If love's the poison, then hate is the cure

Au. Weer een trap van een van haar slapende siblings en ook al zou die er niets aan kunnen doen, Reedkit was niet in een al te goede bui, dus gaf ze een extra harde kittentrap terug. Zo, die zou dat ook nooit meer doen! Maar helaas, door de trap, en de ontstaande blauwe plek, was ze wel klaarwakker. Klagend begon ze te piepen, in de hoop dat haar moeder haar in slaap zou kunnen sussen, maar toen de gevraagde aandacht niet snel genoeg kwam, hobbelde de kitten weg bij de slapende lichaampjes en wurmde zich uit het nest.
Ze vond zelf dat ze nu wel groot en oud genoeg was om de den uit te kruipen. Dan kon ze aan de katten in het kamp vragen of ze al Warrior mocht worden, want iedereen hier lachte haar maar uit. Wacht maar, straks werd ze Clanleader en zou ze al die kittens verbannen! De weg naar de uitgang van de den was echter wat verder dan ze had verwacht en een beetje moe bleef ze bij een leegstaand nest staan. Licht hijgend keek ze naar haar doel, maar toen ze een stapje wilde verzetten, zakte ze al door haar pootjes. Pfoe.

Tag -- open

“Don't know where it goes, but it's home to me and I walk alone
If love's the poison, then hate is the cure 4dHSNYq

Where the city sleeps and I'm the only one and I walk alone”

Sometimes I give myself the creeps:

Reed's love:

De grijze kitten was met een mooie koprol haar nest uitgerold. Wat natuurlijk helemaal de bedoeling was geweest... niet dus. Crescent was moe, maar niet moe genoeg om in het nest te blijven liggen. Nee, ze zou op pad gaan door de nursery. De nursery met echte draken en monster die ze moest verslaan. En katten met drie ogen die bij haar nest kwamen staan. Al was de kat met de drie ogen niet zo gevaarlijk, maar ze hield altijd haar oogjes op hem. Tot nu toe had ze alleen 2 ogen van die kat gezien, maar misschien zat de derde verstopt. Dan was hij misschien wel gevaarlijk! Volgende keer zou ze hem gaan onderzoeken. Nou nu kon ze zichzelf op haar pootjes draaien en kon ze op pad gaan. Maar niet te ver, want dat was voor haar nog niet mogelijk. Haar oogjes waren net open en het lopen ging al steeds beter. Ook had ze al gespeeld met Greykit. De grijze kater die aardig wat groter dan haar was, wel even oud. Nou zij was nou eenmaal een compact kittentje, niet klein, gewoon compact. Het compacte kittentje klom een leeg nest in en keek erin. Het nest was dichtbij haar nest, en ze had er nog nooit dingen gezien, maar misschien zat er wel iets in? Maar nee, er was niks te zien. Ze zuchtte en bleef op de rand van het nestje. Er kwam een andere kitten aanlopen, ongeveer even oud. Het had duidelijk een doel. Crescent draaide zich naar haar toe. Haar kopje over de rand. "Heeeeey", zei ze vrolijk. "Jij geewn monster towch?"

If love's the poison, then hate is the cure Xkr9qb

Pleαѕe doɴ'т тαĸe мy ѕυɴѕнιɴe αwαy:

Op het eerste gezicht leek er nog niemand in de buurt te zijn, dat was mooi, dan hoefde niemand haar hier op de grond zien te liggen. Door het feit dat er geen ogen op haar rustten, gunde ze zichzelf een moment van rust en sloot haar oogjes, om ze open te laten gaan bij het horen van een onbekende stem. De haren in haar nek kwamen wat overeind door de schrik en ze sperde haar oogjes open, om vervolgens recht in het gezicht te kijken van een grijze kitten. Waarom was die nou weer zo vrolijk? Met een beoordelende blik keek ze de kitten, die even oud dan wel even groot leek te zijn, aan en haalde vervolgens haar neusje een beetje op voor haar dengenootje. Dat was geen obstakel op haar weg naar roem.
Of ze een monster was? Om een antwoord onbekend te houden haalde ze haar schouders op. "Kweenie." Antwoordde ze droogjes. "Misschien jij een monstew."

“Don't know where it goes, but it's home to me and I walk alone
If love's the poison, then hate is the cure 4dHSNYq

Where the city sleeps and I'm the only one and I walk alone”

Sometimes I give myself the creeps:

Reed's love:

Een rare blik ging haar kant uit en de poes haalde haar neus op. Crescent negeerde het echter en bleef haar aankijken. De poes hield het wel spannend, want ze zei er niet veel over en ze vroeg of zijzelf een monster was. Ze draaide haar hoofdje schuin. Huh? Nee, zei was geen monster, toch? Haar blik ging naar haar eigen lijfje. Zij was ongeveer hetzelfde als de rest, maar ze had nog nooit een kat met dezelfde vachtkleur gezien. Wel bijna hetzelfde. Met haar voorpootjes duwde ze zichzelf omhoog om zichzelf groter te maken. "Neej", mauwde ze duidelijk. "Maawr in de den zijn veel monstews." Misschien had ze er eentje gezien? Nou zij wou eigenlijk weer op pad, maar even praten kon geen kwaad. Voorzichtig liet ze zich weer zakken en legde haar hoofd op het nest. Waar was de kitten naar op weg? Ze keek naar de uitgang. "Wil je weglowpen?"

{ kort D;

Pleαѕe doɴ'т тαĸe мy ѕυɴѕнιɴe αwαy:

Oh en waar haalde ze het bewijs vandaan om te ontkennen dat ze geen monster was? Waarom zou Reedkit deze vreemdeling zomaar vertrouwen? Nog altijd had ze een licht trotse houding aangenomen, want ja, misschien bracht dat het mogelijke monster wel van stapel. "Meer monstews?" Vroeg ze toch met een frons en ze betrapte zichzelf erop dat haar blik kort door de nursery gleed. Nee.. ze had niets verdachts gezien, of misschien was ze nu al gewend geraakt aan de aanwezigheid van die monsters.
"Wil je weglowpen?" Huh? Oh, ja, ze lag natuurlijk net buiten een nest, alsof ze klaar was om ergens naartoe te gaan. "Gewoon.." Ze haalde haar schoudertjes wat nonchalant op. "Ondewzoeken, buiten den." Piepte ze toen, wel trots, want ja, geen enkele van haar nestgenootjes was nog buiten de den geweest!

“Don't know where it goes, but it's home to me and I walk alone
If love's the poison, then hate is the cure 4dHSNYq

Where the city sleeps and I'm the only one and I walk alone”

Sometimes I give myself the creeps:

Reed's love:

Dus ze wou wel op onderzoek uit? Haar hoofdje hield ze licht schuin. Was er buiten de den zoveel te bekijken dan? Haar wereldje ging voor haar niet verder dan de den zelf. Haar nieuwsgierigheid kwam wel omhoog. Haar blauwe oogjes gingen naar de uitgang. "Mag ik mwee?", vroeg ze toen maar voorzichtig. Ze had nog niet echt een mening over deze poes kunnen vormen, behalve dat ze wel een hele trotse houding had de hele tijd, leek ze verder best vriendelijk, maar tja ze kende elkaar nog maar amper. "Dan kunnen we sawmen ondewzoeken." De kleine grijze kitten klonk oprecht vrolijk, al was ze ergens wel bang voor wat er daarbuiten zou zijn. Misschien waren er daar wel meer monsters!

Pleαѕe doɴ'т тαĸe мy ѕυɴѕнιɴe αwαy:

Onderwerp: Re: If love's the poison, then hate is the cure