| | Lianne 539 Actief the only thing i can give you
is darkness and isolation
| |
| Onderwerp: Heal [Open] zo 27 sep 2015 - 16:11 | |
| Met timide pootstappen stapte een slanke kater door het steegje die werd verlicht door de ondergaande zon. Zijn bleek groene ogen bleven niet lang op een plek hangen en zijn oren reageerde op elk geluidje. Zijn dunne staart ging gespannen heen en weer. De kater voelde zich totaal niet op zijn gemak, wat ongebruikelijk was voor hem zodra hij dit gebied betrad. En toch was het zo. Vulture bleef stokstijf staan toen een knalpijp keihard knalde. Zijn haren gingen overeind en zijn kop omhoog. Snel ademend bleef hij even zo staan, geen spiertje verroerend. Seconde tikte geluidloos voorbij zonder dat er iets gebeurde. Uiteindelijk, na ingespannen te hebben geluisterd ontspande Vulture enigszins. Hij haalde diep adem en zei streng tegen zichzelf "Gedraag je". Hij gedroeg zich als een bange kitten, en dat was voor niets nodig. Zo te zien was nog niets verandert sinds de laatste keer dat hij hier was en dat was maar goed ook. Er hingen tientallen onbekende geuren maar, voor het eerst sinds hij terug in het gebied was, geen BloodClan geuren. Geen vijandige geuren. Geen bekende geuren. Geruisloos sloop hij verder door het steegje tot hij tot stilstand kwam voor een verroest, smeedijzeren hekje. Hij ademde de geuren heel diep in, scannend voor gevaar. Dat bleef uit. Langzaam kroop hij onder het hek door en liep zijn tuintje in. De kater liep de hoek om en ademde de geuren in, die hem vervreemd geworden waren. Zijn ogen scande de tuin voor nog één laatste veiligheidscheck. Het was mogelijk nog meer overgroeid geworden dan de laatste keer. Het afval lag echter nog op de plek waar hij het gelaten had, het ingestorte twee been bankje stond ook nog op zijn plek. Alles was hoe hij het gelaten had. Plotseling enorm uitgeput liep hij naar een willekeurig plekje waar schaduw was en plofte hij neer. Hij ademde heel diep, en ademde heel diep uit. De koude grond onder hem voelde onaangenaam aan, maar hij omarmde de ongemakkelijkheid. Hij had het gemist. Pas nu, terwijl hij naar zijn lelijke tuintje keek, besefte hij hoe erg hij het gemist had. Vulture sloot zijn ogen en zuchtte nogmaals. Voor nu zou hij hier blijven, en niet ver gaan. Het was een kwestie van tijd voor zijn geur zich verspreiden ging, en wanneer dat gebeurde kon hij zich klaar maken voor een storm. Maar voor nu, kon hij ontspannen en hopen dat hij zo lang mogelijk onopgemerkt kon blijven.
Zijn cyperse vacht zat door niet netjes. Het zat niet echt door de war, maar hier en daar zaten er wat wilde plukjes die gewoon niet rechte wilde liggen. Zijn witte bef en buik zaten onder de modder vlekken en tussen zijn dunne vacht op zijn nek zat een diep litteken. Dat was een aandenken die hij gekregen had van Cyber. Vulture kon niet gestoord worden om zijn vacht te wassen, hij was nog te gespannen om zijn aandacht ergens anders af te halen dan van het luisteren naar zijn omgeving. Hij verwachte elk moment besprongen te worden. Maar .. door wie dan? Vulture wist het zelf niet. Hij trok met zijn snorharen toen ergens een kat luid miauwde. Hij deed zijn best om niet te gaan fantaseren hoe zijn naderende doem nu op hem af zou komen. Gespannen wachtte hij of er iets komen ging.. hij wachtte nog wat langer, en nog een beetje .. niets. Hij liet zijn adem los waarvan hij niet had beseft hem ingehouden te hebben en schudde zijn hoofd. Sjonge .. wat was hij weer moedig bezig.
