Training-Lionpaw

Hij kon er ieder moment zijn, klaar voor zijn training. Nu moest zij alleen zorgen dat ze ook klaar was, klaar om alles te leren wat ze kon. Aan haar eerste Apprentice, haar eerste echte leerling. Firepaw was een halve leerling geweest, die ze tijdelijk opgevangen had vanwege Bluestar's afwezigheid. Geen echte leerling. Maar het had haar wel geholpen; ze had zichzelf kunnen bewijzen. Dewstream fronste lichtjes, maar had toch een glimlach op haar gezicht. Ze moest haar best doen, niets vergeten en Lionpaw al helemaal niet teleurstellen!
De grijze poes keek om zich heen. Zandkuil, een redelijk veilige plaats om te beginnen. Zo kon zij ook geen fouten maken, of zo weinig mogelijk. Haar zelfvertrouwen was laag, maar dat mocht ze niet laten blijken aan haar leerling. Die moest vertrouwen in haar hebben of leren hebben. Dewstream slikte even. Wat ging ze doen? Vragen of Lionpaw haar aan wilde vallen? Of was dat voor de meer gevorderden? Hij had vast nog geen training gehad. Dewstream slikte even en krulde haar staart rond haar poten, terwijl ze wachtte op Lionpaw. Haar gedachten raceten als gekooide muizen rond in haar brein. Ze moest rustig blijven.. Het puntje van haar staart bleef toch op en neer bewegen, als het meest zichtbare teken van haar ongerustheid. Ze ging hem eerst wel laten sluipen, dat vonden veel Apprentices nuttig en leerzaam. Anders vroeg ze wel wat hij wilde doen, straks. Nee, ze moest gezag tonen. Waarom was dit zo lastig! Dewstream haalde even diep adem. Ze ging het gewoon over sluipen doen, heel standaard, net als iedere andere mentor. Ze was toch maar een normale kat, wat verwachtte je dan? Eindelijk kreeg ze zichzelf onder controle. Hopelijk vond Lionpaw het niet erg, dat hij haar als mentor gekregen had.. Al die negatieve gedachtes! Ze werd er gek van! Met een zucht keek Dewstream om zich heen. Als ze nu eens positief deed, dan kwam het wel goed, wedden? Geritsel zorgde ervoor dat ze een glimlach tevoorschijn toverde en om zich heen keek, hopend dat Lionpaw zou verschijnen.

Lionpaw sprong met een glimlachje uit de struiken terwijl hij zijn borst trots vooruit stak.
Hier had de jonge langharige kater lang op gewacht en eindelijk kreeg hij waar hij naar verlangde: een mentor. Dit was ongetwijfelt de beste dag van zijn leven!
"Goedemorgen Dewstream," mauwde hij vrolijk terwijl hij eerbiedig zijn kop boog en toen terug opkeek. Dit was zo spannend. Ze zou hem vast allerlei gevaarlijke plekken laten zien en hem de beste trucs leren.
Ineens zag hij wat twijfel en zenuwachtigheid in de ogen van de kattin. "Oh, ben ik je eerste leerling?" vroeg hij, uiteraard vriendelijk bedoelt. "Dan is dit wellicht spannend voor ons allebei." Hij snorde geamuseerd bij deze nieuwe uitdaging. Hij kon niet meer wachten. Wat zou hij eerst leren? Zouden ze eerst het woud verkennen en leren over geuren en geluiden, of eerst een paar vechttechnieken oefenen? Natuurlijk had Dewstream net een gloednieuwe leerling gekregen en was het ook voor haar ontzettend spannend.

