{ And we will grow stronger

Leopardkit was op een missie, en niet zo’n kleintje ook. Hij was op een pelgrimstocht langs alle dens en ging eens een kijkje nemen was deze allemaal in zich hadden. Natuurlijk kende hij de Nursery al en pasgeleden was hij door de enorme grijze fluffbal weggejaagd uit de Medicine den. Dus vanzelfsprekend ging hij over tot de apprentice den. Een plek die hij zo snel mogelijk zijn thuis wou noemen. Het was immers een feit dat je als een kitten vrij weinig kon. Ze wouden dat hij heel de dag ging spelen met andere maar daarmee werd hij toch niet een goede warrior? Wat had de clan eraan dat hij tikkertje kon spelen of een mosballetje kon doden. Hmff. Maar voor nu was hij allemaal een brave jongen geweest, tot dat hij zich weer verveelde. Met een klein smirkje op zijn gelaat liep hij het kamp over, en hoewel er redelijk wat katten liepen was de meeste reactie een kat die over hem heen stapte of bijna struikelde en zo begon te brommen. Hehe, had een kitten zijn soms toch nog zijn voordelen. Uiteindelijk bij de ingang wachtte hij tot zijn helder blauwe ogen aangepast waren aan het gedimde licht. Zonder twijfel of angst stapte hij toen naar binnen en begon rond te kijken. Nou, dat was teleurstellend. Gewoon een hoop nesten. Om het zichzelf maar leuk te maken klom hij op een nestrand en probeerde vanaf het ene nest naar het andere te springen. Dit ging goed tot hij uitgleed en bovenop iets zachts belandde. Een kat? Een mosnest? ‘Ehem boe?’ opperde hij toen maar vragend om zijn verassings aanval te verklaren. Al was hij er zelf ook nog niet zo zeker van.

{ Eerste post Roughpaw c:

Okey, het was dus kat. Leopardkit draaide zich rustig om en keek naar de tabby waarop hij lag. Wacht, was dit niet familie? Ehem, hoe zat dat nou? Mam had een dochter gekregen Fawnstep, en die had nu ook kittens en daar was deze er een van. Dus dan maakte dit zijn nicht? Goed, nu nog haar naam. Fawnstep had vier kittens; Slatepaw, Hailpaw, Aurorapaw en Roughpaw. Vier keuzes, uiteindelijk kreeg hij het wel goed. Even porde hij met zijn witte pootje in haar vacht en merkte op dat die ruw was. Nou, raadsel opgelost. Dit was Roughpaw en ze was zijn nicht. Maar echt, zijn familie mocht zich niet meer voortplanten of hij kon het nooit bijhouden. Aangezien de kitten afgeleid was door het raadsel van de kat waarop hij zat duurde het even voor hij antwoord gaf op haar vraag. ‘Pelgrimstocht langs alle dens?...’ sprak hij naar de waarheid, al zorgde zijn wantrouwige toon ervoor dat er een vraagteken achterkwam. Maar zoals kittens het beste konden week hij meteen af van het onderwerp wat hij hier deed, en ging weer terug op het feit dat dit familie was. ‘Je bent Roughpaw toch? Dan ben jij mij nicht’ er was een vleugje trots in zijn stem te horen dat hij het had onthouden. Zijn familie was immers groot. De rode kitten maakte echter geen aanstalte van diens rug af te gaan, het zat wel lekker.

Kijk, dat was beter. Geen boze Roughpaw meer. Toen er naar zijn pelgrimstocht gevraagd werd grijnsde hij breed. De vuurrode kater zwiepte met zijn staartje. "De Nursery, Medicine den en de Elders den" somde hij netjes op. De laatste was echter met meerdere kittens geweest omdat ze een verhaaltje wouden. Leopardkit had erop gestaan dat het niet zo' n suf verhaaltje was over Lionclan enzo. Hij wou iets waar hij nog wat aan had. En dat had hij gekregen, over een tweeling, een die enorm goed kon vechten en de ander die enorm goed kon jagen. Uiteindelijk deden ze alleen meer waar ze goed in waren en claimde dat je de ander niet nodig had. Toen kwam er een storm en was de tweeling verdeeld. Degene die goed kon vechten zat in een gebied waar nauwelijks eten was, en degene die goed kon jagen moest iedere dag zichzelf verdedigen tegen dassen, honden en vossen. Toen ze weer terugkwamen bij hun clan leerde ze de katten dat je jezelf in beiden moest blijven trainen. Een beetje zoetsappig met dat happy end maar het motiveerde de kitten zeker. Hij schrok op uit zijn gedachtes toen Roughpaw weer sprak. Vrolijk keek hij haar aan, hij was immers heel erg op familie gstelt. Toen de poes ineens draaide gleed hij bijna van diens rug af. Net op tijd wist hij naar voren te leunen en kwam op haar zij terecht. Hier maakte hij het zichzelf gemakkelijk door half op te rollen en zijn kopje op haar vacht te leggen. "Wat moet je allemaal doen als apprentice?" Vroeg hij nieuwsgierig. Hij was immers niet van plan snel weg te gaan. Het was ook niet dat hij wat beters te doen had dan familie en clan lastig te vallen.

