Back Home

Onderwerp: Back Home zo 5 jun 2011 - 20:28

Met de jonge kitten bungelend in zijn bek, kwam de zwarte Apprentice de Nursery ingewandeld. Hij was van de kleine rivier naar het kamp gelopen. De kleine rivier, de plaats waar het allemaal was gebeurd. De plaats waar Fearkit haar vader en moeder was verloren. Ghostpaw wist niet precies hoe het gebeurd was, en hij was ook niet van plan om dat nu aan Fearkit te gaan vragen. Vragen over de dood van haar ouders was vast het laatste waar de jonge kitten zin in had. Dat begreep hij ook wel. Het was vreselijk om op zo'n jonge leeftijd te zien hoe je ouders stierven. Ghostpaw wilde eigenlijk niet eens weten wat er precies was gebeurd. Hij had niet de behoefte om te luisteren naar hoe twee van zijn Clangenoten de dood hadden gevonden, al helemaal niet uit de mond van hun eigen kitten. Ghostpaw liep door tot naar ongeveer het midden van de Nursery, en daar zette hij Fearkit op de grond. "Zo. Daar zijn we dan," zei hij met een schamper glimlachje tegen de kitten die voor hem op de grond stond. "Je zult wel moe zijn, of niet?" Hij ging rondom haar liggen, en sloeg zijn zwarte staart om haar heen. Ze had vast behoefte aan een beetje rust, als ze moe was, kon ze nu zo in slaap dommelen. Hij hield hier de wacht. Zijn felgroene ogen bekeken de Nursery. Het was nog niet eens zo lang geleden dat hij hier zelf had gezeten. Nu was zijn thuis bij de Apprentices in de Apprentice Den. Hij vond het een prima plek, maar de Nursery was ook niet verkeerd. Het was hier een stuk warmer dan in de andere Dens. Hij legde zijn kop op de grond, wachtend op enige reactie van Fearkit.

~ Eerst Fearkit.

Onderwerp: Re: Back Home wo 8 jun 2011 - 21:21

"We zoeken iemand die voor je gaat zorgen, ik beloof het," beloofde Ghostpaw. 'Jij lief bent, jij nu grote broer mijn, key' Zei ze terwijl ze hem een likje gaf. 'En jij Warrior bent jij mentor mijn word', zei ze met een gaapje er achter aan. Ghostpaw tilde haar op en terwijl hij haar droeg gingen ze naar het kamp. Ze zat te knikke bollen in het bekje van de Apprentice. Na een klein poosje kwamen ze aan in de Nursery. Fearkit snoof de lucht op. De heerlijke geur van de Nursery. Toen werden haar oogjes troebel van verdriet. De geur van haar moeder hing hier nog, maar die was al wat vager geworden. Ze had het liefst gehad dat zij haar mee terug had gedragen naar het kamp, de Nursery in. Maar dat kon niet meer, die was dood, net als haar vader, haar vader die haar had verlaten. "Zo. Daar zijn we dan," Onderbrak Ghostpaw haar gedachtens. Fearkit knikte toen Ghostpaw haar op de grond neer hat gezet. Fearkit gaapte eerst even en keek toen naar de Apprentice. "Je zult wel moe zijn, of niet?" Dat had ze nu net wel laten zien, maar ondanks dat beantwoorde ze toch. 'Ja Fearkit heel moe zijn, ike slape willen, maar ike niet durfen, mama altijd zij ikke bij haar blijven moest, maar ikke nu niet kan, ikke wel vijlig ben?' Vroeg ze. Ghostpaw ging om haar heen liggen. 'Broer mij beschermen, toch?' Zei ze zacht en gaapend. Ze ging zonder op antwoord te wachten tegen zijn vlank aan liggen en viel langzaam in slaap. Haar buikje ging langzaam op en neer, een teken van dat ze dromen land had bereikt.
Ze droomde over haar ouders, en dat kon je merken aan haar zielig gepiep in haar slaap.

I bring only fear till my death

Acc:

