Drumming out the answers in ways I will need one day

Zijn moeder suste hem, en het stelde hem wel weer gerust. Hij ademde diep uit, en liet alle verwarde gedachten vertrekken. Het was allemaal goed zo. Toen Brindleleaf zei dat ze hem iets wilde laten zien, schoot hij overeind. Iets laten zien? Dat klonk spannend! Misschien had ze wel iets bijzonders gevonden. Iets dat alleen hij zou mogen weten. Het klonk in ieder geval heel interessant, en het katertje liep dan ook steevast achter zijn moeder aan. Hij keek om zich heen om er zeker van te zijn dat niemand hen volgde, hij wilde het als eerste en als enige zien! De bruine poes hield halt aan de rand van het kamp waar ze met haar kop in de bosjes begon te rommelen. Quietkit wachtte even en keek het scenario verward aan. Wat was er? Zat er iets in de bosjes? Waren er egeltjes in het kamp? Nieuwsgierig liep hij dichterbij. "Wat is het?" fluisterde hij zachtjes. Hij wilde het nu echt graag weten.

Quiet probeerde op niet-zo-subtiele wijze langs zijn moeder heen te kijken, maar ze was veel te groot en daarbij schermden de bosjes netjes af wat ze aan het verbergen was. Toen ze stopte met rommelen en naar achteren trad, trippelde Quietkit netjes met haar mee achteruit. Zijn ogen focusten zich op wat er ook in haar mond lag. Met grote ogen en vol verbazing keek hij ernaar: een lang, flexibel iets. Was het een dier? Het leek op een soort dier. Alleen had het zo'n rare vorm. Wat hem het meest opviel, waren de aparte banden aan het uiteinde van het ding. Hij keek zijn moeder vragend aan, wat was dit? Zijn moeder legde het ding voor zijn poten en ging zitten, Quiet volgde haar voorbeeld en keek nieuwsgierig naar het voorwerp dat voor hem lag. Hij raakte het nog niet aan, wie wist zou het wel gevaarlijk wezen. Maar dan had zijn moeder het waarschijnlijk niet het kamp in gebracht. "Weet je wat dit is?" vroeg ze toen. Het katertje had werkelijk geen idee, maar 'ik weet het niet' was altijd een fout antwoord. Hij kon het op z'n minst proberen. "Uhm... Het lijkt een beetje op het dier waar Lizardkit naar is vernoemd," redeneerde hij. Hij had zo'n beest wel eens op de prooistapel zien liggen, hagedissen, maar die hadden poten. Dit beest had geen poten, maar wel hetzelfde rare, glibberige lichaam.

Zijn moeder vertelde hem dat het een slang was. Met grote ogen hoorde hij haar verhaal over het dier aan. Hij was behoorlijk onder de indruk: dieren die zich voortbewogen zonder poten? Zoiets had hij nog nooit gezien, niet dat hij veel gezien had in zijn leven of zo. Natuurlijk moest zijn moeder uitleggen dat de dieren gevaarlijk waren: ze moest hem altijd overal voor waarschuwen. Niet dat hij dat erg vond, hij vond het leuk om zijn moeder te horen vertellen over allerlei dingen, al was het over hoe gevaarlijk alles was. Van alles wat ze zei, maakte hij een mentale notitie. Hij vergat niet gauw dingen, dus dat werkte dan weer in zijn voordeel. Uitkijken voor slangen onder rotsen of hoog gras, got it. Nu wilde de kater praktisch onderzoek gaan doen: hij wilde het beest aanraken! "Ja, mam!" zei hij ongeduldig toen ze hem vroeg haar te beloven meteen naar de Medicine Cat te gaan wanneer hij gebeten werd. Vervolgens legde hij zijn voetkussentjes op het lichaam en deinsde meteen terug. Wat een raar, ruw beest! Vervolgens legde hij zijn poot terug, maar dan langzamer. "Smaken ze lekker?" vroeg hij toen. Hij had ooit eens gehoord dat Shadowclan behoorlijk wat slangen naar binnen werkte, maar dat kon hij zich haast niet voorstellen. 

