Ceremonie september

Toen Swiftkit de stem van hun leider over het kamp hoorde bulderen meende ze te geloven dat ze het zichzelf wijs maakte. Maar toen haar ijsblauwe ogen de gestaltes van bewegende katten opvingen, schoot ze zo snel als ze maar kon in beweging. Het was zover! Eindelijk! Ze zou apprentice worden! Zowel energie als adrenaline schoot door haar lijf heen toen ze naar voren sprintte, om enkel bijna tegen iemands rug te botsen toen ze zichzelf terug tot stilstand dwong. Een zo goed als onhoorbaar excuusje werd door haar gemompeld waarna ze zich een weg voorbij de des betreffende kat baande. Ze wou een plekje hebben waar ze een goed zicht had op de zwart met witte kattin. Haar blik lichtte op bij het zien van diens gestalte. Ooit zou ze staan waar zij nu stond! Daar was ze zeker van! Of misschien kwam dit door het feit dat ze een teveel aan zelfvertrouwen had. Alhoewel ze wist dat ze nog veel te leren had, had ze eveneens ook het gevoel dat ze het later ver zou schoppen. Maar waarschijnlijk had bijna iedere naar macht strevende kit dit. Even keek ze haar moeder, Innerghost, aan en wierp ze haar een dolblije blik toe. Echter probeerde ze zich hierna te herpakken en zich kalmer op te stellen, wetende dat het er vast niet bepaald volwassen uitzag als ze zich nu als een stuiterbal ging gedragen.

Eerst waren de volleerde apprentice's aan de beurt en kregen ze stuk voor stuk hun nieuwe krijgersnaam. Enthousiast riep ze samen met de rest van de Clan hun nieuwe namen uit, zich nu al inbeeldende hoe het zou zijn als zij later in hun poten stond. Maar vooraleer dat zou gebeuren moest ze zich eerst als een betrouwbare, sterke en loyale kat van de Shadowclan bewijzen. Toen de kittens eindelijk naar voren werden geroepen had de donkerrode poes er moeite mee om niet meteen overeind te springen en naar voren te stuiteren. Ze moest zich volwassen gedragen. Of toch tenminste als een apprentice, aangezien ze over enkele seconden er eindelijk eentje zou zijn! 'Nu wil ik alle kittens naar voren roepen, die de leeftijd van zes moons hebben bereikt.' Had het geklonken. Haar oortjes hadden zich naar voren gespitst en haar beide felle blauwe ogen waren zo groot en rond als die van een uil. Nieuwsgierigheid stroomde van haar lichaam af. Wie zou haar mentor worden? Zou hij of zij een sterke warrior zijn? Ze hoopte in ieder geval van wel, aangezien ze niet met een zwakkeling opgescheept wou zitten. Net zoals bij de pasbenoemde krijgers, kwamen de kittens één voor één aan de beurt. Ze wierp degene waarmee ze al eens een gesprek gevoerd had een grijns toe, zich er nu al op verheugende om samen met hen straks een nest uit te zoeken in hun nieuwe den. Eindelijk zou ze verlost zijn van die ambetantige nieuwgeboren kittens! Eindelijk weg uit die krappe, veel te naar-melk-ruikende den! Eindelijk- 'en Swiftkit, jij zal vanaf nu Swiftpaw heten en hierbij worden jouw trainingen geleid door Tigerleap.' De rode poes vervloekte zichzelf in stilte dat ze bijna het moment waarop ze tot apprentice benoemd werd gemist had. Meteen was haar interesse in de rest van de ceremonie verdwenen en herhaalde ze de naam van haar mentor in haar hoofd. Tigerleap? Kende ze die naam ergens van? Opnieuw speelde ze de naam in haar kopje af, en dat terwijl ze rondkeek en zocht naar het bijpassende gestalte. Een geïrriteerde zucht verliet haar bekje toen ze de kat maar niet kon vinden. Ge-wel-dig. Ze wist niet wie het was, maar deze krijger zat nu al opgescheept met een leerling die hem of haar niet eens kende noch herkende. Ach, dan zou haar mentor maar zelf naar haar toe moeten komen. Misschien dat als ze alsof deed dat ze de ceremonie nog aan het volgen was het niet zou opvallen. Maar tegelijkertijd had ze ook de neiging om haar vrienden te gaan feliciteren. Ugh! Gefrustreerd beet ze op de binnenkant van haar kaak terwijl ze nogmaals de open plek, welke niet zo 'open' meer was rondkeek. "Waar is die kat.." Mompelde ze zachtjes terwijl ze haar blik wat vernauwde.

