Adventure awaits

Ook vandaag was hij vroeg uit de veren, nog vroeger dan dat hij de andere dagen opstond. Zijn slaappatroon was misschien wel niet van de beste, maar dat maakte voor hem niet veel uit. Dan kon hij tenminste nog meer oefenen en spelen dan al de andere kittens. Hij trippelde dan ook snel de nursery uit om niemand wakker te maken. Zijn oortjes stonden onderzoekend naar voren. Waar was zijn blaadje naartoe? Mh, misschien moest hij vandaag toch maar eens iets anders proberen. Hij kon voor de zoveelste keer het kamp onderzoeken? Op ontdekkingstocht gaan langs alle slaapdennen? Nee, dat had hij al zo vaak gedaan. Zijn ogen schoten naar de uitgang van het kamp. Brightspots had hem gezegd dat je pas vanaf je apprentice jaren het kamp mocht verlaten. Bedenkelijk hield hij zijn kopje wat schuin bij die gedachten. Maar hij werd toch de eerst volgende ceremonie apprentice? Jha! Zijn oortjes schoten direct naar voren en zijn staartje stond enthousiast naar boven gericht. Voor hij het kamp uit glipte draaide hij zich toch nog maar even om, om te zien of er nog niemand anders wakker was. Maar al snel was de kitten uit het zicht verdwenen. Zijn oogjes waren groot geworden bij het ruiken van al die nieuwe geuren. Ondanks dat hij al twee of drie keer een doortocht door dit gebied had gedaan, was hij nu pas op de leeftijd gekomen dat hij écht aandacht bestat aan nieuwe dingen. Mh. Zijn ogen schoten naar voren en zochten het pad waar hij eerder met Bane en zijn moeder gelopen had. Misschien was zijn moeder wel gewoon teruggegaan over het zelfde pad? Zijn ontdekkingstocht maakte al snel plaats voor een zoektocht. Brightspots zei dan wel dat zijn echte moeder er niet meer was, maar hij kon het toch altijd proberen? De jonge kater geraakte echter niet ver. Al snel was hij het pad kwijt en zijn poten waren het niet meer gewoon om té lange afstanden af te leggen. Toch niet in z'n eentje. Hij zette zich, koppig als hij was, neer en liet zijn blik van de ene naar de andere kant gaan. Misschien moest hij toch maar terug gaan naar het kamp, voordat Bright, Bane of zelfs Silverstar doorhadden dat hij er niet meer was.

{Sinclaw - andere enkel met toestemming}

Tallkit had net besloten dat het misschien wel slim was om terug te keren toen hij plots een tik op z'n rug kreeg. Zijn oortjes schoten direct geschrokken in zijn nek en snel draaide de kater zich om naar de kat die hem een tik gegeven had. Zijn oortjes schoten echter direct naar voren toen hij de poes herkende. "Ma-" Hij werd echter onderbroken door de woorden van de Shadowclan-cat. "Tallkit weet je niet dat je in het kamp hoort te blijven?" Kort trok hij met zijn oortje en liet even zijn blik naar zijn poten gaan. "Ja," mompelde hij met tegenzin en richtte nu zijn blik weer op de poes. "Maar ik word bijna apprentice dus ik bereid me al voor," mauwde hij vervolgens als excuus een greens even. De kille blik die op het gezicht van Sinclaw stond was hij al wel gewoon, maar hij kon zich niet herinneren dat zij zo ooit naar hem gekeken had.

"Heb ik je niet verteld je te gedragen Tallkit? Heb ik je niet verteld dat ik wil dat iedereen in Thunderclan trots op je is? Je stelt me teleur." Weer liet de kitten zijn blik naar de grond gaan. Hij wilde haar helemaal niet teleurstellen. Hij hield wijselijk zijn lippen op elkaar toen de poes hem naar haar toe trok en verder ging. "Wat moet je papa nou wel niet van je denken Tallkit? Als hij je hier vind?" Zijn ogen waren nu op haar staart gericht en even trok hij met beide oortjes. "Maar iedereen slaapt nog." mopperde hij zachtjes en zijn oortjes zakten een beetje opzij, niet omdat hij kwaad was maar omdat er er nog niet in geslaagd was om Thunderclan, en haar, trots te maken. Hij had toch nog tijd genoeg? Of niet?

