Blacklist

Stevig klemde ze haar kaken om het stuk prooidier dat ze meegekregen had en trippelde ze snel naar de plek waar ze gewoonlijk at. Toen ze hier eenmaal was aangekomen liet ze zichzelf op haar achterwerk vallen en legde ze de duif neer op de grond. Het was geen grote, maar dat maakte niet uit. Duiven kwamen niet zo vaak voor in het Shadowclan territorium en het feit dat ze nu voor de eerste keer in haar leven het malse vlees zou proeven deed haar buikje kriebelen. Voorzichtig plukte ze enkele veren tot ze de kans had om een hap te nemen en kauwde ze benieuwd op het stuk vlees. Niet slecht!

+ Heavekit

Voorzichtig stak Heavekit haar kop door de uitgang van de nursery, en keek het kamp door. Ze wilde er wel heen, maar ook weer niet. Ze wilde wel weten wat er daar gebeurde, wilde zien wie daar waren en bovenal wilde ze haar papa vinden. Maar ze wilde óók bij haar familie blijven, en de veilige warmte van haar mama voelen. Maar dit keer, dit keer besloot ze om voorzichtig haar zwart met witte pootje ook naar buiten te doen. En vervolgens volgde haar hele lichaam. Ze voelde een opgewonde warmte door haar borst heengaan. Ze was buiten en niemand had het door! Ze mocht eigenlijk wel naar buiten het kamp in, maar was vooral bang dat iemand boos op haar zou worden omdat ze nog maar een kitten was en de anderen allemaal al zo groot. Haar abnormale ogen vielen toen op een andere kitten. Weifelend wiebelde Heave met haar oortjes. Zou ze er naast gaan zitten? Haar ogen verwijdden zich iets toen de ander wel vlees leek te hebben. Konden kittens dat ook al eten? De nieuwsgierigheid overwon de angst, en met wiebelende passen liep Heavekit op Swiftkit af. "J-jij pwooi..?" miauwde ze vragend maar onzeker en wees op de prooi van de rode kitten.

Swiftkit was aan het genieten van haar eten tot ze plots een vreemde stem hoorde. Ze keek even snel opzij en ving de blik - welke vreemd genoeg twee verschillende kleuren had - van Heavekit op. Ze wist dat ze nog een jonge kit was, maximaal één maan oud. En dat hoorde je ook aan diens spraak. Een zucht verliet haar bekje terwijl ze haar oren spitste in de hoop diens vraag zo beter te verstaan. Even trok ze haar wenkbrauwen op, niet goed wetende wat Heavekit ermee bedoelde. "Ja.. dit is prooi?" Miauwde ze terug terwijl ze haar ijsbauwe ogen op wit met zwarte kitten liet rusten.

Begreep de andere kitten haar niet? Maar de vraag was toch heel duidelijk geweest? Misschien als ze niet zo gestotterd had, dat de ander haar dan wel verstaan had... "Ja.. dit is prooi?" klonk het vanaf Swiftkit en nu schudde Heavekit haar kop van nee. Dat wist ze wel, ze had mama dat vaak genoeg zien eten. "M-m-.." begon ze, maar klapte toen haar bek dicht van schaamte. Waarom stotterde ze zo? "M-magg.. Jwij.. P-p-rooi eet-t?" kwam het er hakkelend uit en ze maakte zichzelf een beetje klein. Traantjes welden op in haar ogen. Waarom, waarom stotterde ze ook zo? Cresentkit kon ook normaal praten! Waarom zij dan niet?

Heel even dacht ze dat de kitten nog helemaal geen idee had van hoe ze haar woorden moest uitspreken en haar zinnen moest samenstellen. Echter liet ze haar sceptische blik weer verdwijnen toen ze zag dat Heavekit op het punt stond om in tranen uit te barsten. Een zucht verliet haar bekje terwijl ze met haar pluizige staartpunt op diens voorhoofd tikte. "Het is oké, iedereen heeft moeite met praten in het begin." Probeerde ze de kitten gerust te stellen. "Probeer 't nog eens, maar deze keer rustig. Woord voor woord." Vervolgde ze terwijl ze haar ijsblauwe blik rustig op de jongere poes richtte. Swiftkit was ook weer niet het gemene type dat anderen zou uitlachen om hun fouten of tekortkomingen. Helpen daarentegen kon ze altijd proberen, toch?