'Goedemorgen, Dewstream,' miauwde een opgewekte stem achter haar. Dewstream draaide zich om en boog haar kop terug naar de langharige kater. Hij sloeg de spijker op zijn kop met zijn volgende vraag. Dewstream aarzelde even, maar besloot het toch maar te zeggen. 'Nou.. ja, eigenlijk wel,' gaf ze toe. Hopelijk vond hij het geen probleem. Toch maar niet eerst met sluipen beginnen. Argh, echt iets voor haar! In de laatste seconde van onderwerp wisselen. Dat wist Lionpaw gelukkig niet, anders werd hij waarschijnlijk wel gek van haar. Dewstream knikte hem toe. Als het goed ging kon ze in ieder geval wat rustiger verder. 'Kom je mee? We gaan het woud verkennen,' stelde ze voor. Sluipen maakte misschien toch een verkeerde eerste indruk? De grijze poes stond op en rekte zich snel even uit. Daarna liep ze richting het woud, in de overtuiging dat Lionpaw haar wel zou volgen. 'Als je iets ziet, hoort of ruikt wat je niet kent of niet zeker denkt te weten, vraag het dan maar. Ik leg ook nog wel wat uit,' vertelde Dewstream. Na een tijdje gelopen te hebben en eventuele vragen beantwoord te hebben stopte ze en werd stil. Ze draaide zich om naar Lionpaw. 'Even testen,' glimlachte ze. 'In welke richting zou je moeten gaan om muizen te vinden?' Vragend keek ze Lionpaw aan, haar stem heel zacht om de muizen niet te verstoren. Misschien konden ze dan straks nog terug om te gaan jagen.

Vurig keek hij op naar zijn nieuwe mentor. Wat was het een mooie, grijze kat met prachtige ogen. Ze zag er ook best wel als een sterke warrior uit. En die verlegenheid streelde haar ego. Ze lag met wisselvallige beslissingen en gemengde gevoelens, wat wees op een redelijk twijfelachtige kattin. Maar eigenlijk stelde hem dat alleen maar gerust, omdat hij ook trilde van de zenuwen en nu niet meer de enige was.
Toen ze hem voorstelde om het woud te gaan verkennen, aarzelde hij niet en rende met zijn staart hoog opgeheven achter haar aan het woud in. Ze vertelde hem dat hij mocht vragen als hij iets niet wist over bepaalde geuren. Hij snoof de lucht op en rook de heerlijke geur van dennenhars, vochtig mos en andere elementen van het nieuwe groenblad.
"In de verte ruik ik iets raars," zei hij met zijn neus een beetje opgetrokken en zijn oren zenuwachtig trekkend. Zou hij zich vergissen, of zou ze het ook ruiken? In ieder geval liepen ze gewoon verder.
Ineens vroeg ze hem naar welke richting ze moesten gaan om muizen te vangen. Verrast keek hij op toen ze hem dat stilletjes meedeelde. Voorzichtig zette hij een stapje vooruit en snoof. Vervolgens wees hij met zijn kop zijn rechterkant aan, in de richting van een grote open plek.

Haar leerling deed zijn naam eer aan, met zijn tactvolle benadering en ruige, rode vacht. Een echte leeuw, niet? Dewstream hoorde dat hij haar volgde aan de zachte pootstappen op het gras, die evenwel enthousiast als voorzichtig waren. Hij zei niet lang daarna iets over een vreemde geur. Dewstream bewoog even zenuwachtig haar oren en snoof diep in. Vermengd met het aroma van dennenhars was er nog een andere geur, dwingender maar ook bijna verborgen. Waren het ratten? Nee, die zaten niet in deze bossen. Marters en hermelijnen wel. Dat konden ze zo vanaf een afstandje uit gaan zoeken, gelijk een 'spannende' missie voor de eerste training, niet?
Ze keek naar Lionpaw toen hij met zijn kop naar de rechterkant wees. Dewstream knikte. 'Ja, daar is duidelijk muizengeur. We zullen daar even gaan kijken,' zei ze. 'Let goed op hoe je loopt. Iets door je poten zakken en je staart gebruiken voor evenwicht, dan begin je al aan de basis voor de sluiphouding. Maar maak je geen zorgen, die gaan we nog wel oefenen en het maakt niet uit als de muizen wegrennen.' Niet veel later waren ze op een nog maar kleine afstand van de muizen. 'De wind waait in ons gezicht, dan ruiken ze ons niet,' meldde ze. 'Nu even observeren,' stelde ze voor, toen er een muis voorzichtig wat verder wegliep, hij had hen nog niet gezien. Ze waren nu al dichterbij de vreemde geur. Ze zou hun pad daar wel naartoe leiden.