Zijn moeder vroeg of het beest vreemd aanvoelde, waarop hij heftig knikte. Hij had nog nooit zoiets gezien. Nu wilde hij ook een levende slang zien, één die over de grond gleed. Zijn moeder had blijkbaar nog nooit slang gegeten, en als de jonge kater er zo naar keek, had hij er ook vrij weinig behoefte aan. Het leek hem nogal rubberachtig smaken, en deze sloeg hij liever over. Aan muizen en konijnen had hij meer dan genoeg. Met grote ogen bewoog het katje zijn poot naar het uiteinde van de slang, waar een apart stel banden zat. Toen hij er tegen aan drukte, maakte het geluid. Een soort ratel kwam van de staart af, en Quiet keek zijn moeder vervolgens weer met grote ogen aan. "Wat is dat voor geluid?" vroeg hij ademloos. Zijn ogen vielen ook op de aparte patronen die de huid van de slang bedekten, en de scherpe hoektanden van het dier. "Hoe vang je ze?" vroeg hij ook nog, nieuwsgierig naar hoe zijn moeder zo'n giftig beest had kunnen vangen.

De ratel was blijkbaar om anderen te waarschuwen. Wat slim! De buitenwereld begon hem steeds meer te fascineren. Deze slangen die konden bewegen zonder poten en rare ratels hadden om hun soortgenoten alert te houden, en die mooie egels met allerlei stekels op hun rug. De natuur was bijzonder en Quiet kon niet wachten tot hij er eindelijk zelf op onderzoek mocht gaan. Hij was ook behoorlijk benieuwd naar wie zijn mentor zou gaan zijn. Misschien zijn moeder wel, of Whitelion, of Goldenrain, of Ravenbreeze. Er waren zoveel goede Warriors in de Clan, hij kon niet wachten tot hij er ook één van zou zijn. Hij concentreerde zich op de wijze lessen van zijn moeder, die hem vertelde hoe hij een slang moest doden. Natuurlijk zou hij dit ook eens in de praktijk moeten oefenen, maar dat moest nog even wachten. "Ik zal goed oppassen, mam," zei hij glimlachend. Hij wilde haar niet bezorgd maken. "Mama, mag ik deputy worden?" vroeg hij toen met een serieuze blik op zijn ogen. Al van jongs af aan - niet dat hij nu oud was of zo - had hij zijn ogen al gezet op de positie van Clanleider. Hij moest en zou leider worden

Eerst was hij er praktisch blind voor geweest, maar hij begon het steeds beter op te kunnen merken: de bezorgde blikken van zijn moeder. Hij wist niet precies wat er achter schuil ging, maar hoe meer hij er op lette, hoe vaker hij haar met die bezorgde uitdrukking op haar gezicht zag. Eerst had hij het afgeschreven als doodgewoon moederinstinct, maar hoe meer hij het zag, hoe meer hij over die conclusie begon te twijfelen. Bij de meest normale dingen zette ze die blik op, zoals nu. Hij was alleen maar nieuwsgierig, maar toch keek ze zo bezorgd. Was het vanwege de slangen? Hij was helemaal niet in gevaar op dit moment, maar misschien vreesde zijn moeder wel voor later. Toch begon hij er niet over, hij had ook wel door dat zijn moeder niet wilde dat hij het merkte. Soms gaf het alleen maar problemen om overal over te praten. "Dat weet ik niet Quiet, dat is aan Everstar en Whitelion om te bepalen als één van hen sterft, tot die tijd zullen zij de leiding hebben," antwoordde zijn moeder op zijn 'serieuze' vraag. De jonge kater fronste. "Wanneer gaat Everstar dan dood?" vroeg hij. Hij had te weinig geduld om daarop te wachten. Hij moest en zou Clanleider worden. En Whitelion vond hij heel aardig, en het was Lizard's vader, dus die mocht nog niet dood. En Everstar was vast al heel oud, die had haar tijd vast wel gehad.

Zijn moeder keek hem gechoqueerd aan, en Quiet snapte even niet waarom. Als hij Clanleider wilde worden, moest Everstar toch sterven? Zo was het nou eenmaal. Vervolgens zou Whitelion Whitestar worden, en als hij stierf, zou Quiet eindelijk leider kunnen worden. Het was toch wel zijn ultieme roeping geweest en Everstar mocht wel een keertje plaatsmaken. Zijn moeder bracht de slang in stilte weg, terwijl Quiet zich afvroeg wat hij in Starclan's naam verkeerd had gedaan. Hij wilde gewoon graag weten wanneer hij deputy zou worden. "Ze gaat dood als ze al haar negen levens kwijt is. Volgens mij weet niemand precies hoeveel ze er nog heeft, maar ik denk dat dat nog wel even duurt hoor," vertelde ze toen, en Quiet keek haar met grote ogen aan. Negen levens? Dat wilde hij ook wel! "Krijg ik ook negen levens, mam?" vroeg Quiet snel. Dan zou hij praktisch onsterfelijk zijn, wauw. Het standje dat hij vervolgens kreeg, had hij niet verwacht. Hij mocht die vraag niet stellen, aan helemaal niemand. Quiet hield zich wijselijk stil en trok met zijn oortjes. "Plannen waarvoor?" vroeg hij. Hij begreep niet volledig wat zijn moeder bedoelde, en natuurlijk - nieuwsgierig als hij was - wilde hij weten wat hij fout deed.

