Come with me my sonᴥ

Het wit met rosse gevlekte katertje zat verveeld met een mosballetje te rollen. Hij had het gevoel dat hier zo langzamerhand wel te oud voor was geworden, en daarbij verveelde het hem gewoonweg mateloos. Hij rolde het dingetje met zijn poot wat heen en weer, gapend van verveling. Hij wilde iets leuks doen, maar Mousekit lag weer eens in bij de Medicine Cat, Puddlekit was nergens te bekennen en Polarkit vond hij gewoon stom. Ineens verscheen de kop van zijn moeder door de ingang van de Nursery. Ze riep zijn naam, en Quiet sprong overeind. Er was vast iets ernstigs aan de hand! Nee, wacht, zijn moeder's stem had niet bezorgd geklonken. Misschien gingen ze wel iets spannends doen. Hij rende naar de gebronsde kop van zijn moeder toe. "Ja?" vroeg hij met grote ogen en vol verwachting.  

Vroeg zijn moeder nou net daadwerkelijk of hij mee wilde buiten het kamp? Hij keek even achterom, om te zien of ze het niet tegen iemand anders had. Dit had hij altijd zo graag gewild, en nu mocht het! Hoeveel kittens waren er nou buiten het kamp geweest? Hij wist er nog geen één, en hij zou er daarom ook flink over kunnen opscheppen. Hij wiebelde enthousiast met zijn oortjes en een glimlach verscheen op zijn gelaat. "Ja, ik wil mee!" riep hij. Dit was de beste dag van zijn nog korte leven. Zo snel als hij kon, rende hij achter zijn moeder aan die al naar de uitgang van het kamp liep. Hij luisterde aandachtig naar haar instructies. Hij moest bij haar blijven, en dat zou hij ook wel doen, waarschijnlijk. Hij had zich al zo vaak voorgesteld wat daar buiten allemaal was, en nu zou hij het gaan zien. "Waar gaan we heen, mam?" Er was zoveel van het kamp dat hij wilde zien, hij wist niet waar te beginnen.   

Zijn moeder had hem niet blijer kunnen maken. Al vanaf hij zich kon herinneren wilde hij het gebied buiten het kamp verkennen. Dit verlangen had al eerder gezorgd voor een stel achterlijke ontsnappingspogingen, die lang niet even succesvol waren. Hij vond af en toe nog modder tussen zijn voetkussentjes van zijn camouflagetruc met Raptorkit. "Wat dacht je van een rondje Moorland en nog even langs Small lake?" vroeg zijn moeder toen, en hij keek haar met grote ogen aan, alsof ze zojuist vanuit Starclan op hem neer gedaald was. Toch hield hij zijn mond, er was toch een reden dat hij 'quiet' was genoemd. Hij liep braaf achter zijn moeder aan, en keek ondertussen zijn ogen uit. Alles was zo mooi! Hij rook allemaal geuren die nieuw voor hem waren, zag allerlei planten die hij nooit eerder had gezien. Het was een hele nieuwe aanval op zijn zintuigen. Zijn moeder stond stil, maar Quiet had dit door zijn fascinatie nog niet helemaal door en liep tegen haar achterpoot aan. "Oef," kreunde hij, terwijl hij op zijn achterste viel. Hij krabbelde echter weer snel overeind, en probeerde de geur op te pakken die zijn moeder bedoelde. "Wat is het?" vroeg hij toen. De geur sprong er wel tussenuit, maar hij herkende hem niet.  

Zijn gele ogen doorzochten het gebied om hen heen, maar hij zag nog niet wat hij rook. Zijn moeder legde uit dat de sterke, nieuwe geur afkomstig was van een konijn, en Quietkit probeerde de geur op te slaan. Hij zou er vast wat aan hebben wanneer hij een Apprentice zou worden. Hij kon het gezicht van zijn toekomstige mentor al zien wanneer hij zou laten zien dat hij al wist hoe hij een konijn moest identificeren. Hij glimlachte naar zijn moeder toen ze met haar staart over zijn hoofd streek. "Kom we gaan verder," zei ze, en Quitkit keek haar geschokt aan. Ze moesten het konijn toch vangen voor de Clan? "Mama, nee!" gierde hij! Door het geluid was het konijn waarschijnlijk toch al weggerend, maar Quietkit had dat niet helemaal door. "We moeten hem vangen!  Voor de Clan!" Quiet bleef maar roepen, en rende ondertussen doelloos rondjes om zijn moeder heen, in de hoop dat het daar beter van werd.

