Angry, pissed, frustrated and yeah, darn it!

"Mijn vechtskills mogen er zeker zijn, ventje!" De kater grijnsde geamuseerd bij haar opmerking. Hij draaide zijn kopje zijdelings om toen er een derde stem te horen was. "Wo-ow," Even trok hij met zijn oortjes, niet wetend wat de poes precies hier deed. Ze leek positief in haar woorden, maar wist niet wat hij hiervan moest vinden. "Mag ik meeeedoen?" Even ging zijn blik naar Rough, wetend dat dit haar nest genoot was. "Jaaa?" Hazel's oogjes schoten direct open bij wat de apprentice vervolgens deed en automatisch schoten zijn oortjes in zijn nek en veranderde zijn, eerdere ontspannen, houding. Roughpaw wist de aanval van Hail gelukkig makkelijk te ontwijken. "Zoek zelf iemand om te sparren," gromde de kater kort en haalde even zijn lip op. Hazelpaw was niet snel kwaad op iemand, maar hij had wel gezien dat ze niet zou terugdeinzen om iemand stevig te verwonden. En of dat verder zou gaan dan verwonden wist hij niet, maar je kon maar beter het zekere voor het onzekere nemen. Het was tegen de warrior-code om zomaar een clangenoot aan te vallen. Hij liet zijn kopje iets zakken en hield zijn blik strak op de poes gericht. Zijn oortjes stonden nu oplettend naar voren.

Ze wist niet wat het was, maar ergens voelde Roughpaw zich wat geïntimideerd door haar oudere zus. Maar dat liet ze niet merken, daar was Roughpaw te trots voor van aard. Daarnaast was Roughpaw hét stoere poesje uit de clan met de grote bek, dus bang zijn voor haar zus zou heel vreemd zijn. Maar toch voelde ze dat wat. "Saa-aaai," klonk de melodramatische stem van Hailpaw, en Roughpaw vouwde haar oren in haar nek. "Zoek zelf iemand om te sparren," zei Hazelpaw vervolgens. Roughpaw weerhield zich ervan te glimlachen dat Hazelpaw haar bijstond. "En wie mag jij dan zijn?" Roughpaw trok een wenkbrauw op. "Wauw, Hailpaw, ken je je eigen clan... den genoten niet eens?" merkte ze op. "Ik wilde meeeeedoen," begon Hailpaw weer. "Hailpaw, ik heb geen zin dat je er bij bent, dit klopt niet. Je mag me niet, dus wat doe je hier?" Miauwde ze met vernauwde ogen. Ze vertrouwde haar zus niet.

Haar blik was op haar pootjes gericht als ze maar voorruit liep. De tabby had geen idee waar ze naartoe ging, ze kon gewoon de drukte van het camp voor nu even niet meer aan. Ooit had het zo leuk geleken, zo groot en onbekend. Iets om te ontdekken, iets om te tonen dat ze sterk was! Nu deed alles haar denken aan wat ze had voor ze het helemaal kapot maakte. Voor ze zo overdreven reageerde, voor ze zo naïef was. Voor ze voor de eerste keer in haar korte leven de remmen gewoon los had gelaten en recht op alles wat in de weg stond afgevlogen was. Opeens hoorde ze stemmen. Ze klonken vrolijk. Het waren ook zeer bekende stemmen.. Was dat niet.. Hazelpaw? Hij klonk blij, speels. De andere stem was ongetwijfeld die van Roughpaw, een andere dengenoot. Haar kende ze ook al lang, ze waren zo goed als even oud - Rough net ietsje ouder. Een piepkleine maar gemaakte glimlach stond op haar gezicht als ze zich in de richting van de stemmen begon te begeven. Windpaw kon het niet helpen om zich jaloers te voelen. Ze had hém nog niet gesproken sinds het incident, en het zou misschien ook nooit terug zo zijn zoals het vroeger was. gewoon lol hebben, zich niets aantrekken van de wereld om hen heen. En misschien had ze stiekem wel gehoopt dat het meer zou zijn dan vriendschap.. Dat de stemming tussen de drie katten zo gespannen was, had de tabby niet eens door. Ze keek eens van de één naar de ander maar ontweek Hazelpaw's ogen, waarna ze een zacht "Hallo" mompelde.

~Hope you don't mind :')