Geschrokken deinsde Heave achteruit toen de staart van Swiftkit haar tegen het hoofd aantikte. Wat was dat nou weer? Zoiets had nog nooit iemand bij haar gedaan. Was dat vriendelijk of gemeen? Het deed geen pijn, dus dat was goed, maar misschien was het iets als je iets fout deed... Maar de volgende woorden van de andere kitten stelde haar gerust. "Het is oké, iedereen heeft moeite met praten in het begin. Probeer 't nog eens, maar deze keer rustig. Woord voor woord." Heel diep haalde Heavekit adem waarna ze deze trillerig weer uitblies. Ze moest niet huilen, dan zou ze er alleen nog veel stommer uitzien dan dat ze al deed. "Mag.." miauwde ze, waarna ze opnieuw in en uit ademde. Woord voor woord moest het. "J-jij," nee, nu ging ze niet stotteren, het eerste woord ging net zo goed! "P-p-p-p.." hier stopte Heavekit opende een paar keer haar bek, op zoek naar hoe ze dit het beste kon uitspreken. "Ppprooi!" miauwde ze toen, en glimlachte in zichzelf. "Eten." Zo, dat was eruit. En het ging best goed! Een dankbare blik stond op het gezichtje van Heave toen ze naar de rode kitten keek.

Aanmoedigend keek ze het jongere poesje aan, hopende dat ze zo diens zelfvertrouwen wat omhoog kon prikken. Het eerste woord kwam er dan ook vlotjes uit, echter daalde de kwaliteit naarmate ze verder sprak. Het laatste woord kwam er uiteindelijk dan nog wel fatsoenlijk uit. Stiekem wou ze zuchten, maar haar brein bracht haar bij dat ze dat beter niet kon doen. In plaats daarvan bleef ze Heavekit lichtelijk glimlachende aankijken en knikte ze. "Dat was al beter!" Sprak ze enthousiast, proberende om wat van haar goede motivatie aan de jongere kitten door te geven. "Maar probeer het nog eens! Je moet weten dat oefenen kunst baart!" Vervolgde ze terwijl ze haar nog een kleine knipoog gaf.

De glimlach van de andere poes deed haar goed. Ze had wel twee woorden helemaal vlekkeloos uitgesproken en dat was al heel wat voor Heavekit. Normaal lukte er geen één. Ze had bewondering gekregen voor de andere kitten, en glimlachte liefjes terug. "Dat was al beter!" klonk het enthousiast en de tweekleurige ogen van Heave begonnen te glinsteren. Ooh, wat was die ander aardig! "Maar probeer het nog eens! Je moet weten dat oefenen kunst baart!" De zwart met witte kitten knikte, nu met een vastberaden blik om het goed te doen. "Mwag j-jij p-p-pwooi.. Ewten?" klonk het, al minder stotterend dan de vorige keer. Nu moest Swiftkit wel antwoordden op haar vraag, want beter dan dit zou het niet worden.

De laatste poging kwam eruit en even wachtte Swiftkit af of de andere kit er nog iets aan toe te voegen had. Maar eens ze besefte dat dit niet zo was, glimlachte ze zachtjes. Beter dan dit zou ze voorlopig niet krijgen. Maar aangezien ze nog maar één maan oud was, was dit eigenlijk al best goed! "Voor een kitten die nog maar slechts één maan oud is kan je eigenlijk al enorm goed praten!" Complimenteerde ze de andere, waarna ze dan uiteindelijk over diens vraag nadacht. Ze grinnikte even en opende haar bekje weer. "En ja, ik mag al prooi eten." Greens ze.