{ And I'll heal

Leopardkit zat in het midden van het kamp. Lekker in de weg zodat iedereen om hem heen moest lopen en enkele struikelde. Hij verveelde zich, niemand wou spelen of had geen tijd. Als hij enkele katten moest gelopen was mama op patrouille en duurde het wel even voor die terug kwam. Wat moest hij nu gaan doen? Zonder iemand die hem hielp kon hij geen geuren leren kennen bij de prooistapel of kijken wat het weer deed. En het kamp was saai. Nu was het druk maar straks was iedereen weg. Hfff. Ontevreden door de situatie keek hij rond, tot zijn blik viel op Hiddenkit. De calico kitten was een zusje van Viperkit. Dus het was het kijken waard of ze leuk was. Dus liep hij naar de rand van het kamp, plukte een grote bloem en sleurde deze mee. Hierna sloop hij richting de kitten en eenmaal dichtbij genoeg gooide hij het felle ding over haar heen. ‘Hea Hiddenkit’ Begroette hij toen terwijl hij in gezichtsveld kwam.

{ Eerste post Hiddenkit

Leopardkit keek met een vrolijke blik naar de ander, die nu bebloemd was. Stond haar goed. Alles was beter met een bloem, bloemen waren leuk, alleen zo groot en zwaar. Maar sommige katten vonden het leuk als je ze een bloem gaf, misschien mama ook wel? Ja, hierna zou hij een super mooie en grote bloem voor mama vangen, dan was ze ook blij. De paarse bloem was mooi, maar voor mama Innerghost moest hij de móóiste bloem ooit vinden. Of in ieder geval de mooiste in het kamp. Tevreden om het plan keek hij weer naar Hiddenkit. ‘Graag gedaan, het staat je goed’ sprak hij tevreden. Hierna veegde hij een bloemblaadje met zijn pootje uit Hiddenkit’s haar gezicht. Zo, nu was het perfect. ‘Heb je zin wat leuks te doen?’ Vroeg hij met een jongensachtig grijnsje. Hij wou niet zo saai zijn, hij moest in beweging blijven. Daarbij was hij zeer snel verveeld en hij had alles al in het kamp gedaan. Maar een Warrior had gezegd dat andere kittens misschien andere dingen wisten om te doen. Dus hij was benieuwd of Hidden een goed plan had. Anders konden ze altijd nog boomklimmen, dat was leuk. Het kwam helemaal niet in hem op dat andere misschien niet wouden spelen of actief doen. Want in zijn ogen was het; hoe beter je dat deed, hoe eerder je Apprentice werd.

Leopardkit wachtte met smacht op het antwoord van de ander. Echter leek deze minder spannend te zijn dan verwacht. Maar hey, in ieder geval kon hij nu werken aan dat vrienden maken gedoe. Hij realiseerde ook niet dat dit voor Hiddenkit nog het eerste reisje buiten de Nursery was. Vooral niet omdat hij al heel vroeg was begonnen met dingen ontdekken. Maar hij moest dan ook de beste Warrior van de clan worden. Hij keek even rond en met een schuin grijnsje weer terug naar Hiddenkit. ‘Dan hoop ik dat je geen hoogtevrees hebt. Laten we gaan klimmen’ Zonder op een antwoord te wachten, ze had immers gezegd dat ze overal voor in was, liep hij naar een berk. Deze had veel lage takken en verschillende manieren omhoog te komen. Nog voor hij erin klom keek hij afwachtend achterom, nog altijd dezelfde lach op zijn gelaat.

Toen Hiddenkit bij hem kwam staan, klaar om ook de boom in te klimmen grijnsde hij breed. ‘Het is heel makkelijk, gewoon van tak naar tak springen’ Echter had hij een voordeel doordat zijn staart een stuk langer was dan gemiddeld, wat voor een beter evenwicht zorgde. Zo sprong hij dus op de eerste tak. Zijn rode staartje hing hoog in de lucht en het duurde niet lang voor hij weer naar een volgende tak sprong. Hierna ging hij zitten en keek naar beneden, of het ook goed ging met Hiddenkit. Hij wou immers niet dat hij de schuld kreeg als zij de boom uit viel. Daarbij moest hij vrienden maken, en hij hoopte dat hij zo het juiste deed.