Soggy

Roughpaw was er op uit gestuurd om te gaan jagen. Dit gebeurde steeds vaker. En elke keer weer bij dit soort dingen merkte ze gewoon dat haar warriorschap dichterbij kwam. Al wist ze gewoon niet zeker of ze er klaar voor was. Ze was geen type voor onzekerheid, maar het kwam waarschijnlijk door haar walging jegens haar moeder. Ook omdat ze zich gewoon nog te kind voelde om meteen allerlei verantwoordelijkheden op zich te nemen. Misschien moest ze gewoon iets doen om te voorkomen dat ze deze ceremonie al warrior ging worden. Roughpaw ging naar de Marshlands toe om daar te gaan jagen op kikkers, terwijl ze dit deed kon ze ook meteen gaan nadenken over wat ze kon gaan doen. Haar lippen krulde op in een ondeugende glimlach.

OOC: Windpaw eerste post.

Niet zo vrolijk als meestal sjokte de tabby door de marshlands. haar poten maakten zompige geluiden elke keer als ze een stap verder zette, en het kostte behoorlijk wat moeite om vooruit te raken omdat ze er redelijk diep inzakte met haar grote gestalte. Het was makkelijker als ze het al lopend deed, maar daar had Windpaw geen zin in. de apprentice zuchtte even en keek toen om zich heen. Niet zo ver vandaan stond een andere apprentice, Roughpaw als ze zich niet vergiste. Even aarzelde ze, maar daarna wandelde ze toch naar haar toe. "Hallo.", begroette ze Roughpaw met een zwak glimlachje om haar lippen.

Een stukje verderop meende Roughpaw een kikker te zien. Ze zonk door haar poten heen waardoor haar buikvacht de modder van het moeras aanraakte. Roughpaw negeerde het, viezigheid kon haar nooit zoveel schelen. "Hallo," klonk er toen. Roughpaw raakte afgeleid en de kikker sprong weg, het waterige gedeelte van het moeras in. Oh, fijn. "Naast dat je goed bent in vriendschappen verpesten, ben je dus ook goed in jachten verpesten," merkte Roughpaw op, zich daarna bedenkend hoe gemeen dat eigenlijk klonk. "Oh, sorry," miauwde ze.

De glimlach van de poes verzwakte bij de harde woorden van de andere apprentice. Ze richtte haar blik op haar poten om de blik van Roughpaw te ontwijken. Misschien had ze wel gelijk, misschien was ze echt zo vreselijk. "H-het spijt me..", hakkelde Windpaw, maar het klonk verstikt door de brok in haar keel. "Ik ben een vreselijk persoon." Ze was écht vreselijk, nietwaar? Liet haar ouders doodsangsten uitstaan, verpestte vriendschappen én jachten, zoals de andere poes er nog eens in wou wrijven.

~Kort, sorry xD

Zo gemeen was Roughpaw eigenlijk niet van aard, maar haar emoties stegen haar naar haar kop toe, wat maakte dat Roughpaw op dit moment gewoon ontzettend prikkelbaar was. Er waren zoveel dingen die haar dwars zaten. "H-het spijt me.." verontschuldigde Windpaw zich aan haar. "Uhu, die woorden lossen ook zoveel op," murmelde ze. Oh, Starclan, daar ging ze weer. "Ik ben een vreselijk persoon." Roughpaw keek haar met opgetrokken wenkbrauw aan. "Daar ben jijzelf de baas over, Windpaw," merkte ze op. "Nu je hier toch bent, je bent me een nieuwe kikker verschuldigd," vervolgde ze, toch wel weer een grijnsje op haar gelaat plakkend.

De tabby keek op. dat moest ze wel kunnen toch? Ze was toch nu ook weer neit zo vrselijk dat ze niet eens een kikker kon vangen? Starclanverdomme, volgende ceremonie zou ze warrior zijn geworden als ze niet zo stom gedaan had! Windpaw knikte, maar zei niets. Daarna richtte ze haar neusje ietwat omhoog, om te ruiken of er soms eentje dichtbij was. Ja, hoor, niet zo heel ver leek er een te zijn.. De apprentice draaide zich voorzichtig om naar de geur en sloop door de modder, proberend haar gewicht zo te verdelen dat ze niet weer zo'n soppige geluiden zou maken als ze zou lopen. Haar sluipen was al veel beter dan toen ze net apprentice was, dat was duidelijk. Maar ook logisch, natuurlijk. De grote tabby sloop verder, tot ze de kikker duidelijk kon zien tussen het struikgewas. Nog één stapje, en.. Met een grote sprong zette ze zich en landde ze op de kikker, die Windpaw snel de genadeslag gaf. Met het beest in haar mond draaide ze zich om naar Roughpaw.