{Open} Run devil, run run

Vos. Ze had die geur nog nooit zo sterk geroken als nu, maar ze rook hem nu zeker. Slatepaw's adem stokte in haar keel en ze legde haar oren plat in haar nek, wild om zich heen kijken. Waarom moest ze nou net een vos treffen als ze alleen was. Waarom moest ze überhaupt een vos treffen. Haar ademhaling raakte onregelmatig en haar haren rezen overeind. Wat moest ze hier überhaupt mee? Waar was de vos? Misschien moest ze hem vinden voordat de roodharige duivel haar zou vinden. Maar tegelijkertijd.. Wat als de vos haar dan zag? Als bevroren keek de apprentice om zich heen. Ze was dan wel bijna een warrior.. maar in haar eentje een vos tegenkomen? Nee. No way. Na-ah. Dat ging ze niet eens proberen en de gevolgen wilde ze niet overzien. Oké Slate, rustig blijven en diep ademhalen. Ze moest proberen de vos te lokaliseren en vanaf daar kon ze een plan maken. De apprentice sloot eventjes kort haar ogen en ademde nog een keer diep in, de lucht analyserend. Aan haar linkerzijde was de lucht sterker. Dan ging ze mooi.. de andere kant op. De poes kroop zachtjes naar achteren totdat ze in de struiken verborgen zat. Ja, maar wat ging ze nu doen. Rennen kon altijd nog als 't kreng haar had gevonden.. of niet? Ze haalde eventjes huiverig adem. Rustig rustig.. Niet paniekeren..

${Open} Run devil, run run C18a9hvW_o$

Haar normaal rustige wandeling werd al snel minder rustig. Een dreigende geur hing in de lucht. Ze herkende het niet meteen, sinds ze daar nog geen les in had gehad van haar mentor. Echter duurde het niet lang totdat ze tot de conclusie kwam dat het een vos was. Simpelweg omdat het een beetje naar hond rook, en het echt geen das was.
De poes slikte een brok in haar keel weg toen de geur nog sterker werd, wat haar duidelijk maakte dat de vos niet ver kon zijn. Haar oren wiebelde onbehagelijk, wetend dat ze onmogelijk het beest aan zou kunnen. Tot haar grote opluchting kon ze het geurspoor van een andere Shadowclanner opmerken, wat ze haastig volgde, niet goed wetend wat ze anders zou moeten doen.
Er ritselde iets in de bosjes, en naïef als ze was ging ze er vanuit dat het de andere Shadowclanner was. "Hallo?"Vroeg ze zachtjes aan degene in de bosjes. Toen ze echter twee bruine ogen zag glinsteren sloeg haar hart even over. Dat was geen Clangenoot, ze stond tegen de vos te praten!
Met een ruk draaide ze zich om en stormde door de bosjes heen, weg van het grote beest. Echter bleef haar poot haken achter een groot, harig object. Met een plof belande ze op de grond, opkijkend naar wat haar had laten vallen. Ah, kennelijk had ze haar clangenoot gevonden.

Het was misschien niet volledig toeval dat hij hier was, er waren wat onsamenhangende meldingen geweest van een lichte vossengeur, waarschijnlijk was het niets maar hij had toch op het moment niets omhanden en dus had de kater besloten eens een kijkje te nemen. Het was pas toen hij angstgeur rook dat zijn blik vernauwde en de pas versneld werd. Hij mocht dan wel een grote kater zijn, maar in zijn eentje een vos hoefde hij gelukkig niet te doen. Als hij de angstige kat kon overhalen te helpen zou het beest, als dat het was wat degene bang had gemaakt, zo verjaagd worden. Wat hij echter niet had verwacht was twee apprentices vinden, over elkaar gestruikeld, met een overweldigende vossengeur. De geur maakte dat hij geen aandacht bood aan wie de twee waren - had hij bij nader inzien beter wel moeten doen - en meteen naast ze ging staan. Het beest stond noordelijk van ze, waarschijnlijk niet al te groot, maar wel goed doorvoed, dat betekende dat het hopelijk niet al te agressief was, tenzij het een moeder met cubs was. Hij rook echter geen melk dus de kans was klein. "Jullie alletwee oke?" Vroeg hij, nog steeds zijn ogen gefocust op de plek waar de dreiging was.