OOC: Open voor vriendelijke katten/vriendelijke bekende (: My time is growing thinner, I'm just a tired old sinner .. No chips left on this shoulder, no pride in growing older |
| | | 230 Actief
| |
| Onderwerp: Re: Heal [Open] zo 27 sep 2015 - 16:45 | |
| Zachte stappen, langzaam en voorzichtig. Grote groene ogen, vriendelijk maar fel. Ze was nog steeds niet echt veranderd, de tijd had haar op laten groeien tot een prachtige gezonde kattin. Haar kittens groeiden op bij Cyber, omdat ze te jong was geweest, te jong en onervaren. Ze kon gewoon niet haar kittens opvoeden tot sterke katten. Tot goede katten, ze kon nauwelijks voor zichzelf zorgen toen ze zwanger was geweest. Haar rode oortjes bewogen zich langzaam naar haar nek, haar passen kwamen langzaam tot een stilstand en haar adem stokte in haar keel zodra ze een bekende geur rook. Een geur die ze al manen niet geroken had, eentje die haar altijd kalmeerde. Een vertrouwde kat, haar groene ogen schoten snel heen en weer, alsof ze dacht dat iemand haar in de gaten hield. Alsof een schim haar zou volgen, haar het donker in zou trekken. Vulture had ze het laatst gezien toen ze verteld had dat ze zwanger was. Haar neef, haar oudere maar nog steeds jonge neef. Met een zachte zucht keek ze om zich heen. Ze was in de buurt van het tuintje, de plek waar ze op weg naar toe was geweest, toen ze hem voor het eerst zocht. Ze had hem daar gevonden, in zijn eentje maar levend. Ze waren vast verraders in de ogen van de clan, toch wist Buzzard dat ze een beter leven leidde dan ze ooit had willen hopen. Het vet van haar zwangerschap was er inmiddels al af gekomen, ze was dan ook al twee manen verder dan het moment waarop haar kittens geboren waren. Haar oortjes spitste ze toen ze een mauw hoorde, eentje van een onbekende kat. Het liet haar haren overeind staan. Ze twijfelde aan zichzelf, had ze wel de juiste keuzes genomen, had ze er niet meer voor haar kittens moeten zijn. Straks waren ze sneller opgegroeid dan ze had gemerkt, en kende ze haar niet eens meer. Toch wist ze ook wel dat de kans dat de kittens overleefden nu groter was, en een echte moeder zou haar best doen die kans zo groot mogelijk te krijgen en te houden. Haar poten bewogen zich automatisch en ritmisch naar het vertrouwde tuintje, het rommelige tuintje. Toch was de kattin blij dat er geen vervelende tweebenen waren. Tweebenen die haar wouden temmen. Ze was niet te temmen, niet door een tweebeen in ieder geval. Met voorzichtige maar luchtige passen liep ze de hoek om, en bleef ze daar even staan. De geur was vers en sterker, een geur die ze uit duizenden kende. Vulture.
De kattin wurmde zich onder het hekje door, en bekeek de rommelige tuin voorzichtig. Er waren vele plekken waar een kat zich in deze rommel kon verstoppen. Vele plekken die haar waarschijnlijk onrustig zouden maken. Vele plekken, die vertrouwd overkwamen. De kater van wie ze zoveel gehouden had zou er misschien nog steeds zijn. Hij had gevochten met Cyber, en ook al had ze geen haat naar de zwart-witte kater, ze begreep wel als andere katten dat hadden. Wat had het haar een moeite gekost haar neef en Cyber uit elkaar te houden. Haar neusje bewoog ze zachtjes snuivend, voordat ze aarzelend bleef staan. Haar neef kon haar ook willen mijden, ze was inmiddels hier ook al een poos niet meer geweest, bij haar was het verleden niet aan te zien. Ze zag er jong en gezond uit, nog steeds een beetje een gebolde buik, maar ook dat verdween onder haar gespierde lichaam. Ze had getraind, ze had haar best gedaan zich aan te leren als een Rogue verder te gaan. Haar bestaan was misschien onzeker, maar ze hield er van. Ze was vrij, vrij van de katten die haar niet begrepen of Vulture zwart hadden gemaakt, een zachte zucht verliet haar borstkas voordat ze haar keel schraapte. Het was nu of nooit. 'Vulture? Ben jij dat?' Vroeg ze zachtjes, haar stem hard genoeg om gehoord te worden op enkele meters afstand. Haar groene ogen stonden helder, en enigszins verdrietig. Ze was er nog steeds niet overheen dat ze haar kittens had laten stikken, en toch, en toch had ze hen ook in een zekere zin gered. |
| | | Lianne 539 Actief the only thing i can give you
is darkness and isolation
| |
| | | | 230 Actief
| |
| Onderwerp: Re: Heal [Open] ma 28 sep 2015 - 19:53 | |
| Haar neef leek haar ook op te merken. Toch was zijn reactie anders dan de rode en lenige kattin had verwacht. Met grote groene ogen keek ze hem dan ook aan, hij zag er goed uit. Een beetje gestresst en gespannen misschien, maar wel gezond. Hij was dan ook een sterke kat, hij had niet veel te vrezen. Behalve dan als er veel vijanden rond liepen. Ze had gewoon altijd bij hem moeten blijven. Zij konden samen makkelijker overleven. Ze waren geen super grote groep, zo groot dat het onhandig werd. Maar groot genoeg om samen te jagen en samen te vechten. Daarbij was de kans klein dat ze meningsverschillen zouden ondervinden. Al vroeg ze zich wel af waarom hij zomaar ineens verdwenen was. De kater keek naar de grond, en even onderdrukte de jonge kattin de neiging om hem bezorgd aan te kijken, en zijn kop moederlijk omhoog te duwen. Met een paar sierlijke stappen, liep de kattin soepeltjes naar hem toe en drukte ze haar neusje in zijn vacht. Het was haar neef, die haar op schorre toon beantwoord had, zachtjes, bijna onverstaanbaar. Dit was niet de neef die ze altijd had gekend. Het was een vage schim van hem.
