It even smells scary

Er viel een stilte en die beviel hem helemaal niet. Het was zo anders vergeleken met de vorige keer. Toen konden ze tenminste nog iets van praten, toen hadden ze nog iets van gespreksstof. Cedarpaw had twee opties. Hij kon weglopen en haar gewoon vergeten of hij kon .. een beetje proberen. Alles duidde op de eerste optie, maar het jonge katertje luisterde niet naar zijn kop. "Hoe eh .. gaat het eigenlijk met je?" Vroeg hij maar.

Misschien moest ze maar gewoon weglopen en een reportage maken bij haar mentor dat ze bij de grenzen was geweest, een vage RiverClan geur geroken had en de komende tijd wegblijven bij deze grens. Maar toch. Het liefst wilde ze nu zo ver weg als mogelijk was zijn, zeker omdat de witte kattin er weinig zin in had Smokepaw of Mazepaw tegen het lijf te lopen. Ondertussen zouden andere katten het vast ook al gehoord hebben.. De kater haalde haar uit deze gedachten met zijn vraag. "Oh.. uhm.. alles gaat wel redelijk.. op een paar kleine accidentjes na.. Met jou dan?" De kattin draaide een keertje met haar oortjes toen ze iets hoorde, maar dat was waarschijnlijk alleen maar de wind.

"Oh.. uhm.. alles gaat wel redelijk.. op een paar kleine accidentjes na.. Met jou dan?" Cedarpaw draaide wat met zijn grijze oortjes en er verscheen wat bezorgdheid in zijn gouden oogjes. Want ja, zijn zachte karakter liet dit toe. "Is er iets ergs gebeurd?" Vroeg hij voorzichtig, niet willen duiden op clanzaken of wat dan ook. Dat mocht ze voor zichzelf houden, hij wilde geen spion zijn.

De witte kattin trok een beetje met haar oortjes en keek de grijxe kater toen weer aan. "Ik ben een goede vriend verloren na een ruzie met zijn.. vriendinnetje." Ivy schudde een keer haar kopje, ze wilde nu niet nadenken over Maze en Smoke, die hadden haar wel duidelijk gemaakt dat ze in hun buurt niet bepaald welkomm meer was. En de behoefte daarvoor was bij haar ook helemaal verdwenen nu. Ze had van beide het leven gered,en dan kreeg ze dit terug..

"Oh.." Hij had liever gehoopt op een verloren prooi of iets kleins, maar dit deed hem veel, aangezien hij maar een pootjevol vrienden had. "Vangen je andere vrienden je goed op?" Vroeg hij. Ze had vast heel veel vrienden in de clan, ze zag er zo aardig uit. En ook .. mooi. Misschien.

"Ik.. ik heb niet echt heel veel vrienden.." gaf ze toen maar eerlijk toe. Kennissen had ze wel, maar echt vrienden kon je de meesten niet noemen. Ivy maakte sowieso niet al te snel vrienden, maar gelukkig had ze haar siblings altijd nog waar ze wel op terug kon vallen. "Maar het is niet zo erg hoor," zei ze toen snel. Ergens wilde ze hem niet belasten met haar onbenullige problemen..

Hij werd misschien een beetje nerveus van dat antwoord. Als zij al niet zoveel vrienden had, wat kon hij dan verwachten in zijn leven? Vijanden? Maar het was niet erg, volgens haar. "Oh oké mooi," Murmelde hij. "Uh.. met mij gaat het goed. Mn training ook." Hij viel maar terug aan de vraag die hij onbeantwoord had gelaten.

De kattin knikte een keertje, met een zachte glimlach, toen de kater vertelde dat alles met hem ook goed ging. "Heb je een beetje een leuke mentor?" vroeg ze hem vervolgens.

Hij keek voor de zekerheid achterom. De struiken hadden soms altijd oren en ogen. "Ik weet niet goed wat ik van haar moet vinden," Zuchtte hij met een schouderophaal en liet zich door zijn achterpoten zakken in een zittende positie. "Ze is altijd heel sacherijnig en ik denk soms dat het komt omdat ik haar apprentice ben." Een groot zelfbeeld had hij niet, nee.

