Fwoomp!

Een speels piepje kwam uit zijn mond toen het blaadje tussen zijn twee voorpootjes vandaan waaide. Zijn kleine pluizige staartje stond overeind en zwaaide soms met speelsheid. Het bruine blaadje fladderde weer naar de grond en Hollykit bleef staan. Onhandig zakte hij door zijn voorpoten, zijn achterwerk hoog in de lucht gestoken, en wiegde heen en weer. Een heel hoog gegrom, alsof hij een heus prooidier aan het besluipen was, steeg op uit zijn keel en eindige in een climax, een hoge piep, toen hij opsprong en het blaadje onder zijn poten kreeg. Krak! Met grote blauwe kittenogen keek hij naar beneden en hief een van zijn poten op. Daar lag het blaadje, gescheurd en afgebroken. Zijn oortjes dropen meteen af naar beneden en hij deed een treurig stapje naar achteren. Met zijn neusje duwde hij de gebroken stukjes weer naar elkaar. Nu.. was hij stuk.

OOC -- open!

Vermoeid gleden haar ogen naar boven toen ze buiten de nursery zat. Haar derde nestje had nu de leeftijd van drie moons bereikt en waren nu regelmatig buiten te vinden. Kittens van Flamepath, maar gedroegen zich meer als kittens van Leopardgaze. Een zucht rolde over haar lippen. Ze verlangde zo erg naar het gezelschap van haar overleden tweelingzus. Fallentear. Waarom moest je toch gaan, mijn tweelingzus, juist nu ik je meer nodig heb dan ooit. Had ik je maar nooit zo'n pijn gedaan, zus. Het spijt me zo. Ze vroeg zich af of Fallentear zelf ook spijt voelde van haar daden. Of zij haar nu ook zo erg miste, als Innerghost haar miste.
Haar blauwe ogen gleden opzij naar één van haar pleegkittens. Hij speelde met een blaadje, sprong er achteraan en probeerde het te vangen. Dat lukte het, maar toen was het kapot. Het leek hem verdrietig te maken en met een zucht stond Innerghost op en liep naar haar pleegzoon toe. "Wat is er, Hollykit?" Vroeg Innerghost.

Het lag nu wel bij elkaar, maar.. het voelde niet hetzelfde. Zijn grijze oortjes werden dichter tegen zijn nek gedrukt, zo leek het bijna alsof hij geen oren had. "Wat is er, Hollykit?" De zwarte schim die op hem afgelopen was, had hij niet opgemerkt en hij schrok een beetje van de plotselinge stem van zijn moeder. De kitten knipperde een paar keer, de kleine beginselen van zijn tranen laten verdwijnen en keek zijn moeder niet aan, nee, hij keek naar de grond. "Ik.. ik heb hem stuk gemaakt." Mompelde hij schuldbewust en beet op zijn onderlip. "Ik bedoelde het niet zo!" Jammerde hij zachtjes en richtte een blik op het gebroken blaadje. "Het ging per ongeluk, mama! Verban me niet!" Hij drukte zich tegen zijn moeder aan en trilde zachtjes.

Met een harde duw, duwde Innerghost haar slechte humeur weg. Zo mocht ze niet zijn in bijzijn van haar kittens. Wel fronste Innerghost bij het gedrag van Hollykit. Haar pleegzoon durfde haar niet aan te kijken en keek naar de grond, het leek als of hij huilen moet en echt verdrietig was. "Ik.. ik heb hem stuk gemaakt," klonk de schuldbewuste piep van haar pleegzoon. Zich er van weerhoudend te glimlachen keek ze naar Hollykit die haar nog steeds niet aankeek. "Ik bedoelde het niet zo!" Jammerde hij vervolgens. "Oh, Hollykit," murmelde ze. De kitten leek oprecht gebroken van zijn daad en zich er niet van bewust dat blaadjes vervangbaar waren, of eigenlijk helemaal geen waarde hadden. "Het ging per ongeluk, mama! Verban me niet!" Innerghost tikte haar staart tegen het ruggetje van Hollykit aan. "Hollykit," miauwde ze opnieuw, zich laag makend zodat ze de kitten aan kon kijken. "Natuurlijk verban ik je niet. Je hebt juist iets heel goeds gedaan. Je hebt onze vijand, de blad, verslagen," miauwde ze, er maar een spelletje van makend. Zo kon ze haar zoontje vast wel opvrolijken.