Youre first training - Amberpaw

De witte poes liep het krijgershol uit. Ze rekte haar uit en keek om haar heen. Het was bijna zonhoog dus het was tijd. Ze was voor de eerste keer een mentor. Ze was nieuw en was meteen naar krijger vernoemt. Ze gaapte een keer en trippelde het kamp uit. Rustig liep ze naar de zandkuil. Het was tijd voor de training van haar leerling Amberpaw, kitten van Winterstorm en Felix. Ze had Winterstorm bij de ceremonie een knikje toevertrouwt. Bijna niemand kende haar, maar ze wilde wel laten weten dat ze voor Amberpaw zou zorgen. Dat meende ze ook. Ze hield van kittens en trainen, maar je moest altijd voorzichtig zijn en blijven. Marveldream strekte haar pootjes en liep wat sneller naar de zandkuil. Amberpaw was er nog niet. Het poesje had nog een paar minuten de tijd om precies op tijd te komen. Daar geloofde de witte poes wel in, dat ze een goede leerling had gekregen die op tijd kwam. Ze was ook aan het nadenken wat ze zouden gaan doen. Misschien kon ze de jaagtechnieken beginnen uitleggen, maar eerst zou ze een rondleiding geven in het territorium. Ze kende zelf nog niet zoveel, maar het ging wel lukken. Ze zuchtte diep en zette haar bij de zandkuil. Haar blauwe ogen gleden over de omgeving heen en haar lange haren wapperden zacht met de wind mee. Ze draaide met haar oren heen en weer. Ze hoorde wat kraken en zag verderop een rat tussen de bladeren. Marveldream stond op en sloop erheen. Ze maakte een sprong en doodde meteen de waterrat. Ze grijnsde en bekeek het dode dier. Ze begraafde het licht zodat ze het na haar training met Amberpaw zou komen ophalen. Marveldream likte haar snuit af en zette haar weer neer. Rustig wachtte ze op de leerling. Het was bijna zonhoog dus de kitten zou er aan moeten komen.

Amberpaw opende haar ogen langzaam, het was de eerste keer dat ze in de apprentices den had geslapen en het voelde nu al een stuk beter dan de nursery, want eindelijk was ze een apprentice en daar hoorde het in de apprentice den slapen bij. Ze knipperde even een paar keer met haar ogen, om aan het licht te wennen dat de den in scheen. Ze richtte haar blik even naar de uitgang van de apprentices den, vandaag zou haar eerste training zijn, ze kon nu al bijna niet meer wachten, maar ze wist dat ze eerst nog naar de zandkuil moest gaan voor het pas echt zou beginnen, ook al was het dan wel haar eerste keer buiten het kamp. Ze stond langzaam op en rekte haar lichaam even uit, voor ze naar de ingang van de den toe liep en de den uit ging. Ze bleef even staan toen ze de den uit was, ze liet de zon haar vacht verwarmen en ze keek met haar ogen even het kamp rond, er waren al wat katten wakker, maar ze had er niet veel interesse voor, ze wilde dolgraag aan haar eerste training beginnen en dat werkte niet als ze hier bleef kijken wat er nou eigenlijk in het kamp gebeurde, dat had ze altijd als kitten gedaan, maar nu was ze geen kitten meer, dus moest ze zich ook niet zo gaan gedragen. Ze begon langzaam naar de kampingang te lopen, want ze wilde niet dat iemand merkte hoe enthousiast ze eigenlijk was, buiten het kamp zou ze dat wel kunnen uiten, maatr nu nog niet. Eindelijk kwam de uitgang van het kamp dichterbij en het duurde niet lang voor ze erin verdween.