De kater ging uiteindelijk ook zitten en vertelde haar dat hij niet goed wist wat hij van zijn mentor, een haar, moest vinden. Ze was altijd heel chagrijnig en hij dacht dat het misschien door hem kwam. De sneeuwwitte kattin kantelde haar kopje en keek naar de grijze kater aan de andere kant van de grens. Wie zou het nou erg vinden om zijn mentor te zijn..? "Vast niet," mompelde ze zacht, en glimlachte toen weer voorzichtig naar hem. "Mijn mentor is ook niet bepaald de vrolijkste," zei ze toen met een kleine schouderophaal. Blackwing was alles behalve vrolijk, hij drong voornamelijk respect af.

"Vast niet," Huh? Wat was dat nou weer? Oh en zij had ook een .. niet bepaalde lieve mentor. Cedarpaw draaide nog altijd wat verward met zijn oortjes. "Oh.." Hij was niet echt een kat van veel woorden. "Maar leert je mentor je dan wel dingen of ook niet?" Nou ja, onder het gegrom was Nightshift nog wel oké, maar de druk die ze op hem legde was te groot.

"Ja.. dat wel, maar af en toe lijkt het wel alsof hij er alles behalve blij mee ben dat hij zo'n zwakkeling als mij als apprentice heeft." Ivy had alles behalve een goed zelfbeeld. Zeker omdat ze haar siblings vaak met haarzelf vergeleek, en die waren in alle opzichten zo veel beter dan haar. Denk maar aan krachtige Lurking, of Wind met al haar sociale skills, Ember en Dawn waren er ook nog. Allemaal hadden ze veel vrienden, wisten die vriendschappen te onderhouden. Zijzelf had er niet zo veel..

Het grijze katertje schudde zijn kop. "Nou, dat denk ik niet hoor." Hij schuifelde wat ongemakkelijk met zijn grijze pootje over de grond. "Ik bedoel, jij bevond je buiten in die storm en ik zag verder niemand anders hoor. Als dat niet moedig is, weet ik het ook niet."

"Jij bent dan nog dapperder," mauwde ze met een voorzichtige glimlach naar de grijze kater en sloeg ondertussen haar pluizige staart over haar pootjes heen. Er was een zachte blik in haar ogen te vinden, en toen ze haar blik kort op de grijze kater richtte voelde ze een plotseling, warm gevoel in haar buikje kriebelen.

Zijn mondhoek kroop wat omhoog bij haar woorden. "Nou dat denk ik niet hoor." Glimlachte hij voorzichtig. "Ik ben een van de weinige riverclan katten die niet durft te zwemmen." Zijn oortjes gingen weer wat naar beneden. Zijn vacht was er niet voor gemaakt, die trok hem direct naar beneden.

Voorzichtig keek ze naar de kater, die haar zojuist vertelde dat hij niet durfde te zwemmen, als een van de weinige uit zijn clan. Een kleine glimlach kwam rond haar lippen. "Ik ben een van de enige ShadowClan katten die bang is in het donker," mauwde ze toen iet wat opgelaten. Het was waar, de sneeuwwitte kattin hield niet van de nacht met zijn mysterieuze duisternis, anders dan de meeste ShadowClan katten.

Het katertje veranderde echter niets aan zijn houding toen ze hem het vertelde. "Kan ik begrijpen hoor." Glimlachte hij voorzichtig. Hij voelde zich wel wat meer op zijn gemak, dat wel. "De nacht is dan maar bedoeld om te slapen, niet?"

Met een kleine glimlach knikte de witte kattin een keertje naar hem. "Ja, maar de meeste katten vinden het juist mooi om in de nacht het territorium intrekken. Ik heb het ooit gedaan, maar liever niet meer," mauwde ze. "Ik ben altijd bang dat er iets zich in de schaduwen verbergt en naar me loert." Een korte huivering trok over haar ruggetje heen. Nee, ze hield niet van die kille duisternis.

"Misschien als je ooit samen met iemand gaat dat het minder eng is?" Vroeg hij, nog altijd met een zacht stemmetje. "Want het is altijd mooi om naar de sterren te kijken als het een heldere nacht is."

De kattin knikte toen de kater haar deze tip gaf. Misschien kon ze Lurkingpaw vragen, of nee. Die had vast geen zin om suf met haar naar de sterren te kijken. Misschien Windpaw, maar die was vast te druk met haar vriendje Hazelpaw. Misschien Dawnpaw of Emberpaw wel? Nee, die waren vast ook te druk. Toen keek ze naar de grijze kater, misschien? "Heb jij anders zin om 's avonds een keer af te spreken?" mauwde ze toen voorzichtig. "Dan durf ik misschien wel.." mompelde ze er wat zachter achteraan.