Quiet hoorde zijn moeder lachen, en begreep niet echt waarom. Ze moesten het konijn toch vangen? Wat zouden de Elders anders moeten eten? Hij keek haar vervreemd aan. Toen kreeg hij te horen dat hij het dier toch al had weggejaagd door zijn gegil, dus het was zijn schuld. Teleurgesteld keek hij naar zijn eigen kleine pootjes. Maar hij zou onthouden wat zijn moeder hem had verteld, zodat hij het de volgende keer beter kon doen. Konijnen konden goed horen, dus je moest ze besluipen en op het laatste moment bespringen. Dat sloeg hij op voor later. Hij wist voor zijn gevoel al behoorlijk veel dingen voor een kitten, zijn toekomstige mentor zou vast onder de indruk zijn! Zijn moeder stelde een spelletje voor, en Quietkit stond haast te springen. Hij zou vandaag geuren gaan leren! Hij voelde zich nu al een Apprentice. Quietpaw. Hij trappelde iets voor zijn moeder uit, en stak zijn neus in de lucht. Allemaal verschillende geuren bombardeerden zijn neus, geuren die hij nog nooit eerder had geroken. Ineens merkte hij een hele vieze geur op. Een rottend iets, iets dat wellicht was gestorven. Het rook heel vies, en Quiet's gezicht vertrok. "Wat is die vieze geur, mama?" Het leek haast alsof er iets aan het sterven was.

Ondanks de verschrikkelijke geur, wilde Quiet alsnog zien wat het was. Misschien wel een prooidier dat al gestorven was? De geur was nog onbekend, maar zelfs hij kon raden dat geen enkel levend dier zo'n verschrikkelijke geur droeg. Zonder er bewust van te zijn, maakte hij kleine stappen in de richting van de geur, maar al snel werd zijn pad geblokkeerd door zijn moeder. Op zijn vraag kreeg hij een duister antwoord, de geur kwam van een dode kat. Hij keek even in stilte naar zijn moeder. Het was toch geen Windclankat? Straks was er een warrior gedood, één die hij kende! Ze moesten toch wel even gaan kijken wat er aan de hand was? Misschien had iemand hun hulp nodig. Zonder iets gezegd te hebben, werd hij al door zijn moeder de andere kant op geduwd. Ze opperde dat ze terug naar het kamp zouden gaan, en Quiet stribbelde heftig tegen. "Mama, nee! Wat als iemand in gevaar is?" riep hij toen. Zijn moeder had verteld dat Quiet's eigen vader overleden was, en misschien zouden ze op dit moment wel iemand ander's vader kunnen redden. "Straks eindigt die kat net zoals papa." Het kwam eruit als een zielig piepje. Hij wilde nog niet terug naar het kamp.

Zijn moeder gaf een hele verklaring over wat ze moesten en gingen doen, maar Quiet stribbelde alsnog tegen. Hij was eindelijk buiten het kamp! Er was nog zoveel dat hij moest zien en nou was er een dode kat die ervoor zorgde dat hij weer terug moest. Het maakte hem niet uit of er een das in de buurt was, hij wilde buiten zijn. Quiet piepte onophoudelijk, maar hield direct op toen zijn moeder naar hem snauwde. Hij kroop ineen, hij had niet over zijn vader moeten beginnen. Hij wist dat zijn moeder dat niet leuk vond. Hij wilde gewoon weten wie zijn vader was geweest, hoe hij was geweest. Zijn moeder bood haar excuses aan, maar hij bleef ineen gekropen staan. Toen zijn moeder aanbood om nog even naar het meer te gaan, sprong hij echter weer op. "Graag," zei hij zachtjes. Hij was behoorlijk enthousiast over zijn eerste keer buiten het kamp, en vond het daarbij wel fijn om wat tijd te hebben met zijn moeder. Ze waren niet zo vaak één op één. Hij zou alleen niet meer zo spraakzaam zijn voor de rest van de reis.  

