I want to talk

Quietkit lag tevreden in zijn nest te snurken, omringd door zijn moeder en twee derde deel van zijn siblings. Zoals gewoonlijk lag Mousekit weer eens in de Nursery, met Starclan-wist-wat en dus zat hij weer opgescheept met zijn leuke broertje, Puddlekit, en zijn niet-zo-leuke zusje, Polarkit. Maar goed, Polarkit mocht dan vervelend zijn, haar vachtje was wel net zo warm als die van ieder ander. Dus ook deze nacht had hem redelijk goed gedaan, al had hij zo nu en dan nog nare dromen van die keer dat er een das in de Nursery was gekomen. Gelukkig was het vrij goed afgelopen, de das was vertrokken en zijn moeder was vrij ongedeerd weggekomen. De kater opende langzamerhand zijn ogen, knipperde even en geeuwde vervolgens. Het duurde meestal wel even voor hij daadwerkelijk uit zijn nest wilde kruipen. Tien tot twintig minuten later was zijn moeder naar buiten gegaan, en stond Quietkit voor zijn nest. Hij keek om zich heen, zoekend naar iemand om mee te spelen. Misschien was zijn nieuwe vriendin er wel! Enthousiast liep hij naar haar nest, op zoek naar Ashenkit. In dat nest vond hij echter iemand anders. Een smetteloos, wit poesje met bruine ogen. "Oh! Hey, Silverkit!" begroette hij haar vrolijk. "Ik was op zoek naar Ashenkit." Hij keek even rond, en concludeerde toen dat ze niet in de Nursery was. Ach ja, Silverkit was vast ook heel gezellig.

Hij zag een wit staartje op vrolijke wijze zwaaien, gelukkig maar. Hij had vandaag geen zin in katten die kwaad in de zin hadden, of van die chagrijnige beesten zoals zijn zusje, Polarkit. Die waren altijd zo negatief, en daardoor begon hij zich ook boos of verdrietig te voelen. Het was niet leuk. De poes begroette hem speels, maar leek een beetje beteuterd toen hij vertelde dat hij Ashenkit zocht. Natuurlijk, hij had dat niet moeten zeggen, het klonk ook best wel klote als hij het zo herhaalde in zijn kop. Maar Ashenkit was zijn vriendin, en ze was de eerste waar hij eigenlijk aan had gedacht. Maar hij vond het geen probleem om ook wat tijd met Silver te spenderen, hij wilde iedereen in de Clan beter leren kennen. Hij was een tikkeltje verwikkeld in zijn gedachten, waardoor hij het niet aan zag komen toen Silverkit ineens op hem af sprong. "Wow!" riep hij, overdonderd door de aanval. Silverkit probeerde hem vast te zetten, maar Quietkit was professioneel stoeipoes en wist haar van zich af te werken. Hij liet zijn eigen lichaam op dat van haar vallen, in de hoop háár op de grond te krijgen. "Verrassingsaanval, huh?!" riep hij uit. Dit zou ze niet van hem winnen.

De poes knikte, met een pretbek van jewelste. Blijkbaar was de slechterik, dus mocht ze vals spelen. Quiet keek haar standvastig aan, dan moest hij het kwaad verslaan! Hij was de machtige Clanleider Quietstar, hij moest de slechterik verslaan. Hij dook dan ook op de witte kitten met zijn volle gewicht. Het katertje was nou eenmaal ouder - dus ook zwaarder - dan de kleine poes, en verpletterde haar bijna met zijn gewicht. De poes kwam hijgend onder hem vandaan, waarschuwend dat hij haar bijna plette. "Oh, sorry," zei de kater verontschuldigend. Hij wilde haar niet echt pijn doen, hij wilde gewoon winnen. Hij kroop overeind zodat ze even kon ademen, maar al snel was het weer duidelijk dat het gevecht hierbij nog niet over was. Op lompe wijze kwam de witte kitten op hem afgelopen, en hij sprong opzij zodat hij haar in haar flanken kon duwen. Hij greep met zijn beide klauwen - nagels ingetrokken - bij allebei de kanten van haar lichaam en probeerde haar omver te krijgen.

De poes maakte zich behendig los en siste naar hem, waardoor hij terug deinsde. Hij had steeds het gevoel dat hij moest stoppen omdat hij bang was om haar pijn te doen of boos te maken. Maar er leek steeds niks aan de hand te zijn. Hij kreeg een beetje zijn twijfels bij deze kattin, maar liet het niet zien. "Dat hoorde allemaal bij mijn plan," zei de poes en Quiet keek haar even verward aan, voordat hij weer in zijn maag geramd werd. Hij hapte naar lucht, het had best zeer gedaan. Maar voor hij iets kon doen werd hij alweer in zijn gezicht geduwd. Ze ging maar door. Ietwat geërgerd sloeg Quiet haar pootjes weg en kroop onder haar vandaan. Vervolgens kreeg hij ook nog zand in zijn bek gegooid. Hij hoestte even en nam afstand van de witte poes. "Kappen!" riep hij, voor de eerste keer echt boos op iemand. Zijn blik was fel en zijn toon was nog feller geweest.