Monster hunt

Met opengesperde oogjes keek de bruine tabby om zich heen. Haar ademhaling klonk als die van opgejaagd wild, haar spieren spanden zich op en haar hele lichaam trilde als een blad in de storm. Elke plek die ze niet kon zien, was er een te veel. Ze zou het nooit toegeven, maar ze haatte het donker. Met een vurige passie. Zoals je slecht weer haat, maar dan duizenden keren erger. Niemand anders leek de schaduwen zo eng te vinden als zij. Tall sliep gewoon. Alsof er niets aan de hand was. Iedereen sliep. Banekit's oogjes schooten opzij, naar de plek waar ze beweging meende te zien. Was het een kat? Of een of ander monster? Ze kende de verhaaltjes wel, over monsters en uilen die stoute kittens aten. De gestreepte kitten dook in elkaar en sloop onhandig dichterbij. Ze zwiepte even met haar staartje, waarna ze op het monster sprong, en haar tandjes in het nekvel van het beest beet. Op dat moment besefte Banedat het geen monster was, maar wél een andere kat. "S-sorry", miauwde het kleintje, al meende ze het niet.

Eerst Hazelkit

Met een harde zucht gaf de kleine kitten het op. Hij had de afgelopen paar minuten geprobeerd één van zijn familieleden wakker te maken; hij wilde spelen! Maar iedereen duwde hem gewoon weer van zich af. Wat had hij soms toch stomme siblings. De grote kitten was namelijk helemaal wakker, aangezien hij overdag al geslapen had. Toen vielen zijn ogen op de uitgang. Oh, het was nu zó makkelijk om naar buiten te glippen! Een duivelse grijns verscheen op haar gezicht en zijn ogen fonkelden. Dit was zijn kans! Niemand die hem tegenhield. Met opgeheven kop en uitgestoken tong naar alle slapende sukkels liep hij naar de uitgang toe. Hij was bijna buiten, toen iemand zomaar op hem sprong. Verontwaardigd keek hij op toen zijn aanvaller van hem afgesprongen was. "S-sorry", hoorde hij en verrast keek hij op. Het was een andere kitten, oftewel, een speelkameraadje! Hazelkit was de uitgang al meteen vergeten en zakte speels door zijn voorpootjes heen, terwijl hij fluisterend een grom nadeed. Hij moest wel stil zijn, anders werd hij terug naar zijn nest gestuurd. "Spelen?" Miauwde hij zo laag en duister mogelijk.