We Must talk Littlestream

Ze schoot in de lach. "En starclan katten bestaan echt." Ze rolde met haar ogen. "Je kon er alles aan doen maar je was te lui te egoistisch om ook maar iets te doen en daarom ben je afgezet simpel hmm?" Mompelde ze en grinnikte nog even zacht. "Oh ik haat mijn ouders niet, sterker nog ik aanbid ze waarom denk je dat ik die mislukkeling van een Beekit van mij uit de weg geruimt heb, Bane had kunnen volgen maar ja. Dingen lopen niet zoals gepland. Daarnaast Tall is nu op de plek waar hij behoord hmm." Ze grijnsde en stapte nog een keer op de poes af en bracht haar mond langzaam naar haar oor. "Oh my sweet Littlestream, als jij ooit spreekt over dit. Weet je waar je beland niet waar?" Fluisterde ze het bloed van haar wang oplikkend en grinnikte. "Zoet.. hmmm."

-Woepsie ze geeft nu wel veel weg XD
-yep she doesnt believe in Starclan c:

Haar ogen werden groot toen Sinclaw sprak. Ze was echt gek! Ze moest hier weg zien te geraken! Zodra de kattin haar laatste woorden uitsprak en haar tong over haar wang liet rollen, sprong de grijze poes weg. Haar groene ogen stonden angstig en nogmaals begon ze stappen naar achteren te nemen. "Heb jij je eigen kit vermoord?" Vroeg ze, ongeloof uitstralende. Ze schudde haar kopje uit verwarring en nam nog enkele stappen naar achteren. Hoe kon Tallshadow ooit met iemand zoals haar bevriend zijn geraakt? "H-hoe kan je z-zoiets.." Haar stem stierf weg, nogmaals haar kopje schuddende. Nee, Sinclaw was gewoon aan het grappen, toch? Misschien was dit gewoon een test, een grap om te zien hoelang Littlestream haar hoofd koel kon houden. Maar op dit moment ging dat niet goed, nu ze wist dat ze tegenover een moordenaar stond.

Zachtjes grinnikte ze dat de kattin die conclusie trok en likte even over haar poot heen voor ze opkeek naar de grijze warrior. "Oh alsjeblieft zeg, Darkfire heeft Beekit vermoord en of Banekit en Tallkit nog leven." ZE haalde haar schouderbladen even op maar grijnsde zacht. "Ik ben geen moordenaar schatje, geen moord staat op mijn naam tenzij jij jouw mond voorbij spreekt natuurlijk." Ze stapte opnieuw op haar af haar staart laag bij de grond heen en weer zwiepend. "Vertel eens Littlestream waar komen wie wonden vandaan op je gezicht en schouder hmm?" Mompelde ze testend of ze haar mondje wel of niet zou houden. Anders zou het heeel veel meer rollespelen spelen in het kamp.

Sinclaw ontkende haar conclusie, maar ze zag op de manier hoe ze naar haar keek dat ze deze eigenlijk gewoon vaststelde. Toen de poes nogmaals dichterbij kwam voelde Littlestream weer de drang om achteruit te stappen. Haar ogen vernauwden zich toen ze haar laatste vraag stelde. "Ik ga heus niet liegen om jou vel te redden!" Sprak ze algauw. Hoe bang ze ook was, als iemand iets deed dan moesten die boeten voor hun daden. "Je hebt de wonden zelf aangericht dus nu zul je ook zelf verantwoordelijkheid voor ze moeten nemen!" Sprak ze nog eens, haar groene blik in die van Sinclaw priemende. Ze mocht zich dan wel zwakker en bedreigd voelen, Littlestream was altijd al iemand die streefde naar de waarheid. Als Shadowclan met een moordenaar opgescheept zat, dan hadden ze het recht om dit te weten.

