As long as I can walk, I will run away

Palekit liet haar tweekleurige blik ronddwalen door het kamp. Niks te doen, alleen luisteren naar haar koppijn. De meeste van het kamp wisten het al, omdat hetgeen wat die hoofdpijn gaf bijzonder was. Fotografisch geheugen, wat had je aan die onzin? Urgh, het maakte alles vrij moeilijk, maar goed, misschien als ze in beweging bleef. De kleine poes stond dus op en liep trots vooruit, haar staart hoog de lucht in. Ze was niet arrogant, maar wel trots met een kille tint. Alsof ze de wereld aan kon, ondanks dat ze te klein was ooit te winnen, maar alsof ze de wereld toch aan kon. De calico haar blik stond echter overal, zocht naar bekende en nieuwe dingen in het kamp. Dat zorgde er dus voor dat ze tegen iemand aan liep. Meteen keek ze op een kille manier naar de ander, tot ze zag wie het was. 'Maple' verklaarde ze, en verzachtte haar ogen terwijl ze naast haar zus ging zitten. Eigenlijk was dit de kant van de familie die haar niet geheel aan sprak, maar goed, het was familie. 'Jij nog wat leuks gedaan?' Was haar misschien niet zo heel hartelijke poging tot een gesprek.

Vrolijk liep het jonge poesje door het kamp heen. Ze was al flink gegroeid en leek meer op een kat dan een bolletje vacht. Maplekit staarde om zich heen. Ze wou wat doen, wat ontdekken of met iemand spelen. Iemand die ze kende, anders durfde ze niet. Maplekit wiebelde met haar oortjes terwijl ze afwachtte op haar doelwit. "Maple," klonk er plots als een soort verklaring. Ze schrok op en slaakte een kreetje, waarna ze zich omdraaide en met een verwilderde blik naar Palekit keek. Die verwilderde blik verdween al snel. "H-hey, Palekit!" Begroette ze haar terug, toch wel vrolijk, maar nog wat gejaagd. "Jij nog wat leuks gedaan?" Vroeg haar zus. Maplekit dacht na. "Daar over gesproken.. gisteren heb ik..." Haar blik viel opzij toen ze een beweging zag aan het rand van het kamp. "Kijk een egel!" Riep ze, terwijl ze vrolijk opstond en er naar toe spurtte.

As long as I can walk, I will run away SfKq6t4

:Maplepatch:

Meet me!

Pale keek kalmpjes naar Maplekit, al knipperde ze wat door het kreetje. Okey dan. Ook hallo. Nou was haar begroeting misschien ook niet geweldig geweest maar goed, beter als dat. Bijna kreeg ze een goed gesprek op de gang toen haar zus afgeleid raakte. Ze mocht dan wel de jongste van het nest zijn maar goed.. Toch had het vreemde beestje haar kittenlijke aandacht getrokken. De calico poes stond op en liep erop af, eerst rustig maar daarna in een sprintje. Eenmaal voor het stekelige beestje keek ze er nieuwsgierig naar en porde hem in zijn buikje, waardoor hij oprolde. ‘Weet jij hoe je ze weer open krijgt?’ besloot ze maar te vragen, terwijl ze haar snuitje aan een van de stekels prikte.