New World, New Lives. (Lightkit)

Mirrorkit keek verveeld naar het plafond. Er heerste redelijke stilte in de Nursery enkel was het nu niet gewenst. Het was redelijk donker en warm. De temperatuur was te heet om goed in slaap te vallen. Langzaam en voorzichtig hees de jonge kitten zich omhoog waarna ze langs een paar nesten liep. Zorgvuldig zorgde ze er voor dat ze muisstil was. Anders zouden er Queens of kittens zo niet beide gewekt worden en dat soort problemen wou de kit niet op haar hals halen. Haar weg werd vervolgd naar de ingang waar ze rustig ging zitten en naar de zilveren sterrenhemel keek. Zilverpels, de plek waar vele katten in Starclan jaagden. Zou haar vader daar zijn of was hij gewoon een of andere onbekende kat. Waarom had haar moeder haar verlaten? Ze zuchtte zacht voordat ze haar staart om haar gestreepte lichaampje sloeg. De maan, was een prachtige bol aan de hemel. Eentje die haar intresse wekte, ergens was ze benieuwd naar de plek waar de zon heen was.

_{Het gebeurde de laatste tijd steeds vaker, de zwart met witte kater kon de slaap maar niet vatten in de Nursery. Het was hem er te warm en te benauwd, alle slapende kittens en de queens die snurkten - de kitten had rust nodig en dat kreeg hij zeker niet hier, in de Shadowclan Nursery. Na enige tijd, in een poging toch nog lekker te blijven liggen bij zijn zusje en zijn moeder, gaf hij uiteindelijk toch op en besloot hij zich uit het nest te bewegen. Zo voorzichtig mogelijk natuurlijk, want waar het hem weinig uitmaakte als hij de rest wakker maakte, wilde hij zijn moeder en zijn geliefde zusje niet wekken. Zo voorzichtig als hij kon sloop hij dan ook naar buiten, eenmaal buiten voelde hij zich stukken beter. Niet begrijpend hoe de rest van de nursery wel daarbinnen kon slapen, krulde hij zich naast de nursery op en snoof de heerlijke geur van het bos naar binnen terwijl hij zijn ogen sloot. Dit was beter, vele malen beter. Je zou hem niet eens zien liggen als je niet goed keek, zijn zwarte rug stak alles behalve af in de schaduwen die over hem heen vielen. Het geluid van pootjes die langs hem voorbij gingen zorgden ervoor dat de kater zijn gouden ogen weer openden en ze richtte op een kitten die misschien hetzelfde idee had gehad. Echter ging ze niet meteen liggen, maar krulde ze haar staartje om haar lichaam heen en keek ze naar de lucht, zijn blik volgde die van de kitten en even fronste hij. Was er iets? Hij stond op en liep op de kattin af, zo stil als hij maar kon. "Hey, kan je ook niet slapen?" Sprak hij en voor een keer klonk zijn stem teder en lief.}

Mirrorkit hoorde wel wat geschuifel maar sinds ze er niet echt op lette, kwam de reactie van een zwart-witte kitten als een verrassing. 'Hey, kan je ook niet slapen?' Sprak het katertje op een lieve en tedere manier. Met een kleine frons op haar gezichtje keek ze hem aan. Haar spraak was enorm slecht, bijna beschamend, waardoor ze eerst maar eens stilletjes knikte. Normaal gesproken hield ze zich erg afzijdig van de rest van de Nursery. Ze had het niet zo met bemoeizuchtige Queens, die waarschijnlijk niet eens hun tijd wouden verdoen met een in de steek gelaten kitten. Was ze dan echt zo waardeloos, dat haar moeder zo snel mogelijk was verdwenen. En wat waren de verhaaltjes die de andere kittens van hun moeders kregen te horen voordat ze gingen slapen? Het was wel stukken warmer om bij een Queen opgerold te liggen in de Nursery, iets wat haar soms een behoorlijk nadeel leek. Een zacht glimlachje sierde haar lippen terwijl ze de zwart-witte kitten weer aan keek. 'Ja, jij gwoot!' Complementeerde ze hem, met een vrolijke zwiep van haar staart. 'Te warm,' murmelde ze nu weer meer doelend op de Nursery.