Vrolijk keek ze op toen ze weer hoorde dat er een ceremonie kwam. Zowiezo luisterde ze elke keer mee. Maar deze keer van ze haar 6 moons voorbij.Deze keer zou zij ertussen kunnen zitten. Nieuwschierigheid en zenuwen stroomde door haar aderen terwijl ze zich naast haar zusje neer zette en op keek naar de leidster. Haar nog kleine lichaam trilde een beetje van spanning. Ach wat hoopte ze dat ze er tussen zou zitten. kort raakte ze weer in trans terwijl ze dacht aan de trainingen die ze zou meemaken. Het rennen door het woud, het trainen van gevechten, het jagen. Het leek haar geweldig om een apprentice te zijn. Veel beter dan hier met een kitten naam de hele dag niets te doen. Dan kon je teminste iets nuttigs doen. Natuurlijk zou ze haar zusje dan niet meer elke seconde zien maar dat maakte niet uit, ze zou haar nogsteeds vaak zien. En misschien konden hun mentoren wel een keer beslissen om samen te trainen. Oh dat zou geweldig zijn. Dan kon ze haar zusje alles laten zien wat ze geleerd had. Snel keek ze op toen ze haar naam noemde. Ietwat beschaamd keek ze rond. Had ze de benoeming van de nieuwe warriors nou gemist. Ze had niet eens meegejuigd. En dat was nog wel een van haar favoriete stukjes. "..Pandakit, die hierbij de naam Pandapaw ontvangt, en Cloverblossom aan jou de eer om Grudgekit tot een volwaardig warrior te maken, die nu de naam Grudgepaw zal dragen. Frozenkit, jij bent oud genoem om de naam Frozenpaw te dragen en Forestrain zal jou op het pad der warrios helpen, ook voor jou, Echokit, zal dit gelden, welkom in de clan als Echopaw en Lurkingshade zal jou hierbij helpen." Wacht. Wacht. Ze had haar eigen namenceremonie gewoon half gemist. Wie was haar mentor nou? Ze keek beschaamd naaar de grond. Pandapaw, het klonk heerlijk. Haar mentor zou haar wel vinden toch? En dan zou iemand vast wel een keer zijn of haar naam noemen.

Ze duwde haar neusje in de vacht van haar zusje, ze waren apperentices eindelijk. 'Eindelijk, gefeliciteerd Echopaw' sprak ze trots en keek haar aan. Maar die liep al snel naar haar eigen mentor. Ietwat onwetend keek ze om zich heen. Wie was haar mentor. Ze had de naam niet eens gehoord hoe moest ze de kat dan vinden. Gelukkig liep de kater zelf al naar haar toe en stelde zich zelfs voor. Alsof hij haar gedachte had kunnen lezen. 'Hey ik ben Pandapaw' kort raakte ze zijn neus aan zoals ze de andere apprentices en hun mentoren had zien doen en keek vrolijk naar hem op. Meteen keek ze naar de kamp uitgang toen hij het over een rondje in het territorium had. Snel knikte ze. 'Tuurlijk' Dat aanbod ging ze zeker niet afslaan. Ze mocht eindelijk had kamp uit. Waarom zou ze dan nog willen wachten.

Ze moest niet lang wachten, want haar zwarte zoontje kwam al snel naar haar toe. Ze glimlachte en gaf nog snel een lik over zijn kop. "Het word een nachttraining dus ga maar gouw je nest maken en slapen. Ik zal je een paar keer trainen voordat ik je met Blackpaw laat trainen." Ze ging gemakkelijker zitten en sloeg haar gevlekte staart rond haar pootjes. "Ik ben zo trots op jouw en je zusje. We zullen allemaal eens samen op stap hé. Papa, jij en je zusjes." Ze glimlachte warm. Haar leven kon eigenlijk niet perfecter.