Onderwerp: Re: Back Home wo 8 jun 2011 - 21:59

Fearkit gaf hem een klein likje. "Jij lief bent, jij nu grote broer mijn, key," zei ze. Ghostpaw glimlachte schamper naar haar. Hij vond het zo vreselijk voor haar wat er was gebeurd. Twee Clanleden en tevens Fearkit's ouders, op slag dood, met een onduidelijke reden. Het speet hem echt. Hij zou graag de grote broer van Fearkit worden. Niet verbonden door vlees en bloed, maar wel door een belofte. Ghostpaw knikte naar het nog jonge katje. "Oké dan," zei hij met een vrolijkere glimlach. Vanaf nu had hij dan een zusje. Een pleegzusje. Iemand voor wie hij verantwoordelijk was, want beiden hadden ze geen ouders meer. Alleen was het bij Fearkit een stuk erger gebeurd. Maar daar wilde hij nu niet aan denken. "En jij Warrior bent jij mentor mijn word," zei Fearkit, vervolgd door een gaapje. Hij grijnsde, als hij Warrior werd, zou hij Fearkit alles leren wat hij wist. Of hij nou haar mentor was of niet. Ghostpaw had Fearkit neergelegd, en was er zelf omheen gaan zitten. Hij wist dat ze moe was, en dat ze ieder moment in een diepe slaap kon dommelen. Ghostpaw gunde haar een diepe en rustige slaap. Hij hoopte dat ze vanavond rustig zou slapen, en niet getergd zou worden door constante nachtmerrie's. Nachtmerrie's waren verschrikkelijk, vooral als ze net echt leken. "Ja Fearkit heel moe zijn, ike slape willen, maar ike niet durfen, mama altijd zij ikke bij haar blijven moest, maar ikke nu niet kan, ikke wel vijlig ben? Broer mij beschermen, toch?" vroeg ze zacht, nog steeds gapend. Ghostpaw knikte opnieuw. "Ik zal je beschermen," beloofde hij plechtig. Hij wachtte, tot ze zou slapen. En even later ging haar buikje langzaam op en neer. Ze was rustig. Hij zou haar nu alleen kunnen laten, maar dat kon hij haar niet aandoen. Hij wilde haar hier niet eens alleen laten liggen. Met zijn felgroene ogen keek hij de Nursery door, terwijl hij af en toe luisterde naar de zachte piepgeluidjes die Fearkit in haar slaap maakte. Af en toe gaf hij haar een likje over haar zwarte vacht. Het typische uiterlijk van een ShadowClankat, een pikzwarte vacht. Ghostpaw legde zijn kop op zijn poten, en spon zachtjes. Het voelde goed om Fearkit te helpen. Het voelde goed om zijn zusje te helpen...

Onderwerp: Re: Back Home vr 10 jun 2011 - 21:52

"Ik zal je beschermen," was wat ze hoorde toen ze in slaap viel...
Het was pik donker. Ze zag enkele stukken gras en de plek waar haar vader gevallen was. Ze was even vergeten wat er gebeurd was. Ze zag haar moeder spinnend naar haar kijken met haar ogen die lieten zien dat ze dodelijk ziek was. Maar Fearkit trok zich daar niks van aan. Toen begon haar moeder kei hard te hijgen. Ze was dood, het beeld begon wit te flitsen en overal zag ze hoe haar moeders ogen zich sloten en haar bek open ging. Toen veranderde haar moeder in haar vader die een blik had dat niks betekende, die geen enkele emotie toonde. Hij vroeg haar mee te komen, met een brok in haar kil volgde ze hem. toen kwam het beeld van haar vallende vader in beeld! Alleen helemaal alleen. 'Alleen' Zei ze in haar slaap. 'Dood!' vervolgde ze. Alle beelden kwamen tegeleik rond haar kop. Hoe haar vader sprong en verdween in het snel stromende water. hoe haar moeders ogen zich sloten en haar bek open ging. Tranen vlogen alle kanten op. Fearkit huilde in haar slaap. En haar ogen opende zich. 'Waarom, waarom dood zij!' Piepte ze.

I bring only fear till my death

Acc:

Onderwerp: Re: Back Home zo 19 jun 2011 - 15:58

Fearkit sliep, en voor even leek ze rustig. Ghostpaw bleef nog even naar haar kijken met zijn felgroene ogen. Ze zag er nu zo vredig uit, alsof er niets gebeurd was. Helaas was dat wel zo, en moest Fearkit de gevolgen ervaren. En hijzelf werd erin meegesleurd, alleen omdat hij meteen ter plekke was. Niet dat hij het een probleem vond. Fearkit was ook een kitten, en kittens moesten beschermd worden. Hoe dan ook. Dat ze ook in dezelfde Clan zaten, betekende dat hij alleen maar beter zijn best zou moeten doen om Fearkit goed terecht te laten komen. Ghostpaw merkte dat hij zelf ook wel redelijk moe was, en dat was niet gek. Er was een hoop gebeurd vandaag. Hij legde zijn kop op de grond, maar probeerde zijn felgekleurde ogen open te houden. Even later begon de slaap toch zijn tol te eisen, en gingen de ogen van Ghostpaw dicht. Opeens hoorde hij geluid. Het waren woorden, het was een stem. Een bekende stem. Die van Fearkit. "Waarom, waarom dood zij!" waren de woorden die hem uit zijn slaap haalden. Ghostpaw schoot overeind en keek schichtig om zich heen. Zijn blik viel op de pikzwarte kitten die naast hem lag. Fearkit lag te huilen. Met grote ogen keek hij op haar neer. Wat moest hij nou weer doen? Wanhopig gaf hij haar likjes over haar kop, en mompelde woorden in haar oor. Iets in het trant van 'stil maar' en 'het komt wel weer goed'. Hoe kon hij haar nou laten stoppen? Natuurlijk was het normaal dat ze huilde, ze was haar ouders verloren en ze stond er zelf bij... Maar hij wilde niet dat ze huilde. Het deed hem pijn om haar zo te zien. Ze had pijn en hij zou er bijna niets aan kunnen doen. Hij kon haar opvangen, maar om het verdriet te verwerken kostte gewoon tijd. Veel tijd. En dat was iets dat hij haar niet kon geven. Met zijn kop streek hij nog een paar keer over haar kopje heen. Hij wou dat hij ook maar iets voor haar zou kunnen doen. Hulpeloos keek hij naar de kleine kitten, niet wetend wat te doen.