"Ohja dat moet uitmaken stom ding." Hij liet zijn kopje iets zakken toen ze hem nog een enkele klap gaf. Toch verscheen er een kleine onschuldige grijns op zijn snoetje. Hij richtte zichzelf direct wat meer op toen ook Sinclaw zich recht trok. "Tallkit luister naar mij jij MOET de beste warrior worden die Thunderclan te bieden heeft begrepen. Niet alleen voor jezelf maar voor mij, voor Beekit." Zijn grijns was al snel verdwenen en had plaatsgemaakt voor oplettende blik. "Ik zàl de beste warrior worden," mauwde hij overtuigend. "Wie zorgt er nu voor je Tallkit?" Nog steeds waren zijn ogen op zijn moeder gericht. "Brightspots," beantwoorde hij haar vraag dan ook direct.

Zijn oogjes stonden groot van enthousiasme toen Sinclaw hem zij dat ook zij hem zou helpen. Zo zou hij zeker de beste warrior worden in Thunderclan. "De volgende keer dat je bij Brightspots bent moet je naar haar toe kruipen en iets in haar oor fluisteren voor mij oke?" Hij knikte direct op wat ze zei. Hoe kon hij ook iets weigeren van wat zijn eigen moeder hem vroeg. "Zeg dat Darkfire nog altijd op haar rug kijkt en de groetjes doet. Kan je dat voor mij doen Lieverdje?" Hij luisterde naar wat ze tegen hem zei en herhaalde voor zichzelf nog eens de zin, zodat hij het zeker zou kunnen onthouden. Verdere vragen stelde hij er niet bij. Hij moest nu gewoon een boodschap overbrengen. "Ik ga je trots maken, mama." fluisterde hij zachtjes tegen haar en keek vervolgens nog eens naar haar op.

Ze was al vroeg uit de veren, heel vroeg. Met snelle passen baande ze zich dan ook een weg door het territorium dat eigen was aan de clan. Toen ze echter de geur van Shadowclan rook gromde ze lichtjes, haar tanden ontbloot in het ochtendlicht dat via het bladerdak een weg vond naar de grond. En nu had ze er genoeg van. Met een ferme tred wandelde ze, zonder er echt bij na te denken op af. "Shadowclan!" Gilde ze waarna ze al snel versnelde. Toen ze dan ook de kattin in kwestie spotte, kwam ze niet tot stilstand, maar versnelde ze, enkel en alleen om zich even tegen haar aan te gooien, luid grauwend. Echter nam ze toen al snel afstand. "Ga terug naar je modderland, ding," klonk er even helemaal pissed van de grijs witte kattin. Hier zou Shrewstar zeker nog van horen, daar zou ze zeker van zijn.

"Shadowclan!" Tallkit's oogjes werden groot toe hij plots luid geschreeuw hoorde. Automatisch probeerde hij zich achter Sinclaw te verstoppen, maar de poes wist hem al snel in de struiken te duwen. Hij belandde op zijn buikje en kroop vluchtig nog iets verder zodat Snowdrop hem niet zou zien. Zijn oortjes schoten in zijn nek toen hij zag dat ze zijn moeder aanviel. "Oh, wat een wonder om jou hier te zien, wist niet dat Thunderclanners uberhaupt nog hun kampie uitkwamen." Hij hield echter wel zijn lipjes op elkaar en besloot om nog verder naar achteren te kruipen. Dit was het moment om terug te sluipen naar het kamp. Als de deputy hem hier zag was het onmogelijk om Sinclaw's opdracht uit te voeren. Wanneer hij er zeker van was dat niemand hem kon zien sprintte de kitten de bosjes uit en liep met een tamelijk grote bocht om, om er zeker van te zijn dat Snowdrop hem niet zou zien.

Tall out