{ Bittersweet

De rood witte kitten was wederom de Med den uitgeslopen. Zijn hoofd voelde nog altijd wat lichtjes en soms moest hij stoppen om weer helder te worden. Toch leek de wond daar ook zijn best voor te doen, want hij bleef maar steken en drammen wanneer hij ook maar iets deed. Zelfs ademhalen leek te veel, al stopte hij hiermee niet om duidelijke redenen. Het werd ook steeds moeilijk te ontsnappen van de grote pluisbal die zichzelf een kat durfde te noemen. Maar hij kon gewoon niet uitrusten en opgeven. Naar zijn gevoel miste hij zo veel. Zijn zusjes zouden apprentice worden en hij wist niet eens of het wel kon. Hij wou echt geen maan blijven zitten, hij moest een groot Warrior worden, geen huiskip. Wat gefrustreerd door zijn eigen gedachtes vervolgde hij zijn toch weer. Hij ging naar de Nursery, want daar zou het druk geworden zijn –weer iets wat hij had gemist door zijn den arrest- dus ging hij een kijkje nemen. Ook moest hij eens naar Shrewstar en vragen, of smeken, of bidden om apprentice te mogen worden. De clan rekenende op hem. Maar nu eerst kittens kijken. Zelf was zijn lichaam al wat vormen gaan krijgen en nog altijd stak hij een beetje boven zijn leeftijdsgenootjes uit. Vooral zijn staart was lang en zorgde ervoor dat hij veel evenwicht had, ookal was dit niet perse een Shadowclan eigenschap. Al gaf zijn stem het op, hij droof nu weg van het schelle kittenstemmetje en hij werd dieper. Maar dit gebeurde jammer genoeg niet op eigen wil. Iedere woord had nu een moment dat hij omhoog schoot of de diepte inging. Zo stapte het katertje de den in en keek even rond, zijn typische brutale grijns op zijn gezicht. Zijn wond, en name de kort erop, zou blikken trekken, maar dat realiseerde hij zich niet. Hij was al blij genoeg dat dat ding niet meer bij iedere beweging openbrak en begon te bloeden.. Net toen hij dieper de Nursery in wou lopen botste hij tegen iets, eerder iemand, op. Hij was er ook niet met zijn hoofd bij. ‘Heya’ sprak hij opgewekt, al wat timed zodat zijn stem normaal bleef.

{ Helemaal open, doe wat je wil, overval hem des noods met een regen aan kittens :3

LEOPARDSPIRIT

Greykit lag lekker in het nursery, hij tuurde zo hier en daar rond. Welke verschillende soorten kitten zouden er nu kunnen verschijnen, hij was altijd best wel nieuwsgierig. Hij lag altijd en vertrouwd bij zijn moeder, vrolijk zwiepte hij met zijn staart. Tot hij jet enorm heet kreeg, hijgend schudden hij zijn kleine kopje. Zijn neus liep al weg leek het, snot droop uit zijn neus gaatjes. Hij wreef het vlug weg met zijn poot toen een oranje kitten ruw de aandacht trok, ‘Heya’ sprak de oranje kater opgewekt. Grey spitste zijn oren, er waren namelijk vaak vrouwelijke kittens maar nu ook een mannelijke behalve zijn broer Ash dus hij nam de eerste stap. Hij stapte trots naar voren, zijn ogen gericht op de blauwe kijkers. Tot hij struikelde en voor de kater viel, hij schudden zijn kopje. "Hey." Piepte hij onschuldig ter wel hij recht overeind schoot, hij was ook een stuk kleiner dan de oranje kitten. Hij rook de melk geuren, deze roken verrukkelijk. Hij glimlachten en zwiepte speels met zijn staart, hij wiebelde kort met zijn oren. "Zullen we een spelletje doen?" Vroeg hij vriendelijk, de meeste konden zijn lieve kitten gezichtje niet weerstaan om dan met hem te spelen. Niet eens Bitterkit zijn zus, alleen hoe zou dat bij katers gaan. Hij kende zijn eigen broer niet zo goed alleen dat hij Ash heten en dat hij samen in het nest lag maar verder, niet echt.

Met een vermoeide blik in haar ogen kwam Foxfire het kamp binnen. Ze had de hele ochtend én middag gejaagd, al was het haar op ongeveer de helft teveel geworden. Echter had ze een goeie buit binnengehaald, drie muizen en één kleine vogel waarvan ze de naam niet wist. Deze prooien waren zeker genoeg voor een queen en misschien wel een elder, tenminste, dat hoopte ze. Het was dan wel een goeie tijd van het jaar om te jagen, maar niet iedereen was altijd even vrolijk met de warmte - het koste meer energie dan je zou verwachten. De prooidieren waren bijna teveel om te dragen, maar Foxfire vertikte het om twee keer te moeten lopen, dus hield ze de dode beestjes onhandig in haar bek. De warrior legde haar prooien op de stapel en liet zich een paar passen verderop neerzakken, waarna ze vermoeid zuchtte. Echter werd haar aandacht getrokken door één of andere kitten met een gigantische wond over zijn kop heen die uit de Medicine Cat den sloop. Foxfire trok haar wenkbrauw op en hield haar kop ietsje schuin; hoe lukte het het pluizenbolletje überhaupt om te ontsnappen? De kitten, die ze nu herkende als Leopardkit - was dat niet het zoontje van Innerghost? - wist wel waar hij heen wilde, de nursery. Met een diepe, diepe zucht van vermoeidheid kwam Foxfire overeind en liep de nursery in, waar Leopardkit een vriendje gevonden had om mee te spelen. De rood met witte warrior keek naar beneden naar de kitten. "Zeg, vriend, moet jij niet in de Medicine Cat den liggen?" Vroeg ze met opgetrokken wenkbrauw en een beetje een lacherige stem, zodat de kittens wel doorhadden dat ze niet boos was.

Leopardkit liet zijn blik even rondglijden over de Nursery. Hier was het veel gezelliger dan in de medicine den. Daar was niks te doen. Alle katten daar waren zo klagerig en ziekjes. Stelletje aanstellers, ze wouden niet eens met een bal overgooien. Verder kwamen er wel af en toe wat Elders. Die enkel zeiden dat ze voor hun kuur kwamen en verdwenen dan weer als de wind naar hun duistere den. Natuurlijk was er ook wel de Medicine cat, ofja. De pluisbol had beweerd dat hij ook echt een kat was in plaats van een wandelde hoop vacht. Maar die was altijd bezig, stoot zijn hoofd zo nu en dan en had ook geen tijd voor wat leuke dingen. En hier kwam meteen een kitten op hem af gelopen. Grijnzend keek hij naar de jongere grijze kitten. Een brutaal en schuin grijnsje over zijn lippen. Toen hij struikelde en zich zo letterlijk aan zijn poten wierp kon hij het niet laten wat breder te lachen. ‘Hey’ antwoorde hij terug, waarna hij de ander overeind probeerde te helpen. ‘Is goed, weet jij wat leuks om te doen?’ Hij ging er vanuit dat de kitten op die leeftijd nog niet volop naar buiten kon en in bomen kon klimmen. Dus was het aan hem om het spelletje te verzinnen. ‘Ik ben Leopardkit trouwens’ stelde hij zichzelf nog even voor, terwijl hij zijn witte pluisborst trots vooruit duwde. Hij mocht dan wel ouder en groter worden, hij was nog altijd jong. Plots hoorde hij een stem en wat verschrokken keek hij om, om daarna meteen zijn rug weer te rechten en omhoog te kijken. De brutale grijns nog altijd op zijn snuit. ‘Nee hoor, hoe kom je erbij?’ Misschien die grote korst van een snee langs je nek? Dat? Maar een krasje. Zijn stem was de weer de hoogte in geschoten bij de ‘hoor’ waar hij natuurlijk geirriteerd bij gekeken had. Stomme stem die zichzelf niet in kon houden.

LEOPARDSPIRIT

Greykit stond al te popelen om met een andere kitten te gaan spelen, hij staarde naar de blauwe ogen van de jongere kitten. Hij besloot deze oudere kitten te bekijken alleen zag hij een wazige rode vlek, alles waren bijna kleine deeltjes of juist een grote wazige vlek. Hij wiebelde kort met zijn oor, ‘Hey’ antwoorde de kitten terug, hij voelde hoe de kitten hem hielp om overeind te komen. Het waren zachte pootjes en klein dus het moest een kitten zijn, alleen als hij goed met zijn grijze ogen keek leek het als of deze kitten vele dingen geloofde. Hij schudden zijn kopje en lachte vriendelijk, ‘Is goed, weet jij wat leuks om te doen?’ Vroeg de oudere oranje kitten, hij deed zijn kopje schuin en dacht na. Wiebelde even met zijn oor en stak vrolijk zijn staart in de lucht, "wat zal ik voor je doen mijn leider?" Vroeg hij trots ter wel hij zich voor deed als een krijger. Hij wilde gewoon een beetje theater, niet alles hoefde stoeien te zijn. ‘Ik ben Leopardkit trouwens’ Stelde de kitten zich voor, hij knikte er vrolijk op. Hij deed zijn mondje open om wat terug te zeggen maar tot dat kwam er een grote zware krijger aangehuppeld, dat kon je voelen door de poot stappen die hier binnen kwamen. De trillingen in de grond waren goed te voelen, zelf dook hij tegen de grond aan van angst. "Zeg, vriend, moet jij niet in de Medicine Cat den liggen?" Bulderde de krijger luid. Zijn ogen gingen naar de oranje kitten, niemand wist nog dat hij zich zelf niet zo lekker voelde dus vast ging het over de oranje kater. Hij liep trots naar de krijger toe en ging er recht voor zitten, ‘Nee hoor, hoe kom je erbij?' Vroeg de oranje kater. Grey wiebelde met zijn oor en keek met een serieuze blik naar de krijger, zijn grijze ogen gericht op de wazige bollen van de krijger. "U hoort wat de leider zegt, dus verlaat het of ik zet je eruit." Speelde hij nog helemaal mee met het spel, hij klapten zijn mini nagels uit. Hij keek even naar de zijkant, hij had al een paar schrammen van bitter en van zijn andere zus een klap in zijn gezicht gehad een paar dagen geleden. Hij wiebelde met zijn oren en keek naar Leopardkit, "kom je mee vechten mijn leider?" Bood hij vrolijk aan en kwispelde met zijn staart. Hopelijk zou Leopard het wel goed vinden, konden ze kijken wat een krijger ging doen tegen TWEE KITTY'S.

OCC: I was a must xD
Ook blinden katten zien geen wonden xD

Een brutale grijns stond op de snoet van Leopardkit en vrijwel meteen toen Foxfire dit zag grinnikte ze. Oh, hij deed haar een beetje aan zichzelf denken, al zou ze dat nooit zomaar toegeven. Uit op avontuur, net zoals zij. ‘Nee hoor, hoe kom je erbij?’ Klonk het brutale antwoord van de rood met witte kit en Fox trok haar wenkbrauwen op bij het verschieten van zijn stem - die was er zeker al vroeg bij. "Nou, ik ben helderziend, en -" begon ze, maar werd afgekapt door de andere kitten, die als ze het zich goed herinnerde Greykit heette. "U hoort wat de leider zegt, dus verlaat het of ik zet je eruit." Foxfire vergrootte dramatisch haar ogen en zakte door haar pootjes heen. "Oh, is dat zo?" miauwde ze plagend, waarna ze een blik achterom wierp om te kijken of niemand haar in de gaten hield. Toen dit het geval leek keek ze weer terug naar de kitten. Greykit klapte zijn nageltjes uit en Fox kneep haar oogjes samen. "Waarmee ga je vechten dan? Ik zie niks hoor," plaagde ze verder, en grijnsde haar tanden bloot. "kom je mee vechten mijn leider?" Werd er vervolgens aan Leopardkit gevraagd. "Oh oh, twee tegen één? Ik weet niet of ik dat wel aankan!" Miauwde Foxfire gemaakt verschrikt.

Leopardkit keek van de grijze kitten naar de rood witte poes. De warrior leek op hem, al was hij knapper –ofcourse- Maar de warrior, die volgens hem Foxfire heette, was groter. Dat was dan weer jammer. Ach ja, hij werd later wel groter, net zoals zijn moeder. Toen de poes verder ging dat ze helderziend was grijnsde hij wederom een schuine, jongensachtige grijns. Duidelijk klaar een weerwoord te geven zodra het kon. Echter was de kitten eerst en zijn woorden bevielen hem wel. In zijn helder blauwe ogen kwamen pretlichtjes te liggen en meteen nam hij de rol op die van hem verwacht werd. ‘Dat is inderdaad zo, onder bevel van de machtige Leopardstar, oftewel ik, sturen we jou ons territorium uit’ Het middelste was er wat verklarend uitgekomen, alsof hij misverstanden wou verkomen. Hij sprong moedig naar voren, wat er voor zorgde dat zijn dikke korst kraakte en er een dun straaltje bloed langs zijn nek begon te druppelen. Echter had de kitten meer last van de slag van duizeligheid, waardoor hij even stil stond om bij te komen. Het duurde niet lang voor hij weer opkeek naar de vijand, een brutale grijns alsof er niks aan de hand was. Hij pinde zijn eigen nageltjes niet uit, omdat ze waarschijnlijk de kattin konden bezeren. Hij werd immers al bijna apprentice en werd dus al wat meer kat dan pluisje. ‘Wacht maar, we zullen je neer krijgen’ hierna dook hij opzij en probeerde in haar staart te bijten, wat nog altijd zijn beste aanval was.

LEOPARDSPIRIT

Greykit voelde zich best wel trots, hij beschermde zijn leider. De krijger voor hem was groot, een grote reus met vele haren en een afschuwelijk uiterlijk. Zo zou het zijn in zijn fantasie, de krijger zakte door haar poten heen. "Oh, is dat zo?" miauwde ze plagend, hij keek haar strak aan. Ze versmalde haar ogen, hij zette een serieuze blik op. Even begon hij te niezen, waarna hij een paar keer zijn hoofd schudden. Hij zetten zijn borst op, hoe durfde ze hem te plagen. Hij had zijn tandjes ontbloot, de ogen van de kattin versmalden. "Waarmee ga je vechten dan? Ik zie niks hoor," Lokte de kattin hem uit, hij staarde haar aan en sloot even zijn ogen. Rust was de beste optie, vechten zou hij later moeten doen. Zijn leider kwam naast hem staan, ‘Dat is inderdaad zo, onder bevel van de machtige Leopardstar, oftewel ik, sturen we jou ons territorium uit’ Sprak Leopardkit, nu Leopardstar. Hij knikte maar had zijn ogen nog steeds gesloten, het tintelde rond zijn poten omdat hij daar op geconcentreerd had. "Oh oh, twee tegen één? Ik weet niet of ik dat wel aankan!" Daagde de Warrior hun uit, ze had grote klauwen en tanden maar dat betekende niet dat ze haar niet aan konden. Misschien wonnen ze wel, hij opende zijn ogen waardoor hij de rust opving van de spanning die hij had. Hij hijgde even, ‘Wacht maar, we zullen je neer krijgen’ Sprak zijn leider waarbij hij weg dook en in haar staart probeerden te bijten. Hij sprong naar de kop toe van het beest en probeerde haar daar vast te grijpen, te laten zien hoe trots en vrolijk hij was. Hij zou het kunnen, zijn leven draaide om dit ene moment. Alleen kwam hij met een knal op de grond neer, hoe kon hij nou missen? Hij moest letten op wazen, welke zou zijn tegenstander zijn. Hij hijgde en krabbelde overeind, hij rende op een van de poten af en probeerde daar van in een te bijten hopelijk zou hij Leopardstar niet teleur stellen.

OCC: Kittens vs Warrior xD Attack of the tiatans

Grinnikend keek ze toe hoe de twee haar 'aanvielen', maar ze stopte meteen met lachen toen ze zag dat de wond van Leopardkit open ging en er zelfs wat bloed uit kwam. Shit, shit shit shit. dacht ze geschrokken en keek haastig van links naar rechts. Hopelijk had níémand dat gezien, want dan kon ze het warriorschap waarschijnlijk zó weer inleveren. "Jongens, jongens," miauwde ze, haar stem nu haastig. "Leopardkit moet nu echt terug naar de Medicine Cat Den, oké? Einde spelletje," opnieuw keek ze van links naar rechts of niemand gezien had dat het haar schuld geweest was dat Leopard zijn wond weer open gegaan was. Nou ja, indirect - omdat zij hem niet meteen teruggestuurd had. Haar oortjes gleden ietwat angstig voor de gevolgen als iemand haar zou ontdekken in haar nek. "Kom je mee, Leopardkit?"

Leopardkit keek even schuin opzij om te zien wat Greykit deed, in ieder geval zijn best. Zelf was hij ook heel fanatiek bezig geweest om de kattin te overwinnen. Hij keek dus ook wat beteuterd op toen Foxfire ineens alles afblies. Vooral omdat het zijn schuld was. Koppig en teleurgesteld ging hij dus zitten, een vastbesloten blik in zijn ogen. 'Nee hoor, dat hoef ik niet' mompelde hij nu een beetje boos. Waarom was iedereen zo flauw met hem? Hij had een wond, het was niet dat hij er dood aan ging. Zeker, hij werd de laatste tijd snel duizelig en de wond ging zeer makkelijk open, maar hij was een kitten en die zagen zulke problemen niet in. Het enige wat hij wist was dat die wond alles verpestte. Die zorgde ervoor dat hij misschien geen apprentice werd met zijn zusjes, dat hij niet meer bij zijn familie sliep en hij niet eens meer kon spelen. Koppig en brutaal als altijd keek hij naar de kattin, wiens schuld het ook niet was. 'Het is echt niet zo erg Foxfire, ik red het heus wel.' Even keek hij hulpzoekend naar Greykit, en hief daarna zijn kopje vastberaden. De wond had ondertussen een karig korstje gekregen waardoor het kleine bloedstroompje gestopt was. De wond was groot geweest en vandaar dat de korst heel dik en lelijk op zijn huid lag. Het ging wel weg, maar het duurde gewoon nog eventjes. Acefray deed ook al iedere avond de wond nat maken en dan wat korst wegboenen. Vaak begon het bloeden dan weer maar de grijze kater beweerde dat het bloed de wond schoonmaakte. Hij was er dus ook niet meer bang voor, want in het begin was hij er wel van geschrokken.

LEOPARDSPIRIT

Greykit probeerde de krijger aan te vallen, alleen leek de kattin gelijk te willen stoppen. Hij staarde haar kwaad aan, pret verester. Hij staarde haar aan, alleen staarde hij terug naar Leopardstar. "Jongens, jongens," miauwde de kattin, hij vertrouwde dit niet. Een kleine verwarring kwam in hem op, even zocht hij de rust en stapte naar voren. "Leopardkit moet nu echt terug naar de Medicine Cat Den, oké? Einde spelletje," Miauwde de kattin, hij keek weer naar Leo. Hopelijk alles met hem goed gaan en waarom zou hij naar de Med. Den moeten gaan. 'Nee hoor, dat hoef ik niet' mompelde Leopardkit nu een beetje boos. Grey keek haar aan en ademde diep in, alleen hoorde hij al vlug weer de stem van de krijger. Hij zat er precies tussen in, hij keek naar zijn leider. "Kom je mee, Leopardkit?" Vroeg de krijger daarna iets meer wanhopiger. Zou hij nu echt de wijste proberen te zijn of zou hij de krijger in de war kunnen brengen met haar angst, het had namelijk wel iets te maken met de leider en Leo. 'Het is echt niet zo erg Foxfire, ik red het heus wel.' Zei Leo even keek hij hulpzoekend naar hem. Grey knikten daarom en zag hoe Leo zijn hoofd vastberaden om hoog deed, oké dus hij moest Leo helpen. Hij stapten trots naar voren of dat hij eindelijk iets kon, "Krijger, ik weet jouw angst die nu in je zit." Begon Grey verwarrend. Hij ademde even en besloot verder te gaan, "denk je niet dat als de leider dit ziet of een andere krijger dat je er straf op krijgt?" Zei hij. Hij had het namelijk al uit gevogeld hoe het werkten, want je kon het zien aan katten waarvoor ze bang waren. "Niet alles is een moment opnamen, je moet niet denken aan wat nodig is. Je moet meemaken waar je iets aan hebt, het maakt niet uit wie je pijn doet of wie je neer haalden. Je moet denken wie je vrolijk maakten op moment zoals kitten gespeel, dus laten we spelen en jouw glimlach weer op je gezicht toveren." Zei hij wijs. Hij had echt het gevoel dat Leopard erbij zou gaan slapen, hij had namelijk veel gehoord van Elders. "Alleen jij mag kiezen wat jij wilt." Miauwde hij tegen de kattin. Hij was benieuwt wat zij op zijn woorden ging zeggen, hij had geprobeerd om Leo te helpen om zijn woorden te gebruiken. Hopelijk werkte dat, hij glimlachten vrolijk.

Ondanks dat Leopardkit ontkende dat hij terug moest, schudde Fox haar kop. "Kom je mee, Leopardkit?" vroeg ze dus, en keek hem streng aan. Echter keek hij net zo koppig terug. 'Het is echt niet zo erg Foxfire, ik red het heus wel.' miauwde hij, en hoe wijs het ook klonk uit de bek van de kitten, schudde de warrior haar kop. Maar voordat ze wat kon doen of zeggen, voegde Greykit zich in het gesprek en begon wat te brabbelen. Haar wenkbrauwen vormden zich in een frons en ze keek afwachtend naar de grijze kitten. Waar hád die het nou weer over? Iets over dat als ze speelden, zijzelf glimlachte. Haar wenkbrauw rees omhoog bij zijn laatste zin. "Ik kies ervoor om niet op mijn kop te krijgen door Leopardkit zijn mama Innerghost, dus moet ik hem terugbrengen naar de Medicine Cat den. Kom, Leopard." het laatste miauwde ze nu duidelijk en rustig, het was goed te horen dat ze geen tegenspraak meer duldde. "Anders draag ik je wel, als je niet zelf kan lopen. En trouwens, voor mijn part gaat Greykit gewoon mee naar de den, als hij maar belooft dat hij overal vanaf blijft."