Unsheath your claws, dear

Onderwerp: Unsheath your claws, dear ma 27 jul 2015 - 21:33

Fortuna keek verveeld rond, was er nou geen enkele kat waar zij mee kletsen kon? Gewoon een gezellig gesprekje of gevecht. Want daar was ze er zelf aan toe. Ze dacht na over de BloodClan, Claw is de leader en Zira de commander, dat begreep ze nu wel. Claw de oh zo goede leider, zoals sommige BloodClankatten beweren en Zira, die mocht Fortuna wel, zelfde pit als zijzelf. Maar eigenlijk kende ze haar leader niet zo goed, en volgens mij ook katen die hem bewonderen. Stel je voor dat hij niet zo'g goede leader is? Dat tollereerde Fortuna natuurlijk niet, maar hij bleef hun leader. Genoeg gepiekerd, ze sprong van het dak af van barn three en zocht naar de zwarte vacht van Claw. Haar grijze kijkers scanden het hele kamp en vonden puiteindelijk de leader. Zelfverzekerd met lange passen liep de zwarte poes op hem af. "Hello there." miauwde ze, ze zette een glimlach op. Niet dat ze in staat was voor een glimlach. Maar iedere kat was er toch wel aantoe met wat vriendelijkheid? Al walgde de poes van dat. Ze wist dat ze niet de enige was in een goed blaadje te komen bij de leader.

- Claw only

De felle zon verwarmde zijn vacht zo snel hij zijn kop buiten de barn stak. Hij gromde wat binnensmonds en trok zijn kop weer naar binnen. Hij vond het nooit zo’n succes als de zon zo fel was en zijn gitzwarte vacht hielp daar ook niet mee. Het leek wel alsof hij de warmte aantrok en daardoor kreeg hij het snel warm. Toch liep hij weer naar buiten na een paar keer op een neer door zijn barn geijsbeerd te hebben. De blik in zijn groengele ogen gleed over het Bloodclan camp. Zijn blik richtte zich op Fortuna die zijn kant op kwam lopen. Hij ging zitten en keek haar iets wat nieuwsgierig aan, waarom kwam ze naar hem toe? “Hallo Fortuna.” Begroette hij de kattin toen ze wat tegen hem zei. “Iets dringends?” Vervolgde hij op zijn normale kille toon. Zonder emotie in zijn houding en zonder ook maar een sprankje vriendelijkheid. Hij was neutraal.

“Hallo Fortuna.” miauwde de kater met een nieuwsgierige blik. Alaof de kater nog nooit bezoek had gekregen. “Iets dringends?” vroeg hij. Fortuna schudde haar kop van nee en liet haar staart slap op de grond. "Gewoon een bezoekje, kan dat kwaad?" vroeg ze, ze kon een kille, emotiloze blik niet onderdrukken. Per slot van rekening was het haar leader, die moest ze met respect behandelen. Normaal deed ze dat als ze zelf respect kreeg, maar een lesder kreeg meer...uitzondering. Eigenlijk begreep Fortuna het niet, als je geen respect gaf werd je dan meteen verbannen? Al was je loyaal en behulpzaam? Ach ja, Claw begreep het vast wel, toch? Ze zwiepte kort met haar staart en likte bemoedigend snel haar borst terwijl ze de leider aankeek.

Zachtjes klopte hij met zijn staart op de grond, voordat hij hem stil langs zijn poten liet liggen. “Nee hoor.” Vervolgde hij kalm op haar vraag terwijl hij haar in zich opnam. “Hoe gaat het met je?” Even gleed zijn blik over het kamp en naar een kwetterende vogel die geschrokken over hen heen scheerde. Daarna richtte zijn blik zich weer op Fortuna. Hij had nog niet vaak met de kattin gesproken, niet meer dan een korte begroeting. Hij vroeg zich af wat ze van hem wilde, maar hij zei er niets over.

Fortuna ging zitten na het antwoord van haar leider. Ze was eigenlijk best wel moe en wou even de tijd nemen haar poten te rusten. Ze sloeg haar zwarte staart over haar middel heen en keek de zwarte kater aan. "Hoe gaat het met je?" Vroeg hij opeens. "Ach, zoals iedere kat, maar het kon wel beter." Antwoorde de zwarte kattin kortaf. Plots zag ze een geschrokken vogel boven hun heen vliegen en Fortuna deed haar best het water in haar mond niet te laten lopen. Ze had honger, maar dat vermijdde ze al best lang. Al kon je niet bekennen dat ze in manen niet gegeten had. Gisteravond kreeg ze nog een rat aangeboden van een Young One. Dat was al meer dan genoeg.

Oké, met dit gesprek schoten ze dus helemaal niets op. Hij was sowieso nooit zo goed in het gaande houden van een gesprek en haar kortaffe antwoorden maakten het er nou niet bepaald makkelijker op. En opnieuw stelde hij zichzelf de vraag wat ze nou eigenlijk van hem wilde? “Oké.” Zei hij enkel, omdat hij niets zo goed wist wat hij er anders op moest zeggen. Toen hield hij zijn bek en staarde voor hem uit. Dit ging weer lekker, zijn sociale vaardigheden waren niet altijd even best. Hij was simpelweg gewoon beter in strategieën bedenken en actie ondernemen, gesprekken gaande houden was niet zijn ding tenzij het echt ergens over ging.