Just keep me where the light is

Met een vastberaden uitdrukking op haar gelittekende gezicht zette de tabby zich af. Ze sloeg haar voorpoten in de stam van de verbrandde boom en duwde zich af op haar achterpoten. Haar nagels drongen in het zwartgeblakerde hout van de stam en met alle lenigheid die ze in zich had kon ze zichzelf naar de laagste tak van de boom trekken. Maar ze stopte niet om naar beneden te kijken, integendeel. Haar blik was omhoog gericht, naar de volgende tak. Opnieuw sloeg ze haar nagels in de stam, om zich op te trekken en op de volgende tak te gaan zitten. Dit herhaalde Windpaw enkele keren, tot de takken te dun werden om haar tamelijk grote gestalte te dragen. Maar het was hoog genoeg. haar tabby kopje piekte tussen de takken door, haar groene ogen glinsterend in het oranje licht van de ondergaande zon. Ze zuchtte en ging verzitten, genietend van het uitzicht voor haar. Kon ze het maar met iemand delen - jammer dat niemand met haar meegegaan was, op deze late en ietwat frisse avond.

~Eerste post Hazelpaw.

Hazelpaw was juist terug gekeerd van zijn training toen hij Windpaw uit het kamp had zien verdwijnen. De laatste tijd liepen ze elkaar steeds mis, doordat hun trainingen net rond elkaar vielen. Ze leken elkaar heel de tijd af te wisselen. Hij twijfelde dan ook geen seconde om achter haar aan te lopen. Hij kwam net aan bij Burnt Sycamore toen Windpaw zich goed zette op één van de uitstekende takken. "Wind," snorde hij zachtjes. Met een enkele sprong wist hij zichzelf naar boven te werken, waarna hij zich naast haar neer zette en een kort kopje gaf ter begroeting.

Ze was echter niet heel lang alleen. Al snel voelde ze een bekende warmte naast zch, en zachtjes snorde de poes. Ze drukte haar tabby vacht tegen de zijne, en draaide haar kopje zodat haar groene oogjes in de zijne keken. "Hazel", snorde ze zachtjes terug, haar snuitje in zijn vacht begraven. "Kijk eens wat een prachtig uitzicht" Ze doelde duidelijk op de prachtige kleuren van de zonsondergang, die je vanuit hier kon zien.

Hij voelde Wind's vacht tegen hem aan en liet automatisch een klein glimlachje op zijn snoetje verschijnen. "Kijk eens wat een prachtig uitzicht" Hazel richtte zich iets op en volgde haar blik naar de lucht, waar je duidelijk de zonsondergang nog kon zien. "Prachtig," mompelde hij zachtjes. "Maar ik moet zeggen dat ik elke dag al iets prachtigs zien." zei hij met een klein grijnsje. Ooh, die subtiele complimentjes ook. De kater hield zijn blik op de oranje lucht gericht en porde Wind even plagerig met zijn staart.

Ze giechelde ietwat meisjesachtig bij zijn woorden, maar voor een keer irriteerde haar dat niet. Toen ze nog kitten was, had ze ene hele hoge stem gehad; nu was hij al wat lager, maar nog steeds hoog genoeg om niet bepaald mannelijk genoemd te worden. Haar gestalte was helemaal het tegengestelde, aangezien ze tamelijk groot was, gespierd en zeer brede schouders had. "Charmeur", zei ze plagerig, en er was een ondeugende glinstering in haar ogen te zien - maar boven alles leek ze vooral gelukkig.

"Charmeur," Hazelpaw draaide zich terug zijdelings om naar de poes toen zij dat zei en greens nog eens. Ach ja, er was maar één iemand waarbij hij de charmeur kon uithangen, dus dan moest dat toch wel eens gedaan worden hé. "Hoe gaan je trainingen?" vroeg hij nu. Hij wist dat ze er op vooruit gegaan was, zeker sinds die ene das het kamp binnen was gedrongen. Maar hij was graag op de hoogte. "Denk je dat je op 12warrior gaat worden?" Zijn oortjes stonen lichtelijk enthousiast naar voren bij die woorden. Hij kon nog steeds niet geloven dat ze bijna warriors zouden worden. Stel je voor.