Er viel even een ongemakkelijke stilte, die beide katten lichtelijk leek te overwelmen. Het onderwerp van de vader van Brindleleaf's kittens was altijd aan een gevoelige geweest. Misschien was het iets dat hij maar gewoon moest vergeten: hij had geen vader, en dat was dat. Hij zuchtte zachtjes, het was nog te vroeg om de zoektocht te staken. Misschien wist zijn moeder meer dan ze hem vertelde, en misschien liep zijn vader hier wel gewoon rond. Al geloofde hij dat niet echt. Quiet voelde zijn moeder's tong over zijn oor gaan, en hij drukte liefkozend zijn kopje tegen haar poot aan. Zijn moeder was goed genoeg voor hem, een vader had hij niet eens echt nodig. Voorlopig zou hij vlak naast haar blijven lopen, een das was nou niet bepaald iets dat hij al tegen wilde komen. Misschien als hij een hele grote, sterke warrior zou zijn. Zijn moeder vroeg hem om haar te alarmeren wanneer hij iets raars rook, en hij knikte braaf. "Kun jij van een das winnen, mama?" vroeg hij ietwat bezorgd. Mochten ze er één tegenkomen, dan was hij afhankelijk van zijn moeder voor bescherming. Maar dassen waren uitstekende tegenstanders. 

Zijn moeder sprak zacht, om één of andere reden die hij niet bepaald begreep. Quiet had zich nog nooit bedacht dat zijn moeder nog niet eens zo lang een Warrior was, aan ervaring had ze nog niet veel opgedaan. Hij sloeg op wat zijn moeder hem vertelde over dassen, en zou het dan ook lange tijd blijven onthouden. Het katertje leerde graag en hij leerde snel, één van zijn beste kwaliteiten. Hij knikte op haar instructie om meteen iemand te waarschuwen wanneer ze een das tegenkwamen. Hij was niet bepaald de moeilijkste kit als het daarop aankwam, hij luisterde meestal wel naar zijn oversten. Zijn mond viel open in een bewonderenswaardige 'o'. Zoiets had hij nog nooit gezien! Zoveel water! En de manier waarop het zonlicht erop leek te breken was adembenemend voor de jonge kitten. Hij wandelde op het kleine meer af, hij wilde het water wel eens aanraken. Hij bleef aan de rand staan, en dipte voorzichtig zijn voorpoot in het water. "Wow," sprak hij zachtjes, toen het water zachtjes begon te rimpelen bij de aanraking. Hij zag ineens zijn eigen spiegelbeeld: nog nooit had hij zichzelf gezien. "Mama! Kijk!" riep hij overdonderd. Hij kon zichzelf zien! Hij wist nu hoe hij eruit zag!  

Het feit dat zijn moeder zijn enthousiasme met hem leek te delen, maakte hem alleen nog maar blijer en tevens drukker. Het katertje stond te springen aan de rand van het meer, helemaal ademloos van het feit dat hij zichzelf zojuist had gezien. Like, hij had zijn eigen gezicht gezien, daar in het meer. Dat was hij! Hij liet zijn ogen glijden over zijn roze neusje, zijn witte snuit, zijn groengele kijkers en zijn rode oortjes. Hij was eerlijk gezegd diep onder de indruk van zichzelf. Zijn groeiende ego werd al snel aangespoord door zijn moeder, die hem prachtig noemde. Hij kreeg een gigantische glimlach op zijn gezicht. Nadat zijn moeder over zijn kopje likte, draaide hij zich naar haar toe. "Ik lijk niet op jou." Het was meer een vraag dan een statement, maar het was wel iets dat hem opviel. Zijn moeder had een bronzen kleur over haar gehele lichaam, en Quiet was grotendeels spierwit. Hij vond het maar vreemd, maar hij was alweer afgeleid door de waarschuwing van zijn moeder. Nee, hij zou er niet invallen. Maar wat was er zo gevaarlijk aan? "Kan ik niet zwemmen?" vroeg hij, ietwat geschrokken. Hij dacht dat dat iets was dat je vanzelf al kon. Hij herinnerde zich ook niet meer hoe hij had leren lopen, of leren praten. Waarom moest hij dan wel leren zwemmen?