Ze schoot nog harder in de lach en rolde even met haar ogen. "Liefste liefste Littlestream, je bent niet slim bezig weet je dat?" Mompelde ze grinnikend en likte haar lippen af. "Het is enkel om jou zelf te beschermen snap je dat nou niet schatje." Fluisterde ze met een grijns en duwde haar tegen de boom aan haar imposante lichaam nog dichter bij die van de grijze kattin brengend en grijnsde naar haar. "Of ik maak je hier af of je blijft leven jij mag kiezen schatje."

Innerghost was eigenlijk opzoek naar haar dochter, ze wou wat met haar gaan trainen zodat de grijze poes sterker zou worden. Maar niet alleen fysiek, ook mentaal, want ze wist dat haar dochter goed was in het verdrinken in haar onzekerheden. Dat, terwijl haar dochter juist zo'n geweldige poes was. Slim, vooral dat. "Als jij je excuses aanbied dan zal ik erover nadenken of ik jou acties wel of niet tegen Innrghost zal zeggen." Hoorde Innerghost plots terwijl ze opzoek was naar Littlestream. Innerghost vernauwde haar ogen, snoof de lucht op en merkte dat ze haar geur juist gemist had. Innerghost liep zachtjes in die richting, ze wou wel weten wat er was. Ze ging in de struiken zitten en bleef daar om te kunnen horen wat er allemaal gezegd werd. Innerghost hoorde Sinclaw nog lachen en haar woorden lieten haar ogen vernauwen. Toen Sinclaw ook nog eens haar dochter sloeg terwijl Littlestream al op de grond lag wou ze graag uit de struiken springen, maar ze moest meer weten en haar dochter kon dit wel aan. Innerghost zou ingrijpen als het te ver ging. Zelfs die zielige bedreiging van Sinclaw stelde in haar ogen niets voor. Sinclaw begon over haar verleden en Innerghost zwaaide een keer met haar staart. Toen Sinclaw verder sprak ging haar oren pas echt naar achteren. Sinclaw bleek niet in Starclan te geloven. Sinclaw had haar eigen kit vermoord, dat waren de dassen nooit geweest. Vervolgens leek Sinclaw Littlestream te willen manipuleren om te liegen over waar haar wonden vandaan kwamen. "Of ik maak je hier af of je blijft leven jij mag kiezen schatje." Innerghost bleef nog even waar ze was, even.

OOC: Sorry als er foutjes in staan c:

Opnieuw werd ze tegen een boom aangeduwd en brak het grote gestalte van Sinclaw het enige beetje kalmte dat nog in haar verborgen zat. Haar ogen werden groot toen de poes opnieuw dreigde haar te vermoorden. Ze probeerde de jongere poes van zich weg te duwen maar eens ze doorhad dat dit niet lukte bleef ze gewoon staan, eerst haar groene blik op de grond fixerende voordat ze weer recht in die van Sinclaw keek. "Laat me gaan." Klonk haar stem ferm, al was de angst die verborgen lag in haar ogen goed te zien. Eerst had ze nog gedacht dat de zwart witte poes met haar aan het sollen was, maar als dit echt een grap was dan had Littlestream er ondertussen genoeg van.

Oog in oog met de angst in Littlestream's ogen brak er langzaam iets en keerde haar maag om. In her weerspiegeling van de groene kijkers zag ze zichzelf niet. Haar vader staarde naar haar met een zieke grijns op zijn gezicht. Ze hapte iets naar adem en stapte achteruit kijkend naar haar eigen poten zichzelf bij elkaar rapend en duwde een glimlach op haar gezicht. "Dus er zicht toch pit in je?" Mompelde ze lachend haar staart spelend heen en weer bewegend. Ze voelde ergens ogen op haar rug branden, haar vader zou zeggen dat haar moeder op haar neerkeek vanuit dark forest maar dat bestond niet. Dat kon niet, simpel zat. Inplaats daarvan verwachtte ze dat er een kat naar haar keek en dat betekende alleen maar dat ze nog meer moest letten op wat ze nu zei en dit echt op een test liet lijken. Anders was ze dood zeker weten.

