Bevecht me [Pyre]

Slaperig was Muta uit het nest gedrenteld. Ze was te moe om echt wakker te zijn, maar ze was te wakker om te gaan slapen. En haar broer was weg. Nu kroop ze langzaam vooruit, todat ze tegen een groot lijf botste. Met een klagelijke piep, gefrustreerd dat ze niet kon zien wie het was, liep ze recht de vachtbol in. Ze zou, en moest, langs dit ding heen komen. Of het nou meewerkte of niet. Dus knalde ze er weer op. "Ikke lans!" piepte ze en ze kroop achteruit, waarna ze er weer opbotste. Ze besefte niet dat Pyre daar ergens bovenop was.
{Joinn c:

De kitten verstond niks van wat die grote dikke muur voor haar zei, alleen wie. Dus dacht het kleine bolletje vacht dat die muur haar waarschijnlijk vroeg wie zij was. Dus stak ze haar borst vooruit, en begon trots met het uitspreken van haar naam. "M-m-mut.. Mut...a!" Zo, dat had ze nou eens knap gedaan. "Als je wilt  kan je om me heen lopen. Zo dik ben ik niet." sprak de muur voor haar. De kleine kitten probeerde boos te kijken. "Ja-el!" hoorde ze haar broer boven op de grote dikke muur piepen. Ze knikte, en grijnsde. "Wel." sprak ze dus tenslotte. "Ik zal je krijgen. En als ik je heb, dan eet ik je op hoor!" hoorde ze de dikzak voor haar. Ze kroop angstig achteruit, terwijl ze probeerde haar kopje te schudden. "En jou ook. Rawr!" "Nej! Niet... Doewn!" piepte ze angstig. Straks zou die muur haar opeten! Wat een vreselijk idee.

De grote kat zei wat en de kleine kater kreeg een grijns op zijn gezicht. De rug begon te schudden en hij grinnikte blij. "Ik zal je krijgen. En als ik je heb, dan eet ik je op hoor!" Pyre schrok. Hij ging gelijk in de aanval. Op een grappige speelse manier. "Ikke eerst jou eten", piepte hij terwijl hij lachte en toen duwde hij zijn neus in haar vacht alsof hij haar nek ging opeten. Zijn tandjes zette hij voorzichtig in haar nek. Het zou geen pijn doen, maar Pyre ging haar eerst opeten. Hij hoorde Muta piepen en hij haalde kort zijn neus uit de grote vacht. "Helpuh Muuuta" Als Muta ging helpen konden ze deze grote kitten-etende kat misschien wel verslaan!

Bang voor de grote muur kroop Muta nog steeds naar achteren. Ze had nog een heel leven voor de boeg, en als die muur haar ging opeten, was dat zo pats boem afgelopen. Dat wou zij niet. De kleine kitten piepte zachtjes, en haar kleine staart tussen de poten. "Helpuh Muuuta" hoorde ze haar broer zeggen. Muta wou wel, maar ze durfde niet. Ze had domweg geen zin in vechten, en dat zou zij later nog steeds niet hebben. Ze bleef daar gewoon zitten, trillend en ineengedoken, half wachtend totdat de muur haar ging opeten.
{Kort, sorry :c

"Oh nee! Ik word opgegeten! Niemand kan me nu nog helpen", zei ze op een dramatische toon. Pyre vond het wel een leuk spelletje. Muta kwam echter niet helpen, wat hij wel wat raar vond. Was Muta soms een watje? Hij kon het tegen haar zeggen, want ze deed saai. Maar zijn kleine kittenbrein werd alweer afgeleid toen Howl deed alsof ze aan het doodgaan was. De kleine kater had een grijns op zijn gezicht en viel met haar mee op de grond. Hij viel niet hard. Hij kwam een beetje onhandig op zijn pootjes terecht, wat hem zelf ook verraste. Toen hij zag hoe de grote kat languit op de grond lag sprong hij op haar flank en ging daar met zijn borst vooruit op staan. "Ge-onnen!", riep hij toen. Misschien wouden papa en mama wel eens zien wat hij had gedaan? Zijn ogen gingen door de barn op zoek naar de zwarte kater en de grijze poes.

Nog een grote zwarte kat kwam aangelopen, maar het was niet papa. De kat leek verbaast. Pyre kreeg opnieuw een grijnsje op zijn gezicht. “Ehm Howl?”, zei de kater en Pyre besloot op Howl -blijkbaar heette ze zo- te gaan liggen. Hij drukte zijn hoofd tegen haar vacht en draaide op zijn rug op een speelse manier. Hij draaide door en kwam weer op zijn poten te liggen. "Ol dood", zei hij. Hij lag nu over Howl heen met zijn hoofd op zijn poten terwijl zijn staartje vrolijk heen en weer sloeg.  De kleine kater had een grote buit gevangen en daar was hij meer dan trots op. Pyre had wel door dat het een spelletje was, maar hij had het spelletje gewonnen toch? "Ik ge-aarlijk!", riep hij toen lachend.

Pyre schreeuwde dat hij muur gedood had, en Muta piepte blij. Ze kon nog niet veel, met name zien, maar ze voelde dat de grote muur op de grond gestort was. Ze wankelde onhandig naar het dode wezen, toen er iemand anders bij hun schouwspel kwam. Nieuwsgierig wende Muta naar de nieuwe kat. Ze rook dat deze niet zo in zijn gemak was, maar dat boeide haar niet veel. "Py heewft mwuwr op-e-eten!" miauwde ze blij. Ze hoopte dat diegene ook blij was, want muur was best eng, vond ze. "Wie..?" miauwde ze vragend. Het was inmiddels haar vaste vraag tegenover nieuwe komers. Ze doelde altijd naar de naam van diegene, en zij zei dan ook altijd haar naam, die ze heel goed kon, vond ze. "Ik M.. Mu... Mut..a!" sprak ze dus trots.