Foreigner

Acefray liep gewoon wat rond te lopen. Echt een doel had hij niet voor ogen. Het werd tijd dat hij een apprentice onder zijn hoede zou nemen en dat idee alleen al maakte hem nerveus. Hij had geen kennis om nu al een of andere kat in zijn den te laten trekken. Zelf wist hij maar een bepaald aantal dingen en liet de rest invullen door Starclan. Daarbij had hij ook nog een verbouwing geplant en tjah. Het kwam hem allemaal niet zo goed uit op het moment. De laatste tijd nam hij kruidenzoeken als excuus om het kamp uit te gaan. Hij wist dat de hoge rangen het verschrikkelijk vonden dat hij.. zichzelf was ondanks zijn rang. Maar goed, hij was nu eenmaal mentaal een apprentice. Hoe dan ook moest hij maar wat plantjes plukken zodat het leek alsof hij wat gedaan had vandaag. Met zijn snuit tussen de bossen had hij dus ook niet door dat hij ondertussen al bijna tegen een vreemde was opgelopen. Pas toen hij ook echt tegen een tabby aanliep keek hij op, een jongensachtige glans in zijn groene ogen. “Yo, sorry” Begon hij met een stem waar duidelijk geen spijt in zat. Neu joh, hij vond het wel leuk wat te buurten met een vreemde Rogue, mocht deze ook vriendelijk zijn that is.

Acefray was een enorme kater, zowel in lengte als breedte. Daarbij was zijn pluizige vacht niet echt iets dat hielp dit te verbergen. Echt onopvallend was hij dus niet geweest toen hij tegen de ander opgelopen was. Maar het werd hem al snel duidelijk dat de kater geen kwaad in zinnen had, wat Ace ook meteen wat gezelliger maakte. De ander stelde zich voor als Ázzuen, was bevestigde dat hij een Rogue was, al zei diens geur al genoeg. Ace grijnsde opgewekt en schuin terug. “Aangenaam, de naam is Acefray, noem me maar Ace” Hij gebruikte de afkorting immers vaker als zijn echte naam, maar dat maakte allemaal niet zo veel uit. “En ondanks dat ik tegen vreemde aan loop, best goed. En jij?” Ace manier van praten was een stuk directer en zonder sier. Hij was gewoon recht door zee. Na zijn woorden plofte de kater ook op de grond, om nu voor de ander te zitten. Het leek er immers op dat ze een gesprek gingen houden.

Het was leuk om eens iemand tegen te komen die niet een en al agressie was. Daar had je er genoeg van, vaak was het of een balletje woede of een hoopje regenboogpoep. Geen tussenin. De ander praatte heel erg netjes, iets wat hijzelf nu eenmaal niet deed. Hij had geen mooie woorden maar was direct, waardoor het gesprek nogal vreemd klonk. Toen hij hoorde dat de ander nog maar net hier woonde draaide hij nieuwsgierig met zijn oor. "Waar kom je dan vandaan? En op die andere moet je niet letten, zijn maar pretverpesters" Hij was dan ook de enige Medicine cat die nog grenzen overstak en grapjes maakte tegen andere, Ace was gewoon een ander typ kat op dat gebied. Bij de vraag die vreemd gesteld was grinnikte hij "O' Naturel. Maar je ruikt vast de kruiden, ik ben de Medicine cat van Shadowclan" Mauwde hij simpelweg terug. Hij deed niet zo moeilijk of geheim over zijn rang, het was gewoon een feit dat hij zo'n kat was. Al ging hij er wel vanuit dat iedereen wist wat een Medicine cat was.

