Hello there little one. [&TALLKIT,]

Met kalme bewegingen zat Thornpaw zichzelf te wassen in het kamp. Zijn tong raspte over zijn lijf terwijl hij het vuil zo goed mogelijk weg probeerde te likken. Hij eindigde met zijn pootkussentjes en nadat hij het gevoel had dat hij zo goed als schoon was, stond hij op en rekte hij zichzelf uit. Het was erg vroeg in de ochtend en de meeste Apprentice’s sliepen nog, maar hij kon niet slapen. Hij was al de hele tijd sinds hij Apprentice was geworden een brok van positieve energie. Zeker als ze hem vroegen of hij mee wilde gaan op patrouille. Dan straalde hij en probeerde hij zo goed mogelijk zijn best te doen. En hoewel ze hem jachttechnieken probeerden te leren, lukte het hem niet zo geweldig om ook daadwerkelijk een prooi te vangen. Maar hij nam aan dat dat nog wel kwam. De zwart-witte kater had geen idee wat hij wilde gaan doen. Zijn oog gleed op de Nursery. Hij bedacht zich dat hij zijn vroegere nest net zo goed even kon gaan bezoeken om te kijken of daar iemand wakker was. En ook stiekem omdat hij de warmte en de geur van moedermelk een beetje miste, hij gaf het eerlijk toe. Hij had niet kunnen wachten tot hij Apprentice zou worden, maar het was niet dat hij de Nursery zat was geworden in al die tijd zoals de meesten van zijn Clangenoten. Hij vond zijn weg naar de Nursery gemakkelijk en stak zijn kop naar binnen. Hij zag lijfjes in de Nursery liggen die rustig op en neer gingen. Hij glimlachte toen hij naar de lijfjes keek en bewoog zich langzaam naar binnen. Warmte kwam hem tegemoet en zag snorrend bewoog hij onhandig zijn wat grotere lijf tussen de slanke, kleine lijfjes van de kittens. Hij sprong over een hoopje mos heen en ging vlak voor een kitten op zijn kont zitten. Hij dacht dat het kleintje wakker begon te worden en stak zijn neusje naar voren om deze in de zachte vacht van de kitten te drukken. ‘Goedemorgen,’ mompelde hij.

De vorige dag had hij veel meer gedaan dan dat een kitten eigenlijk moest doen, waardoor hij gelukkig snel de slaap had gevonden. Toch één voordeel aan actief bezig zijn. Even kneep hij zijn oogjes wat strakker dicht toen geschuifel in de nursery opving. Ondanks dat hij goed geslapen had, was hij zich wel bewust van de omgeving. Hij was dan ook geen diepe slaper. Zijn oogjes schoten open toen hij plots een neusje tegen zich aan voelde. Banekit was het niet geweest, want zij lag aan de andere kant van het nest en Brightspots sliep nog. Hij keek nu recht in de ogen van een apprentice. "Morgen," mompelde hij zachtjes en werd gevolgd door een lange geeuw. Veel praten zo 's ochtends was nog wat moeilijk was hij was nog niet bepaald helemaal wakker.

Thornpaw haalde zijn neusje weer uit de zachte vacht van de kitten. De vacht van de kitten deed hem denken aan de vacht van zijn moeder of van de andere kittens waar hij vroeger tegenaan kroop. Even voelde hij verdriet door zijn binnenste gaan, maar hij concentreerde zich algauw weer op de kitten toen deze hem ook begroette. Thornpaw grinnikte zachtjes toen hij merkte dat de kitten best slaperig klonk. Hij vond het wel schattig. Van zichzelf had hij zoiets nooit schattig gevonden, maar van andere kittens wel. Het voelde raar om zo boven een kitten uit te torenen terwijl hij in het besef was dat hijzelf ook eens zo jong en klein was geweest. Hij vroeg zich af wat deze kitten van de Nursery dacht. Hij had al vele kittens horen klagen dat ze Apprentice wilden worden. Nou, hij was dan wel als Apprentice benoemd, maar er was nog niks interessants gebeurd. Hij moest constant toestemming vragen om het kamp uit te mogen en mocht daarbij nooit alleen het kamp verlaten. Hij werd altijd vergezeld door een oudere Warrior. Hij probeerde niet te jaloers te zijn op de Apprentice’s die al veel ouder waren en dus veel meer mochten dan hem. Hij concentreerde zich in plaats daarvan weer volledig op de kitten. ‘Heb je goed geslapen?’ miauwde hij. Hij ging zo liggen dat hij recht voor het kleintje lag zodat hij hem goed aan kon kijken. Niks vervelender als naast iemand gaan liggen en de hele tijd opzij moeten kijken. Hij hoorde een paar keer dat de ademhaling van andere kittens onrustig werd ten teken dat ze wakker werden, maar de meesten vielen algauw weer terug in slaap. Hij wist nog toen hij een kitten was. Hij was echt constant moe en viel regelmatig in slaap. De tijd dat hij wakker was spendeerde hij door te spelen. Ja, die tijd was echt heerlijk geweest, maar die had hij nu achter zich gelaten. Hopelijk zou hij binnenkort zijn tijd door kunnen brengen in het woud!

Met dat hij nog een paar keer knipperde met zijn ogen, verdween de slaap. Tallkit werd over het algemeen wel snel wakker, al had hij nu liever nog even zijn ogen gesloten. Hij rekte zichzelf uit en haalde even zijn lip op in een korte geeuw, waarna hij zich terug op de apprentice richtte. Zijn oortjes stonden nu naar voren en zijn aandacht was volledig naar de andere kater gegaan. Hij haalde kort zijn schouders op toen hij hem vroeg of hij goed geslapen had. "Valt wel mee," zei hij met een glimlachje. Even let hij zijn kopje naar Brightspots -zijn pleegmoeder- gaan. "Ik heb al beter geslapen." fluisterde hij er nog achter om niemand wakker te maken.

Thornpaw’s oortjes bewogen geamuseerd toen hij naar de kitten keek en zag dat deze echt nog wel moe was. Misschien was hij liever nog even gaan slapen. Thornpaw voelde een lichtelijk schuldgevoel opkomen, maar stelde zichzelf gerust met het feit dat de kitten nog heel de dag zou hebben om terug te gaan slapen. Hij schatte dat de kitten nog net te jong was om Apprentice te worden, dus zou hij een excuus hebben om weer te mogen gaan liggen. Bij Thornpaw lag dat anders. Apprentice’s moesten ’s morgens hun Den wel uit tenzij ze gewond waren. Ook als je geen mentor had was het niet de bedoeling dat je de hele dag in je nest bleef liggen en niks deed. En dat was Thornpaw ook zeker niet van plan, want hij was veel te nieuwsgierig naar wat er zich allemaal buiten het kamp bevond. Hij knikte toen de kitten antwoord gaf op zijn vraag en streek met zijn staart geruststellend over het kopje van de kleine. ‘Geen zorgen, vannacht slaap je als een roos,’ zei hij grijnzend. Hij had soms ook nachten dat het slapen nauwelijks of gewoon helemaal niet lukte. Met het gevolg dat hij de dag dat volgde hoofdpijn had en de nacht erop heerlijk sliep. Soms ietsje te heerlijk, want dan had hij er de nacht erna weer last van. ‘Je ziet er al best oud uit,’ zei Thornpaw glimlachend. ‘Weet je al of je binnenkort Apprentice wordt?’ Hij wiebelde enthousiast met zijn oortjes en keek de kater afwachtend aan.