Innerghost kon het niet geloven dat er dát soort katten in haar clan zaten. Katten die een kitten doodde, katten die hun eigen clan voorlogen. Was Sinclaw wel de enige, over waren er meer? Werden zij en Shrewstar gewoon keihard bedrogen zodat katten in ieder geval gezelschap, een onderdak en eten hadden? Littlestream zat opnieuw vast gepind, dit maal tegen een boom. Littlestream probeerde zichzelf te bevrijden, maar Sinclaw was groter en sterker en had toch meer ervaring met het zijn van een warrior, dan Littlestream. Littlestream was eerst een medicine cat apprentice, vervolgens medicine cat, daarna had ze nog in een coma gelegen en gerevalideerd in de medicine cat den en nu pas was ze een warrior. Littlestream liet duidelijk horen dat Sinclaw haar moest laten gaan. "Dus er zicht toch pit in je?" zei de zwart met witte poes waarvoor ze nog naar achteren was gestapt. Innerghost meende iets gezien te hebben, iets dat knapte in de jongere poes. Innerghost stapte de struiken uit en keek neer op Sinclaw. Innerghost was immers groter. "Sinclaw, volgens mij heb jij iets uit te leggen," gromde ze terwijl ze dichter op hen afkwam. Innerghost keek meteen naar Littlestream, gewond en al. Innerghost ging naast haar dochter staan en sloeg haar staart op haar rug om haar gerust te stellen. "Toe maar, Sinclaw, vertel wat je te zeggen hebt en beter ga je niet liegen, want ik weet meer dan je denkt," gromde ze.

Sinclaw stapte plots terug, zeggende dat ze toch pit in zich had. Littlestream keek haar enkel na, haar angstige ogen nog steeds zo groot als de zon boven hun. Ze zweerde, dat als ze groter en sterker was geweest ze Sinclaw anders had aangepakt. Maar ze moest zich nu eenmaal naar haar grootte gedragen. Daarom dat ze slechts bleef staren, het pas doorhebbende dat haar moeder erbij was gekomen toen ze diens staart over haar rug voelde gaan. Een schok ging door haar heen, eerst denkende dat dit Sinclaw was geweest die haar weer wou aanvallen. Haar groene blik gleed opzij, even knipperende voordat ze echt weer helder kon na denken. "Mam?" Klonk ze, vol ongeloof. Haar zicht was nog altijd een tikkeltje wazig vanwege de snee die Sinclaw boven haar oog had veroorzaakt, wat er dus ook voor zorgde dat ze de zwarte kattin eerst niet herkend had.

Woede gleed door haar gehele lichaam heen terwijl ze naar de grijze warrior staarde en sloot haar ogen vloekend bij de stem van Innerghost. Natuurlijk, als het iemand was die ze niet kon gebruiken was het wel de deputy die haar had kunnen horen. De staart die over Little heen gelegd werd brak bijna haar hart. Waarom moest dit? Waarom moest dit verdomme. Ze hielt een grom binnen nog meer breken bij het horen van de 'mam'. Ze sloot haar ogen wetend dat ze duidelijk na moest denken over haar woorden en keek op naar haar deputy een trotse blik in haar ogen wetend dat de deputy niets anders in haar zag dan haar vader. De verrader, het monster maar Sin had nog nooit iemand echt pijn gedaan, het was nooit haar bedoeling geweest om zo te flippen jegens Littlestream maar ze haalde letterlijk het bloed onder haar nagels vandaan. Ze keek op naar de zwarte kattin en snoof even haar staart heen en weer slaand. "Heb ik dat?" Mompelde ze zacht. "Ik dacht dat WArriors wel wat harder konden trainen of was dat niet de bedoeling." Mompelde ze koeltjes en keek op naar haar Deputy. GEen spoor van angst woede of verdriet in haar ogen. Nee ze waren neutraal, het enige dat haar kon redden op dit moment.