Dewstream leek ietwat zenuwachtig en onzeker toen hij sprak over de vreemde geur. Zijn staart zwiepte automatisch heen en weer. Hij had er beter over gezwegen om haar niet bang te maken voor haar nieuwe taak, maar als hij eenmaal een geur had opgepikt kon hij die moeilijk negeren.
Gelukkig ging ze er redelijk licht over en praatte ze verder over de muizen. Ze gingen de sluiphouding inoefenen, en ze stelde hem meteen gerust toen ze zei dat het niet erg was om fouten te maken.
Voorzichtig kroop hij met zijn romp net boven de grond achter haar aan. Hij probeerde zijn houding goed te houden en krachtige, ruime maar ook stille bewegingen met zijn poten te maken. De wind blies op zijn langharige vacht. Hij lag dus in de juiste richting, dat was veelbelovend. De kans was nu groter geworden dat ze een muis zouden vangen.
Zijn snorharen trilden toen hij het piepkleine, donzige diertje over de bossige grond zag spartelen. Zijn zintuigen stonden op scherp toen hij er voorzichtig, poot voor poot, naartoe sloop. In zijn ooghoeken zag hij dat Dewstream ook een muis op het oog had.
Toen hij een meter van het diertje was, gooide hij zijn poot op de lange wormachtige staart. Het diertje spartelde terwijl hij het in zijn muil gooide en het doodbeet.
Triomfantelijk keek hij zijn nieuwe mentor aan. Met de borst vooruit rende hij trots naar haar toe om zijn buit te laten zien, er niet op lettend dat hij misschien te luidruchtig aan het lopen was.
Ineens pikte hij weer de vreemde geur op in de lucht die nog steeds over hem heen waaide. Het rook muf en ietwat vochtig, maar het was beslist een geur die hij niet kende. Het was niet ver meer, wat verderop naar rechts, waar de grote spar stond.
Hij stond voor een dylemma. Zou hij ernaartoe lopen of blijven staan?

Dewstream bleef zitten toen Lionpaw begon te sluipen; voor haar was dit om te observeren, niet om te jagen. Ze voelde haar spieren aanspannen toen ze haar leerling naar voren zag gaan, nog lang niet in een geperfectioneerde sluiphouding maar ook niet als een olifant in het bos. Haar staartpuntje bewoog op en neer terwijl ze doodstil bleef zitten om deze kans niet voor hem te verpesten. Voor Lionpaw was het natuurlijk ook opletten dat zijn oranje vacht niet opviel, maar ja, als een prooi je zag was die weg, wat voor kleur je vacht ook had. De wind ruiste door haar korte vacht, terwijl ze stil bleef liggen. Lionpaw maakte al genoeg geluid, al viel dat nu ook wel weer mee. Ach, ze was ook zo'n ster in overdrijving! Ze hield haar adem in en voelde bijna haar eigen nagels uitklappen toen Lionpaw zijn poot op de staart van de muis gooide en die naar zich toe haalde. De vreemde geur golfde nog steeds over de plek, hoewel ze dat pas merkte toen hij concentratie niet meer volledig op Lionpaw gericht was. Ze lachte opgetogen naar hem toen hij naar haar toekwam met het lijkje tussen zijn tanden geklemd. Voordat hij bij haar was bleef hij echter staan. Dewstream stond op, schudde haar vacht even uit vanwege de rulle grond waar ze op gelegen had en liep naar hem toe. 'Goed gedaan! Zullen we hem begraven? Dan kunnen we hem zo weer ophalen.' Ze gebaarde met haar staart richting de grote spar. 'Zin om op onderzoek uit te gaan?' Zelf had ze dat wel, was nieuwsgierig naar wat er zo'n muffe lucht kon verspreiden. Ze geloofde dat Lionpaw ook wel benieuwd was naar wat er zich in de buurt van die boom bevond. Iets wat allang dood was? Maar wie ving er nu een prooi om die vervolgens niet op te eten? Wat zou het anders zijn..

