Adventure, I am here! (Holly)

Er was één ding dat Holly wel waardeerde aan haar mensenhuis, en dat was de mooie boom die in de achtertuin stond. Hij was niet al te groot, maar de bladeren hadden een prachtige groengele kleur en in de zomer boden de vertakkingen een uitstekende schaduwplek om even uit te rusten. Daarbij konden de mensen haar niet pakken wanneer ze in de boom genesteld lag. Het kleine lichaampje van de jonge kat lag wederom weer tevreden op een tak, zonder enige zorgen aan haar kop. De zomerzon scheen weer volop op de achtertuin, en de poes had de hele middag van de warmte kunnen genieten. Af en toe kwam het mensenkind naar buiten om een beetje naar haar te roepen, hij wilde dat ze uit de boom kwam, maar daar had ze absoluut geen zin in. Ze was half in slaap toen ze werd gewekt door een luid gerammel en veel gepiep. Ze sprong met gemak de boom uit, liep door het tuinhekje naar buiten en voor ze de situatie kon bekijken, botste een witte kater tegen haar aan. Ze krabbelde haastig overeind, maar de kater stond alweer druk om haar heen te springen. "Rustig!" riep ze, lichtelijk geïrriteerd. Wat was er mis met deze kat?

Holly fronste en volgde de kater met haar ogen terwijl hij van hot naar her sprong. Het beest bleef maar piepen en janken, terwijl het van links naar rechts rende. Holly was geen Medicine Cat, maar ze wist ook wel dat al dat bewegen niet veel goeds zou doen. Ze bekeek de situatie even, een koord zat vastgemaakt aan de staart van de kater. Het touwtje begon zo langzamerhand in de huid van de kater te snijden, waarschijnlijk omdat hij ook zoveel bewoog. Het zag er allemaal behoorlijk sneu uit. Op een gegeven moment pleurde de kater gewoon op de grond, en ging daar door met jammeren en wiebelen. Met een zucht liep Holly naar hem toe. "Holly dit, Holly dat... Waarom moet ik altijd alles doen?" sprak ze, meer tegen zichzelf dan tegen de kater die op de grond lag. Met haar vlijmscherpe hoektand wist ze het touwtje los te halen, en het viel geluidloos op de grond. Met haar achterpoten trapte ze het omhulsel weg. Klaar.

Holly staarde even naar het hulpeloze beestje dat het kleine wondje begon te likken. Arm beest. Meteen kwam het uiterst uitgebreide bedankje dat ze daarna ontving. Ze deinsde even achteruit toen de kater uit het niets tegen haar borst aan begon te duwen. Hij was opeens heel vrolijk, maar Holly was niet echt in the mood voor zijn blijheid. Hij had hier zojuist staan schreeuwen van de pijn en nu dit? Hij stelde zich toen voor als White Heaven. Aparte naam, zelfs voor een huiskat. "Ik ben Holly," zei ze toen maar, om de beleefdheid te delen. Wat nu? Moest ze op hem gaan passen? Ze kon hem niet terug laten gaan naar de mensen die dit bij hem gedaan hadden. Ze volgde zijn ogen naar een stel twolegs, waarschijnlijk het stel dat dit bij het katertje gedaan had. Kansloze beesten waren het.

Holly was eigenlijk best blij dat ze een keer erkenning kreeg voor haar gegeven hulp. Ze was altijd best behulpzaam, ook al had ze er geen zin in, maar kreeg zelden een bedankje voor haar coöperatieve gedrag. Er kon bij haar nu wel een klein glimlachje en een vriendelijke knik van af. Ergens vond ze de kater ook wel zielig. Op één of andere manier waren er best veel kittypets die werden mishandeld door hun eigenaren, en Holly had wel met ze te doen. Ze konden niet weg, want een kittypet zou niet zomaar in het wild kunnen leven, maar blijven was ook verschrikkelijk. Met de andere opmerking van de kater was ze het echter niet eens. "Je moet voor jezelf opkomen," opperde Holly toen. En voor ze het wist gooide de kater er een confessie uit. "Ik wil niet bij mijn Housefolk blijven, Holly!" riep hij, en Holly zuchtte. "Vertrek dan gewoon. Ik help je wel," zei ze toen. Ze zou zo nu en dan wat voor hem kunnen jagen. Misschien kon hij een tijd bij haar overnachten. Haar mensen zouden het vast niet erg vinden.  

Het bleek waarschijnlijk ook wel uit hun gesprek, maar Holly voelde geen medelijden voor mensen. Ze dachten altijd maar dat ze de baas waren over alles. Die manier waarop ze Holly en haar broertje gewoon uit het wild hadden geplukt en in hun huis hadden gehouden, had haar nooit aangestaan. "Je bent je Housefolk niets verschuldigd," antwoordde Holly hem op een strenge toon. Het was nooit haar keuze geweest om bij hen te wonen. Ze had hen niet gevraagd om onderdak, voedsel en een mand. Ze was hen niets verschuldigd, niet eens haar vriendelijkheid. En dat gold ook voor deze kater. White Heaven bleef echter maar excuses maken. Holly begon zich af te vragen of hij wel echt weg wilde. Misschien was hij gewoon bang voor het onbekende? "Ik leer je wel jagen," bood ze hem toen aan.