Normaal gesproken was hij dapper genoeg geweest, om niet zomaar te schrikken. Nu was hij enkel te bang om echt op te staan. Haar aan te spreken, was er iets gebeurd dat hem zo van slag had gemaakt? Haar groene ogen, keken helder naar de kater, voordat ze zich tegen hem vleide. Nu was er geen tijd voor drama, in ieder geval niet van haar kant. Haar oortjes bewogen langzaam en voorzichtig naar haar nek, haar staart zwiepte ze soepel en rustig heen en weer. 'Vulture? Waar was je,' murmelde de kattin, op een zorgelijke toon. Natuurlijk was ze bezorgd, een kat verdween niet zomaar om dan ongedeerd terug te komen. Er moest iets zijn geweest, hij moest ergens mee hebben gezeten. Zeker hij, hij zou haar nooit zomaar in de steek laten. Haar stem had vriendelijk en rustig geklonken, geen spoortje van angst of woede was erin terug te vinden. Ze had hem eindelijk weer gevonden, en het werd tijd dat ze als een echte familie door het leven gingen. Haar oortjes bewoog ze wiebelend naar haar nek, toen er weer een hard gemiauw weerklonk. Dit gemiauw kende ze, al wou ze het liever ontkennen. Een rilling schoot door haar vacht heen, alsof er iets ernstig mis was, voordat ze een diepe adem-teug nam en haar aandacht weer op de kater voor haar richtte. |
| | | Lianne 539 Actief the only thing i can give you
is darkness and isolation
| |
| | | | 230 Actief
| |
| | | | Lianne 539 Actief the only thing i can give you
is darkness and isolation
| |
| | | | 230 Actief
| |
| Onderwerp: Re: Heal [Open] zo 11 okt 2015 - 13:47 | |
| Buzzard genoot enorm van haar neef. Hij was bij haar, hij zou haar niet in de steek laten. Tenminste dat mocht ze hopen. Ze was hem immers achterna gegaan, en had haar best gedaan niet alleen achter te blijven. Ze had niet een sterke band gehad met de rest van de familie, enkel wel met haar neef. Toen hij de clan uitgestapt was, kon ze niets anders dan hem achterna gaan. En hopen dat hij haar zou accepteren in zijn omgeving. Het leven als Rogue was zwaar, en haar kittens waren opgegroeid zonder hun moeder, met een vader en pleegmoeder Iggy. Ze wist dat Cyber geen lieverdje was, maar naar haar had hij nooit uitgevallen. Dus besloot ze zich er maar bij neer te leggen. De kater deed een stapje achteruit toen hij te horen kreeg dat ze haar kittens bij Cyber had achtergelaten. Ze kon de kittens niet dood laten gaan, verhongeren. Ze kon ze niet opvoeden. Ze was te jonge geweest, bijna een kit haarzelf. Normaal gesproken zouden clankatten niet zo vroeg kittens krijgen. De knappe rode kattin hief haar kopje op, zodat ze haar neef aan kon kijken. Hij gaf zijn excuses voor zijn afwezigheid, waarna de kattin haar schouders ophaalde. Ze kon zich echt wel alleen redden mocht het nodig zijn. Het was veel leuker om samen met haar neef te kunnen leven. Maar ze redde zich wel. Zodra ze kreeg te horen dat het heftig was geweest, keek ze even naar de grond. De kleine kittens, haar kittens. Ze slikte even en knikte toen langzaam. Zonder verder nog een woord over haar lippen te wurmen. |
| | | Lianne 539 Actief the only thing i can give you
is darkness and isolation
| |
| | | | |
| Permissies van dit forum: | Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
| |
| |
| |