I couldn't even safe myself

En daar lag ze dan, in de ingang van de Medicine Den. Haar borst deed pijn met ademhalen, haar lichaam deed pijn met bewegen, maar ging alweer een stukje beter. Ze zuchtte zachtjes, haar blauwe ogen staarde het kamp rond. Waarom lag ze nog hier? Waarom zou ze hier nog moeten liggen? Had Starclan nog niet door dat ze niet geschikt was als Medicine Cat Apprentice? Ze had zichzelf niet eens kunnen redden toen het puntje bij paaltje kwam. Vermoeid sloot ze haar ogen en hoestte een keer pijnlijk. Daarna rolde een zacht gekreun over haar lippen. Nee, alles was tè pijnlijk. Maar vooral het hoesten, dat vervloekte hoestte.

[Open voor iedereen~]

Zorgen waren duidelijk zichtbaar in haar blauwe oogjes. De clan had afgelopen tijd veel problemen gehad en momenteel stond zij er vrijwel alleen voor. Wolfgaze lag nog altijd met zware verwondingen en hevige koorts in de medicine cat den na zijn.. ontmoeting met de vrees van alle katten momenteel. De dassen waar echt iets aan gedaan moest worden maar het werd Butterstar pijnlijk duidelijk dat Windclan hier niets aan zou gaan doen en als het zo verder ging zou zij zelf naar een andere clan stappen om samen tegen die beesten op te gaan wellicht zelfs een deel van Windclan territorium opeisen ze deden er duidelijk toch niets mee. Maar daarnaast had ze nog meer zorgen. Haar zoon die steeds actiever leek te worden en daardoor ook steeds gevaarlijker en het vreemde gevoel in haar onderbuik. Zou haar vader toch echt nog leven? Al met al liet het haar nachten wakker liggen en zelfs Secretvoice hielt haar niet meer weg van de nachtmerries over haar verleden. Maar vandaag was er een zilveren randje aan de donkere lucht. Ze had van Whisperwind doorgekregen dat het beter ging met Honeypaw en de leader had speciaal tijd gemaakt om even naar de medicine cat apprentice te gaan. Dat was wel het misnste wat ze kon doen. Langzaam stapte ze de medicine cat den in en probeerde haar ogen af te wenden van het lichaam van Wolfgaze. Hij was in vreselijke pijn dat was duidelijk en het brak de leader op. Snel draaide ze zich terug en keek naar de apprentice die bijna oud genoeg was om haar volledige naam te krijgen. Zachtjes duwde ze haar neusje tegen Honeypaw's oor en glimlachte. "Hoe gaat het vandaag Honeypaw?" Fluisterde ze zachtjes en glimlachte warm.

Honeypaw had haar helder blauwe oogjes gesloten, soms leek het wel alsof de pijn minder werd als ze haar ogen dichtdeed voor alles om zich heen. Van binnen hoorde ze hoe haar ademhaling schor ging en ze kon de pijn bijna oren. Een zachte zucht werd geslaakt en ze keek op toen ze een neusje tegen haar oor voelde. Voorzichtig wiebelde ze eventjes met dr oortjes en keek op, om haar leader naast d'r te zien staan. Een gepijnigde blik lag in haar ogen terwijl ze haar blik afwende. "'t Gaat," mompelde ze zachtjes. Zolang ze haar stem laag hielt zou niemand merken hoe schor haar stem klonk van al het gehoest en hoe pijnlijk haar stem was bij het praten. Ze onderdrukte een hoest, waardoor die bijna uit dr neus kwam. "Sorry," mompelde ze daarna, terwijl ze naar haar poten keek.
Uiteindelijk besloot ze een poging te wagen en een vraag te stellen. "Butterstar?" begon ze langzaam. "Waarom heeft Starclan me nog niet uit mijn rang gezet?" Haar blauwe oogjes waren vochtig, terwijl ze omhoog keek naar haar leader. "Ik kan niet eens mezelf redden, hoe kan ik dan ooit andere redden?" murmelde ze er daarna achteraan, terwijl ze haar kopje in d'r pootjes liet verdwijnen en haar schouders schokte, terwijl tranen over d'r wangen rolde. Het werd dr allemaal te veel momenteel.

Haar oogjes waren nat van het huilen, terwijl ze probeerde onder de blik van Butterstar heen te komen. Alsof ze zo iets kon geloven, alsof ze íemand zou kunnen geloven. Ze huiverde eventjes en wist haar kin los te krijgen, voordat een duidelijk pijnlijke hoest haar onderbrak. Ze kreunde zachtjes en legde d'r kop weer op d'r pootjes neer. "Ik ben niet onverwoestbaar, ik ben zwak. Iedereen dacht dat mijn moeder een lieve, zachtaardige kattin was. En nu? Nu is ze een moordenaar in Bloodclan die mijn bloedeigen vader heeft vermoord! Ik voel andere naar me kijken, Butterstar. Alsof ik me opeens omdraai en hun nekken doorbijt. Ik weet dat andere denken dat ik niet geschikt ben, dat ik net zo'n ... zo'n .. zo'n monster ben als Lostvoice," haar stem, ondanks de pijn, sloeg over en meer en meer tranen rolde over d'r gezicht heen.

