Beautiful night. [&LITTLEPAW.]

Thornpaw schoot wakker en merkte dat zijn flanken zwoegden. Zijn hart racete door zijn keel en hij kon vaag de herinnering aan de smaak van muis proeven. Zijn oren suisden en het duurde even voor hij weer ontspande en het gesnurk van zijn Clangenoten hoorde. Hij kwam een beetje overeind terwijl hij aan de droom dacht. Hij was een muis achtervolgd in een donker bos. Hij concentreerde zich nauwelijks op zijn omgeving, alleen op de muis. Opeens had het pad opgehouden, maar had hij dat niet in de gaten gehad omdat zijn bleekgroene ogen de muis bleven volgen. De grond verdween plotseling onder zijn voeten en de muis rende weer terug naar waar het pad begon, maar hij viel in de diepte. Net toen zijn lichaam met een klap de grond zou raken, was hij wakker geworden. Het was echt een vreemde droom geweest waarin hij net had gevoeld hoe zijn lichaam de grond had geraakt, maar zonder het echt te raken. Hij voelde dus ook geen pijn toen hij wakker werd, alleen een gevoel net alsof hij echt een meter naar beneden was gevallen. Hij wachtte tot zijn hartslag weer normaal werd en zijn flanken niet meer zo zwoegden. Hij wist dat hij voor vannacht niet meer ging kunnen slapen en dat hij ook geen zin had om naar het gesnurk van zijn vredig slapende Clangenoten te luisteren. Bovendien moest hij plassen. Hij stond op en ging snel naar het gedeelte waar de katten hun behoefte deden, deed zijn ding en ging weer terug naar de open plek. Hij twijfelde of hij weer terug naar de Apprentice’s Den ging, maar zag toen de grote, ronde maan en bleef verdwaasd zitten. De maan was nog niet helemaal vol, maar wel vol genoeg om het te kunnen aanschouwen. De sterren er omheen maakten het nog veel mooier en gefascineerd bleef Thornpaw naar het schouwspel staren.