Outside? Not today [open]

Lumina zat op de vensterbank van het raam, kijkend naar haar tuin. Ze wist niet wat het precies was, maar ze werd de laatste tijd niet echt meer aangetrokken tot de buitenwereld. Misschien was het dat haar huisgenoot vermoord was door zo'n wilde kat, of gewoon omdat ze zich alles behalve op haar gemak voelde daar. Haar oren schoven naar achteren bij die gedachten. Ze had in haar kitten tijd wel veel huiskatten leren kennen, grotendeels omdat haar enthousiasme en leergierigheid haar dat toelieten, maar nu was het toch wel net wat anders. Ze was ouder geworden, bedachtzaam en vooral wat wijzer. Het wijze gedeelte in zich zei haar dan ook om binnen te blijven. Geen haar die er aan dacht om nog naar buiten te gaan, ondanks de lessen van Skinny Love. Sinds Chiyna's dood had ze geweigerd om het nest te verlaten, al was het hier wel doodstil. Sinds haar jongste companion oud genoeg was om naar school te gaan, was het altijd leeg in haar nest. Geen geluidje was te horen. Even ging haar blik naar haar halsband, waar het zendertje van het kattenluik aan hing. Het nieuwsgierige gedeelte in haar zat nog steeds ergens diep in haar, maar ze probeerde het zoveel mogelijk te onderdrukken. Ze zou geen poot meer buiten zetten, nu toch nog niet.

Spinpaw ging weer iets ontdekken. Twoleg place. Daar is Firestar geboren. Spin had het daar nog nooit gezien. Hij stapte rustig en stil. Zijn oren wiebelde heen en weer. Geen gevaar. Hij sprong soepel op een hek. Spinpaw zocht zijn evenwicht op het hek. Hij wiebelde wel een beetje. Aan de ene kant waren er bomen en aan de andere kant rare nesten. In een raam van die nesten zag hij een kattin. Vriendelijk zwaaide hij met zijn staart naar de kattin. Hij kwam zeker niet om te vechten, maar om meer te leren over de wereld.

Lumina haalde bijna direct haar lip in een geluidloze grauw toen ze een andere kat buiten zag. Ze wist heus wel dat ze geen gevaar liep, maar het was haar instinct die haar zei om zulke katten niet in je buurt te laten. En dan kwamen ze nog vanzelf naar je toe ook nog. Een tweede kat voegde zich al snel bij de andere, waardoor Lumina stevig met haar staart zwiepte. Ze trok zichzelf recht en ijsbeerde enkele keren over de vensterbank waarna ze, via de zetel, op de grond sprong. Die katten waren op haar domein hààr thuis. Ze ging echter niet echt naar buiten, maar bleef voor het doorzichtige kattenluikje staan, waar ze het tweetal goed in de gaten hield. Als ze van het hek afkwamen zou ze een poging doen om ze hier weg te jagen. Dat werd toch verwacht van een huiskat. Skinny love deed het ook zo, maar zij was dan wel een stuk ouder en wijzer. Ze was ook niet bang om om te gaan met die boskatten, iets waar zij in het nadeel was. Vroeger had ze geen schrik gehad, maar sinds een rogue haar getreiterd had en een Elite kat haar huisgenoot gedood had, had ze de schrik te pakken gehad.

Note: Lumina's kattenluikje is elektrisch en kan enkel geopend worden als zij in de buurt is. (Door het kleine zendertje aan haar halsbandje)

Was er een feestje aan de gang? Er leken zóveel katten bij elkaar te zijn!
Oooh, zou er iemand jarig zijn? Wat leuk! Vol enthousiasme trippelde Fall naar het hekje toe. En toen rook ze die geur weer.
De geur van die katten die een ándere kat vermoord hadden! Hopelijk was het niet die enge... Met trillerige passen sloop het poesje voort. Ze moest volhouden, ze was namelijk heel sterk! En dat moest ze bewijzen ook. Trouwens, het was heel belangrijk om andere katten te ontmoeten. Tenminste, dat had ze gehoord. Behalve als je ziek was, want dan kon je anderen aansteken. Gelukkig dat ze niet ziek was dan!

Al sluipend (lees: te horen vanaf tien kilometer) liep de kleine kittypet naar het hek en stak ze haar kop door de gaten. Ooh, er waren echt veel katten! Met een dapper gezicht zocht ze naar de ingang. Waar was die eigenlijk? Fall kon hem niet vinden, maar ze zag gelukkig wel een groot gat waar ze doorheen kon kruipen, wat ze dus ook deed. "Heeeey," piepte ze naar iedereen en ging met een harde plof zitten.