Haar blauwe oogjes waren vochtig en ze keek Butterstar verdrietig aan, waarna ze weer voelde hoe een pijnlijke steek door haar borst heen ging. Ze hoestte een paar keer zwaar en slaakte een zachte zucht. "Ik voel me zo alleen, Butterstar," miauwde ze daarna zachtjes. "Lostvoice zit in Bloodclan, Cinderfall is dood. Mintbreath is verdwenen, Appleblossom is weggetrokken, Wolfpaw is verdwenen. Ik heb niemand meer en dat maakt me zo onzeker," tranen stroomde over d'r gezicht heen en voor ze het echt doorhad, had ze haar kopje in de vacht van haar leader gestopt. "Ik ben zo bang, Butterstar, dat andere me gaan haten omdat ik niets goed kan doen, omdat ik niemand meer heb om me veilig bij te voelen," jammerde ze zachtjes.

[justify]In stilte luisterde de leader naar de witte poes. Het brak haar hart met elk woord dat ze sprak. Alleen.. Dat was het laatste dat Butter wou dat iemand zich hier voelde. ZE wist hoe moeilijk het moest zijn voor Honeypaw ze leek de laatste van haar familie te zijn hierzo en tja. Butterstar kon zich verplaatsen in haar situatie al was dat niet het fijnste wat ze deed. Want Butterstar was ook haar familie verloren mar Riverclan had zich over haar ontvermd haar opgevoed. Als Riverclan Riverclan niet geweest zou zijn had Butter het nooit gered en zeker niet tot waar ze nu stond. "Honeypaw. Je zal nooit alleen zijn." Fluisterde ze zachtjes. "Niet alleen leven ze allemaal hoe ver ze ook zijn door in je hart. Ook heb je de rest van Riverclan. Wij zijn ook jouw familie." Zachtjes glimlachte ze en likte haar over haar kopje. 'Kijk alleen al naar Creamyfrost hoe veel hij om je geeft. De hele clan geeft zo veel om jou Honey." Een bijna liefdevolle blik lag in haar ogen kijkend naar de apprentice. Ze duwde haar kopje dichter tegen haar aan en spinde sussend. "Niemand zal je haten Honeypaw, niemand dat beloof ik je. Je bent nog jong en je hebt veel te leren in het leven hoe zwaar je jeugd ook is geweest. Je staat hier met een rede. Je leeft nog met een reden. Dit leven is jou gegeven omdat Starclan weet dat je sterk genoeg bent om het te leven. En ik zal niet zeggen dat alles koek en ei is vanaf nu nee, zeker niet, het leven zal je nog vaak op de proef stellen, maar je moet een ding van mij aannemen. Je bent nooit alleen." Met die woorden keek ze haar strak aan haar kopje omhoog geduwd hebbend met haar creme kleurige pootje. "Nooit Honeypaw. Nooit."

De stortvloed aan woorden die over haar heen kwam, zorgde ervoor dat ze angstig in elkaar dook. Haar witte oortjes plakte tegen d'r schedel aan en haar blauwe oogjes staarde omhoog naar haar leider, die nu boven haar uit torende. Toch liet het sussende gesnor ervoor zorgen dat ze haar kopje ophief en zelf begon te snorren, al klonk het door haar ziekte eerder alsof ze aan het brommen was. Beschaamd stopte ze weer met snorren en keek naar de grond. "Dank u, Butterstar," mompelde ze zachtjes, voordat ze in een hoestbui uitbarsten. Ze zuchtte zachtjes en draaide haar hoofd weg van haar leader. "Misschien is het beter als ik terug naar binnen ga, ik wil niemand aansteken met mijn ziek zijn," mompelde ze daarna, schuldbewust. Het zou niet goed uitkomen als ze nog meer katten zou aansteken, vooral niet als ze haar leader zou aansteken. Whisperwind had al genoeg werk aan haarzelf, laat staan als ze de helft van de clan de Medicine Den zou in hoesten.

De halfbakke snor van Honeypaw liet haar bijna in de lach schieten en ze schudde haar hoofdje even heen en weer. Het was goed om even iets van spirit terug te zien in de riverclanners ogen en liefdevol likte e even over haar oortje. Toch knikte ze langzaam en liep met haar mee naar binnen waar ze haar lange staart om haar lichaam liet glijden en ging zitten. Ze begon haar vacht zachtjes schoon te maken haar ogen gesloten. Ze wist dat het misschien een risico was met ziek worden maar ze kon de witte apprentice nu niet in de steek laten absoluut niet. Het stond al vast in Butters hoofd. Ze zou bij haar blijven tot Honeypaw in slaap zou vallen.