Exploring time!{Heronkit}

Een klein wit bolletje wol lag opgekruld tussen de warmte van haar familie. Af en toe kreeg ze nog wel eens een schop te verduren, maar meestal gaf ze dan even fel eentje terug. Het kleintje vond het ontzettend frustrerend dat haar oogjes niet wouden meewerken en ze alleen maar duisternis zag. Soms pikte ze dingen op zoals: "Wat een mooie Newleafdag!" Of "Die kleuren passen zo mooi bij het nest!" En ze was nieuwsgierig naar wat ze er eigenlijk mee bedoelde, want als die stemmen kleuren konden zien dan moest zij dat toch ook kunnen? Een onbekende fluffy bol botste vol tegen haar op en razend snel kwam de witte kitten uit haar comfortabele houding. Een felle piep was het protest, hoe durfde ze. Ruiken kon ze gelukkig al wel en al snel kon ze vaststellen dat het een van haar zussen was, al wist ze niet precies wie. Weer probeerde ze haar ogen te open, maar dat ging zo moeilijk. Hoe kon ze nu ooit kwaad kijken naar de gene die haar stoorde?

De tabby werd wakker van wat beweging naast hem, en hij sloeg zijn poot over zijn zusje heen, maar die liep gewoon weg. Nou zeg. Met een gaap stond Hazel wankelend overeind en zijn staart zwiepte wild heen en weer, om zo zijn evenwicht te bewaren. Het hielp natuurlijk ook niet dat hij niet kon zien waar hij stond. Met zijn poot voelde hij of hij die goed kon neerzetten, en gelukkig was dat het geval. Zo liep hij een tijdje - heel langzaam - rond en een grote glimlach brak door op zijn gezicht. Wat was dit leuk! Hij schudde wild en trots met zijn vacht wat ervoor zorgde dat hij omviel en met een plof tegen iemand aan botste. Hij opende zijn bek en piepte hard. Wat was dat nou? Het ging de hele tijd zo goed! "Sto" piepte hij boos en prikte in het ding waar hij tegenaan geknald was waarna hij is goed snoof. Ah, het was zijn zusje maar. Pff. Stom zeg.

Nog een andere geur mengde zich en ook die droeg de geur van haar moeder, dus waarschijnlijk was het een van haar sibs. De duisternis begon haar te vervelen en het frustreerde haar dat haar familieleden wel al woorden konden zeggen en zij nog niet, al zou dat niet lang op zich laten wachten. Nu ze toch gezellig met hun drieën zaten, konden ze er beter iets van maken. Speels probeerde het katje op de kop van één van haar gezellen te tikken. Eerst zwaaide ze gewoon random met haar pootje rond en het zag er vast raar uit voor katten die het konden zien, maar aangezien Heron zelf nog niks zag, trok ze zich er ook niets van aan. Toen ze na een tijdje zoeken haar poot op het fluffy hoofd van haar broertje -aangezien die geur meer naar haar vader rook- plaatste, liet ze een triomfantelijke piep horen. Met haar staart zwiepte ze fel in het rond, tot ze ook hiermee haar zusje raakte.

_{"Sweleh?" Zijn hersentjes probeerden de vraag te verwerken, maar het duurde een tijdje voordat hij doorhad wat de ander bedoelde. Oh, ze wilde spelen! Een glimlach verscheen op zijn snoetje en vrolijk knikte hij, al kon zijn zusje dat natuurlijk niet zien. Een piepje verliet zijn bek en hij sprong vrijwel meteen op zijn zusje af, die hij hardhandig op de grond drukte. Een triomfantelijke piep weerklonk, als teken dat hij natuurlijk gewonnen had. Hij was ook zo sterk, hij kon al bijna leider worden! Maar eerst moesten zijn ogen open gaan.
Uit het niets kreeg hij een klap op zijn kop en met een boze grom draaide hij zich om. Was dat zijn andere zusje? Hij grijnsde en stak zijn kont hoog de lucht in, waarna hij speels met zijn staart zwiepte en op zijn zus afsprong. "Haaz!" Schreeuwde hij zo hard als hij kon, dat was maar lekker zijn naam en die kon hij al perfect zeggen.}

Het voelde alsof een gewicht wegviel, misschien dat haar broertje op haar zusje gevallen was door haar klap? Maar toen ze een speelse kreet hoorde, draaide ze verontwaardigt met haar oortjes. Waarom kon iedereen al woordjes zeggen? Ze klapte met haar bekje, in de hoop dat er iets uit kwam. Al was dat niet het geval, toen probeerde ze zich te herinneren wat haar moeder altijd zei. Ze was natuurlijk niet zo dom dat ze niet wist dat Heron haar naam was, maar die was nog al moeilijk uit te spreken. "Eron." Verbaasd piepte ze, haar eerste woordjes. "Eron!" Miauwde ze triomfantelijk, waarna ze het gewicht van haar broertje voelde. Speels plaatste ze haar tanden op zijn oor, al waren die nog niet echt heel scherp. "Eron!" Miauwde ze met haar bek vol oor.

Hij hoorde een raar geluid, en het leek wel alsof hij een soort klap klap klap hoorde. Wow, wat was dát?! Wat cool! Dat maakte hij maar mee. Echt stoer van hem. "Eron." Zijn kop schoot naar zijn zusje. Hé, dat was niet eerlijk, hij was net zo cool dat hij al woordjes (ahum, eigenlijk alleen zijn naam) kon spreken en zij niet. Nou, dan wist hij maar wel weer dat het Heronkit was bij hem. Heronkit, en die andere had ook gezegd hoe ze heette, iets met Snoo. Waarschijnlijk Snowkit dan... "Eron!" Hij voelde tandjes in zijn oor en zijn poot schoot naar haar snuit waar hij een tik op gaf, en hij grinnikte hard. Haha, lekker puh. "Eron!" Alweer? "HAAAZ!" Bulderde hij nu en hij stak trots zijn borst vooruit. Dat was hij. Hij duwde zijn zusje omver en drukte haar tegen de grond, maar toen voelde hij hoe Snowkit tegen hem aanbotste die hij ook probeerde om te gooien. Boem bam bots, hier kwam Hazelkit!