_{Onsubtiel maakte hij zich trots nog groter toen de kitten hem complimenteerde over dat hij zo groot was. Ja, hij was voor zijn leeftijd al best groot, wat enkel en alleen maar kon duidelijk op het feit dat hij, wanneer hij eindelijk volwassen was, groter zou zijn dan de gemiddelde kat. Misschien wel de grootste kat, maar dat maakte hem niet zoveel uit. Zolang hij maar de beste was in alles, hoefde hij niet bepaald de grootste te zijn, al was het natuurlijk een pluspunt. Burning zou hem vast leuk blijven vinden, zolang hij er een beetje knap en gespierd uit bleef zien. Zoals bijvoorbeeld iemand zoals Tallshadow, zijn oom. "Bedankt, mijn vader moet vast een grote krijger zijn geweest." Glimlachte hij de kitten toe, zijn ogen twinkelden vol trots. Al had hij een hekel aan zijn vader, de kater die hen in de steek had gelaten. Waarom konden andere vaders er wel zijn, terwijl hun vader voor de clan moest vechten? Hij begreep het niet, maar zijn moeder leek er geen woord over los te willen laten. "Dat klopt, de nursery is wel heel erg heet." Even wierp hij een blik over zijn schouder naar de Nursery. Het was niet bepaald de koelste plek nee, vooral niet tijdens greenleaf. "En al die snurkende queens, neh, niks voor mi." Hij grinnikte zachtjes, even checkend of er niet toevallig een van de snurkende queens bij de ingang stond en hem kon horen. "Wie is jouw moeder?" Vroeg hij dan maar, totaal onschuldig, want hij wist natuurlijk niet dat er ook nog kittens waren die geen moeder hadden voor hen om naast te liggen.}

Mirrorkit keek naar de trotse kater. Zeker een reactie op haar comolimentje. De jonge kit reageerde er op met een zacht glimlachje. Ze hoopte dat ze ooit een sterke Warrior kon worden. Enkel was ze nu nog redelijk klein voor haar leeftijd, maar dat deed haar enkel sneller worden. Ze was soepel en soms was dat beter dan brute kracht. 'Bedankt, mijn vader moet vast een grote krijger zijn geweest.' Antwoorde de kater. Zijn ogen glinsterden trots, hij had mooie heldere ogen. Gezond en sterk, zo zag hij er uit. Niet zo klein en middelmatig als zij was. Ze had dan ook een soort respect voor hem.'Jij gwoter als jij ouwder.' Daarna begon de kitten over de warmte in de Nursery. De kitten haalde tevreden en diep adem. Hier was het veel beter. Langzaam bewoog het puntje van haar staart heen en weer. 'Dat klopt, de nursery is wel heel erg heet.' Verklaarde hij, meteen knikte de kitten slaperig. Daarbij hielp de hitte ook niet bij haar nachtmerries. 'Hweet, ja,' besloot ze uiteindelijk te zeggen. 'Hwier, beter,' murmelde ze slaperig. De kater wierp een blik over zijn schouder naar de Nursery waardoor ze haar oortjes even bewoog. 'En al die snurkende queens, neh, niks voor mij.' Zei hij grinnikend. Toch lette hij wel op dat de Queens het niet konden horen. Meteen knikte de kitten. 'Luid,' voegde de kitten er giechelend aan toe. 'Wie is jouw moeder?' Vroeg de kater ineens waardoor de kitten even verstijfde. 'Mama weg..verlaten.' Fluisterde de kitten terwijl ze een snikje in hield. Ze slikte voorzichtig terwijl ze de kater aan keek. Toch wist ze dat het niet zijn fout was. De vraag was vriendelijk bedoeld en eigenlijk erg normaal.