Littlestream zag er behoorlijk gehavend en angstig uit. Sinclaw had wel weer een mooie mentale én fysieke wond aangericht bij haar dochter, als of haar dochter dit er ook nog wel bij kon hebben. Starclan, waarom laat u dit gebeuren met mijn kit, ging er door haar kop heen. Ze kon het gewoon niet geloven. Innerghost's ogen vlamde met ijzige vuur, gericht op Sinclaw. De bastaard. "Heb ik dat?" mompelde Sinclaw. "Ik dacht dat Warriors wel wat harder konden trainen of was dat niet de bedoeling," ging Sinclaw verder. Innerghost gromde en rolde met haar ogen. Hier ging ze niet op in. "Stop nu onmiddellijk met deze onzin en zeg de waarheid. Ik heb je daar net wel gehoord en ik geef je nú de kans je te verantwoorden. Misschien kunnen de gevolgen dan nog iets milder zijn, al betwijfel ik dat," klonk haar stem, dreigend en ferm. Innerghost accepteerde niet dit soort katten in Shadowclan en Shrewstar kennende duldde zij dit ook niet.

Toen Sinclaw begon over het trainen van krijgers vernauwde de grijze poes even haar groene ogen. Ze mocht zich dan wel uiterst bedreigd voelen door Sinclaw, en wist dat als ze nu sprak de poes haar vast ging blijven treiteren in de toekomst maar simpelweg zwijgen ging gewoon niet. "Sinds wanneer is vragen of iemand mee wilt gaan jagen om ze nadien zonder reden aan te vallen een onderdeel van trainen?" Klonk haar stem verbaasd, misschien ook een tikkeltje ontkennend. Innerghost had haar natuurlijk ook al getraind op het vechten maar nog nooit had de poes het gewaagd om haar aan te vallen met ontblootte nagels, wat als gevolg zou hebben dat wonden achterbleven op haar lichaam. Ze knipperde even met haar ogen toen Innerghost verder sprak, besluitende dat ze zelf misschien beter kon zwijgen. Haar moeder wist wel hoe ze controle kon nemen over de situatie. Daarvoor was ze deputy geworden. Daarvoor heette ze Innerghost.

Haar ogen werden langzaam maar zeker groter en ze staarde van moeder naar dochter terwijl een brok zich in haar keel vormde. Dit was wel het laatste wat ze wou doen maar verslagen liet ze haar hoofd vallen. Tranen welde op in haar gele ogen terwijl ze enekel epassen achteruit nam om haar gezichtsuitdrukking onder controle te krijgen en opstaarde. "Snappen jullie dan ook helemaal niets!" Er lag dikke emotie in haar stem terwijl haar lip trilde van verdriet. Haar oren lagen in haar nek zorgvuldig Littlestreams woorden negerend en keek haar aan. "Tallshadow is de enige die mij niet aankijkt voor mijn ouders en en jij steelt hem van mij!" Ze piepte nu bijna terwijl ze haar lichaam naar de grond bracht en staarde naar de as. "Het is niet eerlijk het is niet eerlijk.. Waarom ik waarom moeten jullie je zo veel beter voelen dan mij! Ik kan niets doen aan wie mijn ouders zijn, ik weet dat m'n moeder waarschijnlijk in Dark forest loopt en mijn vader haar zal volgen als hij sterft, ik weet wat mijn vader gedaan heeft maar zo ben ik niet! Ik ben geen moordenaar. Ik wil gewoon geliefd zijn. Ik verdien het om geliefd te zijn!"