[Let's onverwachte wending ;d]

Hij merkte dat Dewstream hem geen seconde uit het oog verloor toen hij zijn allereerste prooi ving. Mooi, dat was dan ook de bedoeling van een mentor. Triomfantelijk liep hij naar haar toe met de muis in de bek en liet hem vervolgens op de vochtige bosgrond vallen. "Hoe vond je me?" vroeg hij nieuwsgierig. Hij wilde maar al te graag haar commentaar horen. Goede, maar ook slechte kritiek was nodig voor zijn training om ooit een waardig krijger te kunnen worden.
Maar hij had ook gemerkt dat ze de geur in de gaten bleef houden en ook daar gaf hij haar er beslist gelijk in. Het was gewoon een typisch instinct dat wakker werd in je hoofd en je kon er maar niet vanaf raken. Hij knikte traag toen ze voorstelde om ernaar op ontdekking te gaan. Snel gooide hij wat zand vanuit de grond, graafde hiermee een putje en begroef de muis zorgvuldig, waarna hij opsprong en verder liep naar de spar in de veronderstelling dat Dewstream hem wel zou volgen. Geruisloos sloop hij verder hoe hij bezig was. Als de geur een prooi betekende, zou het zijn dood zijn om het dier weg te jagen doordat hij zo luidruchtig was.
De wind was intussen gaan liggen. De vogels zwegen abrupt. Er leek plotseling een doodse sfeer in het bos rond te hangen. Wie of wat was hier de oorzaak van?
Hij zette die gedachte uit zijn hoofd en vestigde zijn aandacht op de spar. Hij probeerde zich voor te stellen dat de boom een prooi was en hij sloop er behendig naartoe. Hier en daar maakte hij lompe en onhandige bewegingen. Dat was logisch, hij was tenslotte een beginner, maar hij was op zen minst stil en dat maakte het direct weer goed.
Voorzichtig, alsof zijn leven ervan afhing, snoof hij diep de lucht op en ademde hem weer uit. De geur was nu ontzettend vlakbij, om precies te zijn vlak achter de spar.
En toen kwam het.
Hij draaide rond de boom heen en verstarde. Al zijn haren gingen recht overeind staan, want vlak voor de jonge kater lag een dode kat.

[Yay! Lang leve de onverwachte wendingen! Ik heb de kat omgedoopt tot een kater, goed?]

Ze had goed gekeken wat hij deed en had alles opgeslagen in haar hoofd, niet van plan het te vergeten. Daar moest ze de rest van haar kennis op gaan baseren en hem er zo goed mogelijk mee helpen, om hem door zijn Apprentice tijd te leiden. Dewstream was best tevreden over hoe hij het deed, voor een beginneling. Ze had slechter gezien en zolang de Apprentice wilde leren kwam het wel goed. Ze snapte wel dat hij haar commentaar wilde horen, daar was hij natuurlijk nieuwsgierig naar. Maar op dit moment was er iets wat haar meer zorgen baarde. De vreemde geur. Hij was dwingend, ze wilde er aan de ene kant naartoe maar aan de andere kant wilde ze er ook ver vandaan blijven. Ze sloop stilletjes achter Lionpaw aan, toch wel benieuwd naar wat ze zouden vinden. Toen ze dichterbij de geur kwam, merkte ze dat de wind was gaan liggen. Toch golfde de geur nog door de lucht, misselijkmakend en scherp. Vers maar toch doods. De vogels daar zongen niet meer, als ze er überhaupt waren. Als er kraaien geweest waren, wist ze zeker dat die zich als parasieten naar de geur toe gehaast hadden. Dood en kraaien zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden..
De grijze poes slikte even en liep voorzichtig achter Lionpaw aan, die in één keer doodstil stond, bijna alsof hij ter plekke bevroren was. Dewstream remde net op tijd af en observeerde haar leerling een paar seconden. Hij stond als een standbeeld zo stil, zijn toch al lange vacht rechtop. Dewstream slikte en deed een paar stappen naar voren, zodat ze naast hem stond. Ook zij verstarde, kon het niet geloven. Een rilling trok langs haar ruggengraat omlaag naar haar staart, maar ze negeerde het. Haar poten begonnen een beetje te trillen. Ze sloot kort haar ogen even, maar kon de doodse blik die haar aanstaarde niet uit haar geheugen bannen. 'Wie.. wie is dat?' fluisterde ze ongelovig. Door de doodse geur heen kon ze de geur van Thunderclan in ieder geval niet herkennen, misschien was het een Rogue. Die hier al een dag of wat lag. Ze wist dat hier nauwelijks patrouilles langskwamen, maar hoe was die kat overleden? Ze scheurde haar blik los van de kat een keek naar Lionpaw. 'Moeten we hem begraven?' vroeg ze, met een lichte trilling en een diep trieste blik in haar ogen. De kater deed haar denken aan haar moeder, die was gevonden vlak buiten het territorium, vermoordt door Rogues. Ook haar ogen staarden naar Starclan, als in een laatste bede.. het deed pijn.. Ze bleef naar Lionpaw kijken, probeerde niet meer naar het lugubere beeld voor haar te kijken.