${Open} Run devil, run run Os_tal10$

#Awesome:

Oké Slate, rustig en kalm, rustig en kalm. De poes probeerde haar adem in een wat normaler ritme te krijgen, maar het lukte nog niet helemaal exact. Ze trilde en beefde lichtjes terwijl ze een plan probeerde te ontrafelen in haar hoofd, maar ook dit faalde behoorlijk. En het werd niet heel erg veel beter toen ze een stem hoorde. Wie was er nu aan het praten? Waarom zou je nu praten? De apprentice legde haar oren wat platter en maakte een geschrokken geluid toen ze wat naar achter gebeukt werd. Voor een moment dacht ze echt dat dit haar dood zou worden. Dat was de vos en nu zou ze sterven. Maar nee, het was een andere apprentice. "Sshhhshhh," siste ze zo snel mogelijk. Maar het was natuurlijk tevergeefs. De vos wist natuurlijk nu al-lang dat er twee apprentices waren. En degene die verscheen maakte het niet veel beter. Oh Starclan het was Tallshadow. Waarom hij. Met een beetje pech zou hij hen achterlaten voor de vos. Ze vertrouwde hem voor geen rattenstaart. Ze maakte een zacht maar instemmend geluid dat ze oké was, de kans dat hij zou blijven om te helpen was waarschijnlijk groter als hij haar niet herkende. Want voor nu had hij nog niet omgekeken.

${Open} Run devil, run run C18a9hvW_o$

Ze knalde vol met haar kop op de grond, waardoor de vieze smaak van zand in haar bek kwam. Zo snel ze kon krabbelde ze overeind, het zand uitspugend. Great, ze had het weer helemaal verpest. Met een schuldige, maar voornamelijk angstige, blik keek ze naar de andere kat. Het bleek een apprentice te zijn, maar op haar naam kon ze even niet komen.
Airpaw zakte door haar poten en verstopte zich naast de grijze poes in de bosjes. Het leek erop dat de vos hen nog niet door had, maar de vraag was tot hoelang. "Sorry."mompelde ze ietwat beschaamd tegen haar mede apprentice.
Alsof deze situatie niet erger kon worden, kwam er plots nog een andere kat aan. Het duurde maar een enkele seconde voordat ze besefte wie het was; Tallshadow. Airpaw sloot haar ogen even. Niet hem, starclan, niet hem. De warrior had haar een keer betrapt toen ze met Bonepaw aan het praten was geweest, toen was hij alles behalve blij geweest. "Jullie alletwee oke?"Vroeg hij, de kater leek haar nog niet te hebben herkend. "Hmm."Murmelde ze, haar ogen gefixeerd op de plaats waar de vos was. Wat moesten ze nu? Haar ogen bleven hangen bij een dichtbij staande boom. Konden vossen klimmen? Zoniet, dan zou het een prima verstop plek zijn.

De twee leken oke te zijn, heel erg stil maar wel oke. Waarschijnlijk waren ze gewoon stil door de schrik, dat kon hij zich voorstellen want een vos tegenkomen was niet niks. Echt heel erg gevaarlijk was het meestal niet, aangezien de beesten zelden aanvielen zonder goede reden, maar leuk was anders. Hoogste tijd om eens te bekijken hoe groot dat beest was, langzaam aan begon hij dus naar voren te lopen. Zijn neus was in de lucht gestoken en zijn mond een beetje open zodat de kater goed wist waar hij heen moest en hoe dichtbij hij was. Ook zijn oren waren gespannen. "Hoe groot was 'ie ongeveer?" Mauwde hij naar achteren zonder om te kijken, ook al waren deze beesten niet al te agressief, je rug naar ze toedraaien was nooit slim.

${Open} Run devil, run run Os_tal10$

#Awesome:

Een zorgelijke - haast moederlijke - frons verscheen op het witte gezichtje van Primroseblossom. Ze had twee apprentices geroken, maar dat was natuurlijk niet het probleem. Een vos had zich naar het ShadowClan territorium verplaatst en de geur leek van precies dezelfde kant te komen als van waar die van de apprentices kwam. Haar ogen stonden wijd open, zodat ze iedere beweging zag aankomen, waarna ze begon te lopen richting een paar bosjes die ze vanuit de verte gezien had. Ze zag ze wat bewegen en door de wind kon dat niet komen - het was natuurlijk nog steeds een warme Greenleaf dag. Prim's oortjes stonden recht overeind, en steeds langzamer stapte ze door naar de bewegende bosjes. Wat ging ze doen als ze opeens twee dode apprentices tegenkwam? Vossen waren niet gewelddadig als je hen niks deed, maar een stel apprentices kon heel wat doen om een vos te irriteren. Gelukkig hoorde ze toen stemmen, en bleek het ook dat er een warrior bij was. Toch besloot de witte poes om zich bij de katten te voegen, extra poten konden nooit kwaad en ze was redelijk ervaren. Ze knikte iedereen toe ter begroeting, maar keek daarna gelijk zoekend om zich heen. Waar was die vos?

