As fast as lightning. (+ Brokenpaw) [spt]

Het was warm op de gele velden en de witte poes ging keihard door de planten heen. Ze rende allemaal figuren op hoge snelheid. Het zag er leuk uit. De mooie poes stopte na een tijdje met rennen. Het was helemaal stil, alleen het hijgen van de poes kon je nog horen. Ze werd steeds sneller! Haar borst ging vooruit bij die gedachte. Een glimlach kwam op haar gezicht en ze begon weer rustig met rennen. Al snel had ze haar topsnelheid bereikt en keek om zich heen. De gele planten om haar heen schoten langs haar en ze vond het geweldig. Na een klein stukje rennen begon ze langzamer te gaan en al snel beukte ze hard tegen iets op. Was was er zo stevig in een veld als deze?

- Eerste post voor Brokenpaw daarna open-

SPT

As fast as lightning. (+ Brokenpaw) [spt] 2vj98xw

Met rustige passen keek hij rustig rond. Nog steeds was hij alles een beetje aan het verkennen. Sinds het ongeval was hij alles vergeten... Alles. Hij wist niks meer, had soms wel rare gevoelens voor verschillende katten, maar daar keek hij niet naar. Hij had ook gehoord dat hij best oud was voor een apprentice, maar eerlijk gezegd, kon dat hem niks schelen... Hij wilde eerst alles te weten komen en alles leren kennen voordat hij zou beginnen met zelf alles te doen. Toen er echter iemand tegen zijn brede lichaam liep, keek de kater even schuin naar de witte gestalte. "Uhm... Hallo?" zei hij dan maar.

As fast as lightning. (+ Brokenpaw) [spt] N3DJlqEZ_o

Extra:

"Uhm... Hallo?", zei een mannelijke stem. Broken keek naar voren, maar zag toen alleen een grijs met witte vacht. Ze keek omhoog en zag toen schuin boven haar het hoofd van een kater. Het zat hoger, maar veel verschil in grote was er nou ook weer niet. Zijn ogen waren extreem helder en hij was duidelijk ouder dan haar. Ze had hem vaker in het kamp gezien, maar ze had nooit met hem gepraat. Wat raar was, want ze praatte best veel met anderen."Hallo!", zei ze vrolijk naar hem. Ze bleef heel dichtbij hem staan en deed alleen een klein pasje naar achteren om zijn volle gezicht te kunnen zien. Nu stond kon ze zijn gezicht zien, maar zijn gezicht was toch wel aardig dichtbij. Broken had het nooit een probleem gevonden om dichtbij anderen te staan als je aan het praten was."Ken ik jou?", miauwde ze lief naar hem.

"Hallo!" het viel hem op dat ze zo dicht bij hem bleef staan en even wiebelde de grote kater met zijn oortjes, onzeker, en zette hij een stapje naar achter. Over het algemeen voelde hij zich geen 100% goed als katten hun snuit tegen de zijne duwden, in tegendeel, het schrok hem af. Niet dat hij bang was of iets dergelijke, het was gewoon wat oncomfortabel en het voelde raar. "Ken ik jou?" zei de witte kattin en hij knipperde even kort met zijn ogen terwijl hij probeerde een naam boven te halen, niet van hem, maar van de kattin. Maar hoe hard hij ook dacht, het kwam niet echt. En het gevoel van een bekend persoon terug te zien kwam ook niet opzetten, dus na enige tijd schudde hij zijn kop, zeker wetend dat de poes hem niet bekend voorkwam. "Nee, ik denk van niet," zei hij vervolgens. Maar zijn naam zeggen? Nee, dat deed hij niet zomaar.

Extra: