Bevecht me [Pyre]

Nog een grote zwarte kat kwam aangelopen, maar het was niet papa. De kat leek verbaast. Pyre kreeg opnieuw een grijnsje op zijn gezicht. “Ehm Howl?”, zei de kater en Pyre besloot op Howl -blijkbaar heette ze zo- te gaan liggen. Hij drukte zijn hoofd tegen haar vacht en draaide op zijn rug op een speelse manier. Hij draaide door en kwam weer op zijn poten te liggen. "Ol dood", zei hij. Hij lag nu over Howl heen met zijn hoofd op zijn poten terwijl zijn staartje vrolijk heen en weer sloeg.  De kleine kater had een grote buit gevangen en daar was hij meer dan trots op. Pyre had wel door dat het een spelletje was, maar hij had het spelletje gewonnen toch? "Ik ge-aarlijk!", riep hij toen lachend.

Pyre schreeuwde dat hij muur gedood had, en Muta piepte blij. Ze kon nog niet veel, met name zien, maar ze voelde dat de grote muur op de grond gestort was. Ze wankelde onhandig naar het dode wezen, toen er iemand anders bij hun schouwspel kwam. Nieuwsgierig wende Muta naar de nieuwe kat. Ze rook dat deze niet zo in zijn gemak was, maar dat boeide haar niet veel. "Py heewft mwuwr op-e-eten!" miauwde ze blij. Ze hoopte dat diegene ook blij was, want muur was best eng, vond ze. "Wie..?" miauwde ze vragend. Het was inmiddels haar vaste vraag tegenover nieuwe komers. Ze doelde altijd naar de naam van diegene, en zij zei dan ook altijd haar naam, die ze heel goed kon, vond ze. "Ik M.. Mu... Mut..a!" sprak ze dus trots.

Blij dat de kater op haar vraag correct beantwoord had, begon ze die naam uit te proberen. Ze had zich tot het uiterste geconcentreerd, en had haar wenkbrauwen gefronst."C...C...Cw..Cwa!" piepte ze blij. Nu wist ze de naam van de kater, en als altijd was ze daar enthousiast over. "Cwa! Jij Cwa!" miauwde ze, en luisterde daarna aandachtig wat die kater te zeggen had tegen Pyre. Hij zei dat Pyre van Muur af moest gaan, en meteen schudde Muta haar kopje. "Nej. Py Mwuwr op-e-eten." piepte ze koppig. Zo hoorde dat spel niet, dus, besloot de tabby kitten, was die kater heel erg dom.

De grote kater leek het niet zo leuk te vinden, want hij ging niet lachen. Hij draaide zijn hoofdje scheef. Zijn naam was Claw en hij was ook zwart. Net zoals pap. “Waarom is ze dan nog helemaal heel als Pyre haar opgegeten heeft?”, zei hij. Hij negeerde zijn zusje die ook wat zei, maar hij vond dat hij belangrijker was. Met zijn voorpootjes duwde hij het bovenste deel van zijn lijf omhoog. "Ol dood ikkuh nog ete" De kleine kater besloot van Howl haar rug te rollen en ging voor Claw staan. "Cal ook?" Een grijnsje kwam op zijn gezicht en zijn staart sloeg blij heen en weer. Misschien wou 'Cal' ook meespelen!