Take it easy

Ace liep weer eens wat te dwalen. Na de dassenaanval en andere drama in de clan had hij dit wel verdiend. De laatste tijd had hij zijn poten vol aan de Greencough die overal op kon dagen en die alleen hij kon verhelpen. Zo had hij al enkele katten gedwongen nagekeken op tekenen van de ziekte, al had hij gelukkig nog geen ernstige gevallen gezien. Op Graykit na natuurlijk, het kleintje was de bron van de ziekte geweest en hij had hem apart moeten leggen van de andere zieken. Met al dat bekijken genezen was zijn planten vooraad fors gekrompen, dus het werd eens tijd dat hij weer wat ging verzamelen. Ondertussen waren deze uitjes voor hem een must geworden, in het kamp vond hij immers geen rust meer. Misschien kon hij ook nog wat vangen en een lekkere tweede lunch houden, hij had immer honger –hij had altijd honger- Toch liep hij redelijk opgewekt verder in het open gebied. Hij was van zichzelf al redelijk opvallend. Hij was groot, breed en overal bedekt met een zeer dikke grijze pels. Dat viel nou eenmaal op. In de schaduwen deed hij zijn clan eer aan en kon hij er zich goed in verbergen. Maar zo’n beest als hijzelf werd nooit helemaal onzichtbaar. Met zijn brede passen liep hij ook verder en deed niet eens meer moeite zich te verbergen. Zijn fel groene ogen gleden langs de begroeiing en hij leek niet door te hebben dat hij niet alleen was.

Ace was in alle rust plantjes aan het bekijken en besnuffelen toen hij iets voelde. Gewoon dat gevoel dat je bekeken word kroop door zijn pels voordat hij een stem hoorde. Niet echt onder de indruk draaide hij zich om naar diens bekijken. Natuurlijk nam Ace de vraag serieus en gaf even duidelijk antwoord. "Niet echt," Nu pas nam de kater de kans de ander te bekijken. Groot, zwart met groene ogen. Daarbij rook hij naar Bloodclan. Jammer genoeg legde trage Ace de link niet. De vreemde was ouder, maar Ace wist beter dan zichzelf te onderschatten. Hij was een uitstekend vechter en had veel kracht achter zich zitten. Maar in tegenstelling tot de ander was hij niet op vechten uit. "Natuurlijk, maar mij is ook geleerd dat ik moet letten op welke planten ik pluk, en Kliswortel is nu eenmaal iets moeilijker te vinden als Bloodclanners" Hij leek helemaal het dreigement niet te snappen en was niet onder de indruk. Indirectie was niet zijn beste punt. Zonder zorgen trok hij hierna dus een plant uit de grond en proefde al snel het bittere in het sap. Yup, kliswortel. Tevreden legde hij de plant voor zich weg.

Ace was zo'n simpele kater. En juist die simpelheid zorgde ervoor dat hij in zulke situaties geen stress voelde. Nee hoor. Als zwartlokje aan ging vallen, vocht hij terug. En anders? Dan had hij in ieder geval Kliswortel. Tevreden als hij was had hij ook gewoon verder gegraven en nog een klompje openbaard. Natuurlijk hielt hij de kater ook in de gaten, maar hij maakte zich niet bepaald druk. Waarom zou je je druk maken als je nog niet eens zeker weet of er een gevecht kwam? Blijkbaar werkte deze planning dus niet. Want Zwartlokje viel hem aan. Wat haastig sprong hij opzij en pinde nu ook zijn eigen nagels uit. "Het spijt me, ik heb ook nog andere plannen vandaag". Uitte hij nog terwijl hij zich klaar maakte op de aanval van de ander. Zijn tegenstander leek immers behendig.

Ace had helemaal geen zin in nieuwe plannen. Zijn plannen waren goed genoeg. Of de Bloodclanner moest hem uit eten nemen, hij had wel honger. Zouden Bloodclanners goed te eten krijgen? De meeste waren allemaal groot en sterk, hadden ze dan ook krachtvoer? Hmm. "Misschien moet je me eerst uit eten nemen en het daarna netjes vragen? Staat wat netter" Mauwde hij op zijn typische Ace-toon, waardoor je nooit zeker wist of de kater het meende of niet. In ieder geval had hij hierna zijn poten vol met een kater op zijn rug. Hij was sterk, hij had vaker katten gedragen. Maar deze was zowat even groot als hemzelf. Toch had hij ook hier ervaring mee gehad, hij kon Tall immers ook dragen en die was ook even groot als hij. Dat was ook de enige reden waardoor hij bleef staan, maar ook niet meer wist wat hij kon doen zonder zijn kwetsbare delen open te stellen. De klauwen prikte net in zijn huid, de rest ging verloren in zijn vacht. Ongemakkelijk probeerde hij recht te blijven terwijl zijn oren naar achteren draaide. Bij de vraag van Zwartlokje bromde hij even. "Normaal vraag je eerst iemands naam voor je op diegene springt. Maar de naam is Acefray, aangenaam" Hij bleef nog redelijk koel onder de situatie, en probeerde zijn belager van zijn rug af te schudden. Niet lang daarna voelde hij diens nagels weer steviger in zijn pels komen. Bij de andere vraag antwoordde hij even droogjes en rustig terug. "Ja, ik ben niet voor niks een Medicine cat. Die Kliswortel daar gebruik je om bloed te stollen en zo gevechtswonden te helen." Hierna schudde hij nogmaals zijn pels uit, nog even en hij ging rollen. Hmff. Als meneer zo graag een gesprek wou kon dat toch ook voor zijn snuit.

