I'm bored. Entertain me.

<sub>Met een diepe zucht staarde Ghostpaw door het kamp. Ze had in haar de drie maanden dat ze gewond was echt heel veel gezien. Dag in en dag uit zag ze hoe katten het kamp binnenliepen en ook weer verlieten. Hoe ze met prooien binnen kwamen of juist met helemaal niets. Ze zag hoe alle apprentice's hun nesten uit gingen elke ochtend om te trainen, om 's avonds weer terug te keren en weer te gaan slapen. Ghost wist dat zij binnenkort ook haar gewone leven weer op kon pakken en weer kon gaan trainen. Ja, daar had ze echt weer zin in. Zuchtend bewoog Ghostpaw poot. Gelukkig deed het niet meer zo veel pijn als eerst, ze voelde het eigenlijk helemaal niet meer. Ook de wond op haar schouder voelde ze niet meer. Nee, er zat nu alleen nog maar een litteken. Ze had er vrij weinig aan over gehouden. De eerste tweeënhalve maand had ze slaap tekort door de nachtmerries, maar ook dat was gereduceerd tot één nachtmerrie per week. Ze sliep alweer veel beter. Ja, ze was zich er vrij zeker van dat ze binnenkort weer legaal buiten het kamp mocht lopen.

- Sagepaw first!</sub>

De jonge kattin liep tevreden het kamp in, een dode eekhoorn hing slapjes uit haar bek. Haar ogen stonden vol trots, ze had namelijk haar bijdrage voor vandaag geleverd aan de Clan. Ze had het jagen nou al redelijk onder de knie en het leek steeds makkelijker te worden. Het was bijna een automatisme geworden: eerst pikte ze de geur op, zocht de locatie van haar prooi, sloop dichterbij terwijl ze rekening hield met de windrichting en vervolgens sprong ze op haar prooi af en beet het diertje in één vloeiende beweging dood. Haar atletisch vermogen was de laatste paar maanden omhoog geschoten, net zoals haar uithoudingsvermogen en haar mentale gesteldheid. Haar trainingen waren bijzonder goed voor haar geweest, dat zeker. Hoe meer ze eraan werkte, hoe meer zelfvertrouwen de jonge kattin kreeg. Sagepaw legde haar prooi op de stapel en keek even rond. Een eindje verderop zag ze Ghostpaw die  een beetje melancholisch voor zich uit staarde. Ze had eigenlijk wel medelijden met haar: door haar verwonding had ze amper training kunnen krijgen en was ze nog niet eens dichtbij haar rang als Warrior. Sagepaw ging naar haar toe, misschien kon ze haar een beetje opvrolijken. "Hé Ghost. Alles goed?" vroeg Sagepaw op opgewekte toon. Ze keek de kattin voor haar vragend aan. 

_{Nog altijd keek de grijsbruine poes wat treurig door het kamp, nadenkend over alles wat ze afgelopen maanden had kunnen toen. Toen er een stem te horen was, keek de apprentice op. Ze herkende de apprentice als Sagepaw, welke enkele manen jonger was dan haar. Zij moest nog maar een klein aantal manen voor ze warrior werd, wist de langharige kattin. "Hé Ghost. Alles goed?" vroeg de apprentice. Een vriendelijke glimlach sierde het gelaat van de poes. Ghostpaw keek de voor haar aan. "Hoi Sagepaw!" begroette ze de niet veel jongere apprentice vriendelijk. Ze ging overeind zitten en knikte vervolgens. "Ja hoor, het gaat wel! Ik mag bijna mijn trainingen weer voortzetten! En met jou? En je trainingen?" vroeg ze nieuwsgierig, terwijl een grote glimlach haar gezicht sierde. Ja, ze was altijd wel open voor gesprekken.}  

Bij het aanzicht van Sagepaw begon Ghostpaw al te glimlachen, gelukkig maar. Ze werd vriendelijk ontvangen, iets wat haar altijd wel goed deed. Tenzij het net iets té vriendelijk was, dan wantrouwde ze de boel een beetje. Ze zocht er meestal wel iets achter wanneer andere poezen heel vriendelijk tegen haar waren, ook al was dat eigenlijk nooit nodig. Ze voelde toch altijd een bepaald soort concurrentie. De grijze kattin gaf aan dat ze bijna weer mocht gaan trainen en leek er behoorlijk blij mee te zijn. Sagepaw begreep het wel, de poes liep namelijk behoorlijk achter. Dan zou je je ook behoorlijk nutteloos voelen. "Het gaat prima! Mijn trainingen gaan perfect," miauwde de poes tevreden en stak haar kin in de lucht. "Ik kan zelf al jagen en zwemmen, en ik krijg het vechten ook al onder de knie." Misschien dat ze nu behoorlijk opschepperig overkwam, maar dat maakte haar vrij weinig uit. De poes barstte van het zelfvertrouwen en liet dat gewoonlijk ook wel zien. Hierdoor maakte ze niet vaak vrienden, maar ze voelde zich tenminste wel goed over zichzelf.