Aan de andere kant van de tunnel kwam ze er weer uit, ze staarde naar het bos voor haar met grote ogen, ze had niet verwacht dat het er zo uit zou zien. Het was zelfs veel beter dan de andere katten altijd beschreven hadden. Ze kon het niet laten om haar staart even heen en weer te laten gaan en ze stond bijna te trillen van plezier, dit zou één van de beste dagen ooit worden! Ze keek om zich heen en rook even in de lucht, ze had katten wel eens horen praten over waar de zandkuil was, maar ze wilde toch even zeker weten dat ze de goede kant uit zou gaan, want verdwalen op je eerste dag als apprentice was nou ook weer niet één van de handigste dingen. Ze rook nog een keer goed en pikte uiteindelijk de geur van Marveldream op, dat betekende dat ze die gewoon moest volgen, want dan zou ze uiteindelijk op de goede plek uitkomen. Ze bepaalde welke richting Marveldream uit was gegaan en ging toen zelf die richting uit. Ze volgde het spoor en bleef doorlopen, ze wilde niet stoppen, want ze wilde zo snel mogelijk aan haar eerste training beginnen, want misschien zou ze nog wel meer van het territorium te zien krijgen.
Na een tijdje kwam ze aan bij een kuil, dit moest vast de zandkuil zijn, het kon bijna niet anders. Ze liep er dichter naartoe en keek even in de kuil, het was niet heel diep, maar het zou wel een zachte ondergrond zijn voor vechttraining. Ze keek om haar heen, op zoek naar haar mentor, want die moest hier al zijn, want anders kon ze de geur niet hebben gevolgd. Ze liet haar ogen langs de rand van de kuil gaan en het duurde dan ook niet lang voor haar blik op Marveldream viel. Haar hart sloeg een slag over van plezier, want het was dan eindelijk zover voor haar eerste training, het was echt waar en niemand kon daar nu omheen. Ze rende naar Marveldream toe en stopte voor Marveldream. Ze hijgde iets, maar dat maakte niet uit. Ze keek met stralende ogen naar Marveldream. "Hallo Marveldream!" Zei ze. "Wat gaan we vandaag doen?" Ze kon bijna niet op het antwoord wachten, maar ze moest wel, want anders zou ze niet eens weten wat ze zouden gaan doen. Ze ging zitten en krulde haar staart om haar poten heen, ze probeerde te voorkomen dat het puntje van haar staart heen en weer zou gaan, want dat zou het enige, samen met haar ogen, kunnen zijn dat haar enthousiasme zouden verraden.

De witte poes keek rustig naar de omgeving. De zon kwam rustig aan naar de hemel en zodra het tijd was, rook ze de geur. Ze keek op en herkende haar leerling meteen. Ze stond op en schudde haar vacht uit. Haar lange vacht was goed verzorgd en glansde. Last van klitten had ze niet, ook al was haaracht zo lang en dik. Ze verzorgde zichzelf goed. Marveldream keek naar de jonge poes die voor haar zat. "Amberpaw" mauwde ze vriendelijk en glimlachte naar de kitten. "Vandaag gaan we de omgeving eens verkennen, ook ik ken de omgeving hier niet goed en je moet het leren. Dan weet je waar je mag komen en waar niet. Daarna gaan we jachttechnieken leren, verder gaan we niet geraken" miauwde ze als antwoord op haar vraag. Ze draaide kort haar oren opzij maar richtte ze weer op de kitten. Ze was tevreden om de kleine poes. Ze leek enorm enthousiast over alles. "Als eerste zijn we bij de zandkuil, hier worden vele trainingen volbracht. Vaak is het ook een plaats om te verzamelen." Marveldream keek naar de kitten en sloeg haar staart opzij om de poes te wenken. Ze begon rustig naar het bos te stappen. Ze zwiepte haar staart heen en weer en had haar oren naar voren gericht. Ze stapte op een rustig tempo richting de zonnerotsen met haar leerling. Ze kende zelf nog niet veel, maar ze had genoeg informatie gekregen over de plaatsen. Ze hoopte maar dat ze goed geluisterd had. Toen ze zelf leerling was kon ze wel eens koppig zijn. Marveldream keek kort achterom om te kijken of Amberpaw nog volgde. Marveldream liep verder en stopte bij de rivier met zijn rotsen. "We zijn bij de zonnerotsen, aan de overkant van de rivier heb je de Rivierclan. Hier kan je veel waterratten vinden als je komt jagen" vertelde ze trots aan haar leerling. Haar blauwe ogen richtte ze vriendelijk op de jonge poes.