_{Hij grinnikte toen ze opmerkte dat hij groter zou zijn als hij ouder was en lichtjes knikte de zwart met witte kater bij haar woorden. Natuurlijk was hij dan groter, althans, hij hoopte dat hij op dit tempo bleef doorgroeien totdat hij volwassen was. Misschien zelfs nog sneller ging groeien, zodat hij een van de grootste warriors van de clan kon worden, een van de sterkste waarschijnlijk ook. Trots had hij zijn borst vooruit gestoken, iets wat hem waarschijnlijk breder liet lijken dan hij eigenlijk was. "Hier is het altijd beter dan in de nursery," sprak hij eerlijk, want zo dacht hij er ook echt over. Hij kon niet wachten om eindelijk naar de apprentice den te gaan. Zijn glimlach verdween echter toen ze zei dat haar moeder weg was, verlaten. Ze was verlaten door haar moeder? Wat zielig. Zijn blik werd wat tederder dan normaal en hij glimlachte zachtjes naar haar. "Dan moet je moeder wel een grote loser zijn geweest om zo'n kitten zoals jij achter te laten." Hij bedoelde het goed natuurlijk, want een kater zoals Light had ook nog steeds zijn zachte kant. "Als je je ooit eenzaam voelt mag je best bij ons komen liggen." Al had hij geen idee wat Burning en zijn moeder ervan zouden vinden, hij vond het jammer voor de kattin om een moeder te missen. "En je vader?" Besloot hij echter uiteindelijk te vragen, want hij wist hoe het was één ouder te missen, maar twee?}

Mirrorkit keek met een glimlachje toe, terwijl de gevlekte kater om haar opmerking grinnikte. Blijkbaar deden haar opmerkingen zijn ego goed. Hij had zijn borst trots naar voren geduwd waardoor hij er, misschien nog fitter en sterker uit zag. De gestreepte kitten duwde haar kopje plagerig tegen zijn schouder aan, in een poging haarzelf op te vrolijken. Ze wist weinig van haar moeder, en had nog nooit van haar vader gehoord, ze was dus praktisch alleen sinds ze ook nog de enige kitten in het nest was geweest. Het was een best eenzaam bestaan en normaal durfde ze zich door haar weinige zelfvertrouwen niet tussen vele kittens te mengen. 'Hier is het altijd beter dan in de nursery,' sprak de kater op een eerlijke toon. De gestreepte kitten stemde hiermee wel in. Hier waren er geen Queens die constant op haar letten, zelfs als ze eigen kittens hadden die hun aandacht nodig hadden. Ze hield er niet van, van die priemende ogen in haar achterhoofd. Maar zodra ze eerlijk antwoord had gegeven op de vraag van het katertje, was zijn glimlach verdwenen. Mirrorkit fronste even terwijl ze hem stilletjes aan keek. Ze wou niet zielig gevonden worden, ze wou niet dat iemand zich zorgen zou maken om haar welzijn. Ze was sterk, ook al was ze klein voor haar leeftijd, grootte maakte in haar ogen niet zo veel uit, dat kleine katten veel zwakker waren dan de grote. Ze had snelheid. De tedere blik en het glimlachje maakte dat de kitten haar oortjes ophief en hem vragend aan keek. 'Dan moet je moeder wel een grote loser zijn geweest om zo'n kitten als jij achter te laten.' Merkte de kater op, waarschijnlijk in een poging om haar op te vrolijken, de kitten haalde haar schouders onzeker op. Ze wist de reden van haar moeder niet, dus daar kon ze ook weinig over zeggen. Ze kneep haar ogen tot spleetjes, voordat ze met een rustige groene blik naar de kater keek. 'Dwankje,' murmelde ze zachtjes, terwijl ze afwezig haar blik weer naar de sterrenpels wierp. 'Als je je ooit eenzaam voelt mag je best bij ons komen liggen.' Bood de kater haar aan, ze schudde haar kopje langzaam. Ondanks het aardige aanbod, wist ze niet hoe ze een vrouwelijke kattin in de buurt moest laten komen. Bang dat ze boos werd, of dat ze haar zouden verlaten. 'Ewcht?' Vroeg ze dus maar ongemakkelijk, niet wetende hoe ze er op moest reageren. 'En je vader?' Besloot de kater uiteindelijk te vragen. De kitten keek nu beduusd naar de grond. 'Weg,' mompelde de kitten maar zachtjes, onhandig haar blik op haar voorpoten richtend.