Het katertje leek nog steeds behoorlijk nerveus, bang zelfs. Misschien was het leven in het wild toch niet voor hem. Hij kon het toch altijd leren? Het was niet alsof kittypets vanzelfsprekend zwak of hulpeloos waren, ze hadden dezelfde lichaamsbouw en instincten als gewone Clankatten, ze waren gewoon net iets minder gewend. Maar als een Apprentice kon leren jagen en vechten, kon Holly dat ook wel. En White Heaven ook. De kater werd weer een stuk vrolijker toen ze haar hulp aanbood, en ze lachte deze keer om hem. Misschien had ze wel wat van dat enthousiasme nodig in haar leven. Hij opperde dat hij nu alleen nog maar een slaapplek zou moeten vinden. "Wat mij betreft mag je in mijn mand slapen," spotte ze toen. Ze was zelf eigenlijk nooit echt thuis, dus hij kon zo in haar bed springen. Zelf lach ze altijd het liefst onder de sterrenhemel. Ook al zat ze niet bij een Clan, de connectie met StarClan voelde ze wel.

Het beestje voor haar was behoorlijk opgewonden, en dat was duidelijk te merken. Ze wist eigenlijk niet zeker of haar mensen een nieuwe kat zouden accepteren, ze dacht van wel, maar anders was haar tuin ook geen verkeerde plek. De boom in de achtertuin was een heerlijke plek, en White Heaven kon zo naar binnen glippen, mocht hij wat willen eten. StarClan wist dat Holly die vieze brokken niet hoefde. De kater reageerde heel enthousiast op haar voorstel, en Holly was er ergens wel blij om. Met een zucht draaide zich om en wenkte naar de kater. "Kom maar mee," zei ze toen, en begon richting haar huis te lopen. De kater begon al druk te fantaseren over hoe het zou zijn en stelde allemaal vragen. Hij zou het wel voor zichzelf ontdekken.

De witte kater liep braaf achter haar aan, zoals ze al verwacht had. Ze ging ervan uit dat haar Housefolk wel gesteld op hem zou zijn. Hij was nog maar een kitten, dus schattig genoeg, en behoorlijk aanhankelijk. In ieder geval aanhankelijker dan Holly altijd was, misschien zouden ze hem wel leuker vinden dan haar. Ergens hoopte ze dat wel, misschien zouden ze haar dan een keer met rust laten. Holly keek even opzij, om White Heaven te kunnen peilen. Op dit moment leek hij behoorlijk nerveus, en dat begreep ze ook wel. Een nieuwe plek, nieuwe mensen, en hij was van plan zijn eigen Housefolk te verlaten voor een kitten die hij nog maar net had ontmoet. Holly stopte met lopen vlak voor het tuinhekje dat naar haar huis zou leiden, en voelde een klein tikje tegen haar flank. Ze keek opzij, White Heaven leek haast bang te zijn. "Z-zullen ze het wel goed vinden dat ik bij jou kom?" vroeg hij zachtjes, en vervolgens uitte hij zijn angst dat ze hem zouden schoppen. Holly keerde zich om met een zucht. "Je bent hier veilig. Mijn Housefolk hebben me nooit pijn gedaan, en dat zullen ze ook niet bij jou doen," suste ze het jongere katertje. "Ik woon bij twee grote Twolegs, en één kleine. Hij zal je veel willen aaien, maar daar blijft het bij," ging ze verder, terwijl ze door het tuinhekje kroop.

Haar korte speech had geholpen, want ze zag de angst in de ogen van het katertje als sneeuw voor de zon verdwijnen, en uit zijn mond kwam een opgelucht zuchtje. Gelukkig maar, ze had geen zin in een bibberend mormeltje dat de hele dag achter haar aan wandelde als een kip zonder kop. Ze zou het niet erg vinden als hij bij haar kwam wonen, wat gezelschap kon nou eenmaal nooit kwaad, maar ze wilde zo ook wel eens haar alone time hebben. Het huis waarin Holly woonde was behoorlijk groot, en White Heaven leek zijn ogen ook uit te kijken. Haar mensen zaten buiten te genieten van de zon, en zoals verwacht reageerden de twee grootsten eigenlijk niet op haar. Ze keken even op toen ze het bekende geluid van haar belletje hoorden, en gingen toen weer verder met wat ze aan het doen waren. Het jongetje kwam echter alweer enthousiast naar haar toegerend, en zijn gekerm werd nog luider toen hij zag wat ze meegebracht had. Zonder pardon begon hij White Heaven te aaien, al klaar om hem op te tillen en om aan zijn ouders te vragen of hij hem alsjeblieft mocht houden.

Een vrolijke twinkeling stond in haar ogen toen ze het mensengebied betrad. Om heel eerlijk te zijn vond ze het maar wat spannend - ze wilde namelijk alles verkennen hier. Misschien besloot ze hier wel te wonen, misschien ook niet, dat zou afhangen van deze verkenningstocht. Als Omen dit leuk vond, dan zou ze hier blijven, maar zo niet dan zou ze teruggaan naar het rogue territorium. Ze glimlachte naar enkele huiskatten - ze herkende de geur - en de meeste namen de moeite om vriendelijk terug te glimlachen wat haar al meteen een beetje op haar gemak stelde. Toen ze echter een soort gekraai hoorde, werd ze nieuwsgierig en trippelde naar een tuinhekje toe. Ze gluurde erdoorheen en zag daar een jongetje, heel vrolijk omdat hij een kat zag. Onwillekeurig besloot ze om ook daarheen te gaan. Wie weet waren die twee katten wel heel aardig en wilden ze wel roommates worden. De pers stapte door het hek door en glimlachte naar de twee andere katten. "Hoi," miauwde ze zachtjes, en ietwat verlegen. Haar geur was natuurlijk heel anders dan die van de andere twee en ze hoopte maar dat ze niet verstoten werd. Nieuwsgierig trippelde ze op het jongetje af, benieuwd naar zijn reactie.