Tag: Thawpaw

Een beetje verveeld zat Canarykit voor de nursery om zich heen te kijken. Ze verveelde zich de laatste tijd zo in het kamp, en op het moment snakte ze naar wat entertainment. Het was gewoon niet eerlijk dat ze nog geen apprentice was. Ze was immers al 6 manen, intussen al bijna zeven. Straks haalde Snowykit haar nog in, en die was zelfs nog jonger dan haar. “Laat alle katten die oud genoeg zijn om hun eigen prooi te vangen zich verzamelen op de open plek.” Opgewonden sprong het poesje op, en keek naar Shrewstar die de clan toesprak. Misschien was vandaag wel de dag. Nieuwsgierig luisterde ze hoe Icypaw, Slatepaw, Emberpaw, Ivypaw en Dimpaw eindelijk warrior werden, en ze keek nu al uit naar het moment dat zij daar zou staan. Maar eerst moest ze haar training nog even afhandelen, en die zou als het goed is nu beginnen. Snowykit was als eerste aan de beurt, en ze glimlachte vrolijk naar haar zusje. "Canarykit, jij krijgt de naam Canarypaw en Sinclaw zal jouw mentor worden." Daar was het eindelijk. De zwart met witte poes liep al op haar af, en duwde haar neus tegen de hare terwijl Canarypaw stond te springen van opwinding, en door haar enthousiasme de harde uitdrukking van Sinclaw niet opmerkte. Ook kwam er een oudere apprentice bij, en ze keek hem vriendelijk aan. "Kom maar naar me toe als jullie zo ver zijn om te trainen." Zei haar mentor waarna ze zich op haar richtte. "Zoek maar gouw een plek uit in de apprentice den voor je buiten mot slapen." Canary knikte. Nee, buiten slapen wilde ze niet. Dat was een goed idee van Sinclaw. "Dat zal ik doen!" Riep ze vrolijk waarna ze zich omdraaide om weg te rennen, maar toch nog even wachtte. "Ik zal echt heel goed mijn best doen." Beloofde ze, en stormde toen al weg naar de den.

De ceremonie was aangekondigd! Lionkit stond te springen van spanning en dartelde naar steeds groter wordende groep katten. Ze zocht een plekje en luisterde naar de mededelingen. Veel nieuwe warriors voor Shadowclan. Maar toen opeens.... de kittens die apprentice zouden worden werden omgeroepen door Shrewstar, maar haar broertje Leopardkit zat er niet bij. Shrewstar was hem toch niet vergeten? Dat moest ze gaan vragen. Maar toen ze naar voren wou gaan werd ze terug gedrukt. "Zitten blijven kitten." bromde een kat naar haar. Ze keek omhoog. Maar Leopardkit dan? Haar broertje moest ook apprentice worden! Te laat, de ceremonie was voorbij. Haar mentor moest ze nu zoeken. Foxfire. En haar trainingsmaatje Snowypaw. Die stond al bij Foxfire toen ze hun tweeën vond. "Natuurlijk zal ik je veel leren," miauwde de rode poes naar Snowypaw. Toen keek ze naar haar. "en jou natuurlijk ook," Een neus werd tegen die van haar aan gedrukt. "Ik zal jou veel leren ja!" zei ze, toch wat enthousiasme terug gevonden. "Ik wil eigenlijk vanavond al beginnen," Vanavond al! "Gaan we dassen verjagen? Of gaan we vechten? Ik kan heel goed vechten, ik deed het altijd in de nursery met Leopardpa-.... oh.." Opeens realiseerde ze zich weer wat er was gebeurd. Leopard was nog steeds kit... Haar ogen zochten het terrein af. "Weet jij waar Shewstar is, Foxfire? Ik moet met haar praten."

Hij knikte toen ze antwoordde dat ze dat wel wilde. Mooi, hoe sneller ze zouden beginnen, hoe beter ze zouden zijn als warrior. Nee, dat sloeg nergens op. Maar ze zouden wel eerder warrior zijn, en dat was mooi. Nieuwe warriors waren toch fantastisch voor hun clan. "Ga anders eerst maar een nest maken, dan zie ik je straks wel bij de uitgang van het kamp," knikte hij de zwart-witte poes toe. Vervolgens liep hij weg, een glimlach over zijn snuit geschilderd. Nu maar te hopen dat hij Frozenpaw een beetje kon vinden. Het duurde niet lang of hij vond haar. Het was een bruine tabby met blauwe ogen, en een zeer pluizige vacht. Forest glimlachte op haar neer en verlaagde zich tot haar niveau om haar neus aan te tikken. "Ik ben Forestrain, Frozenpaw," meldde hij. "Wil je straks vast mee het territorium in?" Natuurlijk deed hij hetzelfde aanbod als aan Pandapaw. "Je mag eerst wel een nest maken, anders is alle plek weg," zei hij wel vast.

Vrolijk keek hij op naar Tallshadow, een van de vrienden die hij nu het langst had. Ookwel een van de katten waar hij waarschijnlijk het botst tegen was geweest toen zijn moeder vermoord was. Maar daar dacht hij nu niet aan. Voor nu was hij weer even de vrolijke kater die hij ervoor was geweest. Grijnzend keek hij op naar de grote kater. Trots op zijn apprentice rang. Nu ging het beginnen. Vanaf nu kon hij echt bijdragen aan de clan. Kort keek hij rond voor zijn mentor maar die ging zo met Lightning het kamp uit. Misschien kon Tall hem nu wel alvast wat leren zodat hij dat kon laten zien aan zijn mentor. 'Frostlake is mijn mentor' sprak hij trots. 'Maar die is nu met Lightningpaw het kamp uit'

Vrolijk keek hij op naar de kater. Ja hij mocht dat zelf wel hoog op zijn poten staan en hij groeide ook behoorlijk snel nog altijd zou hij moeten opkijken naar de kater. Misschien zou hij ooit net zo groot worden als hem, misschien. Maar voorlopig nog zeker niet dat was wel duidelijk. Zijn ogen vergrootte even toen hij zei dat hij Frostlake ook als mentor had gehad. 'Echt waar?!' riep hij blij uit. 'Betekend dat dat ik net zo goed word als jij?' vroeg hij vrolijk. Zijn ogen glinsterde van plezier terwijl hij de kater aanstaarde. Huij knikte op zijn volgende de vraag. 'Yaah, ik wil Frostlake laten zien dat ik wel al dingen ken' grijnsde hij trots. 'En ik zou het heel erg leuk vinden als jij me dat wil leren' probeerde hij voorzichtig. hij merkte op dat hij niet zo veel vrienden had in de clan, maar dat ging nog wel komen, voor nu vermaakte hij zich wel met Tall, gezien hij nu overal heen mocht met die kater, als zijn mentor of leider niet zei dat hij iets anders moest doen.

Een grijns verscheen op het gezicht van Foxfire toen Lionpaw miauwde dat ze haar veel ging leren. Dat het zo niet werkte zou ze de kleine apprentice nog niet zeggen. Fox deelde mee dat ze vanavond wilde beginnen, en kreeg meteen een stortvloed aan vragen van Lionpaw. Ze vond het wel leuk, maar hoopte dat het kleintje zich ook een beetje kon concentreren. "Gaan we dassen verjagen? Of gaan we vechten? Ik kan heel goed vechten, ik deed het altijd in de nursery met Leopardpa-.... oh.." Leopardpaw? Bedoelde ze Leopardkit? Die was niet genoemd deze ceremonie. "Weet jij waar Shewstar is, Foxfire? Ik moet met haar praten." Een glimlachje kwam op haar gezicht. Natuurlijk ging Lionpaw bij Shrewstar zeuren en misschien werd ze zelfs wel boos op Shrewstar - veel te veel inspanningen voor één dag. "Nee, sorry," miauwde ze en haar gouden ogen keken warm naar haar apprentices. "Gaan jullie nou maar snel naar de den, dan kan je je nest klaarmaken en nog wat slapen voor als we vanavond weggaan. We willen natuurlijk niet dat je straks in slaap valt!" ze grapte wat met de twee, maar ze moesten echt wel wat slapen wilden ze niet doodvermoeid zijn de aankomende paar dagen.

Verscholen in een klein hoekje, keek de kitten op toen haar leader iedereen bij elkaar riep. Er zou een nieuwe ceremonie komen en als ze de queens moest geloven, zou zij nu dus apprentice worden. Iets wat verlegen en beschaamd wandelde ze tussen de andere kittens in die tevens oud genoeg waren om apprentice te worden. Frozenkit hielt zich een beetje afzijdig, ze wilde niet al te veel in de spotlichten staan. Ze kreeg al genoeg complimentjes van de queens in de nursery, ze wilde niet dat nu ook weer alle aandacht op haar werd gericht.
Ze voelde hoe al het bloed uit haar kopje gleed toen haar naam werd genoemd en ze de kat genaamd Forestrain als mentor kreeg toegewezen. En dat niet alleen, ze moest haar mentor delen met ene Pandapaw. Ze zuchtte zachtjes en toen Shrewstar een einde aan de ceremonie maakte, keek ze maar eens om zich heen. Ze vond twee katten pratend en de naam Pandapaw viel, dus liep ze daar maar moeizaam heen. Verlegen keek ze weg toen de kater haar aansprak en aan haar vroeg of ze zo mee het territorium in wilde. "Heel graag," miauwde ze zachtjes, met een melodieuze stem. Ze slikte eventjes en toen Forestrain haar toestemming gaf om eerst een nest te maken, schoot ze er meteen van door. Social Awkward Frozenpaw was Social Awkward.

[Sorry voor het zeer late antwoord xD]