Ocean

De kattin draaide haar rug naar hem toe, dit was zijn kans. Met een grote sierlijke sprong belande hij op haar rug, zijn klauwen drongen diep haar flanken in. "Dom, dom poesje. Nooit geleerd dat je je vijanden niet uit het oog mag verliezen?" Hij beet zachtjes in haar nek, hij zou haar nog geen pijn doen, nog niet. Eerst zou hij even met haar spelen. Hij duwde zijn klauwen nog eens extra hard in haar flanken, waardoor kleine bloeddruppels op haar witte vacht ontstonden, waarna hij weer van haar afsprong.

Net toen ze zich had omgedraaid, voelde ze opeens hoe er een gewicht op haar rug terecht kwam waardoor de kater boven op haar zat. Meteen begon te kattin tegen te stribbelen, wat was dit nou weer. Paniekerig probeerde ze onder hem uit te komen, maar voelde toen hoe zijn tandjes zich zachtjes in haar nekvel boorden en ze verstijfde wat. Een kleine adem teug ontsnapte uit haar mond en ze sperde haar ogen open. De kater duwde zijn nagels nog een keer in haar slanke lichaam, die ze pijnlijk in haar dunne huid binnen voelde dwingen. Toen de kater van haar afsprong kwam ze krabbelend overeind, zo hier en daar waren rode plekjes ontstaan in haar witte vacht. "Mousebrain," schold ze toen zachtjes, maar ook duidelijk angstig. De kater was groter, ouder, sterker en waarschijnlijk ook beter getraind. "Blijf van me af!"

De kattin beledigde hem angstig. "Mooi geprobeerd, poesje." Miauwde hij met een kwaadaardige grijns. "Blijf van me af!" "Dat zou je wel willen hé?" Hij sprong met een grauw op de kattin af, maar in plaats van recht op haar af te gaan liep hij vlak langs haar heen en beet hij in haar staart. Hij zou haar straks pas echt pijn gaan doen, misschien.

De kattin vernauwde haar ogen een beetje toen de kater weer op haar af kwam, maar in plaats van weer bovenop haar te springen schoot hij vlak langs haar heen, waarbij hij in haar staart beet en een piep uit haar mond kwam. Haar mentor had haar nog amper iets geleerd over vechten, enkel jagen was ze op getraind vanwege de strenge winter. "Ga weg!" mauwde ze, dit keer iets harder dan eerst. Haar staart hing tussen haar achterpoten in, zodat de kater er als het goed was niet meer bij kon.

De piep van de kattin gaf hem voldoening. "Ga weg!" Miauwde ze hard, haar staart tussen haar poten verstoppend. Een valse grijns sierde zijn gelaat. "Wil het kleine poesje dat de stoute Bloodclanner weg gaat?" Hij deed alsof zijn ogen volliepen met tranen en een zielig pruillipje verscheen. Waarna het allemaal even snel weer verdween, plaatst makend voor zijn zelfverzekerde uitstraling. "Het begon net zo gezellig te worden. Vond je niet?" Miauwde hij waarna een kille, sarcastische lach volgde.