[Is goed hoor, maakt niet echt uit ;p]

Het stelde hem helemaal niet gerust dat zijn mentor er zo angstig uitzag. Haar lichaamshouding zei hem dat ze in gevaar waren, en eigenlijk verwachtte hij van een oudere kat dat ze een apprentice gerust moesten stellen. Maar natuurlijk was deze situatie allesoverheersend.
"Wie.. Wie is dat?" vroeg Dewstream haast onhoorbaar. Langzaam schudde hij zijn kop en zweeg. Wist hij veel, hij kende helemaal niemand uit een andere clan, laat staan een rogue.
Duizenden vragen doemden in zijn hoofd op, en waarschijnlijk was dat bij Dewstream ook het geval. Wie was dit? Waar kwam hij vandaan? En wat was de oorzaak van zijn dood?
Langzaam verzamelde Lionpaw een heleboel lucht en ademde die vervolgens weer uit. Zijn hart bonkte als een razende in zijn keel, maar hij wist dat hij, bij welke situatie dan ook, rustig moest blijven. Wat hij daarna deed was heel gruwelijk voor een jonge apprentice als hij. Hij observeerde het lijk van dichtbij; het karkas was helemaal nog niet lang dood, want hij rook duidelijk de geur van vers bloed vermengeld met die andere, vreemde geur. Hij keek er een lange tijd naar en fronste toen zijn wenkbrauwen.
"Zijn verwondingen zijn door klauwen gemaakt," probeerde hij kalm uit te brengen toen hij er met een poot naar wees. "Ik denk dus dat hij gevochten heeft met een andere warrior en.. verloren heeft." De adem stokte bijna in zijn keel.
"Moeten we hem begraven?" vroeg ze hem, nog steeds geschokt. Hij keek haar even zijdelinks aan. Was het niet de leerling die dit aan zijn mentor hoorde te vragen en hen gerust hoorde te stellen? Het was allemaal zo vreemd en het ging zo snel. Hij verdrong deze gedachten snel toen hij haar bedroefde blik in haar ogen zag. Hij besloot er niet op in te gaan - misschien wou ze dat wel liever - en hij begon langzaam een put te graven met zijn klauwen.

Dewstream schudde met haar kop. Ze moest die shock kwijtraken; ze moest er niet aan toegeven. Het was haar taak om Lionpaw te helpen, niet? Haar schamele zelfvertrouwen werd de grond ingeboord bij die gedachte; ze had gefaald. Bluestar had op haar vertrouwd om Lionpaw veel te leren, maar nu stond ze hier als een standbeeld. Ze had gefaald. Dewstream haalde diep adem en kneep haar ogen even dicht. 'Ik zal het wel doen,' zei ze zacht, niet zeker wetend of Lionpaw haar wel hoorde. Ze moest het goedmaken; hij hoefde niet dichtbij dat karkas te komen. Snel begon ze een kuil te graven, gedreven door ongemakkelijke gevoel. Toch duurde het lang voor ze een kuil had gegraven die diep genoeg was voor dit lichaam. 'Het is in ieder geval een waarschuwing voor degenen die weten dat hij niet is teruggekeerd,' zei ze, probeerde niet aangedaan te klinken al mislukte dat danig. Toch klonk ze al sterker, net zoals ze zich voelde. Niet meer bedreigd of bang, gewoon aangedaan. Dit herinnerde haar teveel aan haar moeder.. Dewstream slikte en schraapte nog een onnodig steentje uit de kuil. Toen haalde ze een paar keer heel diep adem en nam het karkas bij zijn nekvel. Dit zou ze Lionpaw niet laten doen. Met een flinke krachtsinspanning sleepte ze het levenloze, versteende lichaam met zich mee, tot het met een plof in de kuil belandde. Haar poten trilden een beetje; het verslepen van een volwassen kater die totaal bevroren leek te zijn, was niet niks. Ze kende hem niet en het was onwaarschijnlijk dat ze hem ooit zou kennen. 'May Starclan Light your Path,' zei ze als een soort gebed, hetgeen wat haar aangeleerd was. Toen begon ze met haar poot de grond weer terug te schrapen, om zo snel mogelijk het beeld te verdringen, alles te vergeten..