Bij de vraag van Roughpaw dacht hij even na. Eigenlijk had hij het idee gehad het morgen bij Dawn te doen. Maar daar had ze wel een punt, dan waren veel Warriors al weg en was het minder leuk. Om het hierna al te doen was ook zo krap. Hmm, misschien toch morgen maar dan met sundown? Klonk als een goed plan. Eenmaal dit besloten te hebben keek hij de tabby weer aan. "Morgen bij sundown, misschien zijn ze dan te moe me weg te sturen" op zijn snuit lag een jongensachtig grijnsje. Dan kon hij misschien Leopardgaze en Lionroar opzoeken. Vooral Lionroar, dat was immers degene die hij als vader zag. Iemand moest het hem nog uitleggen dat het niet zo werkte, je kon niet je eigen vader uitzoeken. Maar Lionkit had dat ook gedaan dus hij had evengoed hetzelfde recht. Bij het antwoord van de apprentice luisterde hij goed. In zijn ogen lag een opgewonden glans. Hij wou zo snel mogelijk beginnen en apprentice worden. Hij moest de beste Warrior worden van heel het woud en hij kon daar beter zo snel mogelijk aan beginnen. "Maar waarom mag ik dan nog niks doen? Ik wil veel trainen en sterk worden" Bij deze woorden duwde hij zijn witte pluizige borstje naar voren. Toen Roughpaw geeuwde porde hij met zijn pootje tegen haar neus. "Niet moe zijn" opperde vuurrode kitten. Hij was nog lang niet klaar met zijn ondervraging.

De vuurrode kitten was met zijn witte pootjes de pels onder hem aan het kneden terwijl hij naar de ander keek. Het was gewoon oneerlijk, geen reden om het goed te maken. Pff. Want hij was een grote jongen en al drie manen uit. Het was dan toch onnuttig om zolang je tijd te verdoen aan spelen en slapen. Koppig draaide hij met zijn oortjes en sloeg zijn staart om zijn poten. Terwijl hij luisterde naar de ander haar woorden begon hij steeds meer teleurgesteld te kijken, Hij had Roughpaw nog wel zo leuk gevonden, maar nee, ze was evengoed zo’n saaie.. ehem.. tak. Ja, een stomme saaie tak. Puh. ‘Dan bijt ik hun staart’ mauwde hij koppig. Nog niet heel goed doorhebbend dat in iemands staart bijten geen goede strijdtechniek was. Al was zijn toon zo vastberaden dat je er spontaan in wou geloven. ‘Maar-’ begon hij meteen in tegenwerkende toon. Dat was echter tot zijn oogjes zich vergrote bij het zien van de geeuw. Met een fanatieke poke kwam hij weer met zijn pootje tegen haar snuit, echter leunde hij nu net iets te veel naar voren en gleed van Roughpaw af. Met een gedemt kreetje belandde hij voor de apprentice haar borstkast en wat teleurgesteld porde hij nu maar tegen haar schouder aan. ‘Ik hoef niet te slapen, ik ben een grote kater’ Nadat hij vastberaden zijn borst nog eens naar voren had geduwd ging hij tegen Roughpaw aanliggen.

Leopardkit had nog weinig blijk van privacy en het kwam dus ook niet in hem op dat het vreemd was zomaar tegen iemand op te gaan liggen. Voor hem was het allemaal acceptabel en Roughpaw was warm. Hij had zijn pelsje opgezet en zat als een bolletje rode vacht verstopt in de tabby van zijn nicht. Bij haar woorden rechtte hij zijn oortjes en keek op, zijn ogen vergrote zich tot twee blauwe schoteltjes. 'Echt waar? Wel echt doen hé, wat je beloofd hebt moet je ook doen' sprak hij met zijn kittenstemmetje. Opgewonden stond hij op en hupste naar diens hoofd toe, om daarop zijn voorpootjes te zetten. Hij boog zich naar voren en mauwde hard in diens oor. 'Wak-ker blijven Roughpaw' Op een licht dwingend toontje, ze moest wakker blijven. En om dit nog was daad bij te zetten deed hij een poging op haar hoofd te klimmen door zijn achterpoot op haar snuit te zetten. 'Dan kan mama zien dat ik een grote jongen ben en misschien mag ik dan vaker meedoen' zijn stem was vol met enthousiasme en in zijn ogen zat een opgewekte glans.

Zijn mama zou toch wel instemmen? Vast wel, ze was een awsome mama. Daarbij had de clan het er altijd over dat ze nieuwe warriors nodig hebben, en dan keken ze de beste kittenwarrior van allemaal over het hoofd. Even ter verklaring; hem dus. En als Roughpaw dit kon regelen dan kon hij laten zien hoe goed hij was. Met deze gedachtes was het nog eerder mogelijk dat hij spontaan onzichtbare vijanden ging verslaan dan gaan slapen. Echter had de kattin andere plannen. Gelukkig kon hij er een stokje voor steken met een hoog stemgeluid. Met een schuine grijns, die heel wat anders zeiden dan zijn woorden keek hij naar de tabby; ‘Sorry, maar je bent nu wel wakker’ Triomfantelijk schudde hij zijn rode pelsje uit. Bij de woorden van Roughpaw klaarde zijn helder blauwe ogen op. Het was zichtbaar dat hij het heel belangrijk vond hoe andere hem zagen en dat hij wou dat andere trots op hem waren. Nog even en hij zou letterlijk gaan stralen, al werd dit tegengehouden door de volgende woorden. Slapen? Hoe durfde ze aan slapen te denken? Peh. ‘Maar-’ begon hij meteen op een typische kitten-zeur-toon. Yep, kittens waren manipuliever dan je zou verwachten, al helemaal toen hij zijn grote onschuldige kitten oogjes opzette. ‘Okey dan, maar niet lang’ gaf hij toch maar toe. Roughpaw ging hem ook immers helpen. Dus kroop hij nogal brutaal tussen haar voorpoten en rolde zich op. Gelukkig had hij ook de eigenschap van zijn leeftijdgenootjes altijd te kunnen gaan slapen.