The meeting...

Cheza zuchtte en liep verder. Ze kwam op een door bomen omringde open plek. Het gras kwam tot aan haar borst. Ze keek omhoog naar de zon. Het was warm en onbewolkt. Cheza kende deze plek ergens van. Ze liep wat verder het gras in en keek rond. Ze wou verder geen aandacht besteedden aan het herinneren wat dit voor blek was en ging zitten. Het gras voelde zacht en convortabel aan. Opnieuw zuchtte Cheza. Ze was alleen, alleen in het bos. Haar ouders waren overleden, dankzij haar. Zij had haar familie vermoord. Haar moeder was doodgebloed bij haar geboorte en haar vader was gestorven om haar te beschermen. Het eerste goede wat hij voor mij deed werd meteen het laatste. Dacht Cheza geïrriteerd. De donkere poes likte over haar borst met het grote litteken er op. Ze herinnerde zich even hoe ze het had gekregen en glimlachte. Het was haar verdiende loon geweest had ze altijd gedacht. Ze was gaan geloven wat haar vader haar had verteld. Achteraf wist ze zeker dat het niet haar schuld was. Het kon elke kat overkomen, maar nogsteeds voelde ze zich er licht schuldig over. Een briesje stak op en Cheza schudde zich flink uit. Alle stof en blaadjes werden uit haar vacht geschud en ze voelde zich gelijk een stuk lichter. Ze zakte door haar poten en sloot haar ogen. Dit was een mooie plek om wat uit te rusten. Ze zakte weg in een zachte en lichte slaap.

Plotseling sprong Cheza overeind en keek het veld rond. Er was een verandering in de lucht. Een nieuwe geur die ze niet kon plaatsen. Ze sloeg haar nagels uit en trok haar bovenlip op. Deze geur kon van alles betekenen, maar bijna zeker weten gevaar. Cheza keek de kant op waar de geur vandaan kwam en zakte in aanvalshouding. Wat daar ook zat, hij of zij was gezien en dat liet Cheza duidelijk merken door een angstaanjagende blaas. "Kom te voorschijn wie je ook bent." Gromde ze in de richting van de geur. Ze kon niets zien, het was donkerder geworden en de bomen wierpen grote schaduwen. Licht kon ze ogen zien vonkelen in het donker maar dat was ook alles.

This is for the Story line from Snowlight
so only: Kyo, Blacksoul and Rosesheart

[je bent vergeten wie er alleen mogen meedoen]

Blacksoul keek met haar goede oog rond in het bos.Het andere oog was voorgoed verminkt toen een hond met haar in gevecht was. Hij had het verblindt en een groot litteken liep schuin van haar neus naar haar rechteroog. Ze snoof de lucht op.Muis. Ze spitste haar oren en volgde de geur. Ze zag de muis scharrelen tussen de boom wortels. Ze ging in jachhouding zitten en staarde naar de muis. Ze probeerde het andere oog open te doen. Dat lukte, maar haar zicht bleef hetzelfde. De muis rook haar en probeerde weg te komen maar hij was te laat. Met een grote maar snelle sprong zat Blacksoul boven op hem en beet hem dood. Ze rook aan de muis. Nee hij had niks verkeerds gegeten. Ze was bijna een vriend kwijt geraakt die een rat had gegeten met rattengif. Dat was al heel lang geleden en Blacksoul had al heel lang niks meer van haar gehoord. Na de muis te hebben opgegeten en begraven volgens de warrior code stond ze op en waste haar kop. Ze rekte zich uit en liep verder. Ze kwam aan de rand van een open plek. Ze hoorde een stem.''kom te voorschijn wie je ook bent.'' Ze rook aan de lucht, een kat. Ze stapte uit de schaduwen van de struiken.''Ik ben Blacksoul.'' Sprak ze koel en keek de poes recht aan.

Trainen! Het woord galmde door zijn kop. Hij moest fit blijven, altijd, zodat hij Snowlight kon verslaan. Zijn familie! Bah, hij verachtte het woord. Hij kon het geen familie noemen! Misschien dat hen samen een familie vormde, maar hij was uitschot volgens hen. Al vanaf het allereerste begin. Snowlight hoorde erbij, door haar werd hij zo behandeld en door zijn pogingen zijn ouders en de rest te bewijzen dat hij er ook nog was, werd hij alleen maar meer gehaat. Iedereen haatte hem, ze waren bang van hem, misschien omdat er toch ergens een monster in hem school. De jonge rode kater klauwde met zijn nagels in de grond bij de gedachte. Even liet hij een grom horen, voor hij verder stapte. Zijn staat zwiepte heen en weer, liet zien hoe oncomfortabel hij zich voelde. Hoewel hij niet de grootste kater was, zag je toch duidelijk die spieren onder zijn huid. Nee het trainen liet hij niet luchtig. Het was iets waar hij zijn leven aan had gewerkt. Het was om zijn plek terug te verdienen, terug in de familie. Terug, in plaats van Snowlight! Het was haar schuld, zij eiste alle aandacht op, zij zorgde ervoor dat iedereen zijn rug naar hem keerde. Kyo hield stil. Zijn oren omhoog gepriemd. Hij hoorde het geluid van twee katten, poezen als hij het goed had. Niet in voor een conversatie wandelde hij door. Zijn rode ogen gleden even over het hoge gras, een eindje verderop zag hij de twee katten. Zo rustig als hij kon liep hij verder. Straks merkte ze hem nog op en gingen een gesprek met hem aan.

Cheza kwam overeind, het bleek een poes te zijn met een gelittekend oog. Ze zuchtte opgelucht. "Ik ben Cheza" zei ze vriendelijk. Ze wou nog meer zeggen maar hielt zich stil. In de verte hoorde ze zware voetstappen. Ze gromde licht en liep langs de poes die ze nog maar een paar tellen kon en keerde haar rug, haar zwakste punt, naar de poes en liep richting de voetstappen. Terwijl ze dichterbij kwam rook ze een lichte walm van Thunderclan, maar die was voornamelijk overgenomen door de geur van de bomen en het gras in het Rogue gebied. "Een weggelopen clankat" dacht Cheza licht. Ze glimlachte half bij het idee dat katten in clans leefde. Ze begreep de kat volkomen dat hij was weggelopen. Ze versnelde haar pas en sprong in een boom ongeveer 5 meter voor waar de kater zo te zien liep. Ze ging uitgebreid liggen en keek de kater aan. "Fijne wandeling meneer mokkebrok" Zei Cheza vrolijk en sprong uit de boom. Ze genoot er van om zo te praten. Ze kon serieus zijn als het moest. Maar voor nu zag ze geen dreiging in de houding van de kat en kon ze lekker kletsen wat ze wou. Ze bekeek de kater eens goed, hij was een forse kater met een diep oranje rode vacht en helrode ogen. Ze mocht die ogen wel, ze hadden iets mysteries. Ze wist zeker dat wat deze kat dan ook zou vertellen tegen haar, het zou hoogstwaarschijnlijk een leugen zijn. Ze zag het gewoon in zijn ogen. "Vertel waarom ben jij uit je clan gestapt, je komt er veel tegen deze dagen. Nou ja, clans zijn nou eenmaal een beetje mislukt. Het Rogue leven is veel beter." Cheza glimlachte oprecht naar de kater. "En wat is jouw naam? Ik heet Cheza." Ze gaapte even en ging zitten vlak voor de kater zijn neus.

Kyo sloop door. Zijn hoofd had hij al weggedraaid van de twee poezen, om nog minder op te vallen. Hij liet zich dan ook compleet verrassen toen een van de twee poezen wat tegen hem zei, uit de boom sprong en in zijn pad ging staan. Een vlaag van irritatie schoot door de jonge kater heen. Dit moest hij weer hebben. Zijn staart zwiepte gevaarlijk heen en weer. Ze moest wel zien dat hij zich totaal niet op zijn gemak voelde. Op het eerste reageerde hij niet, maar het was duidelijk te zien dat hij er niet vrolijker van werd. Langzaam begon het weer te koken. Zijn rode ogen volgde haar bewegingen, zagen dat ze hem bekeek. Deed ze dit bij alle vreemde katten die ze tegen kwam?! Wat ze daarna zei deed hem zijn geduld verliezen. Clan?! Hij hoorde helemaal niet bij een Clan! En dat had hij ook nooit gedaan ook! Ze wilde hem daar niet! Als eerste reactie liet hij een sis horen, daarna deed hij zijn mond open. 'Wat gaat jou AAN wie ik ben en hoe ik heet!' schreeuwde hij haast naar de poes die nu vlak voor hem zat. Al zijn spieren waren aangespannen en zijn oren lagen in zijn nek. De haren op zijn rug stonden recht overeind, zijn klauwen in de aarde geboord om de drang haar in haar gezicht te klauwen in te houden. De andere poes was totaal uit zijn hoofd verdwenen. Boos stapte hij naar voren, liep met een boog om de poes heen en staarde recht naar de grond. Niemand zou hem vergelijken met een Clankat! Niemand, want hij was het niet, hij was niets voor hun! En dit alles was de schuld van Snowlight, als zij niet in de spotlights had gestaan, had de rest hem opgemerkt. Nee zij was altijd aanwezig en hij, hij werd voorgelogen dat er niets was. Kyo stampte even tegen de grond met zijn poot.

Cheza glimlachte half. Ze had nu al de katers gevoelige plekje gevonden. Zijn verleden was dus waar hij niet tegen kon. Hij liep aan haar voorbij en ze liep rustig achter hem aan. Het maakte haar eigelnlijk zoals gewoonlijk niet uit of hij haar zou aanvallen. Hij deed zijn best maar, daarom ging Cheza nog even erger in op het onderwerp. "Het geeft niet hoor dat je je clan haat, maar als je wil doen alsof je nooit bij een clan hebt gehoord, zou ik je nog maar even goed wassen als ik jou was. " De kater leek zijn geduld te verliezen en stampte met zijn poot op de grond. Ze glimlachte, Cheza wist zeker dat ze deze kat tot het uiterste dreef. Maar daar hielt ze van, dat was waarschijnlijk ook de rede waarom ze geen vrienden had. Cheza zuchtte en kwam dichter in de buurt van de kater. " Hou je niet in joh, sla me maar, krap mijn hele gezicht maar open, kijk maar of dat mij wat uitmaakt. " Ze kwam voor haar gevoel emotieloos over, en dat was exact wat ze wou. Ze gaf de kater toestemming om haar te pijnigen. Het was een straf voor haar zelf ook als hij het zou doen. Ze keek rustig naar de kater en wachtte op zijn reactie op haar idiote voorstel. Wat zou de kater denken. Hij dacht vast dat ze gestoord was, om zoiets voor te stellen.

Hij kon het niet uitstaan dat je glimlachte en toen ze hem begon te volgen voelde hij een nieuwe vlaag van woedde oprijzen. Niets in hem zei nog dat hij zich moest inhouden, hij dacht niet eens na over wat hij deed. Kyo stond stijf van de spanning die door zijn lijf gierde. De kater draaide zich meteen om toen Cheza weer begon te spreken. 'MOET JIJ ECHT ZO VEEL IN ANDERMANS ZAKEN SNUFFELEN!' zei hij woedend tegen haar. Zijn vacht schoot weer overeind, van nekharen tot staart. Er brandde vuur in zijn rode ogen. Irritante poes! Wie was ze wel om hem even uit te horen over zijn verleden! Het maakte niet eens uit wat ze hem vroeg, het irriteerde hem allemaal! Alles wat uit haar mond kwam. Toen ze haar mond nogmaals open deed werd hij helemaal gek. 'WHAT THE HELL IS WRONG WITH YOU?!' riep hij. Nog steeds, maar ook een beetje ongelovig. Ze zei hem nu dat hij haar mocht aanvallen. Onderschatte ze hem soms? Dat hij toch niet genoeg schade zou kunnen aanbrengen. Zijn bloed kookte nog steeds. Toch had hij geen zin om haar pijn te gaan doen, niet echt zin. Hij was boos op haar, maar dat ging hem net iets te ver dit maal. 'Je doet er beter aan ME GEWOON MET RUST TE LATEN' zei hij met flikkerende rode ogen. Zijn lichaam trilde van woedde, ergens wilde hij haar toch wel een haal geven.

(Klaar, maar had nogal weinig inspi -.-)

Blacksoul hoorde geblaas en gesis en gegrauw vanuit een van de struiken komen.Ze rook Chesas geur en een onbekende geur met een vleugje donderclan. Ze proefde de lucht nog eens, donderclan? Dit is Rogue gebied. Maar toen schoot hij haar weer te binnen. Ze wist weer hoe de onbekende kater eruit zag. Oranje vacht, rode ogen, ja dat was hem. Ze rekte haar nek uit om een flimp op te vangen van hem achter de struik. Dat lukte niet. Ze sprong op van opwinding. Wat had ze lang op hem gewacht. Ze maakte altijd sluwe plannetjes voor hem, zij was de bedenker hij de uitvoerder. Zij was ongeveer de enige die van zijn verleden wist. Ze leip naar de grauwende struik toe. Ze kon net een zin opvangen van de onbekende oranje kater.'Je doet me beter aan ME GEWOON MET RUST TE LATEN!' Hoorde ze hem schreeuwen. Blijkbaar konden Cheza en de kater het niet goed met elkaar vinden. Ze ging weer zitten en begon zich netjes en grondig te wassen. Ze proefde de lucht nog eens. Ja, een kleine zweem donderclangeur, maar oud. Ze stond weer op en liep door de struik heen.'Kyo, heb je me weer nodig voor je plannetjes?' Ze ging naast de oranje kater staan.

Cheza zat nog te wachten, hij deed niets, hij sloeg haar niet, hij deed niets. Alleen had hij iets tegen haar gezegd, nou ja gezegd, meer geschreeuwd. Cheza wist niet wat ze moest doen, ze wou sorry zeggen, ze had veel liever dat deze kater haar helemaal kapot zou maken. Haar slaan, bijten, iets, iets wat haar vader vroeger ook deed als hij boos was. Maar de kater deed niets. Cheza zuchtte. Weer iemand verloren die nog niet eens dicht bij een vriend kwam. " Je haat me, natuurlijk, wie haat mij nou niet. Tot en met m'n eigen vader haatte me." Cheza had nooit zelfmedelijden en zou ze nu zelfs ook niet hebben. Ze draaide zich grommend om terwijl Blacksoul naast hem ging staan. Hun twee bleken dus vrienden te zijn, zij wel, voor Kyo en Cheza zou waarschijnlijk nooit een vriendschap ontstaan. Zijn naam was dus Kyo. "Wel Kyo mijn aanbod staat nogsteeds, ik verdien toch niets meer dan klappen, tenminste dat zegt iedereen die ooit dicht bij mijn hart hadden gestaan." Ze sloot haar ogen en voelde de warme wind door haar vacht gaan. Ze voelde een traan opzwellen in haar oog. Als ze altijd zo bleef reageren zou ze voor de rest van haar leven alleen blijven. Ze draaide zich vliegensvlug om naar de kater en de poes. "SLA ME!!" Schreeuwde ze naar de kater. "Alsjeblieft.." Fluisterde ze er zacht achteraan. Ze wist niet of de kater haar gefluister had gehoord. Ze wou liever niet dat de kater hoorde hoe ze smeekte. Ze voelde zich er zielig door, maar ze wou pijn, dat was al wat ze wou. Zoete pijn, dat was al wat ze ooit had gevoeld. Pijn en niets minder of meer.

[Kyo kent Blacksoul nog niet 0.0 En hij heeft haar al helemaal zijn verleden niet toevertrouwd, dat doet hij HEEL zelden, dus dan wil ik op z'n minst dat ze elkaar eerst leren kennen]

Nog voor hij zich weer kon concentreren was er een andere kat bij gekomen. Hij kende haar niet, maar het leek op de zwarte kat die hij eerst bij Cheza had zien zitten. Fijn, nog iemand om hem te irriteren. Bij de volgende woorden van Cheza keek hij even naar haar. Ze sprak verder, hij hoorde haar fluisterstem, haar smeekbede. Zag hij daar nou een traan? De jonge kater stond perplex, totaal niet gewend aan dit soort situaties. 'Eeh' bracht hij uit. Dat hij nou altijd boos was op alles en iedereen had niet direct met haar te maken. Zijn gelaat stond nog steeds boos tegenover haar, maar ergens begon hij een beetje te keren. Hij was boos op Snowlight, niet op haar. Althans, als ze hem niet aan het uitdagen was, was hij niet heel erg geïrriteerd. De rode kater wist niet zo goed was hij nu moest doen. 'Ik ben geen martelaar ofzow!' zei hij, nog steeds hard, maar minder fel dan voorheen. Dit soort sociale situaties lieten hem een beetje uit balans raken. Meestal zonderde hij zich af en kwam hij niet veel katten tegen. Of ze negeerde hem, of ze daagde hem uit of werden door zijn karakter uitgedaagd. Zoiets had hij nog nooit meegemaakt en dus wist hij niet hoe hij ermee om moest gaan. Kyo gromde nogmaals en schudde zijn kop. Dit was zinloos, totaal zinloos.

Cheza knipperde gouw haar tranen weg. " Je hebt gelijk, denk ik, je bent niet zoals mijn vader." Cheza gromde en sloeg haar nagels in en uit. Voor ze nog iets wou zeggen likte ze even snel over haar borst waar het grote litteken op zat. Het was haar eigen schuld geweest. Zij was het probleem van alles geweest. Cheza zwiepte met haar staart over de grond. Ze zuchtte en keek de kater aan. " Ik heb je geïrriteerd hé? Ach wat alsof jij ooit nog met mij praat hierna." Ze keek hem schuin aan en voelde de lichte wind door haar vacht gaan. Ze sloot haar ogen en voelde nog een traan over haar wang gaan. De zon scheen vel door de bomen heen, maar hun zaten nog steeds licht in de schaduw. Cheza mocht het wel. Ze had het niet op het licht. In het zonlicht was ze veelte open. Het was gewoon toeval geweest dat ze net op een open veld in slaap was gevallen, maar ze was zo moe geweest. Ze voelde zich fijner tussen de bomen. Ze keek naar de Kater en de poes. De poes had haar meteen al gemogen. De kater had ze twijfels over en hij had absoluut niet het zelfde karakter als zij had. Maar ze mocht hem. Ze hoopte alleen dat hij haar nu niet compleet haatte.