Alleen de leider van een Clan kon negen levens krijgen, en dus had Quiet nog een reden om leider te worden. Hij greens breed. Wie anders kon die taak op zich nemen? Mousekit was altijd ziek, Lizard was al Medicine Cat Apprentice. En Polarkit was gewoon stom. Swanpaw, Ashenkit en Shadekit leken hem iets te verlegen en te onzeker om een echte leider te kunnen worden. Tigerkit en Raptorkit waren wat hem betrof iets te vervelend, en Foxpaw en Flowerpaw vond hij gewoon een beetje apart. Hij begreep die twee niet echt. Foxkit was er ook nog, maar die spoorde al helemaal niet, al vond Quiet hem wel heel grappig. De generatie kittens en apprentices waar hij toe behoorde, was toch wel een beetje raar, al vond hij iedereen wel heel gezellig. Zijn moeder was echter weer behoorlijk ongerust. Ze keek hem behoorlijk intens aan. "Om Everstar te vermoorden," fluisterde ze in zijn oor. Quiet keek haar even geschokt aan. "Wow, mam, je moet Everstar niet vermoorden!" riep hij luid. "Dat is onze leider!" ging hij geschrokken verder, niet begrijpend dat ze hem had bedoeld.

Quiet deinsde achteruit toen zijn moeder naar hem siste. Daar was ze weer, haar ongetemde temperament. Ze maakte hem nu niet meer echt bang, al schrok hij af en toe nog wel van haar willekeurige uitbarstingen. Vooral omdat hij ze nooit echt verwachtte. Quiet keek schuldig naar zijn poten, zo had hij het niet bedoeld. Natuurlijk wilde zijn moeder Everstar niet vermoorden, dat sloeg nergens op. Ze had hem bedoeld, niet dat hij dat van plan was. "Sorry, mam," zei hij zuchtend. Normaal had hij het gepiept op een zielige toon, maar hij begon zijn moeder meer en meer te begrijpen. Zij had het ook niet zo bedoeld en hij zou er ook niet op reageren op een manier waardoor zij zich weer schuldig zou gaan voelen. "Laten we er maar over ophouden," stelde zijn moeder toen voor, waar hij met een waterig glimlach op zijn gezicht mee instemde. "Ik word bijna Apprentice!" riep hij toen vrolijk uit. Hij was er zelf behoorlijk enthousiast over. "Ik kan niet wachten tot ik weet wie mijn mentor gaat zijn." Het katertje stond bijna te springen.

Quiet greens breed: zijn techniek leek te werken. Zodra hij een beetje sneu wegkeek, beurde zijn moeder alweer op. Ze zou zich schuldig voelen en vervolgens zeggen dat het allemaal niet gaf, of dat alles niet zijn schuld was en vervolgens was hij weer uit de problemen. Handig! Brindleleaf likte ook nog eens over zijn oor, waarop de jonge kater naar zijn moeder toe leunde. Haar gezicht vertrok echter weer toen hij over zijn Apprentice-zijn begon. Vond ze het niet leuk dat hij binnenkort zou leren hoe hij een Warrior moest zijn? Het bleek dat hij haar toch niet helemaal zo goed uitgevogeld had als hij in eerste instantie had gedacht. "Vast één van de beste warriors Quiet. Everstar en Whitelion zullen ook wel inzien dat jij potenties hebt," vertelde zijn moeder, en de kater sprong vrolijk op en neer. Als zijn moeder het zei, moest het haast wel waar zijn. "Misschien wordt jij mijn mentor wel!" riep hij enthousiast. Dan kon hij er elke dag met zijn moeder op uit. Op zich leek hem dat ook heel leuk.