Spinpaw zag een kittypet. Voor hij naar de poes ging kwam Leopardskin bij hem zitten. Spin opende zijn mond, maar zijn oogwenk zag hij de kittypet ergens anders gaan zitten. Zou ze niet naar buiten durven? Dan kwam er een bloodclanner. Die liep op de kittypet af en wou er een gesprek mee starten. Wanneer Spin naar Leopardskin keek zag hij een wit, bruin en zwart gestalte binnen komen. Die poes zette zich ergens en sprak naar iedereen toe. "Hey Leopardskin. Hallo, met wie hebben we het hier allemaal te maken? Ik ben Spinpaw, van de thunderclan. Jullie?" Vroeg hij vanuit op het hek kijkend naar de katten op het gras en de kittypet nog in haar nest.

Lumina zwiepte haar staart waakzaam heen en weer toen ze het aantal katten alleen maar zag stijgen. Op dit moment was ze blij dat haar kattenluikje enkel open ging als zij in de buurt kwam. Ze bleef dan ook op een goede afstand van het luikje. Haar oren schoven direct naar achteren toen een witte kater voor het luikje ging zitten. "Hey." Ze haalde haar lip dreigend op. Ze zou geen poging doen om deze vijandige katten te begroeten. Vandaag zou ze niet eens een poot buiten zetten. Zeker niet met al die katten in hààr tuin. "Ga weg!" gromde ze tussen haar tanden door naar de witte kater en liet haar blik even vluchtig naar de andere katten gaan. "En neem die mormels mee," siste er nog snel achter. Haar vacht stond ondertussen dreigend omhoog en ze had een enkele stap naar voren gezet, om haar woorden kracht bij te geven.

Spinpaw wou vriendelijk doen tegen de katten, al snel antwoordde de kittypet al. Spinpw fronste. Al een geluk dat Leopardskin vriendelijk terug reageerde. Spin's vragen werden beantwoord door een kattin die de hele boel kapot maakte. Spinpaw keek zorgend naar Leopardskin. Als de katten haar zouden aanvallen is hij bereid om haar te verdedigen. Hij kreeg al een vraag van een kittypet. Die kende al de namen van de katten die hier waren. Behalve die van hem. "Ik ben Spinpaw. Jij?" Vroeg hij vriendelijk. Hopelijk komt dit gesprek niet tot een gevecht.

Oké, misschien waren dit wel weer héél veel katten.
En ze waren allemaal zo groot! Met een gefascineerde blik in haar ogen keek ze omhoog, van de ene kat naar de anderen, en zorgde er tegelijk voor dat ze niet vertrappeld werd tussen alle poten van haar grote metgezellen. Toen viel het haar op dat er een ándere poes was die iets meer haar leeftijd was, in het huis van de mensen. Nog een kittypet! In ieder geval iets bekends, vond ze.
Fall trippelde daarom ook met haar korte pootjes naar het luikje toe, maar botste hier met een harde knal tegenaan. "Waaah?" Was haar reactie, en verdwaasd tikte ze tegen het luikje met haar pootje. Hoe kon dát? Haar luikje ging altijd gewoon open...
Toen kwam er een soort rare kat. Het was een kittypet, maar Fall had nog nooit zo iemand gezien. Ze had namelijk geen vacht. Wat raar! De poes begon tegen iedereen wat te zeggen, en met een glimlach op haar snoetje wachtte ze netjes af totdat de naaktkat bij haar zou komen. Maar wat ze tegen haar zei, was niet zo vrolijk. Misschien was het een waarschuwing? “Kleintje het is misschien verstandiger om niet bij die witte in de buurt te komen.” Haar ogen schoten naar de witte kater. Pff. Ze was dus écht niet bang voor hem!
Iedereen begon een beetje door elkaar te praten wat Fall heel erg stoorde. Ze kon zo toch helemaal niet horen wat er gezegd werd! Haar neusje drukte nu tegen het luikje aan en ze staarde naar binnen, naar de andere kat. "Hallooo!" Piepte ze, en wenkte met haar lange staart dat de ander ook naar buiten moest komen. Dat was toch juist gezellig!

+ Sorry, ik kon het allemaal even niet meer bijhouden :')