https://youtu.be/3hx_lcdrhhA?t=1m4s

Als Innerghost niet bij de Warrior Code had geleefd, dan had ze Sinclaw nu meteen een paar koppen kleiner gemaakt. "Sinds wanneer is vragen of iemand mee wilt gaan jagen om ze nadien zonder reden aan te vallen een onderdeel van trainen?" Vroeg Littlestream verbaasd en ontkennend. Innerghost vernauwde haar ogen en trok haar eigen bek open. Nu moest deze onzin stoppen en wou ze de waarheid. Toen ze Sinclaw naar achteren zag lopen met haar kop hangend en tranen die op de grond drupte wist Innerghost niet of ze dit geloven moest. "Snappen jullie dan ook helemaal niets!" Vroeg Sinclaw vervolgens met een hoop emoties in haar stem. "Tallshadow is de enige die mij niet aankijkt voor mijn ouders en en jij steelt hem van mij!" Ging de young warrior door, nu richting Littlestream. Innerghost trok een wenkbrauw op en werd nu toch wel enorm pissig. Wat was dit voor kitten gebeuren. "Het is niet eerlijk het is niet eerlijk.. Waarom ik waarom moeten jullie je zo veel beter voelen dan mij! Ik kan niets doen aan wie mijn ouders zijn, ik weet dat m'n moeder waarschijnlijk in Dark forest loopt en mijn vader haar zal volgen als hij sterft, ik weet wat mijn vader gedaan heeft maar zo ben ik niet! Ik ben geen moordenaar. Ik wil gewoon geliefd zijn. Ik verdien het om geliefd te zijn!" Innerghost gromde. "Als je niet zoals je vader bent, waarom doe je dit alles dan? Zo lijk je meer op hem dan je denkt," zei ze eerst. "Sinclaw ik geef je nu de kans om de volle waarheid te vertellen, wat hadden die eerdere woorden dan te betekenen? De bedreigingen naar mijn dochter? Over Beekit? En waar zijn Banekit en Tallkit dan? Ik wil de waarheid en wel nu," Innerghost's stem was bevelend en er lag een brom in haar stem.

Littlestream dwong zichzelf om stil te zijn, al was dit lastiger dan ze had verwacht zodra de zwart witte kattin over Tallshadow begon te praten. Hoezo stal ze hem van haar weg? Wat deed ze dan verkeerd? Mocht ze dan niet optrekken met de kater? Vragen spookten rond in haar hoofd en iets vertelde haar nu al dat ze het in de toekomst ongemakkelijk zou vinden om bij de kater te zijn. Nu ze wist dat het goed mogelijk was dat een paar ogen haar strak in de gaten hielden. Maar toen de poes vervolgde en begon te brabbelen over het geliefd zijn schoten haar nekharen iets overeind. Volgens haar had Sinclaw het zelfs nog goed gehad in vergelijking met haar! Haar ouders hadden haar bestaan tenminste geaccepteerd. Als zij terug dacht hoe Innerghost haar uit het nest had gebannen en hoe ze niet met haar gesproken had voor manen, dan kon ze het niet laten om toch even haar ogen te vernauwen. Flamepath had zelfs nog nooit een woord tegen haar gerept! En nu begon Sinclaw te zeuren dat zij niet geliefd was? Littlestream gaf toe dat ze zelfs nog liever zo behandeld was geweest dan juist helemaal geen aandacht te hebben gekregen. Soms waren er zelfs momenten geweest dat ze zich voelde alsof ze niet eens bestond. Dat men haar niet zou missen moest ze plots verdwijnen. Want zonder ouders, siblings, vrienden of echte mentor was ze niet bepaald een aanwinst voor de Clan. Het was Smokebreath die haar voor de eerste keer aandacht gaf. Hij was meer een vader voor haar dan Flamepath ooit geweest was. En nu ze eindelijk haar leven weer aan elkaar begon te lijmen, werden anderen jaloers op haar en vielen ze haar aan? Starclan leek haar echt geen geluk te gunnen! Haar oren legden zich plat neer in haar nek, blij zijnde dat haar moeder op dit moment naast haar stond. Het leek wel alsof Sinclaw nu voor alles toe in staat was.

