It's getting quite frustrating. (Foxpaw)

Met haar buik vlak tegen de grond, volgde haar ogen de vlinder. Haar prooi, omdat ze geen echte kon vinden, was extra moeilijk omdat hij in de lucht vloog - maar natuurlijk niet zo voedzaam. "De jager komt dichterbij," fluisterde ze zachtjes en ze zwiepte opgewonden met haar staart. Zo dichtbij haar prooi was ze nog nooit geweest. Langzaam sloop ze naar voren, maar door een harde splash van water vloog de vlinder weg. Geïrriteerd kwam ze omhoog uit het gras en ze keek om zich heen, op zoek naar de oorzaak van het geluid en zag dat het haar zusje was. "Hé, Air, wat is er?" Vroeg ze, al vergeten dat Airpaw haar prooi had weggejaagd.

De kattin zat achter een muis aan, het jagen ging haar slechter af dan het vechten. Toch blonk ze in geen van beide echt uit. Daar moest dringend aan gewerkt worden! Hoewel haar mentor een echte feeks was, trainde ze haar wel, daar was ze blij om. Haar spieren spande zich aan en ze maakte zich klaar om op de muis te springen, tot die plots van richting veranderde. Kreunend van frustratie ging ze erachter aan. Haar prooi ging richting Little Creek, de beek. Het dier schoot tussen de struiken uit en zij vloog erachter aan. Met een grote sprong belande ze op haar prooi en beet het onhandig dood. Haar kopje schoot omhoog, ze was niet alleen. Grijnzend keek ze in de gezichten van haar zussen. "Oh, hallo!" Miauwde ze opgelaten.

›› Hope you guys don't mind xD

"Oh, niet veel hoor." Was het antwoord van haar zus, maar Foxpaw hield vragend haar kop scheef. Er was wél wat aan de hand. "Mam heeft me alleen nog steeds geen training gegeven en ik kan niets zelf vangen." Ze wiebelde kort met haar oortje. Ze had mam sowieso al een tijdje niet gezien. "Ja, ik heb mam ook al even niet gezien.." Het was wel waar, maar de rode apprentice vond het niet leuk om te zeggen. "En hoe gaat het met jou trainingen?" Vroeg Airpaw, en Foxpaw glimlachte. "Het gaat best wel goed! Ik kan denk ik wel goed jagen, al heb ik nog niets gevangen," ze wist het niet zeker, misschien was ze wel de slechtste jaagster ooit. "Oh, hallo!" Fox draaide zich om en zag daar Cinder, met een prooi nog wel! "Wow, Cinder!" Miauwde ze en trippelde naar voren, om de prooi is goed te bekijken. Cool!

Haar twee zussen feliciteerde haar met haar vangst. "Bedankt." Miauwde ze een tikkeltje verlegen, ze wou niet opschepen. Voor ze door de struiken was gestormd had ze iets op gevangen van trainingen. Hopelijk deed Air het goed bij hun moeder, waarschijnlijk wel. "Hé, wat was dat over die trainingen?" Miauwde ze met haar kopje scheef, nieuwsgierig als ze was had ze het recht op de man af gevraagd. Subtieliteit was nooit haar beste kant geweest.

"Hey Cinder! Knap gedaan!" Viel Airpaw haar bij en Fox keek grijnzend van oor tot oor naar Cinderpaw, die een verlegen bedankje miauwde. "Je hoeft niet zo verlegen te zijn hoor," zei de rode apprentice dus ook tegen haar zusje met een dikke knipoog. "Hé, wat was dat over die trainingen?" Vroeg Cinder en verwachtingsvol keek Fox naar Airpaw, die zou het wel uitleggen.

Ze grijnsde schaapachtig, opscheppen was toch ook niet nodig. Toen de tabby begon te vertellen was ze een en al oor, maar ze had wel gelijk. Hun moeder hadden ze al een tijdje niet meer gezien, eerst vond ze het niet zo raar. Maar nu ze er het over hadden borrelde er een onaangenaam gevoel in haar op. Gelukkig gingen de trainingen van Fox wel goed, iets waar ze opgelucht bij zuchtte. "Misschien, als ik die zwarte heks kan overhalen, kun je met mij mee trainen? Het is niet dat we al veel trainingen gehad hebben dus." Ze keek haar zus verwachtingsvol aan, maar ze moest die feeks nog wel overhalen natuurlijk. En dat was een groter obstakel dan ze wou toegeven.