Lag het aan hem of was deze kat nog trager van begrip als hijzelf? Hij wist dat het moeilijk kon zijn een gesprek bij te houden maar dit moest toch nog wel lukken? Daarbij genoot hij er wel van dat een ander eens de trage in het gesprek was. Voor een keertje begreep hij het wel en een ander niet. Enorm leuk. Hielt het fris. Maar nee, Ace miste gewoon de sociale vaardigheden om hier echt op te reageren. Hij wou niet terug vechten, want iets in zijn hoofd vond het oneerlijk -al was de ander juist in het voordeel- Ace logics. "Ja hoor, heel goed op het feit van aangevallen worden na" Hij was gewoon een en al zichzelf. Yup, beste manier de vijand te verassen was met vriendelijkheid en logische antwoorden. Bij het antwoord van de zwarte kat keek hij denkend terug. "Wat wil je dat ik doe? Een wond behandelen?" Hij begreep het nu niet meer. Dus moest hij helpen? Waarom vroegen ze het dan niet? Hij was dan heus wel mee gegaan als iemand hulp nodig had. Laat het eerste punt maar, Ace was nu eenmaal niet de makkelijkste om een gesprek mee te voeren.

{ Sorry dat het zo laat is D:

De grijze kater keek naar het zwarte geval voor hem. Deze had ineens een omkeer gemaakt van aanpak en was nu rustiger. Wat Ace zeker goed vind, de kater zag er al uit alsof hij een veel te hoge bloeddruk had en met dat druk maken verbeterde het zeker niet. Maar goed, hij was een simpele kater. En hoewel hij zeker wist dat deze Bloodclanner geen knuffelbeest was voelde hij niet de drang agressief terug te doen. Hij wist niet wat het was, omdat hij in zijn hart wel een echte vechter was, maar hij kreeg het idee dat het niet zou werken. Bij het voorstel van de ander bekeek de enorme kater de ander eventjes. Het ging erom dat hij katten zou helpen, en hij zag geen probleem erin om ook Bloodclanner te gaan helpen. Even was er twijfel in zijn blik te zien, waardoor nog meer op apprentice leek in een te groot lichaam. “Ik weet het niet, Shrewstar- hmmff” Zijn zin ging in gemompel op, maar het was duidelijk dat hij nog maar een beetje overtuiging nodig had om ook maar echt mee te gaan. Al wist hij wel dat hij vermoord zou worden door Shrew, die hem toch al niet mocht.

Acefray twijfelde zeker tussen zijn clanmorelen als die van zijn medicine cat schap. Want ja, hij wou zeker helpen ondanks dat het de vijand was. Maar hij wou ook niet levend gevilt worden. Misschien als hij een apprentice nam zou het allemaal makkelijker gaan, maar voor nu kon hij zulke onzin nog niet riskeren. Al maakte dit het wel aantrekkelijker, en hij had altijd al het Bloodclan kamp willen zien. Even woog hij de mogelijkheden op elkaar af en keek ondertussen wat schattend naar de kater voor hem. Deze zag er niet echt uit als iemand waar je zomaar even mee op pad ging, eerder als degene die ergens in steegjes wachtte met een lange regenjas aan. Niet dat hij dat hardop ging zeggen, een doodsknuffel op een dag was wel genoeg. Wederom viel zijn oor –die nog maar enkele seconden weer rechtop had gestaan- weer naar beneden. Zou hij het doen? Eigenlijk zou dit het perfecte moment zijn voor Starclan om in te springen met geweldige raad, maar zo werkte heel die zooi niet. Dus tjah, wat had hij te verliezen? Zijn leven? Waar had die onzin nou toch voor nodig. Met een besloten en nog altijd jongensachtige blik in zijn ogen keek hij terug. “Waarom ook niet Zwartlokje?” Sprak hij dus maar simpel. Hij had al bijna wat toegevoegd dat het door diens charmes kwamen, maar humor leek niet zijn beste punt dus tjah. Ace had daarbij nog niet eens door dat dit de leider van Bloodclan was, maar Zwartlokje was in ieder geval een mooie bijnaam.