Oprechte hopeloosheid lag in haar ogen. Nee dit kon haar niet overkomen. Ze hielt zichzelf groot ook weigerend om echt in elkaar te kruipen als een kit wetend dat dat haar alleen maar onrealistisch over liet komen. But then again niemand in Shadowclan kon haar eigenlijk. Niemand had zich ooit verdiept in haar of om haar gegeven. Ze zag de blik in Little's ogen en snoof. Bijna smeet ze er uit dat als Little met haar papa door het leven wou gaan ze welkom was maar hielt haar mond. Bij geboorte genegeerd of niet het was vertiefde duidelijk dat ze iemand naast zich had staan die van haar hielt. Zij zelf was opgevoed zoekend naar bloed. Een moordwapen dat met elke klap, met elk nieuw litteken en met elke slag sterker had moeten worden. Haar gele ogen gleden naar haar zwarte leader terwijl ze haar neus opduwde en een zacht waterig glimlachje verscheen. "Je bent zelf moeder. Denk je dat ik mijn kittens iets aan zou kunnen doen?" Fluisterde ze met pijn in haar stem. "Denk je dat ik het gewild heb hoe mijn vader heeft aangetoont wat er met zijn bloed gebeurd dat niet sterk genoeg is! Je hebt zelf gezien hoe Bee's lichaam er aan toe was hmm Denk je dat ik dat heb gewild." Fluisterde ze voor ze naar Little staarde. "Ik vertel de waarheid maar die wordt toch nooit gezien. Er zijn altijd alleen maar leugens te vinden omdat dat zo makkelijk te handelen is. Het is zo makkelijk om mij te beschuldigen waarom denk je dat ik het meest gestoorde uit de kast haalde. Als Little dat in het kamp zou rondbazuinen zou iedereen denken dat ze gestoord was." ZE duwde haar nagels in de grond. "Denk maar niet dat je zo zielig bent Little. Jij hebt mijn droom van mij afgenomen, mijn toekomst en je wil ook nog de enige van mij afnemen waar ik wel om geef. Waar ik om heb durven te geven. Je neemt alles van mij af en ik laat dat niet gebeuren." ER lag kracht in haar stem maar ook wanhoop en verdriet. Met geluk precies genoeg om echt de wanhoop door te laten vloeien. Maar het was waar ook, met elk woord dat ze sprak besefte ze hoe zwak ze eigenlijk was. Little had haar leven verpest..

Littlestream bleef Starclan zij dank gewoon rustig en zei geen woord. Ze kon wel begrijpen dat het hartstikke moeilijk was om je mond te houden in situaties als deze. Sinclaw haalde haar de bloed onder de nagels vandaan, dus hoe zou het wel niet zijn voor Littlestream? "Je bent zelf moeder. Denk je dat ik mijn kittens iets aan zou kunnen doen?" waren de woorden van Sinclaw. Innerghost weerhield zich er van met haar ogen te rollen, ze moest zich groot houden als deputy zijnde en haar rang laten zien. "Ik als moeder zijnde zou niet eens zo praten of mijn kittens, dus wanneer je zo over je kittens kan praten weet ik niet zeker of jij je kittens iets aan zou doen of niet," miauwde ze, de jonge warrior recht aankijkend. "Denk je dat ik het gewild heb hoe mijn vader heeft aangetoont wat er met zijn bloed gebeurd dat niet sterk genoeg is! Je hebt zelf gezien hoe Bee's lichaam er aan toe was hmm, denk je dat ik dat heb gewild." Innerghost zuchtte bij deze woorden. Ze wist niet of ze Sinclaw geloven moest of niet. "Ik vertel de waarheid maar die wordt toch nooit gezien. Er zijn altijd alleen maar leugens te vinden omdat dat zo makkelijk te handelen is. Het is zo makkelijk om mij te beschuldigen waarom denk je dat ik het meest gestoorde uit de kast haalde. Als Little dat in het kamp zou rondbazuinen zou iedereen denken dat ze gestoord was." Het klonk flink gestoord, maar wel logisch in haar oren. Hoe dan ook zou Sinclaw bestraft worden, niet verbannen, maar wel goed bestraft. "Denk maar niet dat je zo zielig bent Little. Jij hebt mijn droom van mij afgenomen, mijn toekomst en je wil ook nog de enige van mij afnemen waar ik wel om geef. Waar ik om heb durven te geven. Je neemt alles van mij af en ik laat dat niet gebeuren." Innerghost hief haar kop en keek neer op Sinclaw. "Zo is het genoeg," grauwde ze. "Als jij in de smaak wilt vallen bij de andere warriors mag je wel wat meer je best gaan doen met het zijn van een warrior, want dit vind ik gestoorde apprentice gedrag," snauwde ze. "Je hebt je gedragen als een gekke kit die jaloers is, hoe laag wil je zinken. Je hebt een mede warrior bedreigt en aangevallen wat récht tegen de warrior code in gaat. Ik ga hiermee naar Shrewstar en aan het einde van de avond hoor jij je consequentie hierop. Tot die tijd mag je vandaag het kamp niet meer uit en er is vanavond ook geen maaltijd voor je," ging ze verder. Vervolgens keek ze naar haar dochter. "Jij daarentegen kan beter naar de medicijn kat gaan, we gaan terug naar het kamp," miauwde ze verder waarna ze opstond en aangaf dat ze nu zouden vertrekken. "Verder duld ik geen tegenspraak, Sinclaw," vervolgde ze.