Amberpaw wachtte zo geduldig mogelijk als ze kon op een antwoord van Marveldream, ze wilde dolgraag beginnen met haar training, maar ze wist dat ze nog even geduld moest hebben, want anders zou het misschien helemaal niet doorgaan en wat dan? Ze wilde daar liever niet aan denken, ze wilde dat het gewoon doorging en niet dat er iets anders ging gebeuren. "Amberpaw" Hoorde ze Marveldream vriendelijk miauwen. "Vandaag gaan we de omgeving eens verkennen, ook ik ken de omgeving hier niet goed en je moet het leren. Dan weet je waar je mag komen en waar niet. Daarna gaan we jachttechnieken leren, verder gaan we niet geraken" Ze kon bijna niet geloven wat ze hoorde, ze zouden misschine nog wat gaan jagen en misschien zou ze zelfs haar eerste prooi vangen! Ook al wist ze wel dat het misschien niet ging gebeuren en ze zich er dus niet te veel op moest verheugen. "Als eerste zijn we bij de zandkuil, hier worden vele trainingen volbracht. Vaak is het ook een plaats om te verzamelen." Amberpaw knikte. Ze wilde dolgraag verdergaan en het territorium bekijken, maar ze wist dat ze eerst even moest luisteren en geduld te hebben voor ze verder zouden gaan. Ze zag dat Marveldream haar wenkte en ze sprong bijna overeind van plezier, voor ze achter Marveldream aan begon te lopen, eindelijk zou ze het territorium te zien krijgen, niet alleen maar naar de verhalen luisteren, maar het ook echt zien, dat was hetgeen dat haar zo leuk leek, om het eindelijk eens zelf te zien. Waar zouden ze nu eigenlijk naar toe gaan? Daar zou ze vast en zeker zometeen achter komen, maar dan moest ze wel achter haar mentor aanlopen, want straks raakte ze nog verdwaald en dan zou het helemaal niet meer goed komen. Dan zou ze verdwalen op haar eerste dag als apprentice en dan zouden ze haar nog moeten gaan zoeken ook, dat leek haar niet zo'n heel slim plan, dus bleef ze haar mentor maar volgen. Uiteindelijk stopte haar mentor bij een rivier met rotsen in de buurt, ze wist al bijna zeker dat dit de zonnerotsen moesten zijn. De rotsen zagen er eigenlijk wel aanlokkelijk uit om erop te gaan liggen, maar ze hield zichzelf tegen om dat te gaan doen, ze was er nu om een andere reden en niet om op de rotsen te gaan liggen. "We zijn bij de zonnerotsen, aan de overkant van de rivier heb je de Rivierclan. Hier kan je veel waterratten vinden als je komt jagen" Vertelde Marveldream. Amberpaw opende haar mond iets om de geur van prooi binnen te halen, want misschien zou ze nog wel wat kunnen vinden, maar ze was er bijna zeker van dat ze dan niets zou vangen, want dat zou waarschijnlijk niet lukken. Er schoot ineens een rare vraag in haar hoofd. "Denk je dat Riverclan ooit de zonnerotsen terug wil hebben?" Ze had de verhalen van de Elders wel gehoord over hoe Thunderclan en Riverclan in gevecht waren om de zonnerotsen en ze hoopte dat het nooit meer zou gaan gebeuren, maar ze kon er nooit zeker van zijn en daarom vroeg ze het eigenlijk ook, ze wilde weten wat andere katten ervan vonden.