[sorry voor de late reactie + niet veel inspiratie. ;s]

Hij legde zijn oren plat in zijn nek toen hij haar doffe ogen zag. Ondanks dat reageerde hij nog steeds niet op het verdriet dat ze had, wetend dat ze dat misschien helemaal niet zou willen. Dus keek hij gewoon toe hoe ze een put groef totdat hij diep genoeg was. Toen ze uiteindelijk iets naar de kater prevelde wat hij niet kon verstaan, boog hij zijn kop als respect.
"Wacht, Dewstream," zei hij schor voordat ze hem begroef. Hij wist dat dit pijnlijk bij haar zou kunnen zijn, maar hij moest het gewoon weten en de woorden kwamen opeens uit zijn mond, alsof hij het helemaal niet zelf had gezegt. "Weet je wie deze kater is? Ik bedoel, je kan toch ruiken van wat voor een clan hij komt?" Beschaamd van zijn eigen vraag sloeg hij zijn ogen neer.
Waarom was dit toch ook gebeurd? Het liefst zou hij gewoon wegrennen, teruggaan naar zijn veilige kamp bij de oude vertrouwde katten die hij kende.

Ze was zwak. Waarom gaf ze toe aan dit soort dingen, die haar helemaal niets moesten doen? Ze was een weekhartig schepsel, ze verdiende het niet om hier te zijn.. Zichzelf in gedachten afstraffend keek Dewstream opzij naar Lionpaw, die haar plots onderbrak. Waarom? Deze kater was dood, het leven had geen betekenis meer voor hem, evenmin als de woorden van degenen die nog ademden. Ze slikte even en knikte toen langzaam naar haar oranje Apprentice. 'Ik denk het wel..' zei ze, haar stem al iets vaster dan daarvoor. Ze kreeg het voor elkaar zich te versterken, haar kracht terug te vinden in wat dan ook en boog zich wat naar voren, om de geur van de kater op te snuiven. 'Hij ruikt naar.. Rogue,' begon ze. 'Maar er zitten ook andere geuren om hem heen..' [met het plot, dat de rogues andere geuren verspreiden ] Ze keek weer op. 'Ik hoop niet dat hij van een andere Clan is,' zei ze, haar blik nu iets scherper. Als Warrior mocht ze dat niet toelaten. Wilde ze ooit een fatsoenlijke Warrior worden, dan moest ze dat niet laten gebeuren! Nooit! Ze miste dat Lionpaw beschaamd keek, zoveel probeerde ze zichzelf bij elkaar te houden. Nu begon ze met het begraven van de kater. 'Als we terug zijn moeten we het maar aan Bluestar melden,' stelde ze voor.

Een kort maar krachtige windvlaag vloog even door zijn lange haren heen.
Waarom was ze zo aangedaan? Kwam het door hem, was het zijn schuld? Dan had hij nooit de bedoeling gehad haar pijn te doen vanbinnen of haar problemen te bezorgen. Het kon natuurlijk aan de dode kater liggen, maar ze kende hem bijna niet, dus wat zou het haar kunnen doen, behalve dat iemand hem het leven had benomen?
"Kom op, Dewstream," zei hij een beetje wanhopig. Troostend duwde hij zijn kop tegen haar flank. "Er is niks aan de hand. Deze krijger is bij Starclan nu. Je moet sterk zijn.."
Sterk zijn. Daar wist hij alles van. Sinds zijn vader de clan had verraden, keek niemand nog naar hem om.
Hij zette die gedachte uit zijn hoofd en begon licht te spinnen om haar gerust te stellen. Toen ze voorstelde om de dood van deze rogue aan Bluestar te melden, liep hij al vooruit en knikte hij om te bevestigen dat dat een goed idee was.
"Is hiermee de training afgesloten?" vroeg hij haar. Het was misschien beter voor hen allebei om te stoppen voor vandaag. Dewstream kon beter wat rusten na dit voorval, zodat ze de volgende dag weer met een schone lei konden beginnen.