"Denk je echt dat je ons bang maakt met die woorden? Ik heet Leopardskin trouwens, en jij?" Ze zette haar vacht op en blies naar de poes, als antwoord op haar vraag. Vroeger zou ze zo naar buiten zijn gelopen, maar ze dacht er nu geen moment aan op dichter naar haar kattenluikje te stappen. Een klein grijnsje verscheen toch even toen de witte kater toch probeerde het luikje te openen. Toch één iemand die het nu door had. Ze vernauwde bijna direct haar ogen toen er nog meer katten verschenen. Allemaal in hààr tuin. Even draaide ze haar kopje om naar binnen, kijkend of haar mensen nog niet thuis waren. . “Draco.” Lumina's oortjes schoten naar voren toen ze een bekende stem te horen kreeg. Skinny Love. Ze zette zich direct wat rechter en liet haar waakzame houding iets varen, wetend dat er toch geen enkele kat bij haar thuis naar binnen kon. Ze liet haar ogen naar Skinny gaan toen ze haar naam zij, die ze nog tegen niemand had gezegd. Fijn, nu wist iedereen haar naam. Jij blijft daar of jij komt achter mij staan, maar waag het niet om vrolijk rond te komen dartelen, begrepen?” Alsof ze dat zou gaan doen. Uiteindelijk knikte ze toch maar op wat de poes zei en liet vervolgens haar blik naar een kitten huiskat gaan. Ze snapte niet dat haar huismensen haar op deze leeftijd al alleen buiten lieten. Zelfs zij werd nog tot haar 7moons binnen gehouden. Haar oren schoven afkeurend in haar nek toen het kleine mormel zo tegen het doorzichtig luikje liep. "Hallooo!" piepte de kitten vervolgens. Lumina zwiepte kort met haar staart en liet haar blik even vluchtig naar Skinny Love gaan en de witte kater, die blijkbaar Draco genoemd werd. Uiteindelijk ging haar blik weer naar de kitten. Zelf was ze ook nooit bang geweest voor vreemde katten, maar dat was natuurlijk voordat haar huisgenoot vermoord was. "Ga naar huis kitten," mompelde ze luchtig en liet haar blik naar een zwart-wit gevlekte kater, die amper zo oud als haar was. Ze gokte dat hij jonger had, maar toch had de kater ongeveer het zelfde gestalte als haar. Ze haalde haar lip op in een geluidloze grauw bij het horen van de toon die hij aansloeg. Ze zette een klein stapje naar voren, waardoor haar kattenluik een zacht 'klik geluid maakte. Lumina deinsde direct naar achteren zodat het ding direct terug op 'slot' zou kunnen gaan. Ook dat nog.

Spinpaw kreeg een antwoord van de poes. Skinny love. Voor z'on poes? Ook wel een rare naam dacht hij. Spinpaw knikte naar Skinny love. Zijn blik gleed langs een andere kat die vele vriendelijker was dan die Skinny love. "En wie mag jij dan wel zijn?" Vroeg hij aan de kleine kater met een vriendelijke glimlach.

Even knipperde Lumina met haar ogen toen ze zelf door had wat ze deed. Al snel zette ze terug een stap naar voren en ging vlak voor het luikje staan. Het luikje bleef zo dan wel open, maar zo kon ze toch beter de katten in de gaten houden en hen ervan weerhouden om een stap in haar huis te zetten. Ze kopieërde, zoals eerder, Skinny Love's houding en haar oren schoven iets naar achteren. In plaats van haar mond te openen, zoals de oudere huiskat wél deed, hield zijn haar lippen stevig op elkaar. Haar tactiek was niet om zichzelf te verdedigen met haar woorden, maar door de anderen juist eerst te observeren. De slimme poes oogde misschien bang, maar diep in haar had ze toch iets wat haar kon helpen, haar hersenen en logisch nadenken. "Zozo, het is open gegaan." Ze richtte haar blik kort op de iets jongere huiskat en zwiepte een enkele keer geïrriteerd met haar staart. Ze had altijd gedacht dat huiskatten op dezelfde lijn stonden, maar de arrogantie van de kater sprak dat idee tegen. "Kom toch naar buiten, zo koud is het ook weer niet." Ze haalde kort haar lip op naar de kater bij het zien van die 'glimlach'. Yeah, right. Vergeet het maar.

Het luikje ging open, tot de grootste verbazing van de jonge kitten. Haar ogen schoten dan ook ver open, maar er was een hele grote glimlach op haar gezicht te zien. Het was leuk als er veel katten waren, en ze waren allemaal zo aardig! Yes. Ze had echt een leuk avontuur gevonden. Ze trippelde ernaar toe, maar toen zei Skinny Love - die had zich immers net voorgesteld, wat Fall geweldig vond - dat ze dat niet mocht doen. Ze zou maar naar de oudere kat luisteren.
Toch was het iets mínder leuk toen er een andere kittypet was, een kater, die nogal boos leek. "Mijn naam is Quinntus." Miauwde hij, maar het klonk niet uitnodigend. Toch trok Fall haar bekje open om haar naam te noemen, maar ze werd weggeduwd. Nou, zeg! Ze maakte een verontwaardigd geluid, en wilde teruglopen, maar de kittypet die in het huis zat miauwde ook iets onaardigs. "Ga naar huis kitten."
De kittypet, die haar weggeduwd had, begon nu te miauwen dat de ander eruit moest, maar die wilde niet. Hé, dat vond Fall niet leuk! Als ze niet naar buiten wilde, dan wilde ze niet naar buiten. Met grote ogen en haar borst vooruit stapte de kleine kitten op Quinn af. "Ga weg!" Piepte ze toen zo hard als ze kon, en met een trotse glimlach draaide ze zich om naar de kittypet van het luikje. "Blijf maar lekker daar zitten, als je dat graag wilt." Stelde ze de ander gerust.