_{"Het gaat prima! Mijn trainingen gaan perfect," sprak de jongere apprentice. Ghostpaw knikte enthousiast toen ze dat zei. Het is altijd fijn als je trainingen goed gaan. "Das mooi! Wie is je mentor nog eens?" vroeg ze voorzichtig. Ze had niet helemaal meekregen wie de mentor van de poes was, al was het vast een leuke kat als de trainingen zo goed gingen. "Ik kan zelf al jagen en zwemmen, en ik krijg het vechten ook al onder de knie." Met een glimlachje knikte Ghostpaw. Ze herkende zichzelf enigszins in Sagepaw, zelf was ze ook altijd zo trots op zichzelf geweest als ze nieuwe dingen geleerd had. Ze rende naar Shadepool of haar vader, Rushingbriar, na de trainingen om alles te vertellen, hoe moe ze ook was. "Das mooi! Wat vind je het leukste onderdeel?" vroeg ze benieuwd, met een geïnteresseerde blik in haar blauwe ogen. Dit soort gesprekken vond de poes altijd fijn. Gewoon simpele gesprekken, niet te veel nadenken.}

_{Door het praten over mentoren, moest Ghostpaw eigenlijk weer aan haar eigen mentor denken. Snowkiller. Ze zuchtte kort. Ze wilde hem gewoon één keer trots weten te maken, met moest haar gewoon lukken. Er moest toch ooit iets gebeuren wat ervoor zorgde dat hij gewoon één enkele seconde verbaasd door zou kijken? Wat erna kwam boeide Ghostpaw niets, ze wilde gewoon één keer een verbaasde blik in zijn ogen zien en dan had ze haar doel al behaald. "Vixencry," respondeerde Sagepaw op haar vraag. Kort dacht Ghostpaw na over de poes. Dat was een roodharige kattin, in het geheugen van de langharige poes. Ze was een goede warrior. "Oh, das leuk! Is ze ook gewoon een leuke mentor qua karakter?" vroeg ze benieuwd. Sommige katten troffen het niet altijd met hun mentor. Hierna vertelde Sagepaw dat ze jagen het leukste vond en ook het beste kon. Ghostpaw knikte. "Ja, ik ook. Vechten vind ik dan wel leuker, jagen kan ik beter," sprak ze. Ze had meer jachttraining gehad dan vechttraining, dus was dat ook wel logisch. "Snowkiller is op het moment mijn mentor, dus ik denk dat als ik weer echt ga trainen hij mijn mentor blijft.." mompelde ze toen. Ja, Snowkiller was dus alles behalve de leukste mentor, je leerde vast heel veel van hem.}

Sage had nu zo ongeveer een permanente glimlach op haar gezicht gegraveerd staan, Ghostpaw maakte haar ergens wel vrolijk. Ze had nou niet bepaald echt veel vrienden, op haar broertje na dan. Lakepaw was haar persoonlijke bodyguard, wat het contact met anderen soms ook wel moeilijker maakte. Hij was soms een beetje iets te beschermend en het zorgde ervoor dat ze af en toe afgezonderd werd. Het was leuk om een keer met iemand anders te kunnen spreken. Al helemaal na de emotionele achtbaan van gisteren, blijkbaar had ze een vader in de Clan, maar deze had niet eens geweten dat Lakepaw en Sagepaw zijn kittens waren geweest. Dan hoefde ze hem eigenlijk ook niet in haar leven. Sagepaw knikte op Ghost's vraag. "Vixen lijkt wel een beetje op mij, denk ik. Ik vind haar fantastisch," tierde de Apprentice vrolijk door. Ze keek enorm op tegen haar mentor. Sage trok even een ongemakkelijk gezicht toen ze hoorde dat Snowkiller Ghostpaw's mentor was. Hij leek haar nou niet bepaald leuk. of aardig. "Ugh, baal jij even," mopperde Sage toen. Haar expressie verlichtte weer en ze zwaaide vrolijk met haar staart. "Hoewel, hij is best leuk om te zien."