De witte poes zette haar neer naast de rivier. Ze keek om haar heen en haar blik gleed kort over het territorium van de rivierclan die verderop lag. Marveldream hoorde plots de kleine poes en keek met haar blauwe ogen naar haar leerling. Ze luisterde naar haar vraag en dacht na. Ze wist nog niet zoveel, dus moest ze haar eigen mening maar geven. "Ik heb niet veel gehoord, maar ik denk van niet. De rivier is een soort grens en daar hebben zij hun prooi. Dat zie ik meer als grens en het zou best raar zijn als ze hun grens steeds over zouden steken om hun territorium te hebben" zei ze rustig en glimlachte. "Kom op, we gaan verder" zei ze daarna en liep verder. Ze liep rustig door, maar na een tijd wist ze dat de poes volgde. Rustig op een fijn tempo draafde ze door het bos. Na een tijd kwamen ze bij een dichtgegroeid stuk. Een grote boom en een beekje waren hier te vinden. Marveldream zette haar tussen de boom en het beekje en keek even naar de kitten, om te kijken of ze volgde. "Oke, volgende plaats. Dit is de uilenboom. In deze grote boom leeft een uil, maar die zie je alleen in de avond. Je zal hem niet vaak tegenkomen. En bij dit beekje kan je ook heerlijk prooi vinden" zei ze rustig en snoof eens goed. Ze rook een prooi. Een spitsmuisje. Marveldream grijnsde en keek naar de kitten. "Wil jij het proberen of moet ik hem vangen?" vroeg ze daarna en keek naar de leerling. Ze wilde haar de kans geven om te improviseren hoe ze moest vangen. Niet dat het dan echt zou lukken, maar dat was fijner voor de leerling. En ze begreep het ook als ze niet zou willen vangen. Ze moest nog wel wat technieken leren.

Amberpaw wachtte op een antwoord, ze wist niet goed wat ze ervan moest denken, want het was toch mogelijk dat de riverclan de zonnerotsen een keer terug wilde? Daar kon niemand toch iets aan doen, dat zou zomaar een keer kunnen gebeuren, maar ze wist niet goed of het wel echt kon gebeuren, het was dan wel eerder gebeurt, maar ooit moest het toch een keer stoppen? Ze schudde de gedachte weg, ze wilde zelf nog geen conclusie trekken, waarschijnlijk zou alleen de tijd het leren. "Ik heb niet veel gehoord, maar ik denk van niet. De rivier is een soort grens en daar hebben zij hun prooi. Dat zie ik meer als grens en het zou best raar zijn als ze hun grens steeds over zouden steken om hun territorium te hebben." Antwoordde Marveldream op haar vraag, het lek logisch, maar ze was er niet van overtuigd, er kon altijd wel wat gebeuren. "Kom op we gaan verder." Zei Marveldream. Amberpaw volgde haar mentor door het bos heen, ze wilde dolgraag meer van het territorium verkennen en zette daarom de gedachte over de riverclan uit haar hoofd, dat was ook geen zorg voor nu, misschien voor later, maar dat zou ze dan wel weer zien. Ze merkte dat het bos om haar heen wat dichter begon te worden en op een gegeven moment zag ze een grote boom verschijnen. Ze had er wel eens over gehoord en ook hoe de uil stoute kittens zou eten, maar langzamerhand was ze er al niet meer in gaan geloven, maar ze wist wel dat de uil bestond, daar kon ze niet onderuit. "Oke, volgende plaats. dit is de uilenboom. In deze grote boom leeft een uil, maar die zie je alleen in de avond. Je zal hem niet vaak tegenkomen. En bij dit beekje kan je ook heerlijk prooi vinden." Zei Marveldream. Amberpaw merkte dat haar mentor de lucht opsnoof en ze deed precies hetzelfde, ze wilde weten wat haar mentor rook, want misschien zou ze het al kunnen herkennen. "Wil jij het proberen of moet ik hem vangen?" Hoorde ze Marveldream plotseling vragen. Amberpaw keek haar mentor aan, ze wilde het dolgraag proberen, maar waarschijnlijk zou het fataal mislukken. "Ik wil het dolgraag zelf proberen." Antwoordde ze uiteindelijk maar. Ze zocht uit waar de muis zat en ging toen in een beetje een mislukte sluiphouding. Ze begon richting de muis te sluipen, ze kwam steeds dichterbij, maar plotseling voelde ze een takje onder haar poot kraken en ze zag de muis opkijken, ze zette zich ineens af, maar het was al te laat en de muis was nergens meer te bekennen. Ze ging overeind zitten met haar oren naar achteren, was het haar eerste kans om haar prooi te vangen eindigde het fataal, maar ze kon er niks aan doen, het was haar eerste poging, maar wel een mislukte.