Old memories [Frostlake]

Kalmpjes liet hij zijn appelgroene ogen over het territorium heen glijden. Er was nie veel te zien, ShadowClan was natuurlijk weer de clan waarin hij moest leven, de clan van de duisternis. Frostlake paste wel goed in de clan, en was tevens een loyale krijger die al vele leerlingen had gehad. Maar aan zichzelf denken, ho maar. Z'n leventje was verziekt, verpest, verloren, hopeloos. Ooit was hij een open, spontane, behulpzame, vriendelijke en dappere kater geweest. Nadat het uitging met Minnowleaf was hij waardeloos, brommerig en koud geworden. Niet meer die goedaardige knuffelbeer van vroeger. Ook was hij al zijn goede vrienden uit het oog verloren, zoals Wonderland. Hij had gekozen voor Minnowleaf toen der tijd, was er later pas achtergekomen dat Wonderland ook iets voor hem voelde. Het leven was vreselijk achterbaks wat dat betrof. Kort zuchtte hij, nu was hij beide kattinnen kwijt. Plotseling verscheen er voorhem een zwarte kattin met waterblauwe ogen. Hij bleef stil staan. "Fairywren?" mompelde hij toen brommerig, maar ook verward. Hoe lang was dat geleden..? Lang.

De kattin leek op te schrikken uit haar gedachten bij het horen van zijn brommerige stem. Misschien was dat wel hetgeen waarom hij telkens iedereen die bij hem in de buurt kwam afschrikte, misschien ook niet. De kattin begroette hem, en hij knikte een keertje. Ooit was hij close geweest met haar, maar dat waren vele manen geleden geweest. Daarna was ze vrijwel uit zijn leven verdwenen en had hij haar enkel in de verte gezien, maar zijn leventje was best een puinhoop geweest de laatste tijd. Het gedoe tussen Minnow en Wonder, later de kleine happy periode en daarna het depressieve gedeelte. Maar goed, dat was voorbij nu. Hij had het loodje niet gelegd en was verder gegaan met het leven. Plots vroeg de ander of het goed met hem ging, waarop hij stil bleef. Zijn blik was veranderd, anders dan die zachte blik die hij vroeger had gehad. Hij was verhard, bevroren, ijskoud. "Het gaat, met jou?" mauwde hij na een paar seconde stilte, waarna hij zijn koele blik op de ander richtte.

Hij knikte een keertje toen ze meldde dat het met haar prima ging, mooi zo. Zijn blik dwaalde af toen hij iets hoorde ritselen, en niet veel later vloog er een duif op uit de struiken. In zijn hoofd haalde hij zijn schouders op, duif was toch niet zijn favoriete prooi. Zijn appelgroene ogen richtte hij weer op de zwarte kattin met de blauwe ogen, die vroeg wat hij deed en er vervolgens snel aan toevoegde of hij zin had om te gaan jagen met haar. "Ik maakte een wandelingetje, maar jagen lijkt mij een goed idee. ShadowClan heeft fors wat meer katten gekregen, en er zijn ook dit voorjaar weer een hoop nestjes.." De kater wendde zijn koude blik af, hij had er niet over moeten beginnen, het was te pijnlijk. Vroeger was zijn droom altijd al geweest om zelf trotse vader van zo'n nestje te mogen zijn.. maar dat ging nou eenmaal niet. Hij stootte alles en iedereen die bij hem in de buurt kwam van zich af, zo was het tenminste met alle kattinnen gegaan die hij ooit zijn hart had durven toevertrouwen. "We hebben prooi nodig." Zijn stem klonk weer koud en hij begon toen kalmpjes te lopen, denkend dat ze hem wel zou volgen.

Zijn blik gleed kort naar de kleinere, zwarte kattin. Katers waren over het algemeen al groter dan poezen, en deze kater was ook nog eens heel groot, gespierd en had een enorme vacht die hem nog groter deed lijken. Daarom stak hij ook wel boven de meeste katten uit ShadowClan uit, op een paar uitzonderingen na die ook aardig fors gebouwd waren. Een zachte geur van prooi drong plotseling zijn neusgaten binnen, het was vlak bij het riviertje waar ze op dit moment naartoe gingen. De kater richtte zijn blik op de zwarte kattin en zwiepte met het puntje van zijn staart, als teken dat zij verder moest lopen om het wezen te vangen. Zelf liet de kater zich zonder enig geluidje te maken neerzakken, waarna hij afwachtte. Zelf had hij immers al wat prooidieren gevangen vandaag, hij wilde de ander ook een kansje gunnen.

Rustig was hij blijven wachten, terwijl zijn gedachten weer een beetje afzonken. Kort zuchtte hij een keertje, waarna hij zijn kop wat versuft schudde en hoorde hoe pootstappen weer dichterbij kwamen. Omdat Fairywren best een lange vacht had, was het duidelijk zichtbaar dat een van haar achterpoten nat was. Een kleine grijns kwam rond zijn lippen, maar deze verdween al snel weer. "Niet alles volgens plan gegaan?" mauwde hij toen, maar absoluut niet onvriendelijk bedoeld. Dat soort reacties kwamen er de laatste tijd gewoon uit, hij hield ze gewoon niet binnen. Hij had veel onvriendelijkere dingen kunnen zeggen, maar zo goed wist hij zich nog wel in te houden. "In elk geval, goede vangst," mauwde hij toen met een kort knikje.