De poes leek weer een beetje bij zinnen te komen. Het kon hem niet zo veel schelen, maar hij vond haar wel erg vreemd. Een kater die je nog nooit had gezien vragen om naar je uit te halen was geen normale instelling in een gesprek. Hoewel Kyo wist dat het ook wel een beetje aan hem lag, door zijn felle gedrag. Toen ze weer sprak keek hij haar aan, zijn ogen fonkelde nog steeds na van de woedde van net, maar hij was rustiger. 'Ja' zei hij op een felle toon tegen haar, doelend op het deel van het geïrriteerd zijn door haar. Draaide zich van de katten weg en liep verder met stevige passen. Zijn spieren waren nog steeds aangespannen, zijn staart zwiepte even wild heen en weer voor hij een eindje verder in de zon terecht kwam. ThunderClan, rook hij daar nog naar?!! De kater gromde even voor hij zijn vacht hevig begon te likken. Er was maar één kat in heel ThunderClan die hij mocht en dat was zijn mentor geweest. De beste mentor die je maar kon vinden. Deze kat had hem wel normaal behandeld en hem ook het nodige geleerd. Zelfs toen hij rogue was geworden gingen hun lessen door, aangezien deze kat wel om hem gaf. De rest van zijn 'familie' die kon hem niets schelen. Kyo's ruwe tong streek met grote banen door zijn vacht. De ThunderClan geur moest weg, hij was geen Orangeblaze meer. Hij was nooit echt een lid van ThunderClan geweest, maar hij zou zijn plek weer opeisen. Snowlight zou door hem verslagen worden en dan zou hij zijn plek in de familie terug hebben verdiend!

Blacksoul zat de hele tijd aan de zeide te luisteren tussen het gesprek van Ceeza tegen de oranje kat die blijkbaar Kyo heette. Ze zweeg. Haar poten werden stijf van het zitten en ze stond even op om zich uit te rekken. Ze keek met koele ogen naar de oranje kater Kyo. Het gesprek ging maar door en Blacksoul begon er genoeg van te krijgen.''Ik heb je geirriteerd he? Ach,wat alsof jij ooit nog praat met mij hierna.'' Sprak cheza na een hele lange tijd.''Ja'' Antwoordde Kyo op een felle toon. Blacksoul zuchtte. Ze was hier duidelijk overbodig. De kater begon zich met zijn ruwe tong zichzelf te wassen. Hij liet lange strepen achter waar hij met zijn natte tong zich had gewassen. De Thunderclan geur verdween langzaam. Blacksoul zag de fronse op zijn voorhoofd. Dat betekent vast niks goed, dacht ze. Ze keek van hem naar cheza, die alleen maar zat te kijken hoe de kater zich zat te wassen. Blacksoul dacht ook diep na. Die kyo was wel erg sterk van geest. Ze begon haar poten te wassen en keek van Cheza naar kyo en weer terug. Ze bleef zich een lange tijd wassen, ook op de plekken waar ze zich al had gewassen. Plotseling kwam ze op een idee. Ze opende haar mond. Maar klapte hem meteen weer dicht. Het was wel een raar idee. Wie zegt nou zoiets? Ze stond op, rekte zich voor de tweede keer uit, Gaf nog een ferme lik over haar kop en zei toen:''Ik sluit me bij je aan.'' Het klonk vreemd.

''Ik sluit me bij je aan.'' Klonk Blacksouls harde stem tussen de bossen. Cheza keek vreemd naar de poes. Aansluiten bij elkaar. Cheza kreeg een vreemde duistere schein over haar gezicht. Haar gehele gestalte veranderde in dat van een monsterlijk dier en ze glimlachte vals. Haar ware gedaante kwam naar boven, onder het masker van haar moeders zachtheid uit. Zij was een moordenares. "Katten die zich bij elkaar aansluiten." Zei de poes spottend. "Wat krijg je er mee voor elkaar. " Ze keek de rood oranje kater met de naam Kyo aan en vervolgens naar Blacksoul. "Dus jij wil je bij hem aansluiten, waarvoor. Deze kater is niets anders dan een brok opgekropte emoties. Waar zou hij jou voor nodig hebben." Cheza liet de spot diep doordringen in haar stem. Alles binnenin haar was in een kwestie van een seconde veranderd in een emotieloos monster. "Als ik iets voor je kan betekenen kater, en dan bedoel ik, iemand vermoorden.Than I'm in." De poes glimlachte vals naar de kater en keek vervolgens naar haar poot. Ze trok hem op en sloeg haar nagels uit. In een klap zette ze haar poot op de grond en trok met haar nagels een diep spoor over de harde bodem. Ze keek vals op naar de kater en wachtte op zijn antwoord.