Ace was vrolijk als altijd en vond het leuk eens iemand tegen te komen die niet zo'n stijve hark was. Want hij hielt wel van vechten, maar al dat moeilijk doen en iemand aanvliegen als ze maar in de buurt kwamen van de grens ging hem een beetje te ver. Maar goed, hij was misschien niet de beste daarover te oordelen. Ace luisterde dus ook aandachtig naar de woorden van de ander. Omdat hij ondanks zijn sociale onvermogen wel het gevoel had dit niet tegen iedereen vertelt zou worden. Toen de kater zijn verhaal deed luisterde hij dus ook in stilte. Hij kende het gevoel van familieproblemen. Zijn vader had zichzelf opgeofferd voor hem en zijn zus. Zijn moeder was verdronken toen hij nog jong was en echt een thuis had hij hierna niet meer gevonden bij een andere Queen. Zijn oudere zus zag hij ook nauwelijks, dat vond hij zeker jammer. Maar goed, hij had familie gevonden in zijn vrienden en partner die technisch gezien niet meer zijn partner was. "Wat ben je dan al allemaal tegen gekomen op je reis?" Ace kon zich niks voorstellen buiten het woud en de clans. Op Twoleg place na dan. Hij was er wel nieuwsgierig naar. Maar hij was niet de enige, de tabby wou ook wat weten en nu was het zijn buurt te praten. Zijn groene ogen zaten vol met pretlichtjes. "Yup, iedere clan heeft er een en als Medicine cat helen wij de zieken en gewonden, wij mogen ook vaker de grenzen negeren als het nodig is en kunnen meer dingen flikken dan andere" Hij vertelde het op zijn typische toon, alsof het voor hem niks meer was dan een waarheid. "We weten dus veel van planten, en we hebben natuurlijk een sterkere connectie met Starclan" Weer die toon alsof er niks logischer op de wereld bestond.

Ace was een simpele kater. Hij nam zijn leven maar zoals het kwam, en deed wat er van hem verwacht zou worden. Hij zou gelukkig naar Starclan kunnen gaan zonder ook maar een ding aan de wereld te hebben veranderd, en zo waren er nog maar weinig. Vandaar dat hij ook nooit naar verre oorden had verlangt of er ook maar aan gedacht had. Hij was altijd heel nuchter geweest op dat vlak. Toch was nu deze kater voor hem en beweerde dat het er allemaal was, en hij hoorde het graag aan. Bij het laatste gaf hij pas antwoord. Hier kon hij wel wat op zeggen, dit kende hij, dit kon hij voor ogen zien. “In dit woud zijn er vier clans, deze zijn allemaal afkomstig van de grote katten uit het verleden en kunnen allemaal bepaalde dingen beter als de andere. Zo staat Shadowclan bekent om diens sluipkunsten en stilheid” Iedereen kende dat verhaaltje vanaf hun kitten zijn. “In het clanleven jaag je eerst voor degene die dat niet kunnen, en dan voor jezelf. We zorgen voor elkaar” Met vlagen, zonder het drama meegerekend. Dat stond ook zo lelijk en hij moest even een goede recensie geven. Bij de vraag van de ander dacht hij even na. “Starclan is de clan waar je naar toe gaat als je dood gaat, daar kijken ze op ons neer en bestaan er geen verdere ruzies. Leiders en Medicine cats kunnen soms contact met Starclan krijgen, al blijft de band met Medicine cats de sterkste. Starclan waarschuwt ons ook voor rampen en zorgt dat onze Leiders negen levens krijgen om de clan te dienen.”

Ace keek naar de Rogue terwijl deze alles in zich op nam, om bij zijn bevestiging te knikken. "Yup, de clans mogen elkaar niet echt, we hebben ook vaak grote gevechten" Hij zei het alsof het enkel meer werk betekende, maar leek het feit van oorlog ook niet slecht ree vinden. Hij bleef immers een clankat. Bij de woorden van de kater kon hij het niet laten in de lach te schieten. "Geloof me, toen ik apprentice was geloofde ik er ook niet in. Maar ik heb ze zelf gezien, en soms duwen ze me in de goede richting. Het is een lange afstands relatie zeg maar" Hij nam het de ander niet kwalijk, hij had het eerst ook maar sterk gevonden.