Zijn zintuigen stonden meteen op scherp toen hij de sterke geur van vos had geroken. Ook de geur van ShadowClan was hier recent geweest, dus dat betekende dat zijn clangenoten ook al aanwezig waren. Omdat hij één van de senior warriors was moest hij natuurlijk wel een kijkje nemen. Als die vos te dicht bij het kamp zou komen hadden ze wel een probleem. Vossen stonden bekend als harde dieren die bijna geen emoties toonden in een gevecht. Als ze ergens een territorium hadden, zouden ze elke kat die erop kwam aanvallen en doden. Niet eens opeten, gewoon doden om het doden. Daarom was het belangrijk dat dit wezen zo snel mogelijk verdween van hun territorium, voordat het zich hier thuis ging voelen. Hij rook de geur van zijn clangenoten nu sterker en wendde zich af naar rechts, om zich zo vrijwel zonder geluid te maken bij de rest te voegen. Zijn blik ging snel over het gezelschap. Primroseblossom was een kattin van zijn generatie, ook een senior warrior dus. Tallshadow was zijn ex-apprentice geweest in het verleden, maar nu ook al een gerespecteerde warrior van hun clan. En dan waren er nog de twee apprentices Slatepaw en Airpaw. "Gaan we er achteraan?" mauwde hij toen terwijl hij zijn blik op de struiken gericht hield.

ᖴOᒪᒪOᗯIᑎG Tᕼᕮ ᖇIᐯᕮᖇ Oᖴ ᗪᕮᗩTᕼ ᗪOᗯᑎSTᖇᕮᗩᗰ, Oᕼ IS IT ᗩ ᗪᖇᕮᗩᗰ
{Open} Run devil, run run E1lONzZ

Tᕼᕮᖇᕮ'S ᗩ ᖴOG ᗩᒪOᑎG Tᕼᕮ ᕼOᖇIᘔOᑎ, ᗩ STᖇᗩᑎGᕮ GᒪOᗯ Iᑎ Tᕼᕮ SKY

De andere apprentice begon gelukkig ook de ernst van de situatie in te zien en hield zich stiller. Tallshadow vroeg aan hen hoe groot de vos was, maar ze had geen idee, ze had de vos niet gezien. "Weet niet.." mompelde ze zachtjes terwijl ze haar oren plat in haar nek legde. Ze vertrouwde Tallshadow gewoon niet en dat was een klein probleem in deze situatie. Ze kroop wat dichter tegen Airpaw aan en kneep haar ogen wat dicht. Tot het geluid van pootstappen haar oren bereikte. Twee andere warriors voegden zich bij hen, Primroseblossom en Frostlake. En toen werd ze al wat wat zekerder. Ze besloot zich alleen niet te bemoeien met de discussies over erachteraan gaan. Ze durfde niet goed haar mening te geven. In haar hele training had ze nog nooit met een vos temaken gehad en ze wist niet zeker wat ze ermee aan moest.

${Open} Run devil, run run C18a9hvW_o$

Hij kreeg de reactie dat ze niet wisten hoe groot de vos was, en voor hij zich kon verbazen over waar hij die stem eerder gehoord had kwamen er nog twee warriors bij. Dat betekende dat ze met z'n vijven waren, waarvan in ieder geval drie ervaren. Dus in antwoord op de vraag van zijn voormalige mentor knikte de kater, en keek de ander verzekerd aan. "We zijn met vijf, dat zou genoeg moeten zijn hem af te schrikken toch? Het is niet alsof hij elders geen voedsel kan vinden in tijden als deze en dat weet die vos ook wel," En dus richtte hij zijn blik voor het eerst op een van de twee apprentices, terwijl de geur van vos nog steeds overweldigend was. Het bleek Airpaw te zijn, en even vernauwden zijn ogen, wat had die hier gedaan? De vraag was voor nu echter niet belangrijk genoeg, en dus bewaarde de kater hem voor later. "Waar zag je de vos?"

${Open} Run devil, run run Os_tal10$

#Awesome: