First and certainly not least

<sub>De kater rolde zich rustig nog even op zijn rug, terwijl hij zijn pootjes zo ver mogelijk uitstrekte en daarmee veel plaats in het nest innam. Hij was flink gegroeid, dat was natuurlijk goed aan hem te zien, bovendien lag zijn zusje aan de andere kant naast hem en hoefde hij niet voor haar op te letten - om te voorkomen dat hij haar natuurlijk met een voet in haar gezicht duwde of uit het nest gooide. Moe krulde hij zich weer op, maar echt de slaap vatten lukte de zwart met witte kater niet meer. Uiteindelijk besloot hij dan maar op te staan, rustig zodat hij zijn moeder en zusje niet hoefde te wekken daarbij. De jonge kitten stapte al gauw richting de uitgang van de nursery, toen hij eenmaal wakker genoeg was om fatsoenlijke stappen te zetten, en snoof de heerlijke zomerlucht in. Het was al redelijk warm buiten, wat alleen maar voorspelde dat dit een warme dag zou worden. Zachtjes geeuwend ging hij naast de Nursery zitten, waarna hij zijn blik koeltjes door het kamp heen liet glijden. En wat nu?

Open voor iedereen!</sub>

_{De rust die over het kamp heen hing werd verbroken toen een andere kitten plots naast hem verscheen en hem vroeg wie hij was. Voordat hij überhaupt op haar reageerde, gleden zijn gouden kijkers haar kant op om haar even van top tot klauw te bekijken. Ze had een grijze vacht en oogjes die langzamerhand in een amberen kleur leken te verkleuren. Het viel niet te betwijfelen, zij was een van de kittens die er als laatst bij waren gekomen. De kittens van Snowynight, als hij het goed had. En als dat juist was, dan was dit een nichtje van haar. De geruchten gingen namelijk door de clan dat de partner van Snowynight de vader zou zijn, wat hem meer dan logisch leek. "Lightkit," antwoordde hij na een tijdje te hebben gezwegen, zijn blik uiteindelijk weer voor zich uit richtend. "Jij bent een van de nieuwelingen, is het niet? Van Snowynight?"}

_{Het was duidelijk dat de kitten zijn gestaar niet fijn vond en het liefst direct een antwoord had gehad op haar vraag, maar zo was Lightkit nou eenmaal. Vragend keek hij de grijze kitten zijdelings aan. Was dat nou een serieuze vraag? Hij wist alles, zolang het maar na zijn geboorte was gebeurd natuurlijk. Hij wist van de windclan gevangene die uiteindelijk bij hun clan kwam, hij wist van een andere clanleader die het kamp binnen kwam om iets aan zijn oma te vragen - hij wist alles, althans dat wilde zijn ego geloven, en dat mochten anderen best weten. "Dat heeft starclan mij verteld." Sprak hij droogjes, met de gebruikelijke sarcasme die van zijn woorden afdroop. Nee echt, hij behoorde toch wel te weten welke nieuwe aanwinsten er in de clan waren gekomen, nieuwe kittens waren iets belangrijks voor de clan en hij sliep in de Nursery dus de nieuwe kittens waren hem zeker niet ontgaan. Domme vraag, maar wat kon hij anders verwachten van zo'n jonkie?}

_{De kater kon het niet laten even naar de kattin te glimlachen, want alhoewel hij soms ietwat onvriendelijk kon overkomen en soms zelfs heel ruw en ronduit gemeen kon zijn - al zag hij het zelf als eerlijkheid - had hij zo ook zijn zachte kantjes en was hij zeker een charmante kitten. "Weet ik toch," sprak hij, niet bepaald om zijn ego te voeden maar gewoon als grapje. Het zou de kitten vast al duidelijk zijn dat hij het gewoon wist, het had gehoord of de nieuwe kittens had opgemerkt. Je moest immers wel heel dom zijn als je nieuwe kittens niet opmerkte, die waren zo klein en er kwam altijd zoveel bezoek op zo'n moment. Snowynight had al kinderen en sommigen daarvan waren al eens langs gekomen om hun jongere broertjes en zusjes te zien, net zoals vrienden of gewoon katten die het leuk vonden de nieuwelingen te verwelkomen. "Mijn moeder heet Runningvole, ze is de zus van je vader." Sprak hij, althans, als de geruchten die hij had gehoord over dat hij de vader was klopten natuurlijk. "Althans, ik neem aan dat je vader Thrushdive is?" Dat moest ze vast wel weten, zij was immers het kind van Snowynight, die had dat vast en zeker al verteld of de vader was vast en zeker al eens langs geweest. "En jij bent Bitterkit, toch?" Voor zover hij het wist was ze immers de enige grijze kattin van het nest, maar hij kon natuurlijk ook een van de kittens gemist hebben. Eentje die onder de staart van Snowynight had gelegen, of zoiets.}

_{Even weerspiegelde er iets van jaloezie in zijn ogen, maar dat was maar voor een enkele kleine seconde voordat hij het zover maskeerde dat de grijze kitten het vast niet op zou kunnen merken - of ze had net op dat moment naar hem gekeken en de emotie die hij voelde begrepen. Ze leek niet blij te zijn met het feit dat haar vader zich nog niet had laten zien, of zij hem in ieder geval niet had gezien, maar alles waar Light aan kon denken was dat zij tenminste wist wie haar vader was. Dat hij nog leefde en in de clan ergens rondliep, grote kans dat ze hem uiteindelijk tegen het lijf aanliep. Hij had niet eens een naam, niet eens een uiterlijk. Kort klemde de zwart met witte kater zijn kaken op elkaar, waarna een zucht over zijn lippen rolde. "Well, op zijn minst heb je tenminste een vader. Ik weet niet eens hoe die van mij heet." Hij liet zijn blik weer op de kattin vallen, maar grijnsde toen een beetje vrolijker. "Niet dat ik een vaderfiguur nodig heb, ik heb genoeg aan mijn moeder en mijn zusje." En dat meende hij ook, natuurlijk miste hij zijn vader, maar als de kater niet zou komen zou hij niets missen in zijn leven. Op een perfect gezin na natuurlijk. "De oudste hm?" Hij fronste even. "Dat moet vast een hele eer zijn, ik en Burning, mijn zusje, kwamen bijna tegelijk. Ik kwam wat eerder dan haar tho, dus dat maakt mij de oudste?" Hij grinnikte zachtjes, hij was dan ook zeker de sterkste van het nest. En qua looks kon je nou niet bepaald zeggen dat de een knapper was dan de ander, want ze leken als twee druppels water op elkaar - op het feit na dat Light wat mannelijker en gespierder gebouwd leek te zijn dan Burning.}

_{Rustig knikte hij toen ze zei dat het haar speet dat hij geen vader had, al maakte het hem weinig uit wat anderen ervan vonden. Hij zat ermee dat Burning geen vader had, dat ze dat moest missen en hij voelde de druk op zijn schouders alsof het zijn plicht een vaderfiguur te zijn - of in ieder geval een mannelijk figuur voor haar. Natuurlijk was en bleef hij altijd nog haar grote broer, maar hij wilde haar beschermen en haar een veilig gevoel geven. Dankzij hem, natuurlijk. Zijn kijkers gleden naar de kattin toen ze begon over dat de oudste kitten de meeste verantwoordelijkheid had en daar moest hij haar maar al te graag gelijk in geven, want het klopte. "Technisch gezien ben ik niet de oudste, er is nog een kitten voor mij geboren, maar die was te klein en te zwak en werd doodgeboren. Dus ik neem aan dat ik de oudste ben." Hij haalde zijn schouders weer wat op. "Ik zie het ook als mijn taak Burningkit te beschermen, ik snap precies wat je bedoelt." Hij keek weer voor zich uit. Al moest hij toegeven dat hij die verantwoordelijkheid niet bepaald erg vond. Het gaf hem een sterk gevoel, alsof hij alles aankon als hij dit ook aankon.}

_{Het feit dat ze nog niet uit de Nursery was geweest zorgde ervoor dat de kitten even moest fronzen. Het had bij hem niet lang geduurd of hij had erbuiten gestaan, zo nieuwsgierig als hij was, al had da tmoment niet heel lang geduurd en had een of andere Queen hem al snel weer terug de Nursery ingedragen met de woorden 'dat hij nog te jong was om buiten rond te hangen'. Veel speciaals was er echter niet aan het kamp, gewoon wat katten die er rondliepen, wat van hun prooi aten en soms samen aan het kletsen waren. Katten kwamen door de uitgang naar binnen en gingen naar buiten, zorgden ervoor dat Light een enorme interesse kreeg wat er zo speciaal moest zijn daarbuiten het kamp. Zo speciaal dat hij er niet heen mocht, hmpf. Alsof hij de wereld nog niet aankon. Hij keek even opzij naar de kattin die nu één stap buiten de nursery zette en grinnikte zachtjes. "En, voelt het al anders?" Nee, iedereen had zoveel verwachtingen van de wereld buiten de Nursery, maar eigenlijk was er niks aan. Weer muren die hen binnen hielden, maar daarbuiten zouden geen muren meer zijn. Buiten het kamp zouden ze vrij zijn, helaas moest hij daar nog een tijdje op wachten. "Er is niet veel speciaals aan het kamp, na een paar dagen heb je het wel gezien." Hij haalde zijn schouders een beetje op en keek het kamp door. "Rondleiding?" Zei hij vervolgens, vriendelijk naar haar glimlachend. Nu ze toch buiten was, kon ze op zijn minst ook gewoon een kijkje nemen. Niemand die hun tegen zou kunnen houden, hem niet in ieder geval want hij mocht al best door het kamp lopen in zijn eentje - althans, dat vond hij zelf.}

_{Rustig keek hij de kattin aan, die duidelijk meer had verwacht van het kamp. Ze moest vast teleurgesteld zijn, dat was hij immers ook geweest toen hij de eerste keer naar buiten was gegaan. Gelukkig voor hem was er toen iets spannends aan de hand, een windclan kat had zich in de medicine den gevestigd en hij was meteen daarnaartoe gegaan. Om daar de vage Acefray te ontmoeten, wat een rare gast het was het toch. Helemaal stinkend naar kruiden, het verbaasde hem dat hij nog net geen kruiden in zijn vacht had hangen - want dat ding op zijn huid leek net een monster dat zijn eigen leven leefde. Op dat moment was hij blij geweest met zijn fancy korte haren, veel knapper en zorgde ervoor dat je niet dik leek maar eerder gespierd. "Als je zes manen oud bent, maar ik neem je wel eens eerder mee naar buiten. Niemand zeggen though." Hij knipoogde kort, want als hij apprentice was kon hij haar mee naar buiten nemen, niet waar? Hij kon haar dan beschermen, dan was ze veilig voor al die gevaren. "En als er iets gebeurd spring je gewoon op mijn rug en ren ik met je terug naar het kamp, zo makkelijk is dat." Hij rolde met zijn ogen. "Zo gevaarlijk moet het daarbuiten niet zijn." Nee, het was toch niet dat achter iedere boom een vos of das zich verscholen hield, wachtend op een sappige kitten om opgegeten te worden? De kattin antwoordde dat ze graag een rondleiding wilde hebben, vandaar dat hij ook maar meteen begon. Hij wenkte naar de Nursery. "De nursery ken je al." Sprak hij droogjes, waarna hij richting de warrior den stapte. "Hier in deze rots slapen de warriors, al zou ik niet naar binnengaan want die katten duwen je gewoon uit hun nest als je erop gaat liggen." Mompelde hij, waarna hij de kattin weer aankeek en lichtjes glimlachte. "Kijkje nemen?" Er was niet veel aan, maar dan had ze het op zijn minst gezien.}

_{Ze beloofde hem plechtig dat ze het niemand zou vertellen als hij haar ooit het kamp uit zo nemen, een lichte glimlach speelde rond zijn lippen bij haar woorden. "Goed dan, dan kom ik je wel halen wanneer ik zo oud ben." Hij grinnikte, want hij moest zelf ook nog steeds een tijdje wachten totdat hij zelf een apprentice zou mogen worden. Vier manen, om precies te zijn. Het zou nog wel even duren namelijk en de kattin zou dan volgens hem oud genoeg zijn om mee te kunnen gaan. Wat maakte het dan ook uit? Hij kon haar best beschermen, er zou niet eens iets ergs gebeuren want hij zou die monsters van te voren al opgemerkt hebben! Niemand hoefde het daarnaast te weten, het zou hun geheimpje zijn. Na haar woorden stapte hij voor haar de Warrior Den in, zijn gouden kijkers gleden even door de den, waarna hij zich toen hij eenmaal verder door was gelopen naar de kitten weer omdraaide. "Well, het enige wat je hier kan zien zijn nesten.. en een paar katten die nog in hun nest liggen te tutten." Hij keek even naar de enkele warriors die nog diep in slaap leken te zijn, natuurlijk hopend dat niemand hen zou opmerken. Twee kittens in de warrior den waren niet altijd gewenst, namelijk.}