Zijn stem was troostend, net zoals zijn aanraking, hoewel het ook maakte dat ze zich enigszins schaamde. Zij moest sterk zijn, zij moest laten zien wat ze waard was. Maar dat kon ze niet. Ze kon het niet, net zoals ze eigenlijk niets kon. Helemaal niets.. Dewstream zuchtte en knikte. 'Je hebt gelijk, Lionpaw. Ik zou een voorbeeld aan jou moeten nemen,' glimlachte ze voorzichtig. Starclan was hopelijk beter dan deze wereld.. Opnieuw knikte ze bij zijn vraag. 'Dat lijkt me het beste idee. Ik zal wat gaan voorbereiden voor morgen,' zei ze. Bluestar kon hier maar het beste meteen van weten.. Ze liep wat harder tot ze naast Lionpaw liep en de plek achter zich kon laten. Het kamp was gelukkig niet zo ver weg, maar net ver genoeg om zichzelf weer bij elkaar te krijgen en er goed uit te zien. 'Uhm, Lionpaw,' begon ze, twijfelachtig. 'Zou je alsjeblieft niets tegen de anderen hierover willen zeggen? Ze vinden me al zwak en..' Ja, dat wilde ze niet erger hebben. Als Apprentice was ze altijd wat arrogant geweest om alle roddels van zich af te houden, maar het was alleen maar erger geworden. En nu ze niet meer sterk kon zijn, voelde het alsof het te laat was. Te laat voor alles.. ze was een ware mislukking, maar die gedachtes vertelde ze aan niemand.

[Met een andere acc? (;]

Zijn staart zwiepte de lucht in, al bleek bijna meteen dat hij haar niet zoveel had kunnen troosten. Ze lachte alweer, maar de bedroeftheid was nog steeds in haar ogen te lezen. Toen ze zei dat ze een voorbeeld aan hem zou kunnen nemen, voelde hij zichzelf warm worden onder zijn lange vacht. "Dank.. Dank je," stamelde hij. Maar meteen daarna veranderde zijn stuntelige houding alweer in die van een nobele, trouwe clankat.
"Zullen we morgen de clangrenzen afgaan?" vroeg hij hoopvol. Hij dacht dat het misschien een goed idee was als hij wat suggesties zou geven, om haar wat meer ideeën te geven, en dan was het ook werk uitgespaard. "De geuren van de andere clans leren kennen enzo? Lijkt me leuk." Hij gaf haar even een knipoogje en hoopte dat het haar wat zou helpen. Misschien zou ze zich wat meer opgepept voelen als ze een andere krijger met zijn leerling meenamen? Misschien zou haar zelfzekerheid dan wat meer aangroeien? Net toen hij bij die gedachte verzonken was, zei ze iets wat een beetje twijfelachtig in zijn oren klonk. "Zou je alsjeblieft niets tegen de anderen hierover willen zeggen? Ze vinden me al zwak en.." Hij keek haar diep in haar amberkleurige ogen en voelde zich terwijl heel erg machteloos. Hoe kon ze nou zoiets zeggen over zichzelf? Eén ding was hij zeker, Dewstream voelde zich niet goed in haar vel. Zou het iets te maken kunnen hebben met haar verleden? Iets wat het daglicht misschien niet zou kunnen verdragen? Hij brandde van nieuwsgierigheid om het te weten, maar vroeg haar er helemaal niks over. "Natuurlijk niet. Het blijft tussen ons hoor," antwoordde hij heel simpel toen hij er een lagje aan toevoegde. "Nou, tot morgen dan maar!"
Hij strompelde al terug naar het kamp en veronderstelde dat Dewstream hem wel zou volgen. Hopelijk zou haar zelfvertrouwen morgen wat meer zijn gegroeit, en zouden ze samen verder kunnen trainen alsof er niks was gebeurd. Hij zag het verse karkas van de rogue nog voor zich en probeerde hem walgend van zich af te zetten..