Gepijnigd luisterde ze naar de woorden van Sinclaw. Haar mond opende zich af en toe, maar sloot zich alweer zodra ze besefte dat ze beter kon zwijgen. Het haalde niets uit wat ze tegen haar zei, aangezien de poes haar alleen maar bleef behandelen als een stuk stront. Hoe had ze ooit in Starclans naam een apprentice kunnen nemen als ze zelf net geen leerling meer was? Waren er dan nog medicine cats die meteen nadat ze volleerd waren een leerling namen? Nee. En daarbij was Smokebreath er nog, wat zelfs maakte dat Littlestream nog niet volledig medicine cat was geweest toen. Als Sinclaw beweerde dat zij haar leven had verpest, dan was ze goed gek. Ze zou haar leven pas echt verpest hebben moest ze alle dingen te gehaast hebben gedaan. En dan niet alleen die van Sin, maar ook die van haar zelf. Haar oortjes spitsten zich bij het horen van Innerghost's woorden. Ergens was ze blij dat dit niet zomaar door de beugel kon, maar tegelijkertijd voelde ze ook een steek door haar lichaam gaan. De katten die ze al die tijd zo goed mogelijk behandeld had vonden het nu blijkbaar niet erg om haar zomaar aan te vallen. Hoe kon ze nog ooit iemand vertrouwen wanneer ze gevraagd werd om mee te gaan jagen? Er was een bepaalde limiet van hoeveel iemand gewicht op haar schouders kon dragen. En stilletjes aan begonnen de kilo's zich op te stapelen en begon haar kracht af te brokkelen. Een zucht verliet haar bekje toen haar moeder aankondigde dat ze zouden vertrekken, ergens niet de energie nog hebbende om de hele afstand terug naar het kamp af te leggen.

Haar ogen verrieden niets terwijl ze luisterde naar Inners toorn. Wat had ze anders verwacht dat het eens eerlijk zou gaan? Dat er ooit eens iemand naar haar zou luisteren nee natuurlijk niet. Niemand luisterde naar de schreeuw om hulp die ze eigenlijk met elk woord uitschreeuwde. Niemand die ooit naar haar keek voor wie ze was. Niemand boeide het ooit en dat was duidelijk. Haar ogen verduisterde zich terwijl ze oogcontact met bijde katten afbrak. Voel je maar goed. Wees maar hoog kijk maar op mij neer. Ik ben het gewend. Ik kan nog wel wat meer kwijt kom maar op. "Waarom laat je niet de hele clan me gelijk uitlachen." Mompelde ze in stilte op haar lip bijtend beseffend dat haar gedachtegang over haar lippen was gekomen en schudde direct haar hoofd starend naar haar door het as zwarte poten. ZE was niet zoals haar vader. hoe vaak moest ze zichzelf bewijzen voor een clan die niets om haar gaf?