Lost

Onderwerp: Lost ma 18 mei 2015 - 16:41

Ze hield niet van stereotypes maar zo voelde ze zich nu wel. De poes met het gebroken hart dat sipjes voor zich uit staarde. Ze sleepte haar verslapte lichaam tweemaal daags uit het kamp, om nog een beetje bij te dragen. Haar leider was begripvol, maar ze kon de irritatie merken. Sandspots was niet trouw geweest, een medicine cat van een andere clan. Dode kittens die ook geen aanvulling meer konden zijn. Sand sloot haar ogen droevig voor een kort moment. Het gemis stak door haar hart, verminderde haar eetlust. Als ze aan hem dacht trok haar maag samen in een soort aparte kramp die misselijkheid en paniek veroorzaakte. Altijd hield ze zichzelf voor dat het beter werd. Er zou licht aan de tunnel komen. Maar dat licht leek gedoofd.

Onderwerp: Re: Lost ma 18 mei 2015 - 18:10

De warrior liep kalm en met snelle passen richting de roodkleurige vacht die hij wel eens in het kamp had gezien. Zijn wonden waren aan het helen, al zagen ze er nog steeds niet al te best uit. Hij vond het echter zelf geen probleem te blijven bewegen en dat deed hij dus ook. Langzaam kwam hij dichterbij en keek hij naar de kattin die voor hem stond. Waarschijnlijk iets jonger dan hij was, maar het was een warrior, dat was wel duidelijk. Hij ging langzaam zitten zonder een woord te zeggen en likte even wat aan zijn voorpoot. Hij zei er niets over dat ze er niet al te best uit zag. Waarschijnlijk vol verdriet, hij kende het wel, enkel zei hij er bijzonder weinig over. Hij wist dat het soms beter was de ander de kans te geven uit zichzelf te gaan praten, of er gewoon wat bij te zitten. Dus dat was wat hij deed, hij keek met zijn heldere blauwe ogen zo nu en dan naar de kattin, maar echt haar aandacht vragen deed hij niet. Ze had vast betere dingen te doen.

You have the soul of a lion
Buried deep beneath lessons
Of inferiority and knowing your place
They've told you where you belong
How you're meant to be
But they're wrong

Onderwerp: Re: Lost ma 18 mei 2015 - 18:26

Het leverde eerst een eigenaardige blik op voor de warrior die bij haar was komen zitten. Hij hield zich afstandelijk en oogde oppervlakkig. Maar op een rare, comfortabele manier vond ze het fijn dat hij niet aandrong. Haar niet belaagde met vragen die te pijnlijk waren om te beantwoorden. Haar mentale wonden weer open sneed met zijn stem. Ze wist een klein glimlachje uit haar te persen, de benadering was vreemd maar vreemd op een goede manier. Sand wist zelf ook wel dat ze er niet optimaal uit zag. Sterker nog, ze zag er belachelijk uit. Je kon haar ribben bijna tellen en haar vacht was dof. De glinstering was uit haar ogen verdwenen, en dat voor een kat die iedereen als bitch en dondersteen had gekend. Na een poos van observatie van beiden kanten besloot Sand naar de kater voor haar te kijken. Zijn wonden vielen hem op, waar ze vandaan kwamen wist ze niet. Ze besloot er maar niet naar te vragen, alles wat ze kon doen was de gunst teruggeven door ook geen pijnlijke dingen te benoemen. Letterlijk en figuurlijk in zijn geval. Het enige wat ze uiteindelijk over haar lippen kon krijgen was een gematigde "hoi." Stiekem walgde ze van zichzelf, zelfs haar stem klonk gehavend en gevaarlijk breekbaar. Zo was ze niet, ze was sterk, ze was een trut die niemand kon vloeren. Althans dat was zo, maar het tegendeel was bewezen.

Onderwerp: Re: Lost ma 18 mei 2015 - 19:45

Het enige wat uiteindelijk uit de mond van de andere Warrior kwam, was een gematigde groet. Ze klonk niet echt sterk, breekbaar en verzwakt juist. "hoi." Dat ene woordje, zelfs in dat ene woordje kon Liondust merken dat ze zich echt niet op haar best voelde. Wat was er met de kattin gebeurd dat ze zo, zo veranderd was? Niet dat hij het erg vond als er een bitch minder was, nee hij wou haar niet zien als een gehavende kat, die zichzelf nauwelijks kon verzorgen. Maar er opmerkingen over maken deed hij niet, nee hij had nog respect. Ze keek heel even naar zijn wonden, en ergens kon hij dat ook wel begrijpen, dat zou hij ook hebben gedaan. Enkel waren zijn wonden op een andere manier zichtbaar dan die van haar, hij zei weinig. Enkel groette hij netjes terug. "Hallo, Sandspots" De naam had hij dan wel onthouden, veel meer wist hij niet over haar. Zijn heldere ogen stonden rustig en vriendelijk, ze verraadden niet dat hij doorhad hoe ze er aan toe was. Het was duidelijk niet goed. Dus hij kon haar gaan vragen, hoe ze zich voelde, of gewoon zelf de conclusie trekken en er niets over zeeggen. Hij sloeg zijn staart even om zijn middel heen. Even niet wetende hoe een gesprek te starten.

You have the soul of a lion
Buried deep beneath lessons
Of inferiority and knowing your place
They've told you where you belong
How you're meant to be
But they're wrong