Onderwerp: Re: Back Home ma 20 jun 2011 - 17:11

Huilend lag Fearkit tegen Ghostpaw aan, hij begon haar likken over haar kop te geven en sussende worden te geven. 'Stil maar', Zei Ghostpaw. Fearkit bleef door huilen, het was een beetje minder geworden. Later zei Ghostpaw dat het wel goed kwam. Dat hoopte Fearkit ook. Snikkend keek Fearkit naar Ghospaw. 'Morgen wij leuke dingen doen? Dan mama zien kan dat ike ook lol nog kan maken, en dan misschien lachen zij van uit Starclan', zei Fearkit hopend. 'Dan ike spelen clan oorlogje', zei ze wat vrolijker. Ze drukte ahar kopje tegen de flank van Ghospaw en sloot haar ogen. 'Dan ike blij zijn, Ghostpaw ook?' Vroeg ze. Ze gaf een kopje en rolde zich toen weer op. Brokenstar wist nog van niks, zou Ghospaw Fearkit mee nemen? Fearkit had Brokenstar nog maar één keer gezien. Toen keek ze weer naar Ghospaw. 'Morgen ook Brokenstar zeggen? toch?' Miauwde ze.
Na een poosje gaapte ze weer, en ging ze weer tegen Ghostpaw aan liggen, en meteen viel ze in slaap.

I bring only fear till my death

Acc:

Onderwerp: Re: Back Home za 25 jun 2011 - 15:55

Ondanks de dingen die Ghostpaw probeerde, bleef Fearkit door huilen. Hoe kon het ook anders? In haar positie zouden de meeste kittens door en door verdrietig zijn. Hij daarentegen was niet heel verdrietig geweest om het verlies van zijn ouders. Ze hadden dan ook weinig voor hem betekend. Zijn staart krulde nog wat verder om Fearkit heen. Nog snikkend van de hele gebeurtenis keek Fearkit naar Ghostpaw. "Morgen wij leuke dingen doen? Dan mama zien kan dat ike ook lol nog kan maken, en dan misschien lachen zij van uit Starclan," vroeg ze op een toon die nog vol hoop zat. "Dan ike spelen clan oorlogje," vulde ze zichzelf aan. Het deed hem goed dat haar toon daar al wat vrolijker klonk. Ghostpaw knikte naar het kleine katje. "Beloofd. Morgen gaan we leuke dingen doen," antwoordde hij rustig terug. Hij hoopte dat hij Fearkit zo een beetje kon laten vergeten wat er aan de hand was. Leuke dingen doen hielp daar gewoon goed bij, en hij zou Fearkit er wel mee helpen. Hij voelde dat Fearkit zich tegen zijn flank aandrukte. "Dan ike blij zijn, Ghostpaw ook?" vroeg ze. Een klein, schamper glimlachje vormde zich rond zijn lippen. "Ik ook," zei hij zachtjes. Hij bedacht zich iets, ze moesten nog naar Brokenstar. Ze moesten hem vertellen wat er was gebeurd. Dat de Clan nu twee katten minder telde, en één wees meer. "Morgen ook Brokenstar zeggen? toch?" vroeg Fearkit toen, alsof ze aan hetzelfde had gedacht als hij. Ghostpaw knikte bedenkelijk. "Laten we eerst gaan slapen," antwoordde hij, terwijl hij zijn kop weer op de grond neerlegde, en zijn felgroene ogen sloot.

Onderwerp: Re: Back Home ma 27 jun 2011 - 16:10

"Beloofd. Morgen gaan we leuke dingen doen," beloofde ghospaw. Langzaam knipperde ze met haar ogen en drukte haar kop nog strakter tegen de flank van de kater. 'Dat is leuk', beantwoorde ze. dit was haar eerst zin op goede volgorde. "Ik ook," beantwoorde Ghospaw toen ze zei dat ze blij was. Ze snorde zacht. "Laten we eerst gaan slapen," Zei Ghospaw. Dat hoefde hij geen twee keer te zeggen of Fearkit begon al op een slaap ritmische manier te ademen. Haar buije ging rustig op en neer. En dit keer bleef ze in slaap. Een slaap die duurde tot de volgende ochtend.
Langzaam opende Fearkit har ogen. 'Mammie?' Vroeg ze. 'Ow ja', vervolgde ze somber. 'Ghospaw, ike honger hebben, maar melk niet is...' Piepte ze stilletjes maar hard genoeg.

Gomenasaii!! Inspiratie loos.

I bring only fear till my death

Acc: