beweging over haar borstkas heen. De vacht opzij halende zodat het enorme litteken dat hij haar aangedaan had zichtbaar werd. "Dus omdat jij je REDENEN had moet iemand anders daarvoor boeten? I-ik kende je n-niet eens.." Schreeuwde ze, waarna ze haar poot weer neerzette. "Nee.. nooit zal ik denken dat jij een hart hebt. Redenen of niet, je laat niet iemand anders boeten voor iets waar zij geen zaken noch kennis van hebben." Haar stem beefde nog steeds, waarna ze zich in een ruk omdraaide. Echter wierp ze hem nog een blik toe, welke gevuld was met puur verdriet en angst van hem. "Ik ken je niet. En dat wil ik zo houden. Eerlijk waar, ik wou nooit mezelf zijn maar nu ik jou zie ben ik toch blij dat ik iemand ben met eigenwaarde." Klonk ze bitter.

We were together.... I forgot the rest